بررسی اجمالی

ریفلاکس صفرا چیست؟ ریفلاکس صفرا یا رفلاکس صفرا (به انگلیسی Bile reflux) زمانی اتفاق می‌افتد که صفرا – مایع گوارشی تولید شده در کبد – به معده شما و در برخی موارد به لوله‌ای که دهان و معده شما را به هم متصل می‌کند (مری) برگشت می‌کند.

ریفلاکس صفرا ممکن است با برگشت اسید معده (اسید معده) به مری شما همراه باشد. رفلاکس معده ممکن است منجر به بیماری ریفلاکس معده به مری (GERD) شود، یک مشکل بالقوه جدی که باعث تحریک و التهاب بافت مری می شود.

بر خلاف رفلاکس اسید معده، رفلاکس صفراوی را نمی توان به طور کامل با تغییر در رژیم غذایی یا سبک زندگی کنترل کرد. درمان شامل داروها یا در موارد شدید جراحی است.

 

ریفلاکس صفرا

صفرا یک مایع گوارشی است که توسط کبد تولید شده و در کیسه صفرا ذخیره می شود. در طی رفلاکس صفرا، مایع گوارشی به معده و در برخی موارد به مری باز می گردد.

علائم رفلاکس صفرا

تشخیص رفلاکس صفرا از رفلاکس اسید معده دشوار است. علائم و نشانه ها مشابه هستند و این دو بیماری ممکن است همزمان رخ دهند.

علائم و نشانه های رفلاکس صفرا عبارتند از:

*     درد بالای شکم که ممکن است شدید باشد

*     دل درد مکرر – احساس سوزش در قفسه سینه که گاهی به گلو گسترش می یابد، همراه با طعم ترش در دهان

*     حالت تهوع

*     استفراغ مایع زرد مایل به سبز (صفرا)

*     گاهی اوقات سرفه یا گرفتگی صدا

*     کاهش وزن ناخواسته

 

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر مکرراً علائم رفلاکس را تجربه می کنید، یا اگر بدون تلاش وزن کم می کنید، با پزشک خود وقت ملاقات بگیرید.

اگر بیماری رفلاکس معده به مری (GERD) برای شما تشخیص داده شده است اما با داروهای خود تسکین کافی نمی‌یابید، با پزشک خود تماس بگیرید. ممکن است برای رفلاکس صفرا به درمان اضافی نیاز داشته باشید.

 

دلایل رفلاکس صفرا

صفرا برای هضم چربی ها و برای از بین بردن گلبول های قرمز فرسوده و سموم خاص از بدن شما ضروری است. صفرا در کبد شما تولید می شود و در کیسه صفرا ذخیره می شود.

خوردن یک وعده غذایی که حتی حاوی مقدار کمی چربی باشد، به کیسه صفرا سیگنال می دهد تا صفرا را آزاد کند، صفرا که از طریق یک لوله کوچک به قسمت بالای روده کوچک شما (اثنی عشر) جریان می یابد.

 

رفلاکس صفرا به معده

صفرا و غذا در اثنی عشر مخلوط می شوند و وارد روده کوچک شما می شوند. دریچه پیلور، یک حلقه سنگین ماهیچه ای که در خروجی معده شما قرار دارد، معمولاً فقط کمی باز می شود – به اندازه ای که هر بار حدود یک هشتم اونس (حدود ۳.۷۵ میلی لیتر) یا کمتر غذای مایع آزاد کند، اما به اندازه ای نیست که اجازه دهد. شیره های گوارشی برای برگشت به معده.

در موارد رفلاکس صفرایی، دریچه به درستی بسته نمی شود و صفرا به معده باز می گردد. این می تواند منجر به التهاب پوشش معده (گاستریت ریفلاکس صفرا) شود.

 

رفلاکس صفرا به مری

زمانی که دریچه عضلانی دیگر، اسفنکتر تحتانی مری، به درستی کار نکند، صفرا و اسید معده می توانند به مری رفلاکس کنند. اسفنکتر تحتانی مری مری و معده را جدا می کند. دریچه معمولاً به اندازه کافی باز می شود تا غذا به معده وارد شود. اما اگر دریچه ضعیف شود یا به طور غیر طبیعی شل شود، صفرا می تواند به مری بازگردد.

 

چه چیزی منجر به ریفلاکس صفرا می شود؟

ریفلاکس صفرا ممکن است ناشی از موارد زیر باشد:

*     عوارض جراحی. جراحی معده، شامل برداشتن کامل یا جزئی معده و جراحی بای پس معده برای کاهش وزن، مسئول بیشتر رفلاکس صفرا است.

*     زخم معده. زخم معده می تواند دریچه پیلور را مسدود کند تا به درستی باز یا بسته نشود. غذای راکد در معده می تواند منجر به افزایش فشار معده شود و اجازه دهد صفرا و اسید معده به مری برگردند.

*     جراحی کیسه صفرا. افرادی که کیسه صفرا خود را برداشته اند نسبت به افرادی که این جراحی را انجام نداده اند به میزان قابل توجهی رفلاکس صفرا بیشتری دارند.

 

عوارض ریفلاکس صفرا

گاستریت رفلاکس صفرا با سرطان معده مرتبط است. ترکیب رفلاکس صفرا و رفلاکس اسید نیز خطر عوارض زیر را افزایش می دهد:

*     GERD. این وضعیت که باعث تحریک و التهاب مری می شود، اغلب به دلیل اسید اضافی است، اما ممکن است صفرا با اسید مخلوط شود.

هنگامی که افراد به داروهای قوی سرکوب کننده اسید پاسخ ناقص می دهند یا اصلاً به صفرا پاسخ نمی دهند، اغلب مشکوک به ایجاد GERD می شود.

*     مری بارت. این وضعیت جدی زمانی رخ می دهد که قرار گرفتن طولانی مدت در معرض اسید معده، یا اسید و صفرا، به بافت در قسمت تحتانی مری آسیب می رساند. سلول های آسیب دیده مری خطر سرطانی شدن را افزایش می دهند. مطالعات حیوانی نیز رفلاکس صفرا را با مری بارت مرتبط کرده است.

*     سرطان مری. ارتباطی بین رفلاکس اسید و رفلاکس صفرا و سرطان مری وجود دارد که ممکن است تا زمانی که کاملاً پیشرفته نباشد تشخیص داده نشود. در مطالعات حیوانی نشان داده شده است که رفلاکس صفرا به تنهایی باعث سرطان مری می شود.

 

تشخیص

معمولاً شرح علائم و آگاهی از سابقه پزشکی شما برای تشخیص مشکل ریفلاکس کافی است. اما تشخیص رفلاکس اسید و رفلاکس صفراوی دشوار است و نیاز به آزمایشات بیشتری دارد.

همچنین احتمالاً آزمایشاتی برای بررسی آسیب به مری و معده و همچنین تغییرات پیش سرطانی انجام خواهید داد.

آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

*     آندوسکوپی. یک لوله نازک و قابل انعطاف با دوربین (آندوسکوپی) از گلوی شما عبور می کند. آندوسکوپ می تواند صفرا، زخم معده یا التهاب را در معده و مری شما نشان دهد. پزشک شما همچنین ممکن است برای آزمایش مری بارت یا سرطان مری از بافت نمونه برداری کند.

*     آزمایش اسید سرپایی. این آزمایش‌ها از یک پروب اندازه‌گیری اسید برای تشخیص زمان و مدت زمان بازگشت اسید به مری استفاده می‌کنند. آزمایش اسید سرپایی می تواند به پزشک کمک کند رفلاکس اسید را رد کند اما رفلاکس صفرا را نه.

در یک آزمایش، یک لوله نازک و انعطاف پذیر (کاتتر) با یک پروب در انتها از طریق بینی شما به مری شما وارد می شود. کاوشگر اسید موجود در مری شما را در مدت ۲۴ ساعت اندازه گیری می کند.

در آزمایش دیگری به نام تست براوو، پروب در حین آندوسکوپی به قسمت پایینی مری متصل می شود و کاتتر خارج می شود.

*     امپدانس مری. این آزمایش رفلاکس گاز یا مایعات به مری را اندازه گیری می کند. این برای افرادی که موادی را که اسیدی نیستند (مانند صفرا) و نمی توانند توسط پروب اسید شناسایی شوند، پس می گیرند مفید است. مانند یک آزمایش پروب استاندارد، امپدانس مری از پروبی استفاده می کند که با کاتتر در مری قرار می گیرد.

 

درمان ریفلاکس صفرا

تنظیم شیوه زندگی و داروها می تواند برای رفلاکس اسید به مری بسیار موثر باشد، اما درمان رفلاکس صفرا سخت تر است. شواهد کمی برای ارزیابی اثربخشی درمان‌های رفلاکس صفرا وجود دارد، تا حدی به دلیل دشواری ایجاد رفلاکس صفرا به عنوان علت علائم.

 

داروها

*     اورسودوکسی کولیک اسید (Ursodeoxycholic acid). این دارو ممکن است دفعات و شدت علائم شما را کاهش دهد.

*     سوکرالفات (Sucralfate). این دارو می تواند یک پوشش محافظ ایجاد کند که از پوشش معده و مری در برابر رفلاکس صفرا محافظت می کند.

*     تسکین دهنده های اسید صفراوی. پزشکان اغلب داروهای تسکین دهنده اسیدهای صفراوی را تجویز می کنند که گردش صفرا را مختل می کند، اما مطالعات نشان می دهد که این داروها نسبت به سایر درمان ها کمتر موثر هستند. عوارض جانبی مانند نفخ ممکن است شدید باشد.

 

درمان های جراحی

اگر داروها نتوانند علائم شدید را کاهش دهند یا تغییرات پیش سرطانی در معده یا مری شما وجود داشته باشد، ممکن است پزشکان جراحی را توصیه کنند.

برخی از انواع جراحی می‌توانند موفقیت‌آمیزتر از سایرین باشند، بنابراین مزایا و معایب را به دقت با پزشک خود در میان بگذارید.

گزینه ها عبارتند از:

*     جراحی انحراف. در طول این نوع جراحی، پزشک یک اتصال جدید برای تخلیه صفرا در روده کوچک ایجاد می کند و صفرا را از معده دور می کند.

*     جراحی ضد رفلاکس. نزدیک ترین قسمت معده به مری پیچیده شده و سپس به دور اسفنکتر تحتانی مری دوخته می شود. این روش باعث تقویت دریچه می شود و می تواند رفلاکس اسید را کاهش دهد. با این حال، شواهد کمی در مورد اثربخشی این جراحی برای ریفلاکس صفرا وجود دارد.

 

خودمراقبتی

برخلاف رفلاکس اسید، ریفلاکس صفرا به عوامل سبک زندگی ارتباطی ندارد. اما از آنجا که بسیاری از افراد هم رفلاکس اسید و هم رفلاکس صفرا را تجربه می کنند، علائم شما ممکن است با تغییر سبک زندگی کاهش یابد:

*     سیگار نکشید. سیگار تولید اسید معده را افزایش می دهد و بزاق را خشک می کند که به محافظت از مری کمک می کند.

*     وعده های غذایی کوچکتر بخورید. خوردن وعده های غذایی کوچکتر و مکرر، فشار روی اسفنکتر تحتانی مری را کاهش می دهد و از باز شدن دریچه در زمان نامناسب جلوگیری می کند.

*     بعد از غذا در حالت ایستاده بمانید. بعد از غذا، دو تا سه ساعت صبر کردن قبل از دراز کشیدن به شما اجازه می دهد تا معده شما خالی شود.

*     غذاهای چرب را محدود کنید. وعده های غذایی پرچرب اسفنکتر تحتانی مری را شل می کند و سرعت خروج غذا از معده شما را کاهش می دهد.

*     از غذاها و نوشیدنی های مشکل ساز خودداری کنید. برخی از غذاها تولید اسید معده را افزایش می دهند و ممکن است اسفنکتر تحتانی مری را شل کنند. غذاهایی که باید از آنها پرهیز کرد عبارتند از نوشیدنی های کافئین دار و گازدار، شکلات، غذاها و آب میوه های مرکبات، سس های حاوی سرکه، پیاز، غذاهای حاوی گوجه فرنگی، غذاهای تند و نعناع.

*     از مصرف الکل خودداری کنید. نوشیدن الکل اسفنکتر تحتانی مری را شل می کند و مری را تحریک می کند.

*     کاهش وزن اضافی. سوزش سر دل و رفلاکس اسید زمانی بیشتر اتفاق می‌افتد که اضافه وزن به معده شما فشار بیشتری وارد کند.

*     تختت خود را بلند کنید. خوابیدن با بالاتنه ۱۰ تا ۱۵ سانتی متر ممکن است به جلوگیری از علائم رفلاکس کمک کند. بالا بردن سر تخت خود با بلوک یا خوابیدن بر روی یک گوه فوم موثرتر از استفاده از بالش های اضافی است.

* آرام باشید. وقتی تحت استرس هستید، هضم کند می شود و احتمالاً علائم رفلاکس را بدتر می کند. تکنیک های تمدد اعصاب، مانند تنفس عمیق، مدیتیشن یا یوگا ممکن است کمک کننده باشد.

 

طب جایگزین

بسیاری از افراد با مشکلات مکرر معده، از جمله سوزش سر دل، از درمان های بدون نسخه یا جایگزین برای تسکین علائم استفاده می کنند. به یاد داشته باشید که حتی داروهای طبیعی نیز می توانند خطرات و عوارض جانبی داشته باشند، از جمله تداخلات بالقوه جدی با داروهای تجویزی. همیشه قبل از امتحان یک درمان جایگزین، تحقیق دقیقی انجام دهید و با پزشک خود صحبت کنید.

 

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

اگر علائم یا نشانه های مشترک رفلاکس صفرا دارید، با پزشک خود وقت ملاقات بگیرید. پس از ارزیابی اولیه پزشک، ممکن است به متخصص اختلالات گوارشی (متخصص گوارش) ارجاع داده شوید.

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید و چه انتظاراتی از پزشک خود دارید.

 

آنچه شما می توانید انجام دهید

*     علائمی را که تجربه کرده اید و مدت زمان آن را یادداشت کنید.

*     فهرستی از اطلاعات کلیدی پزشکی خود، از جمله سایر شرایطی که تحت درمان هستید و نام هر دارو، ویتامین یا مکملی که مصرف می کنید، تهیه کنید.

*     در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستی را پیدا کنید که بتواند با شما در قرار ملاقات حاضر شود. کسی که شما را همراهی می‌کند می‌تواند کمک کند آنچه دکتر می‌گوید را به خاطر بسپارد.

*     سوالات خود رو برای پرسیدن از پزشک بنویسید. ایجاد فهرست سوالات از قبل می تواند به شما کمک کند از زمان خود با پزشک خود بهترین استفاده را ببرید.

در حین قرار ملاقات خود از پرسیدن سوال دریغ نکنید. برخی از سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

*     آیا رفلاکس صفرا دارم؟

*     چه روش درمانی را پیشنهاد می کنید؟

*     آیا عوارض جانبی مرتبط با این درمان ها وجود دارد؟

*     آیا تغییری در سبک زندگی یا رژیم غذایی وجود دارد که بتوانم به کاهش یا مدیریت علائمم کمک کنم؟

*     من بیماری‌های دیگری دارم. چگونه می توانم آنها را در کنار هم مدیریت کنم؟

 

از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید

پزشک شما احتمالاً تعدادی سؤال از شما می پرسد. آماده بودن برای پاسخ دادن به آنها ممکن است به شما فرصت دهد تا به نکاتی که می خواهید زمان بیشتری را صرف آنها کنید بپردازید. ممکن است از شما سوال شود:

*     علائم شما چیست؟

*     چه مدت است که این علائم را دارید؟

*     آیا علائم شما می آیند و می روند یا تقریباً به همان شکل باقی می مانند؟

*     اگر علائم شما شامل درد است، درد شما کجاست؟

*     آیا علائم و نشانه های شما شامل استفراغ است؟

*     آیا به نظر می رسد چیزی باعث تحریک علائم شما شود، از جمله برخی غذاها یا نوشیدنی ها؟

*     آیا بدون تلاش وزن کم کرده اید؟

*     آیا قبلا برای این علائم به پزشک مراجعه کرده اید؟

*     چه درمان هایی را تاکنون امتحان کرده اید؟ آیا چیزی کمک کرده است؟

*     آیا بیماری دیگری برای شما تشخیص داده شده است؟

*     آیا جراحی معده انجام داده اید یا کیسه صفرا را برداشته اید؟

*     چه داروهایی از جمله داروهای تجویزی و بدون نسخه، ویتامین ها، گیاهان دارویی و مکمل ها را مصرف می کنید؟

*     رژیم غذایی معمولی روزانه شما چیست؟

*     آیا مشروب میخورید؟ چقدر؟

*     آیا سیگار می کشید؟

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

دریچه آئورت دولتی

دریچه آئورت دولتی یک مشکل قلبی است که در بدو تولد وجود دارد. یعنی نقص مادرزادی قلب است.

دریچه آئورت بین محفظه سمت چپ قلب و شریان اصلی بدن به نام آئورت قرار دارد. فلپ های بافت روی دریچه با هر ضربان قلب باز و بسته می شود. فلپ ها را کاسپ می نامند. آنها مطمئن می شوند که خون در جهت صحیح جریان دارد.

معمولاً دریچه آئورت دارای سه لت است. یک دریچه دولتی فقط دو لت دارد. به ندرت، برخی از افراد با دریچه آئورت متولد می شوند که دارای یک یا چهار لت است. دریچه ای با یک لت را یونیکوسپید می گویند. دریچه ای با چهار لت کوادریکوسپید نامیده می شود.

تغییرات در دریچه آئورت می تواند باعث مشکلات سلامتی شود، از جمله:

*     باریک شدن دریچه آئورت که به آن تنگی دریچه آئورت می گویند. ممکن است دریچه به طور کامل باز نشود. جریان خون از قلب به بدن کاهش یافته یا مسدود می شود.

*    جریان خون به عقب که به آن نارسایی دریچه آئورت می گویند. گاهی اوقات، دریچه آئورت دولتی محکم بسته نمی شود. این باعث می شود خون به سمت عقب جریان یابد.

*     آئورت بزرگ شده که به آن آئورتوپاتی می گویند. بزرگ شدن آئورت خطر پارگی در پوشش آئورت را افزایش می دهد. به این پارگی دیسکسیون آئورت می گویند.

 

علائم

اگر دریچه دولتی باعث تنگی شدید آئورت یا نارسایی شدید آئورت شود، علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

*     درد قفسه سینه.

*     تنگی نفس.

*     مشکل در ورزش کردن.

*     غش یا نزدیک شدن به غش.

 

اکثر افراد مبتلا به دریچه آئورت دولتی تا زمانی که بالغ شوند، علائم بیماری دریچه قلب را ندارند. اما برخی از نوزادان ممکن است علائم شدید داشته باشند.

 

تشخیص

هنگامی که آزمایشات برای مشکل سلامتی دیگری انجام می شود، ممکن است دریچه آئورت دولتی پیدا شود. پزشک ممکن است هنگام گوش دادن به قلب، سوفل قلبی را بشنود.

اکوکاردیوگرام می تواند تشخیص دریچه آئورت دولتی را تایید کند. این آزمایش از امواج صوتی برای ساختن فیلم هایی از ضربان قلب استفاده می کند. این نشان می دهد که چگونه خون در حفره های قلب، دریچه های قلب و آئورت حرکت می کند.

اگر دریچه آئورت دولتی دارید، معمولاً سی تی اسکن برای بررسی تغییرات در اندازه آئورت انجام می دهید.

درمان

اگر دریچه آئورت دولتی دارید، معمولاً به یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی آموزش دیده در زمینه بیماری های مادرزادی قلبی ارجاع داده می شوید. این نوع ارائه دهنده، متخصص قلب مادرزادی نامیده می شود.

