خلاصه

کمر درد چیست؟ کمر درد یا Back Pain یکی از شایع ترین دلایلی است که افراد به دلیل آن به دنبال دریافت کمک پزشکی هستند یا از کار خود بازمی مانند. کمر درد یکی از علل اصلی ناتوانی در سراسر جهان است.

خوشبختانه، اقداماتی می توانند به پیش گیری یا تسکین بیشتر قسمت های کمردرد، به ویژه برای افراد کم تر از ۶۰ سال کمک کنند. اگر پیش گیری با شکست مواجه شود، درمان خانگی ساده و استفاده صحیح از بدن اغلب در عرض چند هفته کمر را التیام می بخشد. جراحی به ندرت برای درمان کمردرد مورد نیاز است.

علائم

کمر درد می تواند از درد عضلانی تا احساس تیر کشیدن، سوزش یا ضربه زدن متغیر باشد. همچنین، درد می تواند از یک پا ساطع شود. خم شدن، پیچ خوردن، بلند شدن، ایستادن یا راه رفتن می تواند آن را بدتر کند.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

اغلب کمر درد به تدریج با درمان خانگی و خود مراقبتی، معمولا در عرض چند هفته بهبود می یابد. اگر موارد زیر در شما وجود دارد، برای درمان کمردرد به پزشک مراجعه کنید:

* بیش از چند هفته طول می کشد.

* شدید است و با استراحت بهبود نمی یابد.

* در یک یا هر دو پا پخش می شود، به خصوص اگر درد به زیر زانو برود.

* باعث ضعف، بی حسی یا گزگز در یک یا هر دو پا می شود.

* با کاهش وزن بی دلیل همراه است.

در موارد نادر، کمردرد می تواند نشانه یک مشکل پزشکی جدی باشد. به دنبال مراقبت فوری برای درمان کمردرد باشید اگر:

* باعث مشکلات جدید روده یا مثانه می شود.

* با تب همراه است.

* به دنبال زمین خوردن، ضربه به پشت یا آسیب های دیگر ایجاد شده است

دلایل کمر درد

کمردرد اغلب بدون علتی که در یک مطالعه آزمایشی یا تصویربرداری نشان داده می شود، ایجاد می شود. شرایطی که معمولا با کمردرد مرتبط هستند عبارتند از:

* کشش ماهیچه ای یا رباطی. بلند کردن مکرر و سنگین یا یک حرکت ناگهانی ناشیانه می تواند عضلات عقب و رباط های ستون فقرات را تحت فشار قرار دهد. برای افرادی که وضعیت جسمی ضعیفی دارند، فشار مداوم به پشت می تواند باعث اسپاسم های دردناک عضلانی شود.

* دیسک های برآمده یا پاره شده. دیسک ها به عنوان بالشتک بین استخوان های ستون فقرات عمل می کنند. مواد نرم داخل دیسک می توانند برآمدگی یا پارگی داشته باشند و بر روی عصب فشار وارد کنند. با این حال، یک دیسک برآمده یا پاره شده ممکن است باعث کمر درد نشود. بیماری دیسک اغلب در اشعه ایکس ستون فقرات، سی تی اسکن یا ام آر آی که به دلیل دیگری انجام می شود، یافت می شود.

* آرتروز. استئوآرتریت می تواند کمر را تحت تاثیر قرار دهد. در برخی موارد، آرتروز در ستون فقرات می تواند منجر به باریک شدن فضای اطراف نخاع شود، وضعیتی که تنگی ستون فقرات نامیده می شود.

* پوکی استخوان. اگر استخوان ها متخلخل و شکننده شوند، مهره های ستون فقرات می توانند دچار شکستگی های دردناک شوند.

* اسپوندیلیت آنکیلوزان که اسپوندیل آرتریت محوری نیز نامیده می شود. این بیماری التهابی می تواند باعث فیوز شدن برخی از استخوان های ستون فقرات شود. این امر باعث می شود ستون فقرات انعطاف پذیری کمتری داشته باشد.

عوامل خطر

هر کسی می تواند دچار کمردرد شود، حتی کودکان و نوجوانان. این عوامل می توانند خطر ابتلا به کمردرد را افزایش دهند:

* سن. کمردرد با افزایش سن شایع تر است و از حدود ۳۰ یا ۴۰ سالگی شروع می شود.

* عدم ورزش. عضلات ضعیف و بدون استفاده در پشت و شکم ممکن است منجر به کمردرد شود.

* وزن اضافی. وزن بیش از حد بدن استرس بیشتری به پشت وارد می کند.

* بیماری ها. برخی از انواع آرتروز و سرطان می توانند به کمردرد کمک کنند.

* بلند کردن نامناسب اشیا. استفاده از پشت به جای پاها می تواند منجر به کمردرد شود.

* شرایط روانی. به نظر می رسد افرادی که مستعد افسردگی و اضطراب هستند، خطر بیشتری برای کمردرد دارند. استرس می تواند باعث کشش عضلانی شود که می تواند به کمردرد کمک کند.

* سیگار کشیدن. سیگاری ها میزان کمردرد را افزایش می دهند. این ممکن است به این دلیل رخ دهد که سیگار کشیدن باعث سرفه می شود که می تواند منجر به فتق شود. سیگار کشیدن همچنین می تواند جریان خون به ستون فقرات را کاهش دهد و خطر پوکی استخوان را افزایش دهد.

پیش گیری

بهبود وضعیت جسمی و یادگیری و تمرین چگونگی استفاده از بدن ممکن است به پیش گیری از کمردرد کمک کند.

برای سالم و قوی نگه داشتن کمر:

* ورزش کنید. فعالیت های هوازی کم ضربه‌ی منظم – آن هایی که به پشت فشار نمی آورند یا تکان نمی دهند – می توانند قدرت و استقامت را در پشت افزایش دهند و به عضلات اجازه دهند بهتر کار کنند. پیاده روی، دوچرخه سواری و شنا انتخاب های خوبی هستند. با پزشک خود در مورد اینکه چه فعالیت هایی را باید امتحان کنید، صحبت کنید.

* قدرت عضلانی و انعطاف پذیری ایجاد کنید. تمرینات عضلانی شکمی و پشت که هسته را تقویت می کنند، به حالت دادن به این عضلات کمک می کنند تا با هم برای حمایت از کمر کار کنند.

* وزن سالمی داشته باشید. اضافه وزن عضلات را تحت فشار قرار می دهد.

* ترک سیگار. سیگار کشیدن خطر کمر درد را افزایش می دهد. این خطر با سیگار کشیدن در روز افزایش می یابد، بنابراین ترک سیگار باید به کاهش این خطر کمک کند.

از حرکاتی که کمر را می پیچد یا به آن فشار می آورند خودداری کنید. برای استفاده صحیح از بدن:

* هوشمندانه بایستید. خم نشوید. یک موقعیت لگنی خنثی را حفظ کنید. هنگامی که برای مدت طولانی ایستاده اید، یک پا را روی یک چهارپایه کوتاه قرار دهید تا مقداری از بار را از قسمت پایین کمر بردارید. پاهای متناوب. حالت بدنی خوب می تواند استرس عضلات پشت را کاهش دهد.

* هوشمندانه بنشینید. یک صندلی با تکیه گاه کمری خوب، بازوبند و یک پایه چرخان انتخاب کنید. قرار دادن یک بالش یا حوله لوله شده در قسمت کوچک پشت می تواند انحنای طبیعی آن را حفظ کند. زانوها و باسن را هم سطح نگه دارید. موقعیت خود را به طور مکرر، حداقل هر نیم ساعت تغییر دهید.

* هوشمندانه بلند شوید. در صورت امکان از بلند کردن اجسام سنگین خودداری کنید. اگر باید چیزی سنگین را بلند کنید، بگذارید پاهایتان کار را انجام دهند. پشت خود را صاف نگه دارید – بدون پیچ خوردن – و تنها روی زانوها خم شوید. بار را نزدیک بدن خود نگه دارید. اگر شی سنگین یا نامناسب است یک شریک برای بلند کردن پیدا کنید.

در خریدهای خود مراقب باشد

از آنجا که کمردرد شایع است، بسیاری از محصولات نوید پیش گیری یا تسکین را می دهند. اما شواهد خوبی وجود ندارد که نشان دهد کفش های مخصوص، تکیه گاه های پشتی یا مبلمان با طراحی خاص می توانند به شما کمک کنند.

علاوه بر این، به نظر نمی رسد که یک نوع تشک وجود داشته باشد که برای افراد مبتلا به کمردرد بهترین باشد. احتمالاً موضوع این است که چه چیزی راحت تر است.

تشخیص کمر درد

پزشک شما پشت شما را بررسی می کند و توانایی شما برای نشستن، ایستادن، راه رفتن و بلند کردن پاهایتان را ارزیابی می کند. همچنین ممکن است از شما بخواهید که درد خود را در مقیاس صفر تا ۱۰ ارزیابی کنید و با شما در مورد چگونگی تاثیر درد خود بر فعالیت های روزانه صحبت کنید.

این ارزیابی ها به تعیین اینکه درد از کجا می آید، چقدر می توانید حرکت کنید قبل از اینکه درد شما را مجبور به توقف کند و اینکه آیا اسپاسم عضلانی دارید یا نه کمک می کند. آن ها همچنین می توانند به رد علل جدی تر کمردرد کمک کنند.

یک یا چند مورد از این آزمایش ها ممکن است به مشخص کردن علت کمردرد کمک کند:

* اشعه ایکس. این تصاویر آرتروز یا شکستگی استخوان ها را نشان می دهند. این تصاویر به تنهایی مشکلی را در نخاع، ماهیچه ها، اعصاب یا دیسک ها نشان نمی دهند.

MRI * یا سی تی اسکن. این اسکن ها تصاویری را تولید می کنند که می توانند دیسک ها یا مشکلات استخوان ها، ماهیچه ها، بافت، تاندون ها، اعصاب، رباط ها و رگ های خونی را آشکار کنند.

* آزمایش خون. این موارد می توانند به تعیین اینکه آیا عفونت یا شرایط دیگر ممکن است باعث درد شود، کمک کنند.

* مطالعات عصبی. الکترومیوگرافی (EMG) تکانه های الکتریکی تولید شده توسط اعصاب و نحوه پاسخ ماهیچه ها به آن ها را اندازه گیری می کند. این آزمایش می تواند فشار بر اعصاب ناشی از دیسک های هرزه یا باریک شدن کانال نخاعی (تنگی ستون فقرات یا تنگی نخاع) را تایید کند.

درمان کمر درد

بیشتر کمردردها در طی یک ماه پس از درمان خانگی بهبود می یابند، به خصوص برای افراد کمتر از ۶۰ سال. با این حال، برای بسیاری از افراد، این درد چندین ماه طول می کشد.

مسکن‌ها و استفاده از گرما ممکن است تمام چیزی باشد که لازم باشد. استراحت در رختخواب توصیه نمی شود.

همراه با کمر درد تا جایی که می توانید به فعالیت های خود ادامه دهید. فعالیت های سبک مانند پیاده روی را امتحان کنید. فعالیتی که باعث افزایش درد می شود را متوقف کنید، اما به دلیل ترس از درد از فعالیت اجتناب نکنید. اگر درمان‌های خانگی بعد از چند هفته جواب نداد، ممکن است پزشک شما داروهای قوی‌تر یا درمان‌های دیگر را توصیه کند.

داروها

داروها به نوع کمردرد بستگی دارد. آنها ممکن است شامل موارد زیر باشند:

*     مسکن ها. داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن (Advil، Motrin IB، سایرین) یا ناپروکسن سدیم (Aleve)، ممکن است کمک کنند. این داروها را فقط طبق دستور مصرف کنید. استفاده بیش از حد می تواند عوارض جانبی جدی ایجاد کند. اگر مسکن‌هایی که می‌توانید بدون نسخه بخرید کمکی نکرد، پزشک شما ممکن است داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی را به شما پیشنهاد دهد.

*     شل کننده های عضلانی. اگر کمردرد خفیف تا متوسط با مسکن ها بهبود نیافت، شل کننده عضلانی ممکن است کمک کند. شل کننده های عضلانی می توانند باعث سرگیجه و خواب آلودگی شوند.

*     مسکن های موضعی درد. این محصولات شامل کرم ها، مرهم ها، پمادها و چسب ها، مواد تسکین دهنده درد را از طریق پوست منتقل می کنند.

*     داروهای حاوی مواد مخدر. مانند اکسی کدون یا هیدروکودون، ممکن است برای مدت کوتاهی با نظارت دقیق پزشکی استفاده شوند.

*     داروهای ضد افسردگی. برخی از انواع داروهای ضد افسردگی – به ویژه دولوکستین (Cymbalta) و داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، مانند آمی تریپتیلین – نشان داده شده است که کمردرد مزمن را تسکین می دهند.

فیزیوتراپی

یک فیزیوتراپ می تواند تمریناتی را برای افزایش انعطاف پذیری، تقویت عضلات پشت و شکم و بهبود وضعیت بدن آموزش دهد. استفاده منظم از این تکنیک ها می تواند به جلوگیری از بازگشت درد کمک کند. فیزیوتراپیست ها همچنین آموزش هایی را در مورد چگونگی اصلاح حرکات در طول یک دوره کمردرد برای جلوگیری از تشدید علائم درد در حین ادامه فعالیت ارائه می دهند.

جراحی و روش های دیگر

روش های مورد استفاده برای درمان کمردرد ممکن است شامل موارد زیر باشد:

*     تزریق کورتیزون. اگر اقدامات دیگر دردی را که به پایین ساق پا می‌تابد تسکین نمی‌دهد، تزریق کورتیزون به همراه یک داروی بی‌حس‌کننده در فضای اطراف نخاع و ریشه‌های عصبی ممکن است کمک کند. تزریق کورتیزون به کاهش التهاب اطراف ریشه های عصبی کمک می کند، اما تسکین درد معمولاً تنها یک یا دو ماه طول می کشد.

*     حذف با بسامد رادیویی (radiofrequency ablation (RFA )). در این روش یک سوزن ظریف از طریق پوست نزدیک ناحیه ایجاد کننده درد وارد می شود. امواج رادیویی از طریق سوزن عبور می کند تا به اعصاب مجاور آسیب برساند. آسیب رساندن به اعصاب با سیگنال های درد به مغز تداخل می کند.

*     محرک های عصبی کاشته شده. دستگاه‌های کاشته ‌شده در زیر پوست می‌توانند تکانه‌های الکتریکی را به اعصاب خاصی برسانند تا سیگنال‌های درد را مسدود کنند.

*     عمل جراحی. گاهی اوقات جراحی برای ایجاد فضای بیشتر در ستون فقرات برای افرادی که ضعف عضلانی فزاینده یا کمردردی دارند مفید است. این مشکلات می تواند مربوط به فتق دیسک یا سایر شرایطی باشد که سوراخ های داخل ستون فقرات را باریک می کند.

طب جایگزین

تعدادی از درمان های جایگزین ممکن است درد کمر را کاهش دهد. همیشه قبل از شروع درمان جایگزین جدید، مزایا و خطرات را با پزشک خود در میان بگذارید.

*     مراقبت های کایروپراکتیک (فن ماساژ وجابجا کردن ستون فقرات). یک کایروپراکتیک ستون فقرات را برای کاهش درد دستکاری می کند.

*     طب سوزنی. یک پزشک طب سوزنی سوزن های نازک استریل شده را در نقاط خاصی از بدن وارد پوست می کند. تعداد فزاینده ای از شواهد علمی نشان می دهد که طب سوزنی می تواند در درمان کمردرد مفید باشد.

*     تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست که به نام TENS نیز شناخته می شود. دستگاهی که با باتری کار می کند روی پوست قرار می گیرد، تکانه های الکتریکی را به ناحیه دردناک منتقل می کند. مطالعات نتایج متفاوتی را در مورد اثربخشی TENS نشان داده‌اند.

*     ماساژ دادن. برای کمر درد ناشی از تنش یا کار بیش از حد عضلات، ماساژ ممکن است کمک کننده باشد.

*     یوگا. انواع مختلفی از یوگا وجود دارد، رشته ای گسترده که شامل تمرین وضعیت ها یا ژست های خاص، تمرینات تنفسی و تکنیک های تمدد اعصاب است. یوگا می تواند عضلات را کشیده و تقویت کند و وضعیت بدن را بهبود بخشد. افراد مبتلا به کمردرد در صورت تشدید علائم ممکن است نیاز به اصلاح برخی وضعیت ها داشته باشند.

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

اگر کمردرد شما با وجود درمان خانگی ادامه داشت، به پزشک خود مراجعه کنید. در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.

آنچه شما می توانید انجام دهید

فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

*     اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های روانی یا عاطفی در زندگی شما.

*     علائم شما و زمان شروع آنها

*     تمام داروها، ویتامین ها و سایر مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوزها.

*     سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید.

در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را همراه داشته باشید تا به شما کمک کند اطلاعات دریافتی را به خاطر بسپارید.

برای کمردرد، سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

*     محتمل ترین علت کمردرد من چیست؟

*     آیا نیاز به آزمایش دارم؟

*     چه روش درمانی را پیشنهاد می کنید؟

*     اگر داروها را توصیه می کنید، چه عوارض جانبی احتمالی وجود دارد؟

*     من بیماری دیگری هم دارم. چگونه می توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟

*     چه مدت به درمان نیاز خواهم داشت؟

*     چه اقدامات خودمراقبتی را باید امتحان کنم؟

*     برای جلوگیری از عود کمر درد چه کنم؟

از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید

پزشک احتمالاً از شما سؤالاتی می پرسد، از جمله:

*     آیا تا به حال کمر خود را زخمی کرده اید؟

*     آیا درد ثابت است؟

*     آیا درد بر توانایی شما برای عملکرد تأثیر می گذارد؟ چگونه؟

*     آیا علائم یا نشانه های دیگری به جز کمردرد دارید؟

*     آیا کارهای بدنی سنگین انجام می دهید؟

*     آیا به طور منظم ورزش می کنید؟ چه نوع فعالیت هایی انجام می دهید؟

*     هر چند وقت یکبار احساس افسردگی یا اضطراب می کنید؟

*     خوب می خوابی؟

*     چه درمان‌ها یا اقدامات خودمراقبتی را تاکنون امتحان کرده‌اید؟ آیا چیزی کمک کرده است؟

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

خلاصه

آکنه نوزاد چیست؟ آکنه نوزاد یا Baby acne آکنه ای است که بر روی پوست نوزاد -اغلب بر روی صورت و گردن- ایجاد می شود. این وضعیت شایع و موقتی است. برای جلوگیری از آکنه نوزاد کارهای کمی می توانید انجام دهید. معمولا به انجام هیچ مداوایی و بدون ایجاد زخم از بین می روند.

علائم

آکنه نوزاد برآمدگی های کوچک و ملتهب روی صورت، گردن، پشت یا سینه نوزاد است. این بیماری اغلب طی ۲ تا ۴ هفته پس از تولد ایجاد می شود.

بسیاری از نوزادان نیز دچار برآمدگی های ریز و کوچکی روی صورت می شوند. این نقاط بی ضرر که میلیا نامیده می شوند، ظرف چند هفته به تنهایی ناپدید می شوند.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

اگر نگران پوست نوزاد خود هستید با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی کودک خود صحبت کنید.

دلیل آکنه کودک

آکنه نوزاد ممکن است ناشی از تاثیر هورمون های مادر درست قبل از تولد باشد.

دانه های قرمز روی پوست کودکان

دانه‌های قرمز روی پوست کودکان می‌توانند از موارد مختلفی ناشی شوند. در ادامه، برخی از علل شایع و راهکارهای مرتبط با دانه‌های قرمز روی پوست کودکان را برای شما توضیح می‌دهم:

1. اگزما (Eczema): اگزما یکی از علائم شایع در کودکان است و ممکن است باعث ظاهر دانه‌های قرمز روی پوست شود. این بیماری معمولاً با خارش و التهاب همراه است. درمان اگزما اغلب شامل مراقبت از پوست و استفاده از کرم‌ها یا مراجعه به پزشک می‌شود.
2. حساسیت به مواد خوراکی یا مواد شستشو: بعضی کودکان ممکن است حساسیت به مواد خوراکی یا مواد شستشو داشته باشند و این حساسیت باعث ظاهر دانه‌های قرمز روی پوست شود. در این صورت، باید تغذیه کودک را با دقت مدیریت کرد و از موادی که حساسیت ایجاد می‌کنند، پرهیز کرد.
3. حساسیت به حشرات: نیش حشرات مختلف مانند پشه‌ها می‌توانند باعث ظاهر دانه‌های قرمز روی پوست شوند. برای پیشگیری از این موضوع، از افزایش محافظت کودک در برابر حشرات و استفاده از کرم‌های ضد زنگبیان می‌توانید استفاده کنید.
4. عفونت پوستی: عفونت‌های باکتریایی یا ویروسی می‌توانند به صورت دانه‌های قرمز روی پوست کودکان ظاهر شوند. این نوع عفونت‌ها ممکن است نیاز به درمان دارند.
5. دندان درآوردن: در برخی کودکان، دندان‌های جدیدی که در حال در آمدن هستند، باعث ظاهر شدن دانه‌های قرمز روی پوست می‌شوند. این اتفاق عمدتاً در دوران رویش دندان‌ها رخ می‌دهد و عمدتاً به مراقبت‌های خاصی نیاز ندارد.

در هر صورت، اگر دانه‌های قرمز روی پوست کودک شما به مرور زمان بدتر شود، با خارش شدیدی همراه باشد یا به عنوان علامتی از یک مشکل پوستی جدی تشخیص داده شود، بهتر است که به پزشک متخصص پوست یا به پزشک کودکی مراجعه کرده و مشکل را برای او شرح دهید. پزشک می‌تواند تشخیص صحیح را برای شما ارائه دهد و راهکارهای مناسبی را برای درمان ارائه کند.

جوش های ریز روی شکم کودک

جوش‌های ریز روی شکم کودکان ممکن است از موارد مختلفی ناشی شوند. در ادامه، چند مورد از احتمالی‌ترین عوامل و راهکارهای مرتبط با جوش‌های ریز روی شکم کودکان را بررسی می‌کنیم:

1. حساسیت به پوشک یا لباس: جوش‌های ریز ممکن است ناشی از حساسیت پوستی به پوشک یا لباس‌هایی که کودک پوشیده باشد باشد. در این صورت، می‌توانید از پوشش‌های نرمتر و مناسب‌تر برای پوست کودک استفاده کنید.
2. تعریق: تعریق بیش‌اندازه می‌تواند باعث جوش‌های ریز شود. پیشنهاد می‌شود که کودکان را در هواهای گرم و یا وقتی ورزش می‌کنند، به موقع و منظم بپوشانید و پوستشان را خشک نگه دارید.
3. حفاظت از زخم‌های خراشی: برای جلوگیری از زخم‌های خراشی روی پوست کودکان، مواظبت و نظافت پوستی مهم است. برای پاک کردن پوست کودک از آب و صابون ملایم استفاده کنید و از فراوری پوست با دستمال‌های نرم پرهیز کنید.
4. عوامل تحریک‌کننده: عوامل مختلفی مانند مواد تحریک‌کننده در محصولات شستشوی بدن، صابون‌ها، لوسیون‌ها و مواد ضد آفتاب ممکن است باعث جوش‌های ریز شوند. سعی کنید محصولاتی با ترکیبات طبیعی و ملایم برای پوست کودک خود انتخاب کنید.
5. عفونت پوستی: در صورتی که جوش‌ها به شدت تورم کنند یا با درد همراه باشند، ممکن است ناشی از عفونت پوستی باشند. در این صورت، بهتر است به پزشک مراجعه کرده و درمان مناسب را دریافت کنید.
6. افزایش تعداد جوش‌ها: اگر جوش‌ها به تعداد زیادی روی پوست کودک شکل بگیرند و مشکل مزمن شود، ممکن است به یک حالت پوستی مانند اگزما یا یک بیماری پوستی دیگر ارتباط داشته باشد. در این صورت، بهتر است توسط پزشک متخصص پوست مورد مشاوره و درمان قرار گیرید.

در هر صورت، در صورتی که جوش‌ها برای مدت طولانی ادامه داشته و مشکل شدیدتری ایجاد کنند یا با علائم دیگری همراه باشند، بهتر است توصیه‌ی پزشک را دنبال کنید و به او مشکل پوستی کودکتان را مشخص کنید.

تشخیص

آکنه نوزاد را معمولا می توان با مشاهده تشخیص داد. نیازی به آزمایش نیست.

درمان

درمان آکنه نوزاد به طور خاصی انجام نمی شود معمولا طی چهار هفته پس از تولد به خودی خود برطرف می شود. در این شرایط به هیچ درمان پزشکی نیاز نیست.

اگر آکنه نوزاد شما برای مدت طولانی باقی می ماند، پزشک نوزاد شما ممکن است یک کرم دارویی یا درمان های دیگر را توصیه کند. هیچ داروی غیر تجویزی را بدون بررسی اولیه با پزشک معالج کودکتان امتحان نکنید.

عرق کاسنی برای جوش صورت نوزاد

استفاده از عرق کاسنی برای درمان جوش صورت نوزاد ممکن است مفید باشد، اما قبل از هر چیز مهم است که با پزشک کودکتان مشورت کنید. در برخی موارد، جوش‌های صورت نوزاد ممکن است ناشی از مشکلات پوستی خاصی باشند و نیاز به تشخیص و درمان مناسب دارند.

اگر پزشک شما تأیید کند که عرق کاسنی می‌تواند مفید باشد، می‌توانید از روش زیر برای استفاده از آن استفاده کنید:

1. علاوه بر تهیه عرق کاسنی اماده، همچنین برای تهیه عرق کاسنی توسط خود، می‌توانید کاسنی تازه را بریزید و آن را با آب جوشانده کنید. سپس عرق کاسنی را از کاسه جدا کنید.
2. پوست کودکتان را به دقت با آب ولرم و بدون استفاده از صابون تمیز کنید. سپس آن را به آرامی خشک کنید.
3. با یک پارچه نرم یا پنبه، کمی از عرق کاسنی را به آرامی روی نواحی مبتلا به جوش صورت نوزاد بزنید. از فشار به نواحی حساس پوستی اجتناب کنید.
4. اجازه دهید عرق کاسنی بر روی پوست کودک خشک شود. پس از خشک شدن، پوست را به آرامی بشویید.
5. تکرار این فرآیند چند بار در طول روز تا بهبود دانه‌های جوشی صورت نوزاد را مشاهده کنید.

با این حال، باید توجه داشته باشید که هرگز از محصولاتی که حساسیت زا و قوی برای پوست کودکان هستند، استفاده نکنید. همچنین، در صورتی که جوش‌ها شدیدتر شوند یا با علائم دیگری همراه باشند، حتماً به پزشک کودکی مراجعه کنید تا تشخیص دقیق و درمان مناسب را برای جوش‌های صورت نوزادتان ارائه دهد.

خود مراقبتی

این توصیه ها برای مراقبت از پوست نوزاد در هنگام بروز آکنه مفید است:

* هر روز صورت نوزاد خود را تمیز کنید. صورت کودک خود را هر روز با آب گرم بشویید. بین استفاده از آب ساده در یک روز و آب با صابون ملایم و مرطوب کننده صورت در روز بعد جایگزین کنید.

* صورت نوزادتان را به آرامی خشک کنید. پوست نوزادتان را خشک کنید.

* جوش ها را نیشگون نگیرید یا پاک نکنید. این کار ممکن است باعث تحریک بیشتر یا عفونت شوید.

* از استفاده از لوسیون، پماد یا روغن خودداری کنید. چنین محصولاتی احتمالا آکنه کودکان را بدتر خواهند کرد.

آماده شدن برای قرار ملاقات

اگر شما برنامه یک استاندارد معاینه کودک را دنبال می کنید، پس احتمالا به زودی به پزشک خانواده یا متخصص اطفال مراجعه کنید. این ملاقات های منظم فرصت خوبی برای بحث در مورد نگرانی ها در مورد سلامت کودکتان است. برای آکنه نوزاد، چند سوال اساسی که باید از دکترتان بپرسید عبارتند از:

* آیا وضعیت نوزادی من احتمالا موقتی است یا طولانی مدت؟

* چه درمان هایی در دسترس هستند؟

* چه توصیه ای برای مراقبت از پوست نوزادم دارید؟

* آیا این آکنه باعث زخمی شدن صورت کودک من می شود؟

از دکترتان چه انتظاری داشته باشید؟

برای تعیین میزان جدی بودن آکنه نوزادتان، پزشک نوزاد ممکن است از شما بپرسد:

* آیا سابقه خانوادگی ابتلا به آکنه شدید دارید؟

* آیا کودک شما با هر دارویی که می تواند باعث آکنه شود، مانند کورتیکواستروئیدها یا داروهای حاوی ید در تماس است؟

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

خلاصه

نکروز آواسکولار چیست؟ نکروز آواسکولار یا به انگلیسی Avascular necrosis مرگ بافت استخوانی به دلیل کمبود خون است. این بیماری که استئونکروز (osteonecrosis) نیز نامیده می شود، می تواند منجر به شکستگی های کوچکی در استخوان شود و باعث فروپاشی استخوان شود. این فرآیند معمولا ماه ها تا سال ها طول می کشد.

یک استخوان شکسته یا مفصل جابجا شده می تواند جریان خون به بخشی از استخوان را متوقف کند. نکروز آواسکولار  همچنین با استفاده طولانی مدت از داروهای استروئیدی با دوز بالا و الکل زیاد همراه است.

هر کسی می تواند تحت تاثیر قرار بگیرد. اما این بیماری در افراد بین ۳۰ تا ۵۰ سال شایع تر است.

علائم نکروز آواسکولار

برخی افراد هیچ علامتی در مراحل اولیه نکروز آواسکولار ندارند. با بدتر شدن شرایط، مفاصل آسیب دیده ممکن است تنها هنگام قرار دادن وزن روی آن ها آسیب ببینند. در نهایت ممکن است حتی زمانی که دراز کشیده اید، درد را احساس کنید.

درد می تواند خفیف یا شدید باشد. این بیماری معمولا به تدریج رشد می کند. درد مرتبط با نکروز آواسکولار لگن ممکن است روی کشاله ران، ران یا باسن متمرکز شود. علاوه بر ران، شانه، زانو، دست و پا نیز می توانند تحت تاثیر قرار گیرند.

برخی از افراد در هر دو طرف مانند باسن یا هر دو زانو دچار نکروز آواسکولار می شوند.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

برای درد مداوم در هر مفصلی به پزشک مراجعه کنید. برای شکستگی احتمالی استخوان یا مفصل از کار افتاده فورا به پزشک مراجعه کنید.

دلیل نکروز آواسکولار

نکروز آواسکولار زمانی رخ می دهد که جریان خون به استخوان قطع یا کاهش یابد. کاهش ذخایر خونی می تواند ناشی از موارد زیر باشد:

* ترومای مفصلی یا استخوانی. یک آسیب، مانند یک مفصل جابجا شده، ممکن است به رگ های خونی مجاور آسیب برساند. درمان های سرطان شامل پرتودرمانی نیز می توانند استخوان را ضعیف کنند و به رگ های خونی آسیب برسانند.

* رسوب چربی در رگ های خونی. چربی (لیپیدها) می تواند رگ های خونی کوچک را مسدود کند. این کار می تواند جریان خون به استخوان ها را کاهش دهد.

* بیماری های خاص. شرایط پزشکی مانند کم خونی داسی شکل و بیماری گواتر نیز می تواند جریان خون به استخوان را کاهش دهد.

* گاهی اوقات علت نکروز آواسکولار ناشی از تروما به طور کامل درک نمی شود. ژنتیک همراه با مصرف الکل، داروهای خاص و بیماری های دیگر احتمالا نقش دارند.

عوامل خطر

عوامل خطر ابتلا به نکروز آواسکولار عبارتند از:

* تروما. آسیب هایی مانند دررفتگی یا شکستگی لگن می تواند به رگ های خونی مجاور آسیب برساند و جریان خون به استخوان ها را کاهش دهد.

* استفاده از استروئید. استفاده از کورتیکواستروئیدهای با دوز بالا، مانند پردنیسون، یک علت شایع نکروز آواسکولار  است. دلیل آن مشخص نیست، اما برخی متخصصان معتقدند کورتیکواستروئیدها می توانند سطح لیپید را در خون افزایش داده و جریان خون را کاهش دهند.

* نوشیدن الکل. مصرف نوشیدنی الکلی نیز می تواند باعث تشکیل رسوبات چربی در رگ های خونی شود.

* استفاده از بیس فسفونات. استفاده طولانی مدت از داروها برای افزایش تراکم استخوان ممکن است به ایجاد استئوآنکروز فک کمک کند. این عارضه نادر در برخی از افرادی که با دوزهای بالای این داروها برای سرطان ها درمان می شوند، مانند سرطان پستان مولتیپل میلوما و متاستاتیک رخ داده است.

* درمان های خاص پزشکی. پرتودرمانی برای سرطان می تواند استخوان را ضعیف کند. پیوند اعضا، به ویژه پیوند کلیه، با نکروز آواسکولار نیز همراه است.

بیماری های مرتبط با نکروز آواسکولار  عبارتند از:

* پانکراتیت

* بیماری گوچر

Hiv * / ایدز

* لوپوس اریتماتوس سیستمیک

* کم خونی داسی شکل

* بیماری فشار خون که با نام بیماری غواصان یا خمیدگی نیز شناخته می شود

* انواع خاصی از سرطان مانند لوسمی

عوارض

عوارض نکروز آواسکولار درمان نشده بدتر می شود. در نهایت استخوان می تواند فرو بریزد. نکروز آواسکولار  همچنین باعث می شود استخوان شکل صاف خود را از دست بدهد که احتمالا منجر به آرتروز شدید می شود.

پیش گیری از نکروز آواسکولار

برای کاهش خطر نکروز آواسکولار و بهبود سلامت عمومی:

* مصرف الکل را قطع کنید. نوشیدن مشروبات الکلی یکی از عوامل خطرساز برای ابتلا به نکروز اواسکولار است.

* سطح کلسترول را پایین نگه دارید. تکه های کوچک چربی شایع ترین ماده ای هستند که مانع از رسیدن خون به استخوان ها می شوند.

* نظارت بر استفاده از استروئید. اطمینان حاصل کنید که پزشک شما در مورد استفاده گذشته یا حال شما از استروئیدهای با دوز بالا اطلاع دارد. به نظر می رسد آسیب استخوان مربوط به استروئید با دوره های مکرر استروئیدهای با دوز بالا بدتر می شود.

* سیگار نکشید. سیگار کشیدن رگ های خونی را تنگ می کند که می تواند جریان خون را کاهش دهد.

تشخیص نکروز آواسکولار

در طول یک معاینه فیزیکی، یک پزشک اطراف مفاصل شما بررسی می کند و حساسیت آنرا را بررسی می کند. آن ها همچنین ممکن است مفاصل را در موقعیت های مختلف حرکت دهند تا ببینند که آیا دامنه حرکت کاهش می یابد یا خیر.

آزمایش های تصویربرداری

بسیاری از شرایط می توانند باعث درد مفاصل شوند. آزمایش های تصویربرداری می توانند به مشخص کردن منبع درد کمک کنند. آزمایش ها ممکن است شامل موارد زیر باشند:

* اشعه ایکس. آن ها می توانند تغییرات استخوانی را نشان دهند که در مراحل بعدی نکروز آواسکولار رخ می دهد. در مراحل اولیه بیماری، اشعه ایکس معمولا هیچ مشکلی را نشان نمی دهد.

MRI * و سی تی اسکن. این آزمایش ها تصاویر دقیقی تولید می کنند که می تواند تغییرات اولیه در استخوان را نشان دهد که ممکن است نشان دهنده نکروز آواسکولار  باشد.

* اسکن استخوان. مقدار کمی مواد رادیواکتیو به درون رگ تزریق می شود. این ردیاب به بخش هایی از استخوان ها که آسیب دیده یا ترمیم شده اند، سفر می کند. این تصویر به صورت نقاط روشن روی صفحه تصویربرداری نشان داده می شود.

درمان

هدف از این درمان نکروز آواسکولار جلوگیری از از دست دادن بیشتر استخوان است.

داروها

در مراحل اولیه نکروز آواسکولار، داروهای خاصی ممکن است به تسکین علائم کمک کنند:

* داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs). داروهای ضدالتهابی مانند ایبوپروفن (ادویل، موترین IB، سایر موارد) یا سدیم ناپروکسن (Aleve) ممکن است به تسکین درد مربوط به نکروز آواسکولار  کمک کنند. داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی قوی تر (NSAIDs) با نسخه در دسترس هستند.

* داروهای پوکی استخوان. این نوع داروها ممکن است پیشرفت نکروز آواسکولار  را کند کنند، اما شواهد متفاوت است.

* داروهای کاهنده کلسترول. کاهش میزان کلسترول و چربی در خون ممکن است به جلوگیری از انسداد عروق که می تواند باعث نکروز آواسکولار شود، کمک کند.

* داروهایی که رگ های خونی را باز می کنند. ایلوپروست (Ventavis) ممکن است جریان خون به استخوان مبتلا را افزایش دهد. مطالعه بیشتری در مورد این امر نیاز است.

* رقیق کننده های خون. برای اختلالات انعقادی، رقیق کننده های خون، مانند وارفارین (جنتوون)، ممکن است از لخته شدن در عروق تغذیه کننده استخوان ها جلوگیری کنند.

درمان

پزشک شما ممکن است توصیه کند:

* استراحت کنید. محدود کردن فعالیت بدنی یا استفاده از عصا برای چندین ماه برای دور نگه داشتن وزن از مفصل ممکن است به کاهش آسیب استخوان کمک کند.

* تمرین کنید. یک فیزیوتراپیست می تواند تمریناتی را برای کمک به حفظ یا بهبود دامنه حرکتی در مفصل آموزش دهد.

* تحریک الکتریکی. جریان های الکتریکی ممکن است بدن را به رشد استخوان جدید برای جایگزینی استخوان آسیب دیده تشویق کند. تحریک الکتریکی می تواند در طول جراحی استفاده شود و مستقیما به ناحیه آسیب دیده اعمال شود. یا می توان آن را از طریق الکترودهای متصل به پوست تجویز کرد.

جراحی و سایر روش ها

از آنجا که اغلب افراد تا زمانی که نکروز آواسکولار پیشرفته نشود، علائم را بروز نمی دهند، پزشک شما ممکن است جراحی را توصیه کند. این گزینه ها عبارتند از:

* روش Core decompression. جراح بخشی از لایه داخلی استخوان را برمی دارد. علاوه بر کاهش درد، فضای اضافی داخل استخوان باعث تولید بافت استخوانی سالم و رگ های خونی جدید می شود.

* پیوند استخوان (پیوند). این روش می تواند به تقویت ناحیه استخوان تحت تاثیر نکروز آواسکولار  کمک کند. پیوند بخشی از استخوان سالم است که از بخش دیگری از بدن گرفته می شود.

* تغییر شکل استخوان (استئوتومی). یک گوه استخوان در بالا یا پایین یک مفصل تحمل کننده وزن برداشته می شود تا به تغییر وزن استخوان آسیب دیده کمک کند. تغییر شکل استخوان ممکن است به تعویق انداختن تعویض مفصل کمک کند.

* جایگزینی مفصل. اگر استخوان آسیب دیده از بین رفته باشد یا درمان های دیگر کمکی به آن نکنند، جراحی می تواند بخش های آسیب دیده مفصل را با بخش های پلاستیکی یا فلزی جایگزین کند.

* درمان دارویی ترمیمی. آسپیراسیون و غلظت مغز استخوان روش جدیدتری است که ممکن است به نکروز آواسکولار  لگن در مراحل اولیه کمک کند. در طول جراحی، جراح نمونه ای از استخوان ران مرده را برمی دارد و سلول های بنیادی گرفته شده از مغز استخوان را به جای آن قرار می دهد. این ممکن است به استخوان جدید اجازه رشد دهد. مطالعه بیشتری در این مورد نیاز است.

آماده شدن برای قرار ملاقات

پزشک شما ممکن است شما را به یک پزشک متخصص در اختلالات مفاصل (روماتولوژیست) یا به یک جراح ارتوپدی ارجاع دهد.

کاری که می توانید انجام دهید

فهرستی از موارد زیر را تهیه کنید:

* علائم شما، از جمله علائمی که به نظر می رسد ربطی به دلیل برنامه ریزی شما و زمان شروع آن ها ندارد.

* اطلاعات کلیدی پزشکی، از جمله سایر شرایط شما و سابقه آسیب به مفصل دردناک

* تمام داروها، ویتامین ها یا سایر مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوز مصرفی

* سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید

از یکی از اقوام یا دوستان خود بخواهید در صورت امکان شما را همراهی کند تا به شما در به خاطر سپردن اطلاعات دریافتی کمک کند.

برخی از سوالاتی که باید در مورد نکروز آواسکولار از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

* محتمل ترین علت علائم من چیست؟

* به چه آزمایش هایی نیاز دارم؟

* چه درمان هایی در دسترس هستند؟

* من بیماری دیگری دارم. چطور می توانم آن ها را با هم به بهترین نحو مدیریت کنم؟

در پرسیدن سوال های دیگر تردید نکنید.

از دکترتان چه انتظاری داشته باشید؟

پزشک شما احتمالا سوالاتی از شما می پرسد، از جمله:

* درد شما در کجای بدن شما قرار دارد؟

* آیا یک موقعیت مفصلی خاص درد را بهتر می کند یا بدتر؟

* آیا تا به حال استروئیدهایی مانند پردنیزون مصرف کرده اید؟

* چقدر الکل مصرف می کنید؟

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما