پزشکی
سرطان مقعد یا Anal cancer
بررسی اجمالی
سرطان مقعد چیست؟ سرطان مقعد یا Anal cancer نوعی غیرمعمولی از سرطان است که در مجرای مقعدی رخ میدهد. مجرای مقعدی یک لوله کوتاه در انتهای رکتوم یا راست روده شماست است که مدفوع از طریق آن از بدن شما دفع میشود.
سرطان مقعدی میتواند باعث علائم و نشانههایی مانند خونریزی مقعدی و درد مقعدی شود.
اغلب افراد مبتلا به سرطان مقعد با ترکیبی از شیمیدرمانی و پرتودرمانی درمان میشوند. اگرچه ترکیب درمانهای سرطان مقعد احتمال موفقیت در درمان را افزایش میدهد، اما درمانهای ترکیبی خطر عوارض جانبی را نیز افزایش میدهند.
فهرست محتوا
علائم سرطان مقعد
علائم سرطان مقعدی در زنان و علائم سرطان مقعدی در مردان مشابه یکدیگر بوده و علائم و نشانههای سرطان مقعد عبارتند از:
* خونریزی از مقعد یا رکتوم
* درد در ناحیه مقعد
* وجود توده یا رشد آن در کانال مقعدی
* خارش مقعد (در زبان عامیانه خارش کون)
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟
در مورد هر نشانه و علائمی که در ناحیه مقعد شما را آزار میدهد با پزشک خود صحبت کنید، بهخصوص اگر هر عاملی دارید که خطر ابتلا به سرطان مقعدی را افزایش میدهد.
دلایل سرطان مقعد
سرطان مقعد زمانی شکل میگیرد که یک جهش ژنتیکی، سلولهای سالم را به سلولهای غیرطبیعی تبدیل میکند. سلولهای سالم با سرعت مشخصی رشد میکنند و تکثیر میشوند و در نهایت در یک زمان معین میمیرند. سلولهای غیرطبیعی رشد میکنند و از کنترل خارج میشوند و نمیمیرند. سلولهای غیرطبیعی تجمع یافته تودهای را تشکیل میدهند. سلولهای سرطانی به بافتهای مجاور حمله میکنند و میتوانند از تومور اولیه جدا شوند تا در جای دیگر بدن پخش شوند.
سرطان مقعد ارتباط نزدیکی با یک عفونت مقاربتی به نام ویروس پاپیلومای انسانی دارد. شواهد وجود ویروس پاپیلومای انسانی یا HPV در اکثر سرطانهای مقعدی تشخیص دادهمیشود. تصور میشود HPV شایعترین علت سرطانهای مقعدی باشد.
عوامل خطر
عوامل متعددی برای افزایش خطر ابتلا به سرطان مقعد شناخته شدهاند، از جمله:
* سن بالاتر: بیشتر موارد سرطان مقعد در افراد ۵۰ سال به بالا رخ میدهد.
* تعدد شرکای جنسی: افرادی که شرکای جنسی زیادی در طول زندگی خود دارند، خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان مقعد دارند.
* رابطه جنسی مقعدی: افرادی که در رابطه جنسی مقعدی وارد میشوند، خطر ابتلا به سرطان مقعدی را افزایش میدهند.
* سیگار کشیدن: سیگار کشیدن ممکن است خطر ابتلا به سرطان مقعد را افزایش دهد.
* سابقه سرطان: کسانی که سرطان دهانه رحم، واژن یا واژن داشتهاند، خطر ابتلا به سرطان مقعد در آنها بیشتر است.
* پاپیلومای انسانی (HPV). عفونت HPV خطر ابتلا به چندین نوع سرطان از جمله سرطان مقعد و سرطان گردن رحم را افزایش میدهد. عفونت HPV یک عفونت مقاربتی است که میتواند باعث زگیل تناسلی نیز شود.
* داروها یا بیماریهایی که سیستمایمنی شما را سرکوب میکنند. افرادی که برای سرکوب سیستمایمنی خود دارو مصرف میکنند (داروهای سرکوب کننده سیستمایمنی)، از جمله افرادی که پیوند عضو دریافت کردهاند، ممکن است خطر ابتلا به سرطان مقعد را افزایش دهند. HIV – ویروسی که باعث ایدز میشود- سیستمایمنی را سرکوب میکند و خطر ابتلا به سرطان مقعد را افزایش میدهد.
عوارض
سرطان مقعد بهندرت به بخشهای دورتر بدن گسترش مییابد. تنها درصد کمی از تومورها گسترش مییابند، اما درمان آنها بهطور خاص دشوار است. سرطان مقعد که متاستاز میکند، بیشتر به کبد و ریهها سرایت میکند.
پیشگیری
هیچ راه مطمئنی برای پیشگیری از سرطان مقعد وجود ندارد. برای کاهش خطر ابتلا به سرطان مقعد توصیه میشود:
* رابطه جنسی ایمنتر را انجام دهید. انجام رابطه جنسی ایمن ممکن است به پیشگیری از HPV و HIV، دو ویروس مقاربتی که ممکن است خطر ابتلا به سرطان مقعد را افزایش دهند، کمک کند. اگر میخواهید رابطه جنسی مقعدی داشته باشید، حتماً از کاندوم استفادهکنید.
* در برابر HPV واکسینه شوید. واکسنی برای محافظت در برابر عفونت HPV در دسترس است که در صورت لزوم میتوانید از آن استفادهکنید.
* سیگار کشیدن را متوقف کنید. سیگار کشیدن خطر ابتلا به سرطان مقعد را افزایش میدهد. سیگار کشیدن را بههیچوجه شروع نکنید. اگر در حال حاضر سیگار میکشید، کشیدن سیگار و هر نوع دخانیات را حتماً متوقف کنید.
تشخیص
آزمایشها و روشهای مورد استفاده برای تشخیص سرطان مقعد عبارتند از:
* معاینه مجرای مقعدی و راست روده برای بررسی ناهنجاریهای احتمالی. در طول معاینه دیجیتال راست روده، پزشک شما یک انگشت روغن کاری شده را در راست روده شما وارد میکند. او بهدنبال هر چیز غیرعادی، مانند رشد یک توده است.
* معاینه بصری مجرای و رکتوم مقعدی. پزشک شما ممکن است از یک لوله کوتاه و سبک (آندوسکوپ) برای بررسی کانال مقعدی و راست روده شما برای یافتن هر چیز غیر عادی استفاده کند.
* گرفتن تصاویر موج صوتی (سونوگرافی) از کانال مقعدی. برای ایجاد تصویری از کانال مقعدی، پزشک شما یک میله یا پروب، شبیه به یک دماسنج ضخیم را در مجرای مقعدی و راست روده شما قرار میدهد. این پروب امواج صوتی با انرژی بالا، به نام امواج فراصوت منتشر میکند که از بافتها و اندامهای بدن شما بازتاب میشوند تا یک تصویر ایجاد کنند. پزشک شما تصویر را برای جستجوی هر چیز غیرطبیعی ارزیابی میکند.
* برداشتن یک نمونه از بافت برای انجام آزمایش در آزمایشگاه. اگر پزشک شما هر ناحیه غیرمعمولی را کشف کند، ممکن است نمونههای کوچکی از بافت آسیب دیده بگیرد و نمونهها را برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه بفرستد. پزشکان با نگاه کردن به سلولهای زیر میکروسکوپ میتوانند تعیین کنند که آیا سلولها سرطانی هستند یا خیر.
تعیین میزان سرطان
هنگامی که تایید شد که شما سرطان مقعد دارید، پزشک شما ممکن است آزمایشهای بیشتری را برای تعیین اینکه آیا سرطان شما به غدد لنفاوی شما یا به مناطق دیگر بدن شما سرایت کردهاست، تجویز کند.
آزمایشها ممکن است شامل موارد زیر باشند:
* توموگرافی کامپیوتری (CT)
* تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
* توموگرافی انتشار پوزیترون (PET)
پزشک شما از اطلاعات روشها برای تعیین مرحله سرطان شما استفاده میکند. مراحل سرطان مقعد با استفاده از اعداد رومی از ۰ تا IV (4) نشان دادهمیشود که کمترین مراحل نشاندهنده کوچک بودن سرطان و محدود شدن آن به مقعد است. با مرحله IV، سرطان به مناطق دور از بدن گسترش یافتهاست.
سیستم مرحله بندی سرطان به تکامل خود ادامه میدهد و با بهبود تشخیص و درمان سرطان توسط پزشکان پیچیدهتر میشود. پزشک شما از مرحله سرطان شما برای انتخاب معالجه مناسب برای شما استفاده میکند.
درمان سرطان مفعد
ممکن است در لبتدا از خود بپرسید که آیا سرطان مقعدی درمان دارد؟ باید بگوییم که درمان سرطان مقعدی به طور کلی ممکن است اما اینکه چه درمانی برای سرطان مقعد دریافت میکنید به مرحله سرطان، سلامت کلی و اولویتهای خودتان بستگی دارد.
شیمیدرمانی و پرتودرمانی ترکیبی
پزشکان معمولاً سرطان مقعد را با ترکیبی از شیمیدرمانی و پرتودرمانی درمان میکنند. این دو درمان با ترکیب با هم، تأثیر یکدیگر را افزایش میدهند و شانس درمان را بالا میبرند.
* شیمیدرمانی: داروهای شیمیدرمانی به داخل ورید تزریق میشوند یا بهصورت قرص مصرف میشوند. مواد شیمیایی در سراسر بدن شما حرکت میکنند و سلولهای بهسرعت در حال رشد مانند سلولهای سرطانی را میکشند. متأسفانه آنها به سلولهای سالمی که بهسرعت رشد میکنند، از جمله سلولهای دستگاه گوارش و فولیکولهای موی شما نیز آسیب میرسانند. این امر باعث عوارض جانبی مانند تهوع، استفراغ و ریزش مو میشود.
* پرتودرمانی: پرتودرمانی از پرتوهای پر قدرت مانند اشعه ایکس و پروتونها برای از بین بردن سلولهای سرطانی استفاده میکند. در طول پرتودرمانی، شما روی یک میز قرار میگیرید و یک ماشین بزرگ در اطراف شما حرکت میکند و پرتوهای پر قدرت را به مناطق خاصی از بدن شما هدایت میکند تا سرطان شما را هدف قرار دهد.
پرتودرمانی ممکن است به بافت سالم در نزدیکی محل پرتوگیری هم آسیب برساند. عوارض جانبی ممکن است شامل قرمزی پوست و زخم در داخل و اطراف مقعد و همچنین سخت و کوچک شدن مجرای مقعدی شما باشد.
شما معمولاً برای سرطان مقعد بهمدت پنج یا شش هفته تحت پرتودرمانی قرار میگیرید. شیمیدرمانی معمولاً در طول هفته اول و هفته پنجم انجاممیشود. پزشک شما برنامه درمانی شما را براساس ویژگیهای سرطان و سلامت کلی شما تنظیم میکند.
اگرچه ترکیب شیمیدرمانی و پرتودرمانی اثربخشی این دو درمان را افزایش میدهد، اما احتمال عوارض جانبی را نیز بیشتر میکند. با پزشک در مورد عوارض جانبی که باید انتظار داشته باشید، صحبت کنید.
جراحی
پزشکان معمولاً از روشهای مختلفی برای از بین بردن سرطان مقعد براساس مرحله سرطان استفاده میکنند:
* جراحی برای از بین بردن سرطانهای مقعد در مراحل اولیه. سرطانهای مقعد بسیار کوچک ممکن است از طریق جراحی برداشته شوند. در طول این عمل جراح تومور و مقدار کمی بافت سالم که آن را احاطه کردهاست، برداشته میشود.
از آنجا که تومورها کوچک هستند، گاهیاوقات میتوان بدون آسیب رساندن به ماهیچههای اسفنکتر مقعدی که کانال مقعدی را احاطه کردهاند، تومورها را خارج کرد. ماهیچههای اسفنکتر مقعدی حرکات روده را کنترل میکنند، بنابراین پزشکان برای سالم نگه داشتن ماهیچهها تلاش میکنند.
بسته به سرطان شما، پزشک شما نیز ممکن است شیمیدرمانی و پرتودرمانی را پس از جراحی توصیه کند.
* جراحی برای سرطان که به درمانهای دیگر پاسخ ندادهاست. اگر سرطان شما به شیمیدرمانی و پرتودرمانی پاسخ ندادهاست، پزشک شما ممکن است یک جراحی گستردهتر به نام برش شکمی را توصیه کند که گاهیاوقات بهعنوان رزکسیون ابدامینو پرینال (AP resection یا Abdominoperineal resection) نیز شناخته میشود. در طول این عمل جراح مجرای مقعد، راست روده و بخشی از روده بزرگ را خارج میکند. سپس جراح بخش باقی مانده روده بزرگ شما را به یک دهانه (استوما) در شکم شما متصل میکند که از طریق آن مدفوع بدن شما را ترک کرده و در یک کیسه کولوستومی جمعآوری میشوند.
ایمنی درمانی
ایمنیدرمانی از سیستمایمنی شما برای مبارزه با سرطان استفاده میکند. سیستمایمنی بدن شما ممکن است به سرطان شما حمله نکند زیرا سلولهای سرطانی پروتئینهایی تولید میکنند که آنها را توسط سلولهای سیستمایمنی غیرقابل تشخیص میسازد. ایمنیدرمانی با مداخله در این فرآیند کار میکند.
درمانهای ایمونوتراپی یا ایمنی تراپی عموماً برای افراد مبتلا به سرطان مقعد پیشرفته در نظر گرفته میشوند.
مراقبتهای حمایتی
مراقبت تسکینی یک مراقبت پزشکی تخصصی است که بر روی تسکین درد و سایر علائم یک بیماری جدی تمرکز دارد. متخصصان مراقبت تسکینی با شما، خانواده شما و سایر پزشکانتان کار میکنند تا یک لایه اضافی از حمایت را فراهم کنند که مراقبت مداوم شما را تکمیل میکند. مراقبت تسکینی میتواند در حالی که تحت درمانهای تهاجمی دیگر مانند جراحی، شیمیدرمانی یا پرتو درمانی قرار میگیرد، مورد استفاده قرار گیرد.
هنگامی که مراقبت تسکینی همراه با سایر درمانهای مناسب استفاده میشود، افراد مبتلا به سرطان ممکن است احساس بهتری داشته باشند و عمر طولانی تری را تجربه کنند.
مراقبت تسکینی توسط تیمی از پزشکان، پرستاران و دیگر متخصصان آموزش دیده ویژه ارائه میشود. هدف تیمهای مراقبت تسکینی بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به سرطان و خانواده هایشان است. این نوع مراقبت در کنار درمانهای درمانی یا سایر درمانهایی که ممکن است دریافت کنید، ارائه میشود.
طب جایگزین
درمانهای طب جایگزین نمیتوانند سرطان مقعدی را درمان کنند. اما برخی از درمانهای طب جایگزین ممکن است به شما کمک کنند تا با عوارض جانبی درمان سرطان کنار بیایید. پزشک شما میتواند بسیاری از عوارض جانبی را درمان کند، اما گاهیاوقات داروها کافی نیستند. درمانهای جایگزین میتوانند درمانهای پزشک شما را تکمیل کنند و ممکن است راحتی بیشتری ارائه دهند.
گزینههای رایج برای رسیدگی به عوارض جانبی درمانها شامل موارد زیر است:
* اضطراب– شرکت در برنامههای دعا و نیایش و سایر مراسمات دینی و مذهبی، ماساژ، مدیتیشن، هیپنوتیزم، موسیقی درمانی، ورزش یا تکنیکهای تمدد اعصاب
* خستگی– ورزش ملایم یا تا چی
* حالت تهوع– طب سوزنی، هیپنوتیزم یا موسیقی درمانی
* درد– طب سوزنی، ماساژ، موسیقی درمانی یا هیپنوتیزم
* مشکلات خواب– یوگا یا تکنیکهای تمدد اعصاب
در حالی که این گزینهها عموماً بیخطر هستند، ابتدا حتماً با پزشک خود صحبت کنید تا مطمئن شوید که گزینههای طب جایگزین در درمان سرطان شما اختلال ایجاد نخواهند کرد.
مقابله و پشتیبانی
تشخیص سرطان میتواند طاقتفرسا و ترسناک باشد. شما میتوانید با ایفای نقش فعال در مراقبتهای بهداشتی به خودتان کمک کنید تا کنترل بیشتری داشته باشید. برای کمک به شما در کنار آمدن، سعی کنید:
* در مورد سرطان مقعد بهاندازه کافی یاد بگیرید تا بتوانید در مورد مراقبتهای خود بهتر تصمیمگیری کنید. از پزشک خود در مورد سرطان مقعد از جمله مرحله سرطان، گزینههای درمانی و در صورت تمایل پیش آگاهی خود سؤال کنید. با یادگیری بیشتر در مورد سرطان مقعد، ممکن است در تصمیمگیری ای درمانی اعتماد به نفس بیشتری پیدا کنید.
* دوستان و خانواده خود را نزدیک نگهدارید. قوی نگه داشتن روابط نزدیک به شما در مقابله با سرطان مقعد کمک خواهد کرد. دوستان و خانواده میتوانند حمایت عملی مورد نیاز شما را فراهم کنند، مانند کمک به مراقبت از خانه در صورتی که در بیمارستان هستید. و آنها میتوانند زمانی که احساس میکنید تحتتأثیر سرطان قرار گرفتهاید به شما حمایت عاطفی بدهند.
* کسی را پیدا کنید که با او صحبت کنید. یک شنونده خوب پیدا کنید که بتوانید با او در مورد امیدها و ترسهایتان صحبت کنید. این شخص ممکن است یک دوست یا یکی از اعضای خانواده باشد. ابراز دغدغهها و درک شدن توسط یک مشاور، مددکار اجتماعی پزشکی، یک روحانی یا فرد مذهبی یا گروه حمایت از سرطان نیز ممکن است مفید باشد.
* از پزشک خود در مورد گروههای حمایتی در منطقه خود سؤال کنید یا با مؤسسات مربوط به سرطان یا انجمنهای حامی بیماران سرطان ارتباط بگیرید.
آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک
اگر علائم و نشانههایی دارید که شما را نگران میکند، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. اگر پزشک شما فکر میکند که شما سرطان مقعد دارید، ممکن است به یک جراح یا متخصصی که بیماریهای گوارشی را درمان میکند، ارجاع داده شوید. پس از تشخیص سرطان، ممکن است به یک پزشک متخصص در درمان سرطان (انکولوژیست) نیز ارجاع داده شوید.
از آنجا که قرار ملاقاتها میتوانند خلاصه و کوتاه باشند، و از آنجا که اغلب اطلاعات زیادی برای پوشش دادن وجود دارد، ایده خوبی است که از قبل بهخوبی آماده باشید.
کاری که میتوانید انجام دهید
* از هر گونه محدودیت از پیش تعیین شده آگاه باشید. در زمانی که قرار ملاقات را میگذارید، حتماً از خود بپرسید که آیا کاری لازم است از قبل انجام دهید، مانند محدود کردن رژیمغذایی.
* علائمی را که تجربه میکنید، از جمله مواردی که ممکن است حتی به دلیلی که شما این قرار ملاقات را برنامه ریزی کردهاید بی ارتباط به نظر برسند را یادداشت کنید.
* اطلاعات شخصی کلیدی از جمله استرسهای بزرگ یا تغییرات اخیر در زندگی خود را یادداشت کنید.
* لیستی از تمام داروها، ویتامینها یا مکملهایی که مصرف میکنید تهیه کنید.
* یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را همراه ببرید. گاهیاوقات بهخاطر سپردن تمام اطلاعات ارائه شده در طول یک قرار ملاقات دشوار است. کسی که شما را همراهی میکند ممکن است چیزی را به یاد بیاورد که از دست دادهاید یا فراموش کردهاید.
* سؤالاتی که باید از دکترتان بپرسید را یادداشت کنید.
زمان شما با دکترتان محدود است، بنابراین تهیه فهرستی از سؤالات میتواند به شما کمک کند تا بیشترین وقت خود را با او بگذرانید. سؤالات خود را از مهمترین تا کم اهمیت ترین در صورت تمام شدن زمان لیست کنید. برای سرطان مقعد، برخی سؤالات اساسی که باید از دکترتان بپرسید عبارتند از:
* مرحله سرطان مقعد من چیست؟
* چه آزمایشهای دیگری لازم دارم؟
* گزینههای درمانی من چیست؟
* آیا درمانی وجود دارد که برای نوع و مرحله سرطان من بهتر باشد؟
* عوارض جانبی بالقوه هر درمان چیست؟
* آیا باید بهدنبال نظر دیگری باشم؟ آیا میتوانید اسامی متخصصانی را که توصیه میکنید به من بدهید؟
* آیا من واجد شرایط کارآزمایی بالینی هستم؟
* آیا بروشور یا مطالب چاپی دیگری هست که من بتوانم با خودم به خانه ببرم؟ شما چه وب سایتهایی را توصیه میکنید؟
* چه چیزی مشخص خواهد کرد که آیا باید برای ملاقات بعدی برنامه ریزی کنم یا خیر؟
از پزشک چه انتظاری داشته باشید؟
پزشک شما احتمالاً تعدادی سؤال از شما میپرسد. آماده بودن برای پاسخ دادن به آنها ممکن است بعداً به شما اجازه دهد تا نکاتی که میخواهید به آنها پاسخ دهید را پوشش دهید. پزشک شما ممکن است بپرسد:
* چه زمانی شروع به تجربه علائم کردید؟
* آیا علائم شما مداوم بوده یا فقط گاهیاوقات؟
* علائم شما چقدر شدید است؟
* به نظر میرسد چه چیزی علائم شما را بهبود میبخشد؟
* چه چیزی علائم شما را بدتر میکند؟
لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما
پزشکی
شپش بدن (Body lice)
فهرست محتوا
خلاصه
شپش بدن چیست؟ شپش بدن (Body lice) یک حشره کوچک به اندازه یک دانه کنجد است. شپشهای بدن در لباسها و ملافههای شما زندگی میکنند و چندین بار در روز برای تغذیه از خون به پوست شما میروند. شایعترین محلهای گزش در اطراف گردن، شانهها، زیر بغل، کمر و کشاله ران است – مکانهایی که درزهای لباس بیشتر با پوست تماس میگیرد.
شپش های بدن بیشتر در شرایط زندگی شلوغ و غیربهداشتی مانند کمپ های پناهندگان و پناهگاه های افراد بی خانمان دیده می شود. آنها همچنین می توانند از تماس با لباس های فرد آلوده سرایت کنند. نیش شپش بدن می تواند انواع خاصی از بیماری ها را گسترش دهد و حتی می تواند باعث اپیدمی شود.
لباسها و ملافههایی که آلوده به شپشهای بدن هستند باید در آب داغ و صابون شسته شوند و با هوای گرم با ماشین خشک شوند.
علائم شپش بدن
گزش شپش بدن می تواند باعث خارش شدید شود و ممکن است در محل آثار گزش، متوجه مناطق کوچکی از خون و پوسته پوست خود شوید.
اگر رعایت بهداشت آلودگی را از بین نمی برد یا اگر دچار عفونت پوستی در اثر خاراندن محل گزش شدید، به پزشک خود مراجعه کنید.
دلایل بروز شپش بدن
شپش بدن شبیه شپش سر است اما عادات متفاوتی دارد. در حالی که شپش سر در موهای شما زندگی می کند و از پوست سر شما تغذیه می کند، شپش بدن معمولا در لباس ها و ملافه های شما زندگی می کند. آنها چندین بار در روز به پوست شما سفر می کنند تا از خون تغذیه کنند.
درزهای لباس شما رایج ترین مکان برای تخم گذاری شپش های بدن است. در صورت تماس نزدیک با فردی که دارای شپش بدن یا با لباس یا ملافه آلوده به شپش بدن است، می توانید به شپش بدن مبتلا شوید.
عوامل خطر
افرادی که در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به شپش هستند، معمولاً در شرایط شلوغ و ناپاک زندگی می کنند. آنها عبارتند از:
* پناهندگان جنگی
* مردم بی خانمان
* مردمی که در اثر بلایای طبیعی آواره شده اند
سگ ها، گربه ها و سایر حیوانات خانگی شپش بدن را پخش نمی کنند.
عوارض شپش بدن
آلودگی به شپش های بدن معمولاً حداقل مشکلاتی را ایجاد می کند. با این حال، آلودگی به شپش بدن گاهی منجر به عوارضی مانند:
* عفونت های ثانویه. هنگامی که شپش بدن برای تغذیه از خون شما خراشیده و حفاری می کند، ممکن است پوست شما را تحریک کند. اگر برای تسکین خارش خراش دهید، این نیز می تواند پوست شما را تحریک کند. اگر پوست شما به دلیل این تحریکات خام شود، ممکن است عفونت های دیگری ایجاد شود.
* تغییرات پوستی. اگر برای مدت طولانی با شپش بدن آلوده شده اید، ممکن است تغییرات پوستی مانند ضخیم شدن و تغییر رنگ – به ویژه در اطراف کمر، کشاله ران یا بالای ران خود را تجربه کنید.
* گسترش بیماری. شپش های بدن می توانند ناقل برخی از بیماری های باکتریایی مانند تیفوس، تب عود کننده یا تب سنگر باشند.
پیشگیری از شپش بدن
برای جلوگیری از هجوم شپش بدن، از تماس فیزیکی نزدیک یا به اشتراک گذاشتن رختخواب یا لباس با هرکسی که آلوده شده است خودداری کنید. حمام کردن منظم و تعویض لباس تمیز حداقل یک بار در هفته نیز ممکن است به جلوگیری و کنترل گسترش شپش بدن کمک کند.
تشخیص شپش بدن
شما یا پزشکتان معمولاً میتوانید از طریق معاینه بصری بدن و لباسهایتان، آلودگی به شپش بدن را تأیید کنید. وجود تخم و شپش متحرک آلودگی را تایید می کند.
درمان شپش
شپش بدن در درجه اول با شستن کامل خود و هرگونه اقلام آلوده با آب گرم و صابون و خشک کردن لباس و ملافه در خشک کن ماشینی با استفاده از چرخه گرم درمان می شود. خشکشویی و اتو کردن لباس هایی که قابل شستشو نیستند نیز موثر است.
اگر این اقدامات جواب نداد، می توانید از لوسیون یا شامپوی بدون نسخه استفاده کنید که دارای ۱٪ پرمترین (Nix) یا پیرترین است. اگر باز هم جواب نداد، پزشک میتواند لوسیون نسخهای تهیه کند. محصولات شپش کش می توانند برای انسان سمی باشند، بنابراین دستورالعمل ها را به دقت دنبال کنید.
خودمراقبتی
معمولاً میتوانید با تمیز کردن خود و هر وسیله شخصی که ممکن است آلوده باشد، از شر شپش خلاص شوید. ملافهها، لباسها و حولههای آلوده را با آب گرم و صابون – حداقل ۵۴ درجه سانتیگراد- بشویید و حداقل ۲۰ دقیقه روی حرارت بالا خشک کنید.
لباس هایی که شسته نمی شوند می توانند خشک شوند و اتو شوند.
اقلامی که قابل شستشو یا خشک کردن نیستند باید در یک کیسه پلاستیکی بسته شوند و به مدت دو هفته در یک منطقه گرم نگهداری شوند. تشک ها، کاناپه ها و سایر وسایل روکش شده باید به صورت گرم اتو شوند یا با محصولات شپش کش اسپری شوند تا تخم ها از درزها پاک شوند. از قرار گرفتن در معرض اقلام آلوده باید به مدت دو هفته اجتناب شود.
آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک
اگر نمی توانید به تنهایی از شر شپش های بدن خلاص شوید، ممکن است لازم باشد با پزشک خانواده خود صحبت کنید.
آنچه شما می توانید انجام دهید
قبل از قرار ملاقات، ممکن است بخواهید پاسخ سوالات زیر را بنویسید:
* فکر می کنید چند وقت است که شپش بدن دارید؟
* علائم شما چیست؟
* چگونه به شپش بدن آلوده شدید؟
* آیا از زمانی که متوجه شپش بدن شده اید با دیگران در تماس بوده اید؟ چه درمان هایی را امتحان کرده اید؟
* آیا بیماری های مزمنی دارید؟
* چه داروها و مکمل هایی مصرف می کنید؟
از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید
در طول معاینه جسمی، پزشک پوست شما و درزهای لباس شما را معاینه می کند.
لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما
پزشکی
ادرار خونی یا هماچوری؛ از تشخیص تا درمان
فهرست محتوا
خلاصه
ادرار خونی یا هماچوری چیست؟ دیدن ادرار خونی (blood in urine) میتواند ترسناک باشد که هماچوری (hematuria) نیز نامیده میشود. در بسیاری از موارد، علت بی ضرر است. اما وجود خون در ادرار نیز میتواند نشانه یک بیماری جدی باشد.
اگر بتوانید خون را ببینید، هماچوری ناخالص (هماچوری گروس) نامیده میشود. خونی که با چشم غیر مسلح دیده نمیشود، هماچوری میکروسکوپی نامیده میشود. این مقدار آنقدر ناچیز است که وقتی آزمایشگاه ادرار را آزمایش میکند فقط زیر میکروسکوپ قابل مشاهده است. در هر صورت، مهم است که دلیل خونریزی را کشف کنید.
درمان بستگی به علت دارد.
علائم ادرار خونی
خون در ادرار ممکن است صورتی، قرمز یا کولا به نظر برسد. گلبولهای قرمز باعث تغییر رنگ ادرار میشوند. فقط مقدار کمی خون لازم است تا ادرار قرمز شود.
خونریزی اغلب دردناک نیست. اما اگر لختههای خون از طریق ادرار دفع شوند، ممکن است آسیب برسانند.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
هر زمان که ادرار به نظر میرسد ممکن است خون در آن وجود داشته باشد، به یک پزشک مراجعه کنید.
ادرار قرمز همیشه توسط گلبولهای قرمز ایجاد نمیشود. برخی از داروها میتوانند باعث قرمز شدن ادرار شوند، مانند دارویی به نام فنازوپیریدین که علائم مجاری ادراری را کاهش میدهد. برخی غذاها نیز میتوانند ادرار را قرمز کنند، از جمله چغندر و ریواس.
تشخیص اینکه آیا تغییر رنگ ادرار ناشی از خون است یا خیر میتواند سخت باشد. به همین دلیل است که همیشه بهتر است معاینه شوید.
دلایل ادرار خونی
بیماری ادرار خونی یا هماچوری زمانی اتفاق میافتد که کلیهها یا سایر قسمتهای دستگاه ادراری اجازه میدهند سلولهای خونی به داخل ادرار نشت کنند. مشکلات مختلف میتواند باعث این نشت شود، از جمله:
* عفونتهای دستگاه ادراری (UTIs). اینها زمانی اتفاق میافتند که باکتری وارد لولهای میشود که از طریق آن ادرار از بدن خارج میشود که مجرای ادرار نام دارد. سپس باکتریها در مثانه تکثیر میشوند. UTI میتواند باعث خونریزی شود که ادرار را قرمز، صورتی یا قهوه ای میکند. با عفونت ادراری، ممکن است میل شدیدی برای ادرار کردن داشته باشید که برای مدت طولانی ادامه دارد. ممکن است هنگام ادرار کردن دچار درد و سوزش شوید. ممکن است ادرار شما نیز بوی بسیار قوی داشته باشد.
* عفونت کلیه. این نوع عفونت ادراری نیز پیلونفریت نامیده میشود. زمانی که باکتریها از جریان خون وارد کلیهها میشوند، عفونتهای کلیه ممکن است اتفاق بیفتد. عفونتها همچنین میتوانند زمانی اتفاق بیفتند که باکتریها از یک جفت لوله که کلیهها را به مثانه متصل میکنند، به نام حالب، به کلیهها منتقل میشوند. عفونتهای کلیه میتوانند همان علائم مرتبط با ادرار را ایجاد کنند که سایر عفونتهای ادراری میتوانند ایجاد کنند. اما احتمال ایجاد تب و درد در ناحیه پشت، پهلو یا کشاله ران بیشتر است.
* سنگ مثانه یا کلیه. مواد معدنی موجود در ادرار میتوانند کریستالهایی را روی دیواره کلیهها یا مثانه تشکیل دهند. با گذشت زمان، کریستالها میتوانند به سنگهای کوچک و سخت تبدیل شوند.
سنگها اغلب بدون درد هستند. اما اگر باعث انسداد شوند یا از طریق ادرار از بدن خارج شوند، میتوانند صدمات زیادی داشته باشند. سنگ مثانه یا کلیه میتواند باعث خون در ادرار شود که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده است و همچنین خونریزی که فقط در آزمایشگاه قابل مشاهده است.
* پروستات بزرگشده. غده پروستات درست زیر مثانه است و قسمت بالایی مجرای ادرار را احاطه کرده است. اغلب در سنین میانسالی بزرگتر میشود. سپس به مجرای ادرار فشار وارد میکند و تا حدی جریان ادرار را مسدود میکند. با بزرگ شدن پروستات، ممکن است در ادرار کردن، نیاز فوری یا دائمی به ادرار کردن، یا وجود خون در ادرار مشکل داشته باشید. عفونت پروستات که پروستاتیت نامیده میشود، میتواند علائم مشابهی ایجاد کند.
* بیماری کلیوی. وجود خون در ادرار که فقط در آزمایشگاه قابل مشاهده است، یکی از علائم شایع بیماری کلیوی به نام گلومرولونفریت است. با این بیماری، فیلترهای ریز در کلیهها که مواد زائد را از خون خارج میکنند، ملتهب میشوند.
* گلومرولونفریت. این وضعیت ممکن است بخشی از یک بیماری باشد که کل بدن را تحت تاثیر قرار میدهد، مانند دیابت. یا ممکن است به خودی خود اتفاق بیفتد.
* سرطان. وجود خون در ادرار که با چشم غیر مسلح قابل مشاهده است ممکن است نشانه سرطان پیشرفته کلیه، مثانه یا پروستات باشد. این سرطانها ممکن است زودتر علائمی را ایجاد نکنند، زمانی که درمانها میتوانند بهتر عمل کنند.
* بیماریهای ارثی. یک بیماری ژنتیکی که بر گلبولهای قرمز اثر میگذارد، به نام کم خونی داسی شکل، میتواند باعث ایجاد ادرار خونی شود. سلولهای خونی میتوانند قابل مشاهده یا بسیار کوچک باشند. وضعیتی که به رگهای خونی ریز در کلیهها آسیب میزند، به نام سندرم آلپورت، همچنین میتواند باعث ادرار خونی شود.
* آسیب کلیه. ضربه یا آسیبهای دیگر به کلیهها در اثر تصادف یا ورزشهای تماسی میتواند باعث ظاهر شدن ادرار خونی شود.
* داروها. داروی ضد سرطان سیکلوفسفامید (سیتوکسان) و آنتی بیوتیک پنی سیلین با خون در ادرار مرتبط هستند. داروهایی که از لخته شدن خون جلوگیری میکنند نیز به خون در ادرار متصل میشوند. این داروها شامل داروهایی است که از چسبیدن سلولهای خونی به نام پلاکتها جلوگیری میکند، مانند مسکن آسپرین. داروهایی که خون را رقیق میکنند، مانند هپارین، نیز ممکن است علت باشد.
* ورزش سخت. ادرار خونی ممکن است پس از انجام ورزشهای تماسی مانند فوتبال ایجاد شود. ممکن است با آسیب مثانه ناشی از ضربه خوردن مرتبط باشد. خون در ادرار همچنین میتواند در ورزشهای طولانی مدت مانند دوی ماراتن اتفاق بیفتد، اما دلیل آن کمتر مشخص است. ممکن است با آسیب مثانه یا دلایل دیگری که آسیبی به همراه ندارد مرتبط باشد. وقتی ورزش سخت باعث خون در ادرار میشود، ممکن است در عرض یک هفته خود به خود از بین برود.
اگر بعد از ورزش خون در ادرار خود مشاهده کردید، تصور نکنید که از ورزش است. به پزشک مراجعه کنید.
اغلب علت هماچوری ناشناخته است.
عوامل خطر
تقریباً هر کسی میتواند گلبولهای قرمز در ادرار داشته باشد. این شامل کودکان و نوجوانان میشود. برخی از مواردی که میتواند خطر ادرار خونی را افزایش دهد عبارتند از:
* سن. مردان میانسال و مسن ممکن است به دلیل بزرگ شدن غده پروستات به هماچوری مبتلا شوند. خطر برخی از سرطانها که میتوانند باعث خون در ادرار شوند نیز ممکن است پس از ۵۰ سالگی افزایش یابد.
* عفونت مجاری ادراری. این یکی از مهمترین علل خونی است که در ادرار کودکان دیده میشود.
* سابقه خانوادگی. اگر یک یا چند نفر از اعضای خانواده بیماری کلیوی داشته باشند، احتمال وجود خون در ادرار ممکن است افزایش یابد.
* داروهای خاص. برخی از مسکنها، رقیق کنندههای خون و آنتی بیوتیک ها میتوانند خطر خون در ادرار را افزایش دهند.
* ورزش سخت. “هماچوری دونده ماراتن” یکی از نام مستعار هماچوری است. ورزشهای تماسی نیز میتواند خطر را افزایش دهد.
تشخیص ادرار خونی
این آزمایشات و معاینات نقش کلیدی در یافتن علت وجود خون در ادرار دارند:
* معاینه بدنی. این معتیه شامل صحبت با یک پزشک در مورد سابقه سلامتی شما میشود.
* آزمایشات ادرار. از اینها میتوان برای تشخیص وجود خون در ادرار استفاده کرد. آنها همچنین میتوانند هفتهها یا ماهها بعد استفاده شوند تا ببینند آیا ادرار هنوز خون دارد یا خیر. آزمایش ادرار همچنین میتواند عفونت دستگاه ادراری یا مواد معدنی که باعث سنگ کلیه میشوند را بررسی کند.
* تستهای تصویربرداری. برای یافتن علت ادرار خونی اغلب به آزمایش تصویربرداری نیاز است. ممکن است به سی تی اسکن یا ام آر آی یا معاینه اولتراسوند نیاز داشته باشید.
* سیستوسکوپی. یک پزشک یک لوله باریک مجهز به یک دوربین کوچک را به مثان
ه شما میزند تا علائم بیماری را بررسی کند.
گاهی اوقات علت ادرار خونی را نمیتوان یافت. در این صورت، ممکن است به آزمایشهای پیگیری منظم نیاز داشته باشید، عمدتاً اگر عوامل خطر سرطان مثانه را داشته باشید. این عوامل خطر شامل سیگار کشیدن، پرتودرمانی لگن یا قرار گرفتن در معرض برخی مواد شیمیایی است.
درمان ادرار خونی
درمان هماچوری به یافتن علت آن بستگی دارد. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:
* مصرف داروهای آنتی بیوتیک برای از بین بردن عفونت ادراری.
* آزمایش یک داروی تجویزی برای کوچک کردن بزرگی پروستات.
* داشتن درمانی که از امواج صوتی برای شکستن سنگهای مثانه یا کلیه استفاده میکند.
در برخی موارد، نیازی به درمان نیست.
اگر تحت درمان قرار گرفتید، پس از آن به پزشک خود مراجعه کنید تا مطمئن شوید که خون بیشتری در ادرار شما وجود ندارد.
آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک
میتوانید با ویزیت توسط یک پزشک عمومی درمان خود شروع کنید. یا ممکن است به یک دکتر متخصص در اختلالات دستگاه ادراری ارجاع داده شوید که متخصص اورولوژیست نامیده میشود.
در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک میکند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.
آنچه شما میتوانید انجام دهید
فهرستی از موارد زیر تهیه کنید
* علائم شما هر گونه علائمی را درج کنید، حتی علائمی که به نظر میرسد به دلیل معاینه شما مرتبط نباشد. توجه داشته باشید که چه زمانی علائم شما شروع شد.
* اطلاعات کلیدی پزشکی این شامل سایر شرایطی است که شما تحت درمان هستید. توجه داشته باشید که آیا بیماریهای مثانه یا کلیه در خانواده شما نیز وجود دارد یا خیر.
* تمام داروها، ویتامینها یا سایر مکملهایی که مصرف میکنید. دوزهای هر کدام را در نظر بگیرید.
* سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید.
برخی از سوالاتی که باید در مورد خون در ادرار پرسید عبارتند از:
* چه چیزی ممکن است باعث علائم من شود؟
* به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟
* این وضعیت چقدر ممکن است ادامه یابد؟
* گزینههای درمانی من چیست؟
* من بیماریهای دیگری هم دارم. چگونه میتوانم آنها را با هم مدیریت کنم؟
* آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ مطالعه چه وب سایتهایی را پیشنهاد میکنید؟
هر سوال دیگری هم که به ذهن شما میرسد اما در فهرست بالا قرار ندارد را از دکتر بپرسید.
از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید
پزشک شما احتمالاً از شما سؤالاتی میپرسد، مانند:
* آیا هنگام ادرار کردن درد دارید؟
* آیا فقط گاهی یا همیشه خون در ادرار خود میبینید؟
* چه زمانی در ادرار خود خون میبینید – وقتی شروع به ادرار میکنید، در انتهای جریان ادرار یا در تمام مدت ادرار کردن؟
* آیا هنگام ادرار کردن، لختههای خون نیز دفع میشود؟ چه اندازه و چه شکلی هستند؟
* آیا سیگار میکشید؟
* آیا در حین کار در معرض مواد شیمیایی هستید؟ چه نوعهایی؟
* آیا پرتودرمانی داشته اید؟
لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما
پزشکی
مجرای اشک مسدود شده؛ از تشخیص تا درمان
فهرست محتوا
خلاصه
مجرای اشک مسدود شده چیست؟ هنگامی که شما دچار مجرای اشک مسدود شده (blocked tear duct) هستید، اشک شما نمیتواند به طور طبیعی تخلیه شود و باعث میشود که چشمی پر آب و سوزش داشته باشید. این وضعیت به دلیل انسداد جزئی یا کامل در سیستم تخلیه اشک ایجاد میشود.
غدد اشک آور و مجاری اشک
غدد اشکی که در بالای هر کره چشم قرار دارند، به نام غدد اشکی، به طور مداوم مایع اشکی را تامین میکنند که هر بار که پلکهای خود را پلک میزنید، از سطح چشم پاک میشود. مایع اضافی از طریق مجاری اشکی به داخل بینی تخلیه میشود.
مسدود شدن مجرای اشک در نوزادان شایع است. این وضعیت معمولاً بدون هیچ درمانی در سال اول زندگی بهبود مییابد. در بزرگسالان مسدود شدن مجرای اشک ممکن است به دلیل آسیب، عفونت یا به ندرت تومور باشد.
مسدود شدن مجرای اشک تقریباً همیشه قابل اصلاح است. درمان بستگی به علت انسداد و سن فرد مبتلا دارد.
علائم مجرای اشک مسدود شده
علائم مجرای اشک مسدود شده عبارتند از:
* پارگی بیش از حد
* قرمزی قسمت سفید چشم
* عفونت یا التهاب مکرر چشم، معروف به چشم صورتی
* تورم دردناک در نزدیکی گوشه داخلی چشم
* پوسته شدن پلکها
* ترشحات مخاطی یا چرک از پلکها و سطح چشم
* تاری دید
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
اگر به مدت چند روز به طور مداوم اشک میریزید یا اگر چشم شما مکرراً یا به طور مداوم عفونت میکند، به پزشک خود مراجعه کنید. مسدود شدن مجرای اشک ممکن است در اثر فشار تومور بر روی سیستم تخلیه اشک ایجاد شود. شناسایی زودهنگام تومور میتواند گزینههای درمانی بیشتری به شما بدهد.
دلایل مجرای اشک مسدود شده
انسداد مجاری اشکی ممکن است در هر سنی از تولد تا بزرگسالی اتفاق بیفتد. علل عبارتند از:
* انسداد مادرزادی. بسیاری از نوزادان با مجرای اشک بسته به دنیا میآیند. سیستم تخلیه اشک ممکن است به طور کامل توسعه نیافته یا ممکن است یک ناهنجاری مجرای وجود داشته باشد. اغلب یک غشای بافت نازک روی دهانه ای باقی میماند که به داخل بینی تخلیه میشود که به آن مجرای اشکی بینی میگویند.
* تغییرات مرتبط با سن. با افزایش سن، منافذ کوچکی که اشکها را تخلیه میکنند، به نام پونکتا، باریکتر میشوند و باعث انسداد میشوند.
* عفونت یا التهاب. عفونت یا التهاب طولانی مدت چشمها، سیستم تخلیه اشک یا بینی میتواند باعث مسدود شدن مجاری اشک شود.
* جراحت یا تروما. آسیب به صورت شما میتواند باعث آسیب استخوان یا زخم در نزدیکی سیستم زهکشی شود و بر جریان معمولی اشک از طریق مجاری تأثیر بگذارد. حتی ذرات کوچک کثیفی یا سلولهای شل پوستی که در مجرای مجرای آن قرار گرفتهاند میتوانند باعث انسداد شوند.
* تومور. تومور در بینی یا هر جایی در امتداد سیستم تخلیه اشک میتواند باعث انسداد شود.
قطره چشم به ندرت، استفاده طولانی مدت از برخی داروها، مانند قطرههای چشمی که برای درمان گلوکوم استفاده میشود، میتواند باعث مسدود شدن مجرای اشک شود.
* درمانهای مربوط به سرطان. مسدود شدن مجرای اشکی یکی از عوارض جانبی احتمالی داروهای شیمی درمانی و پرتودرمانی برای سرطان است.
نحوه عملکرد سیستم تخلیه اشک
غدد اشکی بیشتر اشک شما را تولید میکنند. این غدد در داخل پلکهای فوقانی بالای هر چشم قرار دارند. به طور معمول، اشک از غدد اشکی روی سطح چشم شما جاری میشود. اشکها در گوشههای داخلی پلکهای بالا و پایین به منافذی به نام پونکتا تخلیه میشوند.
پونکتاها به کانالهای کوچکی به نام کانالیکولی منتهی میشوند. Canaliculi اشک را به یک کیسه به مخزنی در کنار بینی به نام کیسه اشکی منتقل میکند. از آنجا اشک از مجرای نازکریمال عبور میکند و به داخل بینی شما تخلیه میشود. پس از ورود به بینی، اشک دوباره جذب میشود.
انسداد میتواند در هر نقطه ای از سیستم تخلیه اشک، از نقطه نقطه تا بینی شما رخ دهد. هنگامی که این اتفاق میافتد، اشکهای شما به درستی تخلیه نمیشوند و باعث آبریزش چشم میشوند و خطر عفونت و التهاب چشم را افزایش میدهند.
عوامل خطر
برخی عوامل خطر ابتلا مجرای اشک مسدود شده را افزایش میدهند:
* سن. افراد مسن به دلیل تغییرات مرتبط با افزایش سن در معرض افزایش خطر ابتلا به انسداد مجاری اشکی هستند.
* التهاب مزمن چشم. اگر چشمان شما به طور مداوم تحریک، قرمز و ملتهب است، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مجرای اشک مسدود شده هستید.
* جراحی قبلی. جراحی قبلی چشم، پلک، بینی یا سینوس ممکن است باعث ایجاد مقداری اسکار در سیستم مجرای شود که احتمالاً بعداً منجر به مسدود شدن مجرای اشک میشود.
* گلوکوم. داروهای ضد گلوکوم اغلب به صورت موضعی روی چشم استفاده میشود. اگر از این یا سایر داروهای موضعی چشم استفاده کرده اید، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مجرای اشک انسداد هستید.
* درمان سرطان قبلی. اگر برای درمان سرطان پرتودرمانی یا شیمی درمانی انجام داده اید، به خصوص اگر پرتوها روی صورت یا سر شما متمرکز شده باشد، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مجرای اشکی مسدود شده هستید.
عوارض مجرای اشک مسدود شده
از آنجایی که اشکهای شما آنطور که باید تخلیه نمیشوند، اشکهایی که در سیستم زهکشی باقی میمانند راکد میشوند. این باعث رشد باکتریها، ویروسها و قارچها میشود که میتواند منجر به عفونت و التهاب مکرر چشم شود.
هر بخشی از سیستم تخلیه اشک، از جمله غشای شفاف روی سطح چشم شما به نام ملتحمه، ممکن است به دلیل مسدود شدن مجرای اشک عفونی یا ملتهب شود.
پیشگیری از مجرای اشک مسدود شده
برای کاهش خطر ابتلا به انسداد مجرای اشکی در سنین بالاتر، درمان فوری التهاب یا عفونت چشم را دریافت کنید. برای جلوگیری از عفونت چشم در وهله اول این نکات را دنبال کنید:
* دستهای خود را به طور کامل و مرتب بشویید.
* سعی کنید چشمهای خود را مالش ندهید.
* مدام خط چشم و ریمل خود را تعویض کنید. هرگز این لوازم آرایش را با دیگران به اشتراک نگذارید.
* اگر از لنزهای تماسی استفاده میکنید، آنها را طبق توصیههای ارائه شده توسط سازنده و متخصص مراقبت از چشم خود تمیز نگه دارید.
تشخیص
برای تشخیص مجرای اشک مسدود شده در شما، پزشک با شما در مورد علائم شما صحبت میکند، چشمان شما را معاینه میکند و چند آزمایش انجام میدهد. پزشک شما همچنین داخل بینی شما را بررسی میکند تا مشخص کند که آیا اختلالات ساختاری مجاری بینی شما باعث انسداد شده است یا خیر. اگر ارائه دهنده شما مشکوک به مسدود شدن مجرای اشک باشد، ممکن است آزمایشهای دیگری را برای یافتن محل انسداد انجام دهید.
آزمایشهایی که برای تشخیص انسداد مجرای اشکی استفاده میشوند عبارتند از:
* تست تخلیه اشک. این آزمایش سرعت تخلیه اشکهای شما را اندازه گیری میکند. یک قطره از رنگ مخصوص روی سطح هر چشم قرار میگیرد. اگر بعد از پنج دقیقه بیشتر رنگ هنوز روی سطح چشم شما باشد، ممکن است مجرای اشک مسدود شده داشته باشید.
* شستشو و کاوشگری. پزشک شما ممکن است یک محلول نمکی را از طریق سیستم تخلیه اشک شما بشویید تا میزان تخلیه آن را بررسی کند. یا ممکن است یک ابزار باریک از طریق سوراخهای زهکشی کوچک گوشه درب به نام پونکتا وارد شود تا انسداد را بررسی کند. در برخی موارد این کاوش ممکن است حتی مشکل را برطرف کند.
* آزمایشهای تصویربرداری چشم. برای این روشها، یک رنگ کنتراست از سوراخ گوشه پلک شما از طریق سیستم تخلیه اشک شما عبور داده میشود. سپس از اشعه ایکس، توموگرافی کامپیوتری (CT) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) برای یافتن محل و علت انسداد استفاده میشود.
درمان مجرای اشک مسدود شده
درمان شما بستگی به این دارد که چه چیزی باعث مسدود شدن مجرای اشکی شده است. ممکن است برای اصلاح مشکل به بیش از یک روش نیاز داشته باشید. اگر تومور باعث مسدود شدن مجرای اشکی شما شده باشد، درمان بر روی علت تومور متمرکز خواهد شد. ممکن است جراحی برای برداشتن تومور انجام شود، یا پزشک شما ممکن است استفاده از درمانهای دیگر را برای کوچک کردن آن توصیه کند.
* داروها. برای مبارزه با عفونت اگر پزشک شما مشکوک به وجود عفونت باشد، ممکن است قطره یا قرصهای آنتی بیوتیکی برای چشم تجویز شود.
* مراقب باشید و صبر کنید یا ماساژ دهید. نوزادانی که با مجرای اشکی مسدود شده متولد میشوند، اغلب بدون هیچ درمانی بهتر میشوند. این میتواند با بلوغ سیستم زهکشی در چند ماه اول زندگی اتفاق بیفتد. اغلب یک غشای بافت نازک روی دهانه ای باقی میماند که به داخل بینی تخلیه میشود که به آن مجرای اشکی بینی میگویند. اگر مجرای اشک مسدود شده کودک شما بهبود نیابد، پزشک ممکن است یک تکنیک ماساژ ویژه را برای کمک به باز کردن غشاء به شما آموزش دهد.
* اگر آسیبی به صورت شما وارد شده است که باعث انسداد مجاری اشکی شده است، ممکن است ارائه دهنده شما به شما پیشنهاد دهد که چند ماه منتظر بمانید تا ببیند آیا با بهبودی آسیب، وضعیت بهبود مییابد یا خیر. با کاهش تورم، مجاری اشک شما ممکن است خود به خود باز شوند.
* اتساع، پروب و گرگرفتگی. برای نوزادان، این روش تحت بیهوشی عمومی انجام میشود. پزشک دهانههای پونکتال را با ابزار اتساع ویژه بزرگ میکند. سپس یک کاوشگر نازک از طریق سوراخ و به سیستم تخلیه اشک وارد میشود.
* برای بزرگسالانی که سوراخهای تا حدی باریک شدهاند، ممکن است پزشک با یک پروب کوچک، آن را گشاد کرده و سپس مجرای اشکی را شستشو دهد. به این میگویند آبیاری. آبیاری یک روش سرپایی ساده است که اغلب حداقل تسکین موقتی را فراهم میکند.
* استنت گذاری یا لوله گذاری این روش معمولاً با استفاده از بیهوشی عمومی انجام میشود. یک لوله نازک، ساخته شده از سیلیکون یا پلی اورتان، از طریق یک یا هر دو نقطه در گوشه پلک شما رد میشود. سپس این لولهها از طریق سیستم تخلیه اشک به بینی شما میگذرد. یک حلقه کوچک از لوله در گوشه چشم شما قابل مشاهده خواهد بود، و لولهها معمولاً برای حدود سه ماه قبل از برداشتن باقی میمانند. عوارض احتمالی شامل التهاب ناشی از وجود لوله است.
* اتساع کاتتر بالونی. اگر درمانهای دیگر مؤثر نبوده یا انسداد عود کرده است، ممکن است از این روش استفاده شود. این معمولاً برای نوزادان و کودکان نوپا موثر است و همچنین ممکن است در بزرگسالان با انسداد نسبی استفاده شود. ابتدا یک بیهوشی عمومی تحویل داده میشود. سپس ارائه دهنده لوله ای به نام کاتتر را از طریق انسداد مجرای اشکی در بینی میگذراند. این لوله یک بالون تخلیه شده را روی نوک نگه میدارد. سپس بالون چند بار باد و تخلیه میشود تا انسداد باز شود.
عمل جراحی
جراحی که معمولاً برای درمان مجاری اشکی مسدود شده استفاده میشود داکریوسیستورینوستومی (dacryocystorhinostomy) نامیده میشود. این روش مسیری را باز میکند تا اشک دوباره از بینی شما خارج شود. به شما یک بیهوشی عمومی یا یک بی حسی موضعی در صورتی که به صورت سرپایی انجام شود، داده میشود.
مراحل این روش بسته به محل دقیق و میزان انسداد شما و همچنین تجربه و ترجیحات جراح شما متفاوت است.
* خارجی. با داکریوسیستورینوستومی خارجی، جراح شما برشی را در کناره بینی، نزدیک کیسه اشکی ایجاد میکند. پس از اتصال کیسه اشکی به حفره بینی و قرار دادن استنت در مجرای جدید، جراح برش پوست را با چند بخیه میبندد.
* آندوسکوپی یا اندونازال. با این روش، جراح شما از یک دوربین میکروسکوپی و سایر ابزارهای ریز استفاده میکند که از طریق دهانه بینی به سیستم مجرای شما وارد میشود. این روش نیازی به برش ندارد بنابراین هیچ جای زخمی باقی نمیگذارد. اما میزان موفقیت به اندازه روش خارجی بالا نیست.
پس از جراحی، از اسپری ضد احتقان بینی و قطرههای چشمی برای جلوگیری از عفونت و کاهش التهاب استفاده خواهید کرد. پس از ۶ تا ۱۲ هفته، برای برداشتن هر گونه استنتی که برای باز نگه داشتن کانال جدید در طول فرآیند بهبودی استفاده میشود، به مطب ارائه دهنده خود باز خواهید گشت.
آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک
میتوانید با مراجعه به ارائه دهنده مراقبتهای بهداشتی اولیه خود شروع کنید. پس از آن ممکن است به پزشک متخصص در درمان اختلالات چشمی به نام چشم پزشک ارجاع داده شوید. در برخی موارد، چشم پزشک ممکن است شما را به فردی ارجاع دهد که در جراحی پلاستیک چشم تخصص دارد.
در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک میکند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.
آنچه شما میتوانید انجام دهید
قبل از قرار ملاقات خود فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:
* علائمی که داشته اید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسد.
* تمام داروها، ویتامینها و مکملهایی که مصرف میکنید، از جمله دوزهای مصرفی.
* هر قطره چشمی که مصرف کرده اید.
* سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید.
برای یک مجرای اشکی مسدود شده، برخی از سوالات اساسی که باید بپرسید عبارتند از:
* محتملترین علت علائم من چیست؟
* آیا دلایل احتمالی دیگری وجود دارد؟
* آیا به هیچ آزمایشی نیاز دارم؟
* وضعیت من چقدر طول خواهد کشید؟
* چه درمانهایی در دسترس است و کدام را توصیه میکنید؟
* چه عوارض جانبی میتوانم از درمان انتظار داشته باشم؟
* آیا این وضعیت به اختلال پزشکی دیگری مرتبط است؟
* اگر کاری برای اصلاح این مشکل انجام ندهم، چه خطراتی برای بینایی من دارد؟
* آیا بروشور یا مطالب چاپی دیگری دارید که بتوانم با خودم ببرم؟ مطالعه چه وب سایتهایی را پیشنهاد میکنید؟
از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید
پزشک شما احتمالاً تعدادی سؤال از شما میپرسد، مانند:
* علائم شما از چه زمانی شروع شد؟
* آیا علائم خود را همیشه تجربه میکنید یا میآیند و میروند؟
* آیا چیزی علائم شما را تسکین میدهد؟
* آیا برای این مشکل از قطره چشمی استفاده کرده اید؟
* آیا قبلاً چشم یا پلک خود را جراحی کرده اید؟
* آیا ضربه به صورت، جراحات، پرتودرمانی یا جراحی داشته اید؟
* آیا تا به حال به بیماریهای عصبی صورت مانند فلج بل مبتلا شده اید؟
* آیا مشکلات پزشکی مانند دیابت یا اختلالات پوستی طولانی مدت مانند درماتیت آتوپیک دارید؟
* آیا تا به حال به اختلال تیروئید مبتلا شده اید؟
* آیا از لنزهای تماسی استفاده میکنید؟ آیا در گذشته از آنها استفاده کرده اید؟
اشتراک ها: فیستول مقعدی یا Anal Fistula - لایف یار، یار زندگی