هر کسی که دریچه آئورت دولتی دارد به معاینات منظم سلامت و آزمایشات تصویربرداری نیاز دارد. اکوکاردیوگرام برای باریک شدن یا نشتی دریچه آئورت بررسی می شود. این آزمایش همچنین به دنبال تغییرات در اندازه آئورت است.

درمان دریچه آئورت دولتی به شدت بیماری دریچه قلب بستگی دارد. ممکن است شامل داروها، روش ها و جراحی باشد.

داروها

هیچ دارویی برای ترمیم دریچه آئورت دولتی وجود ندارد. اما ممکن است از داروها برای درمان علائم ناشی از بیماری دریچه قلب استفاده شود. به عنوان مثال، پزشک شما ممکن است داروی فشار خون را توصیه کند.

 

جراحی یا سایر روش ها

اگر دریچه آئورت دولتی باعث ایجاد موارد زیر شود، ممکن است به جراحی نیاز باشد:

*     تنگی دریچه آئورت.

*     نارسایی دریچه آئورت.

*     آئورت بزرگ شده.

 

جراحی برای ترمیم یا تعویض دریچه آئورت انجام می شود. نوع جراحی انجام شده به شرایط خاص دریچه قلب و علائم شما بستگی دارد.

*     تعویض دریچه آئورت. جراح دریچه آسیب دیده را برمی دارد. با یک دریچه مکانیکی یا یک دریچه ساخته شده از بافت قلب گاو، خوک یا انسان جایگزین شده است. دریچه بافتی دریچه بافتی بیولوژیکی نامیده می شود. گاهی اوقات، دریچه آئورت با دریچه ریه خود فرد جایگزین می شود. دریچه ریه با یک دریچه بافت ریه از اهدا کننده فوت شده جایگزین می شود. این جراحی پیچیده تر، روش راس نامیده می شود.

دریچه های بافت بیولوژیکی به مرور زمان از بین می روند. ممکن است در نهایت نیاز به تعویض داشته باشند. اگر دریچه مکانیکی دارید، برای جلوگیری از لخته شدن خون باید مادام العمر از داروهای رقیق کننده خون استفاده کنید. شما و ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود با هم در مورد مزایا و خطرات هر نوع دریچه صحبت می کنید.

*     جراحی ریشه آئورت و آئورت صعودی. جراحان بخش بزرگ شده آئورت را که در نزدیکی قلب قرار دارد، برمی دارند. با یک لوله مصنوعی به نام پیوند جایگزین می شود که در جای خود دوخته می شود. گاهی اوقات فقط بخش بزرگ شده آئورت برداشته می شود و دریچه آئورت باقی می ماند. دریچه آئورت نیز در طی این روش قابل تعویض یا تعمیر است.

*     بالون والولوپلاستی. این روش می تواند تنگی دریچه آئورت را در نوزادان و کودکان درمان کند. در بزرگسالان، دریچه آئورت بعد از عمل مجدداً باریک می شود. بنابراین معمولاً فقط در صورتی انجام می شود که برای جراحی خیلی بیمار باشید یا منتظر تعویض دریچه باشید.

 

این روش دریچه قلب از یک لوله نازک و انعطاف پذیر به نام کاتتر استفاده می کند. کاتتر دارای یک بالون در نوک است. جراح کاتتر را در شریان بازو یا کشاله ران قرار می دهد. سپس کاتتر به سمت دریچه آئورت هدایت می شود. پس از قرار گرفتن در محل، بالون باد می‌شود و باز شدن دریچه بزرگ‌تر می‌شود. بادکنک خالی شده است. کاتتر و بالون برداشته می شوند.

 

شیوه زندگی و درمان های خانگی

هرکسی که با دریچه آئورت دو لتی متولد شود، مادام العمر به معاینات سلامت نیاز دارد. یک پزشک دیده در زمینه بیماری های قلبی، به نام متخصص قلب، باید شما را از نظر تغییرات در وضعیت شما معاینه کند.

افرادی که دریچه آئورت دو لختی دارند بیشتر احتمال دارد به عفونت دیواره قلب مبتلا شوند. این عفونت اندوکاردیت عفونی نامیده می شود. مراقبت صحیح از دندان می تواند به کاهش خطر کمک کند.

دریچه آئورت دو لتی می تواند در خانواده ها منتقل شود، به این معنی که ارثی است. والدین، فرزندان و خواهران و برادران فردی که دارای دریچه آئورت دو لتی هستند باید برای بررسی وضعیت، اکوکاردیوگرام انجام دهند.

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

خلاصه

هیپرپلازی خوش خیم پروستات (BPH) چست؟ هیپرپلازی خوش خیم پروستات (BPH) یا Benign prostatic hyperplasia یک بیماری است که با افزایش سن شایع‌تر می‌شود. به آن بزرگی پروستات نیز می‌گویند. پروستات غده کوچکی است که به تولید مایع منی کمک می‌کند. درست در زیر مثانه یافت می‌شود. و اغلب با افزایش سن بزرگ‌تر می‌شود.

بزرگ شدن پروستات می‌تواند علائمی ایجاد کند که ممکن است شما را آزار دهد، مانند مسدود کردن جریان ادرار از مثانه. همچنین می‌تواند باعث مشکلات مثانه، مجاری ادرار یا کلیه شود.

بسیاری از درمان‌ها می‌توانند به BPH کمک کنند. اینها شامل داروها، جراحی و سایر روش‌ها می‌شود. ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی می‌تواند به شما در انتخاب کمک کند. گزینه مناسب به موارد زیر بستگی دارد:

*     علائم شما

*     اندازه پروستات شما

*     سایر بیماری که ممکن است داشته باشید.

 

علائم هیپرپلازی خوش خیم پروستات

علائم رایج هیپرپلازی خوش خیم پروستات عبارتند از:

*     نیاز مکرر یا فوری به ادرار کردن که به آن ادرار نیز می‌گویند.

*     ادرار کردن بیشتر در شب.

*     مشکل در شروع ادرار کردن

*     جریان ضعیف ادرار، یا جریانی که متوقف می‌شود و شروع می‌شود.

*     قطره چکان در انتهای ادرار.

*     عدم توانایی در تخلیه کامل مثانه

 

علائم کمتر رایج عبارتند از:

*     عفونت مجاری ادراری.

*     عدم توانایی ادرار کردن

*     خون در ادرار.

علائم هیپرپلازی خوش خیم پروستات به تدریج بدتر می‌شود. اما گاهی اوقات آنها ثابت می‌مانند یا حتی با گذشت زمان بهبود می‌یابند.

اندازه پروستات همیشه میزان جدی بودن علائم را تعیین نمی‌کند. برخی از افرادی که پروستات کمی بزرگ شده اند ممکن است علائم عمده ای داشته باشند. سایر افرادی که پروستات بسیار بزرگ دارند، ممکن است مشکلات جزئی داشته باشند. و برخی از افراد مبتلا به بزرگی پروستات هیچ علامتی ندارند.

سایر علل احتمالی علائم ادراری

برخی دیگر از مشکلات سلامتی می‌توانند منجر به علائمی شوند که شبیه به علائم بزرگ شدن پروستات هستند. این شامل:

*     عفونت مجاری ادراری.

*     پروستات ملتهب.

*     باریک شدن مجرای ادرار، لوله ای که ادرار را از بدن خارج می‌کند.

*     زخم در گردن مثانه به دلیل جراحی گذشته.

*     سنگ مثانه یا کلیه.

*     مشکلات مربوط به اعصابی که مثانه را کنترل می‌کنند.

*     سرطان پروستات یا مثانه.

برخی از داروها همچنین ممکن است منجر به علائمی شوند که به نظر می‌رسد مانند علائم ناشی از هیپرپلازی خوش خیم پروستات (BPH) باشد. این شامل:

*     داروهای تسکین دهنده قوی به نام مواد افیونی.

*     داروهای سرماخوردگی و آلرژی.

*     داروهای قدیمی برای افسردگی به نام داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای.

 

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

با پزشک خود در مورد علائم خود صحبت کنید، حتی اگر آنها شما را آزار ندهند. مهم است که دریابید آیا دلایلی وجود دارد که قابل درمان هستند یا خیر. بدون درمان، خطر انسداد خطرناک دستگاه ادراری می‌تواند افزایش یابد.

اگر نمی‌توانید ادرار کنید، فوراً از پزشک کمک بگیرید.

 

دلایل هیپرپلازی خوش خیم پروستات

غده پروستات در زیر مثانه قرار دارد. لوله ای که ادرار را از مثانه به خارج از آلت تناسلی منتقل می‌کند، مجرای ادرار نامیده می‌شود. این لوله از مرکز پروستات عبور می‌کند. هنگامی که پروستات بزرگ‌تر می‌شود، شروع به مسدود کردن جریان ادرار می‌کند.

پروستات غده ای است که به طور معمول در طول زندگی به رشد خود ادامه می‌دهد. این رشد اغلب پروستات را به اندازه ای بزرگ می‌کند که علائم ایجاد کند یا جریان ادرار را مسدود کند.

مشخص نیست که چه چیزی باعث بزرگ‌تر شدن پروستات می‌شود. ممکن است به دلیل تغییرات در تعادل هورمون‌های جنسی با افزایش سن باشد.

 

عوامل خطر

عوامل خطر بزرگ شدن پروستات عبارتند از:

*     سالخوردگی. بزرگ شدن غده پروستات به ندرت قبل از ۴۰ سالگی علائم ایجاد می‌کند. پس از آن، احتمال بزرگ شدن پروستات و علائم مرتبط با آن شروع به افزایش می‌کند.

*     سابقه خانوادگی. داشتن یکی از خویشاوندان خونی مبتلا به مشکلات پروستات باعث می‌شود احتمال بروز مشکل در پروستات شما افزایش یابد.

*     دیابت و بیماری قلبی. مطالعات نشان می‌دهد که دیابت ممکن است خطر هیپرپلازی خوش خیم پروستات را افزایش دهد. بنابراین ممکن است بیماری قلبی

سبک زندگی. چاقی خطر ابتلا به BPH را افزایش می‌دهد. ورزش می‌تواند به کاهش خطر کمک کند.

 

عوارض هیپرپلازی خوش خیم پروستات

عوارض بزرگ شدن پروستات می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

–     عدم توانایی ادرار کردن به این حالت احتباس ادراری نیز می‌گویند. ممکن است لازم باشد لوله ای به نام کاتتر در مثانه قرار دهید تا ادرار را تخلیه کند. برخی از افراد مبتلا به بزرگی پروستات برای تسکین نیاز به جراحی دارند.

*     عفونت‌های دستگاه ادراری (UTIs). عدم توانایی در تخلیه کامل مثانه می‌تواند خطر عفونت در دستگاه ادراری را افزایش دهد. اگر اغلب به عفونت ادراری مبتلا می‌شوید، ممکن است برای برداشتن بخشی از پروستات به جراحی نیاز داشته باشید.

*     سنگ مثانه. اینها اغلب به دلیل ناتوانی در تخلیه کامل مثانه ایجاد می‌شوند. سنگ مثانه می‌تواند باعث بیماری، تحریک مثانه، خون در ادرار و مسدود شدن جریان ادرار شود.

*     آسیب مثانه. مثانه ای که به طور کامل تخلیه نمی‌شود می‌تواند به مرور زمان کشیده و ضعیف شود. در نتیجه، دیواره عضلانی مثانه دیگر به درستی منقبض نمی‌شود تا ادرار را به زور خارج کند. و این کار تخلیه کامل مثانه را سخت‌تر می‌کند.

*     آسیب کلیه. فشار وارده به مثانه به دلیل عدم توانایی ادرار کردن می‌تواند به کلیه‌ها آسیب برساند یا عفونت مثانه را به کلیه‌ها برساند.

درمان هیپرپلازی خوش خیم پروستات خطر این عوارض را کاهش می‌دهد. اما احتباس ادرار و آسیب کلیه می‌تواند تهدیدی جدی برای سلامتی باشد.

تصور نمی‌شود که داشتن پروستات بزرگ خطر ابتلا به سرطان پروستات را افزایش دهد.

 

تشخیص BPH

پزشک شما احتمالاً با پرسیدن سؤالاتی در مورد علائم شما معاینه را شروع می‌کند. شما همچنین یک معاینه فیزیکی دریافت خواهید کرد. این امتحان احتمالاً شامل موارد زیر است:

*     معاینه رکتال دیجیتال. پزشک یک انگشت را وارد راست روده شما می‌کند تا بررسی کند که آیا پروستات شما بزرگ شده است یا خیر.

*     آزمایش ادرار. یک آزمایشگاه نمونه‌ای از ادرار شما را بررسی می‌کند تا متوجه شود آیا شما بیماری یا مشکلات دیگری دارید که می‌تواند علائمی مشابه علائم BPH ایجاد کند.

*     آزمایش خون. نتایج می‌تواند نشان دهد که آیا شما مشکلات کلیوی دارید یا خیر.

 

پس از آن، ممکن است به آزمایش‌های دیگری نیاز داشته باشید که به تأیید بزرگی پروستات کمک کند. این تست‌ها عبارتند از:

*     آزمایش خون آنتی ژن اختصاصی پروستات PSA . PSA پروتئینی است که در پروستات ساخته می‌شود. هنگامی که پروستات بزرگ می‌شود، سطح PSA افزایش می‌یابد. اما سطوح بالاتر PSA همچنین می‌تواند به دلیل روش‌های اخیر، بیماری‌ها، جراحی یا سرطان پروستات باشد.

*     آزمایش جریان ادرار. شما در ظرفی که به دستگاه متصل است ادرار می‌کنید. این دستگاه شدت جریان ادرار و میزان دفع ادرار شما را اندازه گیری می‌کند. نتایج آزمایش می‌تواند در طول زمان نشان دهد که آیا وضعیت شما بهتر یا بدتر می‌شود.

*     تست حجم باقیمانده پس از تخلیه مثانه. این آزمایش اندازه گیری می‌کند که آیا می‌توانید مثانه خود را به طور کامل تخلیه کنید یا خیر. این آزمایش را می‌توان با استفاده از یک آزمایش تصویربرداری به نام اولتراسوند انجام داد. یا می‌توان آن را با لوله ای به نام کاتتر که پس از ادرار کردن در مثانه قرار می‌گیرد تا میزان ادرار باقی مانده در مثانه را اندازه گیری کرد.

*     دفتر یادداشت ۲۴ ساعته دفع ادرار. این شامل توجه به دفعات و میزان ادرار می‌شود. اگر بیش از یک سوم ادرار روزانه خود را در شب تولید کنید، ممکن است بسیار مفید باشد.

 

اگر بیماری شما پیچیده‌تر است، ممکن است به آزمایش‌هایی از جمله موارد زیر نیاز داشته باشید:

*     سونوگرافی ترانس رکتال. دستگاهی که از امواج صوتی برای ساختن تصاویر استفاده می‌کند، وارد رکتوم می‌شود. پروستات را اندازه گیری و بررسی می‌کند.

*     بیوپسی پروستات. سونوگرافی ترانس رکتال سوزن‌هایی را هدایت می‌کند که برای نمونه برداری از بافت پروستات استفاده می‌شود. بررسی بافت می‌تواند به ارائه دهنده شما کمک کند تا متوجه شود که آیا سرطان پروستات دارید یا خیر.

*     مطالعات یورودینامیک و جریان فشار. یک کاتتر از طریق مجرای ادرار به مثانه کشیده می‌شود. آب – یا در موارد کمتر هوا – به آرامی به مثانه فرستاده می‌شود تا فشار مثانه را اندازه گیری کند و میزان عملکرد عضلات مثانه را بررسی کند.

*     سیستوسکوپی. یک ابزار روشن و انعطاف پذیر در مجرای ادرار قرار می‌گیرد. این به پزشک اجازه می‌دهد تا داخل مجرای ادرار و مثانه را ببیند. قبل از انجام این آزمایش دارویی به شما داده می‌شود که از احساس درد جلوگیری می‌کند.

 

درمان هیپرپلازی خوش خیم پروستات (BPH)

درمان‌های زیادی برای بزرگی پروستات وجود دارد. اینها شامل داروها، جراحی و روش‌هایی است که شامل بریدگی‌های کوچک‌تر، کمتر یا بدون بریدگی است. بهترین انتخاب درمانی برای شما بستگی به موارد زیر دارد:

*     اندازه پروستات شما

*     سن شما.

*     سلامت کلی شما

*     علائم شما چقدر جدی است.

اگر علائم شما در مسیر زندگی شما قرار نگیرد، ممکن است تصمیم بگیرید که درمان را به تعویق بیندازید. در عوض، می‌توانید منتظر بمانید تا ببینید آیا علائم شما تغییر می‌کند یا بدتر می‌شود. برای برخی افراد، علائم هیپرپلازی خوش خیم پروستات (BPH) می‌تواند بدون درمان کاهش یابد.

 

داروهای بزرگی پروستات

مصرف دارو رایج‌ترین درمان برای علائم خفیف تا متوسط بزرگی پروستات است. گزینه‌ها عبارتند از:

*     مسدود کننده‌های آلفا. مسدود کننده‌های آلفا با شل کردن عضلات صاف گردن مثانه و پروستات کار می‌کنند. این امر ادرار کردن را آسان‌تر می‌کند. مسدود کننده‌های آلفا شامل آلفازوسین (Uroxatral)، دوکسازوسین (Cardura)، تامسولوسین (Flomax) سیلودوسین (Rapaflo) و ترازوسین هستند. آنها اغلب در افرادی با پروستات تا حدودی کوچک‌تر به سرعت عمل می‌کنند. عوارض جانبی ممکن است شامل سرگیجه باشد. آنها همچنین ممکن است شامل یک مسئله بی ضرر باشند که در آن مایع منی به جای خارج شدن از نوک آلت تناسلی به داخل مثانه باز می‌گردد. به این حالت انزال رتروگراد می‌گویند.

*     مهارکننده‌های آلفا-۵ ردوکتاز. این داروها پروستات را کوچک می‌کنند. آنها این کار را با جلوگیری از تغییرات هورمونی که باعث رشد پروستات می‌شود انجام می‌دهند. به عنوان مثال می‌توان به فیناستراید (Proscar) و دوتاستراید (Avodart) اشاره کرد. ممکن است تا شش ماه طول بکشد تا خوب عمل کنند و می‌توانند عوارض جانبی جنسی ایجاد کنند.

*     درمان ترکیبی. اگر هر یک از داروها به تنهایی به اندازه کافی کمک نمی‌کند، ممکن است ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی به شما پیشنهاد کند که یک مسدود کننده آلفا و یک مهارکننده ۵ آلفا ردوکتاز را همزمان مصرف کنید.

*     تادالافیل (سیالیس). این دارو اغلب برای درمان اختلال نعوظ استفاده می‌شود. مطالعات نشان می‌دهد که می‌تواند بزرگ شدن پروستات را نیز درمان کند.

 

جراحی و درمان‌های دیگر برای بزرگ شدن پروستات

جراحی یا سایر روش‌ها ممکن است به علائم BPH کمک کند اگر:

*     از داروها تسکین کافی نگیرید.

*     ترجیح می‌دهید دارو را امتحان نکنید.

*     قادر به ادرار کردن نیستید

*     مشکلات کلیوی دارید.

*     با دفع سنگ مثانه، همچنان به خونریزی در ادرار یا عفونت ادراری ادامه دهید.

 

جراحی یا سایر روش‌ها ممکن است در صورتی که موارد زیر را دارید یکی از گزینه‌های درمانی نباشد:

*     عفونت ادراری درمان نشده

*     بیماری تنگی مجرای ادرار.

*     سابقه پرتودرمانی پروستات یا جراحی مجاری ادراری.

*     یک اختلال عصبی، مانند بیماری پارکینسون یا مولتیپل اسکلروزیس.

 

هر نوع عمل پروستات می‌تواند عوارض جانبی ایجاد کند. بسته به روشی که انتخاب می‌کنید، مشکلات سلامتی پس از آن ممکن است شامل موارد زیر باشد:

*     مایع منی در هنگام انزال به جای خروج از آلت تناسلی به سمت عقب به مثانه جریان می‌یابد.

*     نشت ادرار به صورت تصادفی.

*     عفونت مجاری ادراری.

*     خون ریزی.

*     اختلال در نعوظ.

انواع زیادی از جراحی‌ها و سایر روش‌ها وجود دارد که می‌توانند بزرگی پروستات را درمان کنند.

 

برداشتن پروستات از طریق پیشابراه (TURP)

یک ابزار نازک با نور به نام اسکوپ در مجرای ادرار وارد می‌شود. جراح تمام قسمت خارجی پروستات را برمی دارد. TURP اغلب علائم را به سرعت تسکین می‌دهد. برخی از افراد بلافاصله پس از عمل نیز جریان ادرار قوی‌تری دارند. پس از TURP، ممکن است برای تخلیه مثانه برای مدتی به کاتتر نیاز داشته باشید.

 

برش پروستات از طریق مجرای ادرار (TUIP)

یک اسکوپ روشن به مجرای ادرار وارد می‌شود. جراح یک یا دو برش کوچک در غده پروستات ایجاد می‌کند. این باعث می‌شود ادرار راحت‌تر از مجرای ادرار عبور کند. اگر غده پروستات کوچک یا کمی بزرگ شده باشد، TUIP ممکن است یک گزینه باشد. همچنین اگر مشکلات سلامتی دارید که سایر جراحی‌ها را بسیار خطرناک می‌کند، ممکن است گزینه ای باشد.

 

گرمادرمانی مایکروویو از طریق مجرای ادرار (TUMT)

یک کاتتر مخصوص از طریق مجرای ادرار به ناحیه پروستات گذاشته می‌شود. انرژی مایکروویو از کاتتر، بخش داخلی غده پروستات بزرگ شده را از بین می‌برد. این کار پروستات را کوچک می‌کند و جریان ادرار را تسهیل می‌کند. TUMT ممکن است فقط برخی از علائم شما را تسکین دهد. همچنین ممکن است مدتی طول بکشد تا متوجه نتایج شوید. به طور کلی، این جراحی تنها در موارد خاص روی پروستات‌های کوچک استفاده می‌شود، زیرا ممکن است دوباره نیاز به درمان باشد.

 

لیزر درمانی

لیزر پرانرژی بافت پروستات را که بیش از حد رشد کرده است از بین می‌برد یا از بین می‌برد. لیزر درمانی نسبت به جراحی غیر لیزری خطر عوارض جانبی کمتری دارد. ممکن است در افرادی که نباید سایر روش‌های پروستات را انجام دهند، زیرا از داروهای رقیق کننده خون استفاده می‌کنند، استفاده شود.

 

گزینه‌های لیزر درمانی عبارتند از:

*     روش‌های ابلایو. اینها بافت پروستات را که جریان ادرار را مسدود می‌کند، از بین می‌برند. انواع این روش‌ها شامل تبخیر پروستات با فتوسکتیو (PVP) و ابلیشن پروستات با لیزر هولمیوم است. روش‌های ابلیاتیو می‌توانند باعث ایجاد علائم تحریک‌کننده پس از جراحی شوند. در موارد نادر، ممکن است در برخی موارد به روش دیگری برای برداشتن بافت پروستات نیاز باشد.

*     درمان‌های هسته ای. این درمان‌ها شامل انوکلئولاسیون پروستات با لیزر هولمیوم (HoLEP) است. به طور کلی، آنها تمام بافت پروستات را که مانع از جریان ادرار می‌شوند، از بین می‌برند و از رشد مجدد بافت جلوگیری می‌کنند. بافت برداشته شده را می‌توان از نظر سرطان پروستات و سایر مشکلات سلامتی بررسی کرد.

 

لیفت پروستات

از برچسب‌های ویژه ای برای فشرده سازی دو طرف پروستات استفاده می‌شود. این می‌تواند جریان ادرار را بهبود بخشد. اگر قسمت میانی غده پروستات مانع جریان ادرار نشود، لیفت پروستات ممکن است یک گزینه باشد. نسبت به بسیاری از درمان‌های جراحی دیگر احتمال ایجاد عوارض جانبی جنسی کمتر است.

 

آمبولیزاسیون

در این روش آزمایشی، خون رسانی به پروستات یا از آن در نواحی انتخاب شده مسدود می‌شود. این باعث کوچک‌تر شدن پروستات می‌شود. داده‌های بلندمدت درباره نحوه عملکرد این روش در دسترس نیست.

 

درمان حرارتی بخار آب (WVTT)

دستگاهی در مجرای ادرار قرار می‌گیرد. آب را به بخار تبدیل می‌کند. این باعث از بین رفتن بافت اضافی پروستات می‌شود. WVTT می‌تواند علائم بزرگی پروستات را کاهش دهد. در مقایسه با بسیاری از درمان‌های جراحی دیگر، احتمال ایجاد عوارض جانبی جنسی کمتر است.

 

درمان رباتیک واترجت

در این روش از تست‌های تصویربرداری و ابزارهای رباتیک برای هدایت دستگاه به داخل مجرای ادرار استفاده می‌شود. این دستگاه جت‌های ریز و قدرتمند آب را برای برداشتن بافت اضافی پروستات آزاد می‌کند. این می‌تواند علائم بزرگی پروستات را کاهش دهد. درمان رباتیک واترجت می‌تواند برخی از همان عوارض جانبی را ایجاد کند که TURP می‌تواند ایجاد کند.

 

پروستاتکتومی باز یا به کمک ربات

یک یا چند برش در ناحیه تحتانی معده ایجاد می‌شود. این به جراح اجازه می‌دهد تا به پروستات برسد و بافت را خارج کند. به طور کلی این نوع جراحی در صورت داشتن پروستات بزرگ یا بسیار بزرگ انجام می‌شود. اغلب پس از آن نیاز به بستری کوتاه مدت در بیمارستان است. این جراحی با خطر بیشتری برای نیاز به خون اهدایی به دلیل خونریزی مرتبط است.

 

مراقبت‌های بعدی

مراقبت‌های بعدی شما به تکنیکی که برای درمان بزرگی پروستات شما استفاده می‌شود بستگی دارد. پزشک باید به شما بگوید که از چه فعالیت‌هایی و برای چه مدت دوری کنید.

 

سبک زندگی و درمان‌های خانگی

می‌توانید کارهایی را در خانه انجام دهید تا علائم بزرگی پروستات را کنترل کنید.

سعی کنید رژیم غذایی سالم و ورزش را تغییر دهید:

*     شب‌ها کمتر بنوشید. یک یا دو ساعت قبل از خواب چیزی ننوشید. این به جلوگیری از سفر یک شبه به حمام کمک می‌کند.

*     کافئین و الکل را محدود کنید. آنها می‌توانند باعث شوند بدن ادرار بیشتری تولید کند، مثانه را تحریک کند و علائم را بدتر کند.

*     مراقب آنچه می‌خورید باشید. غذاهای با چاشنی زیاد می‌توانند مثانه را تحریک کنند.

*     فعال‌تر شوید. ورزش می‌تواند به کاهش مشکلات ادراری ناشی از بزرگ شدن پروستات کمک کند.

*     وزن سالم را حفظ کنید. چاقی با بزرگ شدن پروستات مرتبط است.

 

این عادات را برای رفتن به دستشویی را نیز امتحان کنید:

*     وقتی برای اولین بار احساس کردید نیاز به ادرار کردن دارید بروید. انتظار طولانی مدت ممکن است عضله مثانه را بیش از حد کشیده و باعث آسیب شود.

*     برای رفتن به توالت برنامه ریزی کنید. سعی کنید در زمان‌های منظم مانند هر دو ساعت یکبار در طول روز ادرار کنید. در صورتی که نیاز به ادرار کردن مکرر و فوری دارید، می‌تواند مفید باشد.

*     ادرار کنید و چند لحظه بعد دوباره ادرار کنید. این عمل به عنوان تخلیه مضاعف شناخته می‌شود.

 

موارد دیگری که ممکن است کمک کند عبارتند از:

*     محدود کردن داروهای ضد احتقان یا آنتی هیستامین‌ها. این داروها نوار ماهیچه‌های اطراف مجرای ادرار را که جریان ادرار را کنترل می‌کنند، سفت می‌کنند. این امر ادرار کردن را سخت‌تر می‌کند.

*     گرم ماندن. دمای سردتر می‌تواند باعث احتباس ادرار و افزایش فوریت ادرار شود.

 

طب جایگزین

سایر مکمل‌های گیاهی عبارتند از عصاره بتا سیتوسترول، پیگم و علف چاودار. اینها توسط برخی به عنوان مفید برای کاهش علائم پروستات بزرگ پیشنهاد شده است. اما ایمنی و اثربخشی طولانی مدت این مکمل‌ها ثابت نشده است.

اگر از داروهای گیاهی استفاده می‌کنید، به پزشک خود اطلاع دهید. برخی از محصولات گیاهی ممکن است خطر خونریزی را افزایش دهند یا بر داروهای دیگری که مصرف می‌کنید تأثیر بگذارند.

 

آماده شدن برای قرار ملاقات شما

برای بزرگ شدن پروستات، ممکن است به یک دکتر متخصص در مسائل ادراری ارجاع داده شوید که اورولوژیست نامیده می‌شود.

 

آنچه شما می‌توانید انجام دهید

*     علائم خود را یادداشت کنید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل قرار ملاقات نامرتبط به نظر برسد.

*     تعداد دفعات و زمان ادرار کردن، اینکه آیا احساس می‌کنید مثانه خود را به طور کامل تخلیه می‌کنید و چه مقدار مایع می‌نوشید را پیگیری کنید.

*     فهرستی از اطلاعات کلیدی پزشکی، از جمله سایر مشکلات سلامتی که ممکن است داشته باشید، تهیه کنید.

*     فهرستی از تمام داروها، ویتامین‌ها یا مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید تهیه کنید.

*     سوالاتی را بنویسید تا از پزشک خود بپرسید.

 

سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید

برای هیپرپلازی خوش خیم پروستات (BPH)، برخی از سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

*     آیا من بزرگی پروستات دارم یا ممکن است چیز دیگری باعث علائم من شود؟

*     به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟

*     گزینه‌های درمان من چه هستند؟

*     چگونه می‌توانم سایر مشکلات سلامتی را همراه با بزرگ شدن پروستات مدیریت کنم؟

*     آیا محدودیتی برای فعالیت جنسی وجود دارد؟

در حین قرار ملاقات خود سوالات دیگری که در فهرست بالا وجود ندارد اما به ذهن شما می‌رسد را بپرسید.

 

از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید

پزشک شما احتمالاً از شما سؤالاتی می‌پرسد. آماده پاسخگویی به آنها باشید. ممکن است به شما زمان بیشتری بدهد تا در مورد نگرانی‌های خود صحبت کنید.

احتمالاً از شما سؤالاتی در مورد علائمتان پرسیده می‌شود، مانند:

*     علائم شما از چه زمانی شروع شد؟ آیا آنها را اغلب یا هر چند وقت یکبار مصرف می‌کنید؟ و آیا با گذشت زمان بدتر شده اند؟

*     چند بار در طول روز ادرار می‌کنید؟ و هر چند وقت یک بار باید شب‌ها برای ادرار کردن از خواب بیدار شوید؟

*     آیا تا به حال ادرار شما نشت کرده است؟

*     آیا نیاز مکرر یا فوری به ادرار کردن دارید؟

*     آیا شروع ادرار کردن برای شما سخت است؟ آیا هنگام ادرار کردن شروع می‌کنید و متوقف می‌شوید یا احساس می‌کنید برای ادرار کردن باید زور بزنید؟

*     آیا تا به حال احساس کردید که مثانه خود را به طور کامل تخلیه نکرده اید؟

*     آیا هنگام ادرار کردن، سوزش، درد در ناحیه مثانه یا خون در ادرار وجود دارد؟ آیا عفونت ادراری داشته اید؟

 

همچنین ممکن است از شما سوالاتی در مورد سابقه سلامتی و رژیم غذایی شما بپرسند، مانند:

*     آیا یکی از اعضای خانواده دارای پروستات بزرگ، سرطان پروستات یا سنگ کلیه بوده است؟

*     آیا تا به حال برای داشتن و حفظ نعوظ با مشکل مواجه شده اید؟ آیا مشکلات جنسی دیگری دارید؟

*     آیا تا به حال جراحی یا عمل دیگری انجام داده اید که شامل قرار دادن یک دستگاه پزشکی از طریق نوک آلت تناسلی به مجرای ادرار شما باشد؟

*     آیا از داروهای رقیق کننده خون مانند آسپرین، وارفارین (جانتوون) یا کلوپیدوگرل (پلاویکس) استفاده می‌کنید؟

*     روزانه چقدر کافئین مصرف می‌کنید؟ چه مایعاتی و چه مقدار از آنها می‌نوشید؟

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما