پزشکی
دلایل اصلی ریزش مو
بررسی اجمالی
امروز قصد داریم تا در سایت لایف یار به موضوع بسیار مهم ریزش مو بپردازیم که هم در آقایان و هم در خانم ها شایع می باشد. ریزش مو یا طاسی و یا آلوپسی (alopecia) میتواند پوست سر و یا کل بدن شما را تحتتاثیر قرار دهد و میتواند همچنین موقتی یا دائمی باشد. ریزش مو میتواند ناشی از وراثت، تغییرات هورمونی، بیماری ها یا یک بخش عادی از روند پیری باشد. هر کسی ممکن است موهای خود را از دست بدهد، اما ریزش مو در مردان بیشتر شایع است.
طاسی به طور معمول به ریزش موی بیش از حد از پوست سر اشاره میکند. ریزش مو با گذشت زمان رایجترین دلیل طاسی است. برخی افراد ترجیح میدهند به ریزش موی خود توجهی نکنند و در مسیر درمان قرار نگیرند. دیگران ممکن است ریزش موی خود را با آرایش موی یا انتخاب مدل موی مناسب موهای کم، استفاده از کلاه یا روسری و شال پوشش دهند. همچنین برخی دیگر یکی از درمانهای موجود برای جلوگیری از ریزش مو بیشتر و یا احیای رشد موها را انتخاب میکنند.
قبل از پیگیری درمان ریزش مو، درباره علت ریزش مو و گزینههای درمان با پزشک خود صحبت کنید.
فهرست محتوا
علایم
ریزش مو میتواند به روشهای مختلفی ظاهر شود و این موضوع به دلایلی که ریزش مو را سبب می شوند بستگی دارد. ریزش مو میتواند به طور ناگهانی و یا به تدریج ظاهر شود و فقط پوست سر و یا کل بدن شما را تحتتاثیر قرار دهد.
علائم و نشانههای ریزش مو میتواند شامل موارد زیر باشد:
- کم پشت شدن تدریجی موی سر. این مورد رایجترین نوع از ریزش مو است که بر افراد در سن و سال بالا تاثیر میگذارد. در مردان، مو اغلب از پیشانی شروع به ریزش و کم پشت شدن می کند. زنان به طور معمول دارای گستردگی در موهای خود هستند. الگوی از ریزش موی رایج در زنان مسن باعث عقب رفتن مو به سمت عقب میشود.
- طاسی یا ریزش موهای سکه ای یا لکه ای. برخی از مردم موهای خود را به صورت مدور و یا چند تکه از پوست سر، ریش و یا ابروهای خود از دست میدهند. پوست شما ممکن است قبل از اینکه مو بیفتد، بخارد و یا دردآور باشد.
ریزش ناگهانی مو. یک شوک فیزیکی یا عاطفی میتواند باعث ریزش مو شود. ممکن است هنگام شانه زدن و یا شستن موهای خود و یا حتی پس از دست کشیدن آرام بر سر خود شاهد ریزش تعداد زیادی از موهای خود باشید. این نوع ریزش مو معمولا ً باعث کم پشت شدن کلی موهای بدن میشود اما موقتی است.
ریزش کامل موی بدن. برخی بیماری ها و درمانهای پزشکی مانند شیمی درمانی برای سرطان میتواند منجر به ریزش مو بر روی بدن شما شود. البته موها معمولا ً دوباره رشد می کنند.
زخم بر روی پوست سر. این نشانه عفونت قارچی پوست است. این زخم ممکن است همراه با موهای شکسته، قرمزی، تورم و در برخی اوقات ترشحات همراه باشد.
چه زمانی باید به دکتر مراجعه کنیم
اگر به دلیل ریزش مداوم مو در بدن خود و یا در فرزندان خود ناراحت هستید و میخواهید درمان را دنبال کنید، پس بهتر است به پزشک خود مراجعه نمایید. برای زنانی که پس روی خط موی خود از ناحیه پیشانی هستند، مشورت با پزشک درباره درمان اولیه نیاز است تا از طاسی دائمی خود جلوگیری کنید.
هم چنین اگر متوجه کاهش ناگهانی و یا ریزش مو به هنگام شانه زدن و یا شستن موهای خود شدید، با پزشک خود صحبت کنید. از دست دادن ناگهانی مو میتواند به یک بیماری مهم که نیاز به درمان دارد اشاره داشته باشد.
دلایل ریزش مو
مردم معمولا ً روزانه ۵۰ تا ۱۰۰ تار مو از دست میدهند. این تعداد ریزش مو معمولا ً قابلتوجه نیست زیرا موی جدید در همان زمان در حال رشد است. ریزش موی جدی زمانی اتفاق میافتد که موهای جدید جایگزین موهایی که ریخته شده اند نشوند.
ریزش مو به طور معمول به یک یا چند عامل زیر مربوط است:
سابقه خانوادگی (وراثت). معمولترین علت ریزش مو، یک دلیل ارثی است که با افزایش سن اتفاق میافتد. این وضعیت آلوپسی آندروژنیک (Androgenic alopecia)، طاسی با الگوی مردانه و طاسی با الگوی زنانه نامیده میشود. این بیماری معمولا ً به تدریج و در الگوهای قابل پیش بینی رخ می دهد – یک پس روی در موی سر و لکه های کچلی در مردان و ریزش مو در امتداد تاج پوست سر در زنان.
تغییرات هورمونی و بیماری ها. انواع مختلفی از بیماریها میتوانند باعث ریزش مو به صورت دائمی یا موقت شوند، از جمله تغییرات هورمونی ناشی از بارداری، زایمان، یائسگی و مشکلات تیروئید. بیماری های مربوطه عبارتند از طاسی منطقهای (alopecia areata) که به سیستم ایمنی مرتبط است و باعث ریزش مو، عفونت های قارچی در پوست سر، و اختلال موکنی یا سندرم موکنی با منشا روانی مو به نام تریکوتیلومانیا trichotillomania) ) میشود.
داروها و مکملها. ریزش مو میتواند یک عارضه جانبی بواسطه مصرف داروهای خاص باشد، مثل آنهایی که برای سرطان، ورم مفاصل، افسردگی، مشکلات قلبی، نقرس و فشار خون بالا استفاده میشوند.
پرتو درمانی در ناحیه سر. مو ممکن است همان طوری که قبلا ً بود، رشد نکند.
یک رویداد بسیار پر استرس. بسیاری از افراد کم پشتی موهای خود را چند ماه پس از یک شوک فیزیکی یا عاطفی تجربه میکنند. این نوع ریزش مو موقتی است.
مدل های مو و رفتارها. آرایش موی اضافی و یا آرایش مویی که سبب می شوند موی شما را کم پشت شوند، میتواند باعث از دست رفتن مو شوند که ریزش موی کششی (Traction alopecia) نامیده می شود. همچنین استفاده از مواردی که ریشه مو را بسیار گرم می کند نیز می تواند سبب ریزش مو شود که در برخی از موارد این ریزش ها به دلیل آسیب جدی پیاز مو ممکن است دائمی باشند.
یک دلیل جدید، کووید-۱۹. بیماری کووید-۱۹ یا ویروس کرونا در طی بیش از ۲ سال اخیر مشکلات زیادی را برای ما به وجود آورده است و با توجه به اینکه این بیماری یک بیماری جدید و تا حدودی برای علم پزشکی ناشناخته محسوب می شد، در نتیجه بسیاری از علائم آن به مرور زمان شناخته شده و یا شناخته خواهد شد.
اما آنچه که در اینجا برای ما مهم است، پی بردن به این نکته است که آیا رابطه ای بین کرونا و ریزش مو وجود دارد یا خیر. جوابی که باید بدهیم، بله است و دلیل آن هم تب کردن در طی بیماری کرونا است.
تب یک علامت رایج کووید-۱۹است. چند ماه پس از داشتن تب بالا و یا بهبود از یک بیماری، بسیاری از مردم شاهد از دست دادن قابل توجه موهای خود خواهند بود. در حالی که بسیاری از مردم این اتفاق را ریزش موی دائمی در نظر می گیرند، اما در واقع این اتفاق یک ریزش موی موقتی است. نام پزشکی برای این نوع ریزش مو، تلوژن ایفلوویم (ریزش موی موقتی یا واکنشی Telogen Effluvium) است. این اتفاق زمانی می افتد که موهای بیشتری از حد نرمال، وارد فاز ریزش می شوند، آن هم در یک زمان واحد. تب یا بیماری می تواند موهای بیشتری را به مرحله ریزش برساند. این ریزش مو می تواند به مدت شش تا نه طول بکشد. اکثر مردم دوباره به حالت عادی بر می گردند و شاهد رویش مجدد موهای خود خواهند بود.
عوامل خطر
تعدادی از عوامل میتوانند ریسک ابتلا به ریزش مو را افزایش دهند، از جمله:
* سابقه خانوادگی در زمینه کچل شدن در خانواده پدری یا خانواده مادری.
* سن
* کاهش وزن قابل توجه
* بیماریهای خاص مانند دیابت و سل پوستی
* استرس
* سوء تغذیه
پیشگیری
بیشترین طاسی ناشی از ژنتیک است (طاسی الگوی مردانه و طاسی الگوی زنانه). این نوع ریزش مو قابل پیشگیری نیست.
این نکات ممکن است به شما کمک کنند از انواع قابل پیشگیری از ریزش مو اجتناب کنید:
* با موهای خود مهربان باشید. از یک گره باز کن مو استفاده کنید و هنگام برس و شانه زدن، به ویژه زمانی که موهای شما مرطوب است، از کشیدن موهای خود خودداری کنید. یک شانه پهن ممکن است به جلوگیری از کشیدن موهای شما کمک کند.
* از پزشک خود در مورد داروها و مکمل هایی که ممکن است باعث ریزش مو شوند بپرسید.
* از موی خود در برابر نور خورشید و دیگر منابع نور ماورای بنفش محافظت کنید.
* سیگار کشیدن را رها کنید. برخی مطالعات نشان میدهند که بین استعمال دخانیات و طاسی مردان ارتباطی وجود دارد.
* اگر با شیمی درمانی درمان می شوید، از پزشک خود درباره یک گلاه خنک کننده سوال کنید. این کلاه میتواند ریسک از ریزش مو در طول شیمی درمانی را کاهش دهد..
تشخیص
قبل از این که تشخیص انجام شود، پزشک شما احتمالا ً یک آزمون فیزیکی از شما خواهد گرفت و درباره رژیم غذایی، برنامه مراقبت از مو و سابقه پزشکی و خانوادگی تان سوال خواهد کرد. همچنین ممکن است آزمایش های زیر را انجام دهید:
* آزمایش خون. این آزمایش میتواند به کشف بیماری هایی که میتوانند باعث ریزش مو شوند کمک کند.
* آزمایش کشیدن. پزشک شما به آرامی چندین تار مو را میکشد تا ببیند چند تا از تارهای مو از جای خود کنده می شوند. این کار به تعیین مرحله فرآیند ریزش موی شما کمک میکند.
* باف برداری از پوست سر. پزشک شما ممکن است نمونههایی را از پوست و یا چند تار مو از پوست سر را برداشته تا ریشههای مو را زیر میکروسکوپ معاینه کند. این کار میتواند به تعیین این مساله کمک کند که آیا عفونت باعث از ریزش مو میشود یا خیر.
* میکروسکوپ نوری. پزشک شما از یک وسیله مخصوص برای بررسی موها که در پایه های خود دچار آسیب شده اند استفاده میکند. بررسی با میکروسکوپ به آشکار کردن اختلالاتی که ممکن است در استوانه مو وجود داشته باشد کمک میکند.
درمان
درمانهای موثر برای برخی از انواع ریزش مو در دسترس هستند. شما ممکن است بتوانید ریزش مو را کاهش دهید یا حداقل روند آن را کند کنید. در برخی شرایط، مانند ریزش مو لکه ای، مو ممکن است در طول یک سال بدون انجام درمان رشد کند. درمانها برای از ریزش مو عبارتند از دارو و جراحی.
دارو
اگر ریزش موی شما ناشی از یک بیماری زمینه ای باشد، ابتدا درمان آن بیماری لازم خواهد بود. اگر یک داروی خاص باعث از ریزش مو شود، پزشک شما ممکن است به شما توصیه کند که چند ماه استفاده از آن دارو را متوقف کنید. داروهایی هم برای درمان طاسی ارثی موجود هستند . متداولترین گزینهها عبارتند از:
مینوکسیدیل (Minoxidil) یا روگین (Rogaine): به شکلهای مایع، فوم و شامپو تولید میشود که قابل خریدن بدون نسخه ی پزشک یا تجویز پزشک هستند. برای موثرتر بودن، از محصول برای پوست سر روزی یک بار برای زنان و دو بار در روز برای مردان استفاده کنید. بسیاری از افراد ترجیح می دهند تا کف را وقتی که مو خیس است بر روی سر خود ماساژ دهند.
محصولات مینوکسیدیل به بسیاری از افراد کمک میکنند تا موهای خود را رشد دهند یا میزان ریزش مو را کاهش دهند. حداقل شش ماه طول میکشد تا از ریزش موی بیشتر جلوگیری شود و رویش مجدد مو آغاز شود. ممکن است چند ماه طول بکشد تا مشخص شود که آیا درمان برای شما موثر است یا خیر. اگر استفاده از مینوکسیدیل یا روگین مفید باشد، باید برای حفظ منافع برای یک مدت نامحدود از دارو استفاده کنید.
عوارض جانبی ممکن خارش پوست سر و رشد موی ناخواسته بر روی پوست مجاور صورت و دستها باشد.
فیناستراید (Finasteride) یا پروپشیا (Propecia). این یک داروی تجویز شده برای مردان است. شما آن را روزانه به عنوان یک قرص مصرف میکنید. بسیاری از مردانی که فیناستراید را مصرف می کنند، کاهش سرعت ریزش مو را تجربه میکنند و برخی ممکن است رشد موی جدید را در شاهد باشند. ممکن است چند ماه طول بکشد تا مشخص شود آیا فیناستراید یا پروپشیا برای شما کار میکند یا خیر. شما باید مصرف آنرا را ادامه دهید تا از هر گونه منافع را بهره مند شوید. فیناستراید ممکن است برای مردان بالای ۶۰ سال کارساز نباشد.
عوارض جانبی نادر شامل میل جنسی و عملکرد جنسی و افزایش خطر سرطان پروستات است. زنانی که باردار هستند یا ممکن است باردار باشند، باید از لمس قرصهای خرد شده یا شکسته اجتناب کنند.
داروهای دیگر. دیگر داروهای خوراکی عبارتند از اسپیرونولاکتون (Spironolactone) یا آلداکتون (Aldactone)، دوتاستراید (Dutasteride) یا قرص آوودارت (Avodart).
جراحی کاشت مو یا پیوند مو
در رایجترین نوع از ریزش مو، تنها قسمت بالای سر تحتتاثیر قرار میگیرد. عمل کاشت مو یا جراحی ترمیمی برای پیوند مو میتواند باعث شود که بیشتر موهای از دست داده خود را مجدد در بالای سر خود داشته باشید.
در طی یک عمل کاشت مو، یک متخصص پوست یا جراح موهایی را از قسمتی از سر که مو دارد، به طور معمول اطراف سر جدا میکند و آن را به نقطه بیمو پیوند میدهد. هر تکه از مو دارای یک تا چند مو (Micrografts و Minigrafts) است. گاهی اوقات یک نوار بزرگتر از پوست دارای دستههای متعدد موی بدست می آید. این فرآیند نیازمند بستری شدن است اما دردناک می باشد و برای تسکین هر گونه ناراحتی به فردی که تحت جراحی کاشت مو قرار می گیرد داروی خواب آور یا آرام بخش داده میشود. خطرات احتمالی عبارتند از خونریزی، کبودی، تورم و عفونت.
شما ممکن است به بیش از یک جراحی برای رسیدن به اثر مطلوب نیاز داشته باشید. ریزش موی ارثی در نهایت علیرغم جراحی در هر حال پیشرفت خواهد کرد. روشهای جراحی برای درمان طاسی معمولا ً توسط بیمه تحت پوشش قرار نمی گیرند، زیرا در دسته جراحی های زیبایی قرار می گیرند
درمان با لیزر
در برخی از کشورها استفاده از یک دستگاه لیزر با سطح پایین را به عنوان یک درمان برای ریزش موهای ارثی در مردان و زنان مجاز اعلام کرده اند. برخی از مطالعات کوچک نشان دادهاند که استفاده از لیزر تراکم مو را بهبود میبخشد. البته استفاده از لیزر برای ترمیم و درمان ریزش مو در ابتدای راه خود قرار دارد و مطالعات بیشتری برای نشان دادن اثرات بلند مدت کاربرد لیزر در ریزش مو مورد نیاز است.
شیوه زندگی و درمانهای خانگی
شما ممکن است بخواهید روشهای مختلف مراقبت از مو را امتحان کنید تا در نهایت در بین آنها به یک مورد مناسب درست پیدا کنید. به عنوان مثال، استفاده از محصولات آرایشی که حجم و رنگ موی شما را افزایش میدهند یا انتخاب یک مدل موی مناسب که بتواند موهای شما را پر پشت تر نشان دهد. از کلاهگیس یا اکستنشن ها هم می تواند یک گزینه در دسترس باشد. با یک متخصص مو برای ایدههای جدید صحبت کنید. این رویکردها را میتوان برای مقابله با ریزش مو دائمی یا موقتی به کار برد.
اگر ریزش مو به علت مشکلات پزشکی یا بیماری ها باشد، شاید بتوان راحت تر به درمان آن پرداخت و در برخی از موارد حتی برای درمان آن بیماری ها از پوشش های بیمه ای استفاده کرد.
آماده شدن برای مراجعه به پزشک
شما احتمالا ابتدا در مورد نگرانی های خود در خصوص ریزش مو با پزشک خانواده خود مشورت می کنید. او می تواند شما را به یک پزشک متخصص ارجاع دهد که متخصص در درمان مشکلات پوستی (متخصص پوست یا درماتولوژیست) است.
کاری که شما میتوانید انجام دهید
* اطلاعات کلیدی شامل هر گونه تنش بزرگ یا تغییرات مهم و اثرگذاری که اخیرا در زندگی خود داشته اید را فهرست کنید.
* لیستی از تمام داروها، ویتامینها و مکملهایی که مصرف می کنید تهیه نمایید.
* سوالاتی را که می خواهید از پزشک خود بپرسید فهرست کنید.
وقت شما برای ملاقات با پزشک محدود است، بنابراین تهیه فهرستی از سوالات به شما کمک میکند که وقت خود را به شکلی مفیدتر با هم سپری کنید. در مورد ریزش مو، برخی سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:
* چه چیزی باعث ریزش موهایم شده است؟
* آیا علل احتمالی دیگری وجود دارد؟
* من به چه نوع آزمایشهایی نیاز دارم؟
* آیا ریزش موهای من دائمی است یا رشد خواهد کرد؟ چقدر طول خواهد کشید؟ آیا بعد از رشد مجدد مو، بافت متفاوتی خواهد داشت؟
* بهترین راه برای اقدام چیست؟
* آیا باید رژیم غذایی و برنامه مراقبت از مو را تغییر دهم؟
* آیا محدودیتی وجود دارد که من باید از آن پیروی کنم؟
* آیا باید به یک متخصص مراجعه کنم؟ هزینه آن چقدر خواهد بود و آیا بیمه من مراجعه به یک متخصص پوست و مو را پوشش خواهد داد؟
* آیا یک جایگزین کلی برای دارویی که برایم تجویز میکنید وجود دارد؟
* بروشور یا مطالب چاپی دیگری هم دارید که بتوانم با خودم به خانه ببرم؟
* شما مطالعه چه وب سایتهایی را توصیه میکنید؟
از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید؟
احتمال دارد که پزشکتان چند سوال از شما بکند. آماده بودن برای پاسخ دادن به آنها ممکن است زمان شما را برای پرداختن به هر موضوعی که میخواهید زمان بیشتری برای آن صرف کنید ذخیره کند. پزشک شما ممکن است بپرسید:
* چه زمانی برای اولین بار شروع به تجربه ریزش مو کردید؟
* آیا ریزش موی شما مداوم بوده است یا گاهی؟
* آیا متوجه رشد موی ضعیف، شکستگی مو و یا ریزش موی خود بوده اید؟
* آیا ریزش موی شما به صورت لکه ای بوده یا کلی؟
* آیا در گذشته هم یک مشکل مشابه داشتید؟
* آیا کسی در خانواده شما سابقه ریزش مو دارد؟
* چه نوع دارو و یا مکملهایی به طور مرتب مصرف میکنید؟
* به نظر میرسد که چیزی ریزش موهای شما را بهبود می بخشد؟
* به نظر میرسد که چیزی ریزش موهای شما را بدتر می کند؟
پزشکی
شپش بدن (Body lice)
فهرست محتوا
خلاصه
شپش بدن چیست؟ شپش بدن (Body lice) یک حشره کوچک به اندازه یک دانه کنجد است. شپشهای بدن در لباسها و ملافههای شما زندگی میکنند و چندین بار در روز برای تغذیه از خون به پوست شما میروند. شایعترین محلهای گزش در اطراف گردن، شانهها، زیر بغل، کمر و کشاله ران است – مکانهایی که درزهای لباس بیشتر با پوست تماس میگیرد.
شپش های بدن بیشتر در شرایط زندگی شلوغ و غیربهداشتی مانند کمپ های پناهندگان و پناهگاه های افراد بی خانمان دیده می شود. آنها همچنین می توانند از تماس با لباس های فرد آلوده سرایت کنند. نیش شپش بدن می تواند انواع خاصی از بیماری ها را گسترش دهد و حتی می تواند باعث اپیدمی شود.
لباسها و ملافههایی که آلوده به شپشهای بدن هستند باید در آب داغ و صابون شسته شوند و با هوای گرم با ماشین خشک شوند.
علائم شپش بدن
گزش شپش بدن می تواند باعث خارش شدید شود و ممکن است در محل آثار گزش، متوجه مناطق کوچکی از خون و پوسته پوست خود شوید.
اگر رعایت بهداشت آلودگی را از بین نمی برد یا اگر دچار عفونت پوستی در اثر خاراندن محل گزش شدید، به پزشک خود مراجعه کنید.
دلایل بروز شپش بدن
شپش بدن شبیه شپش سر است اما عادات متفاوتی دارد. در حالی که شپش سر در موهای شما زندگی می کند و از پوست سر شما تغذیه می کند، شپش بدن معمولا در لباس ها و ملافه های شما زندگی می کند. آنها چندین بار در روز به پوست شما سفر می کنند تا از خون تغذیه کنند.
درزهای لباس شما رایج ترین مکان برای تخم گذاری شپش های بدن است. در صورت تماس نزدیک با فردی که دارای شپش بدن یا با لباس یا ملافه آلوده به شپش بدن است، می توانید به شپش بدن مبتلا شوید.
عوامل خطر
افرادی که در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به شپش هستند، معمولاً در شرایط شلوغ و ناپاک زندگی می کنند. آنها عبارتند از:
* پناهندگان جنگی
* مردم بی خانمان
* مردمی که در اثر بلایای طبیعی آواره شده اند
سگ ها، گربه ها و سایر حیوانات خانگی شپش بدن را پخش نمی کنند.
عوارض شپش بدن
آلودگی به شپش های بدن معمولاً حداقل مشکلاتی را ایجاد می کند. با این حال، آلودگی به شپش بدن گاهی منجر به عوارضی مانند:
* عفونت های ثانویه. هنگامی که شپش بدن برای تغذیه از خون شما خراشیده و حفاری می کند، ممکن است پوست شما را تحریک کند. اگر برای تسکین خارش خراش دهید، این نیز می تواند پوست شما را تحریک کند. اگر پوست شما به دلیل این تحریکات خام شود، ممکن است عفونت های دیگری ایجاد شود.
* تغییرات پوستی. اگر برای مدت طولانی با شپش بدن آلوده شده اید، ممکن است تغییرات پوستی مانند ضخیم شدن و تغییر رنگ – به ویژه در اطراف کمر، کشاله ران یا بالای ران خود را تجربه کنید.
* گسترش بیماری. شپش های بدن می توانند ناقل برخی از بیماری های باکتریایی مانند تیفوس، تب عود کننده یا تب سنگر باشند.
پیشگیری از شپش بدن
برای جلوگیری از هجوم شپش بدن، از تماس فیزیکی نزدیک یا به اشتراک گذاشتن رختخواب یا لباس با هرکسی که آلوده شده است خودداری کنید. حمام کردن منظم و تعویض لباس تمیز حداقل یک بار در هفته نیز ممکن است به جلوگیری و کنترل گسترش شپش بدن کمک کند.
تشخیص شپش بدن
شما یا پزشکتان معمولاً میتوانید از طریق معاینه بصری بدن و لباسهایتان، آلودگی به شپش بدن را تأیید کنید. وجود تخم و شپش متحرک آلودگی را تایید می کند.
درمان شپش
شپش بدن در درجه اول با شستن کامل خود و هرگونه اقلام آلوده با آب گرم و صابون و خشک کردن لباس و ملافه در خشک کن ماشینی با استفاده از چرخه گرم درمان می شود. خشکشویی و اتو کردن لباس هایی که قابل شستشو نیستند نیز موثر است.
اگر این اقدامات جواب نداد، می توانید از لوسیون یا شامپوی بدون نسخه استفاده کنید که دارای ۱٪ پرمترین (Nix) یا پیرترین است. اگر باز هم جواب نداد، پزشک میتواند لوسیون نسخهای تهیه کند. محصولات شپش کش می توانند برای انسان سمی باشند، بنابراین دستورالعمل ها را به دقت دنبال کنید.
خودمراقبتی
معمولاً میتوانید با تمیز کردن خود و هر وسیله شخصی که ممکن است آلوده باشد، از شر شپش خلاص شوید. ملافهها، لباسها و حولههای آلوده را با آب گرم و صابون – حداقل ۵۴ درجه سانتیگراد- بشویید و حداقل ۲۰ دقیقه روی حرارت بالا خشک کنید.
لباس هایی که شسته نمی شوند می توانند خشک شوند و اتو شوند.
اقلامی که قابل شستشو یا خشک کردن نیستند باید در یک کیسه پلاستیکی بسته شوند و به مدت دو هفته در یک منطقه گرم نگهداری شوند. تشک ها، کاناپه ها و سایر وسایل روکش شده باید به صورت گرم اتو شوند یا با محصولات شپش کش اسپری شوند تا تخم ها از درزها پاک شوند. از قرار گرفتن در معرض اقلام آلوده باید به مدت دو هفته اجتناب شود.
آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک
اگر نمی توانید به تنهایی از شر شپش های بدن خلاص شوید، ممکن است لازم باشد با پزشک خانواده خود صحبت کنید.
آنچه شما می توانید انجام دهید
قبل از قرار ملاقات، ممکن است بخواهید پاسخ سوالات زیر را بنویسید:
* فکر می کنید چند وقت است که شپش بدن دارید؟
* علائم شما چیست؟
* چگونه به شپش بدن آلوده شدید؟
* آیا از زمانی که متوجه شپش بدن شده اید با دیگران در تماس بوده اید؟ چه درمان هایی را امتحان کرده اید؟
* آیا بیماری های مزمنی دارید؟
* چه داروها و مکمل هایی مصرف می کنید؟
از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید
در طول معاینه جسمی، پزشک پوست شما و درزهای لباس شما را معاینه می کند.
لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما
پزشکی
ادرار خونی یا هماچوری؛ از تشخیص تا درمان
فهرست محتوا
خلاصه
ادرار خونی یا هماچوری چیست؟ دیدن ادرار خونی (blood in urine) میتواند ترسناک باشد که هماچوری (hematuria) نیز نامیده میشود. در بسیاری از موارد، علت بی ضرر است. اما وجود خون در ادرار نیز میتواند نشانه یک بیماری جدی باشد.
اگر بتوانید خون را ببینید، هماچوری ناخالص (هماچوری گروس) نامیده میشود. خونی که با چشم غیر مسلح دیده نمیشود، هماچوری میکروسکوپی نامیده میشود. این مقدار آنقدر ناچیز است که وقتی آزمایشگاه ادرار را آزمایش میکند فقط زیر میکروسکوپ قابل مشاهده است. در هر صورت، مهم است که دلیل خونریزی را کشف کنید.
درمان بستگی به علت دارد.
علائم ادرار خونی
خون در ادرار ممکن است صورتی، قرمز یا کولا به نظر برسد. گلبولهای قرمز باعث تغییر رنگ ادرار میشوند. فقط مقدار کمی خون لازم است تا ادرار قرمز شود.
خونریزی اغلب دردناک نیست. اما اگر لختههای خون از طریق ادرار دفع شوند، ممکن است آسیب برسانند.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
هر زمان که ادرار به نظر میرسد ممکن است خون در آن وجود داشته باشد، به یک پزشک مراجعه کنید.
ادرار قرمز همیشه توسط گلبولهای قرمز ایجاد نمیشود. برخی از داروها میتوانند باعث قرمز شدن ادرار شوند، مانند دارویی به نام فنازوپیریدین که علائم مجاری ادراری را کاهش میدهد. برخی غذاها نیز میتوانند ادرار را قرمز کنند، از جمله چغندر و ریواس.
تشخیص اینکه آیا تغییر رنگ ادرار ناشی از خون است یا خیر میتواند سخت باشد. به همین دلیل است که همیشه بهتر است معاینه شوید.
دلایل ادرار خونی
بیماری ادرار خونی یا هماچوری زمانی اتفاق میافتد که کلیهها یا سایر قسمتهای دستگاه ادراری اجازه میدهند سلولهای خونی به داخل ادرار نشت کنند. مشکلات مختلف میتواند باعث این نشت شود، از جمله:
* عفونتهای دستگاه ادراری (UTIs). اینها زمانی اتفاق میافتند که باکتری وارد لولهای میشود که از طریق آن ادرار از بدن خارج میشود که مجرای ادرار نام دارد. سپس باکتریها در مثانه تکثیر میشوند. UTI میتواند باعث خونریزی شود که ادرار را قرمز، صورتی یا قهوه ای میکند. با عفونت ادراری، ممکن است میل شدیدی برای ادرار کردن داشته باشید که برای مدت طولانی ادامه دارد. ممکن است هنگام ادرار کردن دچار درد و سوزش شوید. ممکن است ادرار شما نیز بوی بسیار قوی داشته باشد.
* عفونت کلیه. این نوع عفونت ادراری نیز پیلونفریت نامیده میشود. زمانی که باکتریها از جریان خون وارد کلیهها میشوند، عفونتهای کلیه ممکن است اتفاق بیفتد. عفونتها همچنین میتوانند زمانی اتفاق بیفتند که باکتریها از یک جفت لوله که کلیهها را به مثانه متصل میکنند، به نام حالب، به کلیهها منتقل میشوند. عفونتهای کلیه میتوانند همان علائم مرتبط با ادرار را ایجاد کنند که سایر عفونتهای ادراری میتوانند ایجاد کنند. اما احتمال ایجاد تب و درد در ناحیه پشت، پهلو یا کشاله ران بیشتر است.
* سنگ مثانه یا کلیه. مواد معدنی موجود در ادرار میتوانند کریستالهایی را روی دیواره کلیهها یا مثانه تشکیل دهند. با گذشت زمان، کریستالها میتوانند به سنگهای کوچک و سخت تبدیل شوند.
سنگها اغلب بدون درد هستند. اما اگر باعث انسداد شوند یا از طریق ادرار از بدن خارج شوند، میتوانند صدمات زیادی داشته باشند. سنگ مثانه یا کلیه میتواند باعث خون در ادرار شود که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده است و همچنین خونریزی که فقط در آزمایشگاه قابل مشاهده است.
* پروستات بزرگشده. غده پروستات درست زیر مثانه است و قسمت بالایی مجرای ادرار را احاطه کرده است. اغلب در سنین میانسالی بزرگتر میشود. سپس به مجرای ادرار فشار وارد میکند و تا حدی جریان ادرار را مسدود میکند. با بزرگ شدن پروستات، ممکن است در ادرار کردن، نیاز فوری یا دائمی به ادرار کردن، یا وجود خون در ادرار مشکل داشته باشید. عفونت پروستات که پروستاتیت نامیده میشود، میتواند علائم مشابهی ایجاد کند.
* بیماری کلیوی. وجود خون در ادرار که فقط در آزمایشگاه قابل مشاهده است، یکی از علائم شایع بیماری کلیوی به نام گلومرولونفریت است. با این بیماری، فیلترهای ریز در کلیهها که مواد زائد را از خون خارج میکنند، ملتهب میشوند.
* گلومرولونفریت. این وضعیت ممکن است بخشی از یک بیماری باشد که کل بدن را تحت تاثیر قرار میدهد، مانند دیابت. یا ممکن است به خودی خود اتفاق بیفتد.
* سرطان. وجود خون در ادرار که با چشم غیر مسلح قابل مشاهده است ممکن است نشانه سرطان پیشرفته کلیه، مثانه یا پروستات باشد. این سرطانها ممکن است زودتر علائمی را ایجاد نکنند، زمانی که درمانها میتوانند بهتر عمل کنند.
* بیماریهای ارثی. یک بیماری ژنتیکی که بر گلبولهای قرمز اثر میگذارد، به نام کم خونی داسی شکل، میتواند باعث ایجاد ادرار خونی شود. سلولهای خونی میتوانند قابل مشاهده یا بسیار کوچک باشند. وضعیتی که به رگهای خونی ریز در کلیهها آسیب میزند، به نام سندرم آلپورت، همچنین میتواند باعث ادرار خونی شود.
* آسیب کلیه. ضربه یا آسیبهای دیگر به کلیهها در اثر تصادف یا ورزشهای تماسی میتواند باعث ظاهر شدن ادرار خونی شود.
* داروها. داروی ضد سرطان سیکلوفسفامید (سیتوکسان) و آنتی بیوتیک پنی سیلین با خون در ادرار مرتبط هستند. داروهایی که از لخته شدن خون جلوگیری میکنند نیز به خون در ادرار متصل میشوند. این داروها شامل داروهایی است که از چسبیدن سلولهای خونی به نام پلاکتها جلوگیری میکند، مانند مسکن آسپرین. داروهایی که خون را رقیق میکنند، مانند هپارین، نیز ممکن است علت باشد.
* ورزش سخت. ادرار خونی ممکن است پس از انجام ورزشهای تماسی مانند فوتبال ایجاد شود. ممکن است با آسیب مثانه ناشی از ضربه خوردن مرتبط باشد. خون در ادرار همچنین میتواند در ورزشهای طولانی مدت مانند دوی ماراتن اتفاق بیفتد، اما دلیل آن کمتر مشخص است. ممکن است با آسیب مثانه یا دلایل دیگری که آسیبی به همراه ندارد مرتبط باشد. وقتی ورزش سخت باعث خون در ادرار میشود، ممکن است در عرض یک هفته خود به خود از بین برود.
اگر بعد از ورزش خون در ادرار خود مشاهده کردید، تصور نکنید که از ورزش است. به پزشک مراجعه کنید.
اغلب علت هماچوری ناشناخته است.
عوامل خطر
تقریباً هر کسی میتواند گلبولهای قرمز در ادرار داشته باشد. این شامل کودکان و نوجوانان میشود. برخی از مواردی که میتواند خطر ادرار خونی را افزایش دهد عبارتند از:
* سن. مردان میانسال و مسن ممکن است به دلیل بزرگ شدن غده پروستات به هماچوری مبتلا شوند. خطر برخی از سرطانها که میتوانند باعث خون در ادرار شوند نیز ممکن است پس از ۵۰ سالگی افزایش یابد.
* عفونت مجاری ادراری. این یکی از مهمترین علل خونی است که در ادرار کودکان دیده میشود.
* سابقه خانوادگی. اگر یک یا چند نفر از اعضای خانواده بیماری کلیوی داشته باشند، احتمال وجود خون در ادرار ممکن است افزایش یابد.
* داروهای خاص. برخی از مسکنها، رقیق کنندههای خون و آنتی بیوتیک ها میتوانند خطر خون در ادرار را افزایش دهند.
* ورزش سخت. “هماچوری دونده ماراتن” یکی از نام مستعار هماچوری است. ورزشهای تماسی نیز میتواند خطر را افزایش دهد.
تشخیص ادرار خونی
این آزمایشات و معاینات نقش کلیدی در یافتن علت وجود خون در ادرار دارند:
* معاینه بدنی. این معتیه شامل صحبت با یک پزشک در مورد سابقه سلامتی شما میشود.
* آزمایشات ادرار. از اینها میتوان برای تشخیص وجود خون در ادرار استفاده کرد. آنها همچنین میتوانند هفتهها یا ماهها بعد استفاده شوند تا ببینند آیا ادرار هنوز خون دارد یا خیر. آزمایش ادرار همچنین میتواند عفونت دستگاه ادراری یا مواد معدنی که باعث سنگ کلیه میشوند را بررسی کند.
* تستهای تصویربرداری. برای یافتن علت ادرار خونی اغلب به آزمایش تصویربرداری نیاز است. ممکن است به سی تی اسکن یا ام آر آی یا معاینه اولتراسوند نیاز داشته باشید.
* سیستوسکوپی. یک پزشک یک لوله باریک مجهز به یک دوربین کوچک را به مثان
ه شما میزند تا علائم بیماری را بررسی کند.
گاهی اوقات علت ادرار خونی را نمیتوان یافت. در این صورت، ممکن است به آزمایشهای پیگیری منظم نیاز داشته باشید، عمدتاً اگر عوامل خطر سرطان مثانه را داشته باشید. این عوامل خطر شامل سیگار کشیدن، پرتودرمانی لگن یا قرار گرفتن در معرض برخی مواد شیمیایی است.
درمان ادرار خونی
درمان هماچوری به یافتن علت آن بستگی دارد. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:
* مصرف داروهای آنتی بیوتیک برای از بین بردن عفونت ادراری.
* آزمایش یک داروی تجویزی برای کوچک کردن بزرگی پروستات.
* داشتن درمانی که از امواج صوتی برای شکستن سنگهای مثانه یا کلیه استفاده میکند.
در برخی موارد، نیازی به درمان نیست.
اگر تحت درمان قرار گرفتید، پس از آن به پزشک خود مراجعه کنید تا مطمئن شوید که خون بیشتری در ادرار شما وجود ندارد.
آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک
میتوانید با ویزیت توسط یک پزشک عمومی درمان خود شروع کنید. یا ممکن است به یک دکتر متخصص در اختلالات دستگاه ادراری ارجاع داده شوید که متخصص اورولوژیست نامیده میشود.
در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک میکند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.
آنچه شما میتوانید انجام دهید
فهرستی از موارد زیر تهیه کنید
* علائم شما هر گونه علائمی را درج کنید، حتی علائمی که به نظر میرسد به دلیل معاینه شما مرتبط نباشد. توجه داشته باشید که چه زمانی علائم شما شروع شد.
* اطلاعات کلیدی پزشکی این شامل سایر شرایطی است که شما تحت درمان هستید. توجه داشته باشید که آیا بیماریهای مثانه یا کلیه در خانواده شما نیز وجود دارد یا خیر.
* تمام داروها، ویتامینها یا سایر مکملهایی که مصرف میکنید. دوزهای هر کدام را در نظر بگیرید.
* سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید.
برخی از سوالاتی که باید در مورد خون در ادرار پرسید عبارتند از:
* چه چیزی ممکن است باعث علائم من شود؟
* به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟
* این وضعیت چقدر ممکن است ادامه یابد؟
* گزینههای درمانی من چیست؟
* من بیماریهای دیگری هم دارم. چگونه میتوانم آنها را با هم مدیریت کنم؟
* آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ مطالعه چه وب سایتهایی را پیشنهاد میکنید؟
هر سوال دیگری هم که به ذهن شما میرسد اما در فهرست بالا قرار ندارد را از دکتر بپرسید.
از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید
پزشک شما احتمالاً از شما سؤالاتی میپرسد، مانند:
* آیا هنگام ادرار کردن درد دارید؟
* آیا فقط گاهی یا همیشه خون در ادرار خود میبینید؟
* چه زمانی در ادرار خود خون میبینید – وقتی شروع به ادرار میکنید، در انتهای جریان ادرار یا در تمام مدت ادرار کردن؟
* آیا هنگام ادرار کردن، لختههای خون نیز دفع میشود؟ چه اندازه و چه شکلی هستند؟
* آیا سیگار میکشید؟
* آیا در حین کار در معرض مواد شیمیایی هستید؟ چه نوعهایی؟
* آیا پرتودرمانی داشته اید؟
لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما
پزشکی
مجرای اشک مسدود شده؛ از تشخیص تا درمان
فهرست محتوا
خلاصه
مجرای اشک مسدود شده چیست؟ هنگامی که شما دچار مجرای اشک مسدود شده (blocked tear duct) هستید، اشک شما نمیتواند به طور طبیعی تخلیه شود و باعث میشود که چشمی پر آب و سوزش داشته باشید. این وضعیت به دلیل انسداد جزئی یا کامل در سیستم تخلیه اشک ایجاد میشود.
غدد اشک آور و مجاری اشک
غدد اشکی که در بالای هر کره چشم قرار دارند، به نام غدد اشکی، به طور مداوم مایع اشکی را تامین میکنند که هر بار که پلکهای خود را پلک میزنید، از سطح چشم پاک میشود. مایع اضافی از طریق مجاری اشکی به داخل بینی تخلیه میشود.
مسدود شدن مجرای اشک در نوزادان شایع است. این وضعیت معمولاً بدون هیچ درمانی در سال اول زندگی بهبود مییابد. در بزرگسالان مسدود شدن مجرای اشک ممکن است به دلیل آسیب، عفونت یا به ندرت تومور باشد.
مسدود شدن مجرای اشک تقریباً همیشه قابل اصلاح است. درمان بستگی به علت انسداد و سن فرد مبتلا دارد.
علائم مجرای اشک مسدود شده
علائم مجرای اشک مسدود شده عبارتند از:
* پارگی بیش از حد
* قرمزی قسمت سفید چشم
* عفونت یا التهاب مکرر چشم، معروف به چشم صورتی
* تورم دردناک در نزدیکی گوشه داخلی چشم
* پوسته شدن پلکها
* ترشحات مخاطی یا چرک از پلکها و سطح چشم
* تاری دید
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
اگر به مدت چند روز به طور مداوم اشک میریزید یا اگر چشم شما مکرراً یا به طور مداوم عفونت میکند، به پزشک خود مراجعه کنید. مسدود شدن مجرای اشک ممکن است در اثر فشار تومور بر روی سیستم تخلیه اشک ایجاد شود. شناسایی زودهنگام تومور میتواند گزینههای درمانی بیشتری به شما بدهد.
دلایل مجرای اشک مسدود شده
انسداد مجاری اشکی ممکن است در هر سنی از تولد تا بزرگسالی اتفاق بیفتد. علل عبارتند از:
* انسداد مادرزادی. بسیاری از نوزادان با مجرای اشک بسته به دنیا میآیند. سیستم تخلیه اشک ممکن است به طور کامل توسعه نیافته یا ممکن است یک ناهنجاری مجرای وجود داشته باشد. اغلب یک غشای بافت نازک روی دهانه ای باقی میماند که به داخل بینی تخلیه میشود که به آن مجرای اشکی بینی میگویند.
* تغییرات مرتبط با سن. با افزایش سن، منافذ کوچکی که اشکها را تخلیه میکنند، به نام پونکتا، باریکتر میشوند و باعث انسداد میشوند.
* عفونت یا التهاب. عفونت یا التهاب طولانی مدت چشمها، سیستم تخلیه اشک یا بینی میتواند باعث مسدود شدن مجاری اشک شود.
* جراحت یا تروما. آسیب به صورت شما میتواند باعث آسیب استخوان یا زخم در نزدیکی سیستم زهکشی شود و بر جریان معمولی اشک از طریق مجاری تأثیر بگذارد. حتی ذرات کوچک کثیفی یا سلولهای شل پوستی که در مجرای مجرای آن قرار گرفتهاند میتوانند باعث انسداد شوند.
* تومور. تومور در بینی یا هر جایی در امتداد سیستم تخلیه اشک میتواند باعث انسداد شود.
قطره چشم به ندرت، استفاده طولانی مدت از برخی داروها، مانند قطرههای چشمی که برای درمان گلوکوم استفاده میشود، میتواند باعث مسدود شدن مجرای اشک شود.
* درمانهای مربوط به سرطان. مسدود شدن مجرای اشکی یکی از عوارض جانبی احتمالی داروهای شیمی درمانی و پرتودرمانی برای سرطان است.
نحوه عملکرد سیستم تخلیه اشک
غدد اشکی بیشتر اشک شما را تولید میکنند. این غدد در داخل پلکهای فوقانی بالای هر چشم قرار دارند. به طور معمول، اشک از غدد اشکی روی سطح چشم شما جاری میشود. اشکها در گوشههای داخلی پلکهای بالا و پایین به منافذی به نام پونکتا تخلیه میشوند.
پونکتاها به کانالهای کوچکی به نام کانالیکولی منتهی میشوند. Canaliculi اشک را به یک کیسه به مخزنی در کنار بینی به نام کیسه اشکی منتقل میکند. از آنجا اشک از مجرای نازکریمال عبور میکند و به داخل بینی شما تخلیه میشود. پس از ورود به بینی، اشک دوباره جذب میشود.
انسداد میتواند در هر نقطه ای از سیستم تخلیه اشک، از نقطه نقطه تا بینی شما رخ دهد. هنگامی که این اتفاق میافتد، اشکهای شما به درستی تخلیه نمیشوند و باعث آبریزش چشم میشوند و خطر عفونت و التهاب چشم را افزایش میدهند.
عوامل خطر
برخی عوامل خطر ابتلا مجرای اشک مسدود شده را افزایش میدهند:
* سن. افراد مسن به دلیل تغییرات مرتبط با افزایش سن در معرض افزایش خطر ابتلا به انسداد مجاری اشکی هستند.
* التهاب مزمن چشم. اگر چشمان شما به طور مداوم تحریک، قرمز و ملتهب است، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مجرای اشک مسدود شده هستید.
* جراحی قبلی. جراحی قبلی چشم، پلک، بینی یا سینوس ممکن است باعث ایجاد مقداری اسکار در سیستم مجرای شود که احتمالاً بعداً منجر به مسدود شدن مجرای اشک میشود.
* گلوکوم. داروهای ضد گلوکوم اغلب به صورت موضعی روی چشم استفاده میشود. اگر از این یا سایر داروهای موضعی چشم استفاده کرده اید، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مجرای اشک انسداد هستید.
* درمان سرطان قبلی. اگر برای درمان سرطان پرتودرمانی یا شیمی درمانی انجام داده اید، به خصوص اگر پرتوها روی صورت یا سر شما متمرکز شده باشد، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مجرای اشکی مسدود شده هستید.
عوارض مجرای اشک مسدود شده
از آنجایی که اشکهای شما آنطور که باید تخلیه نمیشوند، اشکهایی که در سیستم زهکشی باقی میمانند راکد میشوند. این باعث رشد باکتریها، ویروسها و قارچها میشود که میتواند منجر به عفونت و التهاب مکرر چشم شود.
هر بخشی از سیستم تخلیه اشک، از جمله غشای شفاف روی سطح چشم شما به نام ملتحمه، ممکن است به دلیل مسدود شدن مجرای اشک عفونی یا ملتهب شود.
پیشگیری از مجرای اشک مسدود شده
برای کاهش خطر ابتلا به انسداد مجرای اشکی در سنین بالاتر، درمان فوری التهاب یا عفونت چشم را دریافت کنید. برای جلوگیری از عفونت چشم در وهله اول این نکات را دنبال کنید:
* دستهای خود را به طور کامل و مرتب بشویید.
* سعی کنید چشمهای خود را مالش ندهید.
* مدام خط چشم و ریمل خود را تعویض کنید. هرگز این لوازم آرایش را با دیگران به اشتراک نگذارید.
* اگر از لنزهای تماسی استفاده میکنید، آنها را طبق توصیههای ارائه شده توسط سازنده و متخصص مراقبت از چشم خود تمیز نگه دارید.
تشخیص
برای تشخیص مجرای اشک مسدود شده در شما، پزشک با شما در مورد علائم شما صحبت میکند، چشمان شما را معاینه میکند و چند آزمایش انجام میدهد. پزشک شما همچنین داخل بینی شما را بررسی میکند تا مشخص کند که آیا اختلالات ساختاری مجاری بینی شما باعث انسداد شده است یا خیر. اگر ارائه دهنده شما مشکوک به مسدود شدن مجرای اشک باشد، ممکن است آزمایشهای دیگری را برای یافتن محل انسداد انجام دهید.
آزمایشهایی که برای تشخیص انسداد مجرای اشکی استفاده میشوند عبارتند از:
* تست تخلیه اشک. این آزمایش سرعت تخلیه اشکهای شما را اندازه گیری میکند. یک قطره از رنگ مخصوص روی سطح هر چشم قرار میگیرد. اگر بعد از پنج دقیقه بیشتر رنگ هنوز روی سطح چشم شما باشد، ممکن است مجرای اشک مسدود شده داشته باشید.
* شستشو و کاوشگری. پزشک شما ممکن است یک محلول نمکی را از طریق سیستم تخلیه اشک شما بشویید تا میزان تخلیه آن را بررسی کند. یا ممکن است یک ابزار باریک از طریق سوراخهای زهکشی کوچک گوشه درب به نام پونکتا وارد شود تا انسداد را بررسی کند. در برخی موارد این کاوش ممکن است حتی مشکل را برطرف کند.
* آزمایشهای تصویربرداری چشم. برای این روشها، یک رنگ کنتراست از سوراخ گوشه پلک شما از طریق سیستم تخلیه اشک شما عبور داده میشود. سپس از اشعه ایکس، توموگرافی کامپیوتری (CT) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) برای یافتن محل و علت انسداد استفاده میشود.
درمان مجرای اشک مسدود شده
درمان شما بستگی به این دارد که چه چیزی باعث مسدود شدن مجرای اشکی شده است. ممکن است برای اصلاح مشکل به بیش از یک روش نیاز داشته باشید. اگر تومور باعث مسدود شدن مجرای اشکی شما شده باشد، درمان بر روی علت تومور متمرکز خواهد شد. ممکن است جراحی برای برداشتن تومور انجام شود، یا پزشک شما ممکن است استفاده از درمانهای دیگر را برای کوچک کردن آن توصیه کند.
* داروها. برای مبارزه با عفونت اگر پزشک شما مشکوک به وجود عفونت باشد، ممکن است قطره یا قرصهای آنتی بیوتیکی برای چشم تجویز شود.
* مراقب باشید و صبر کنید یا ماساژ دهید. نوزادانی که با مجرای اشکی مسدود شده متولد میشوند، اغلب بدون هیچ درمانی بهتر میشوند. این میتواند با بلوغ سیستم زهکشی در چند ماه اول زندگی اتفاق بیفتد. اغلب یک غشای بافت نازک روی دهانه ای باقی میماند که به داخل بینی تخلیه میشود که به آن مجرای اشکی بینی میگویند. اگر مجرای اشک مسدود شده کودک شما بهبود نیابد، پزشک ممکن است یک تکنیک ماساژ ویژه را برای کمک به باز کردن غشاء به شما آموزش دهد.
* اگر آسیبی به صورت شما وارد شده است که باعث انسداد مجاری اشکی شده است، ممکن است ارائه دهنده شما به شما پیشنهاد دهد که چند ماه منتظر بمانید تا ببیند آیا با بهبودی آسیب، وضعیت بهبود مییابد یا خیر. با کاهش تورم، مجاری اشک شما ممکن است خود به خود باز شوند.
* اتساع، پروب و گرگرفتگی. برای نوزادان، این روش تحت بیهوشی عمومی انجام میشود. پزشک دهانههای پونکتال را با ابزار اتساع ویژه بزرگ میکند. سپس یک کاوشگر نازک از طریق سوراخ و به سیستم تخلیه اشک وارد میشود.
* برای بزرگسالانی که سوراخهای تا حدی باریک شدهاند، ممکن است پزشک با یک پروب کوچک، آن را گشاد کرده و سپس مجرای اشکی را شستشو دهد. به این میگویند آبیاری. آبیاری یک روش سرپایی ساده است که اغلب حداقل تسکین موقتی را فراهم میکند.
* استنت گذاری یا لوله گذاری این روش معمولاً با استفاده از بیهوشی عمومی انجام میشود. یک لوله نازک، ساخته شده از سیلیکون یا پلی اورتان، از طریق یک یا هر دو نقطه در گوشه پلک شما رد میشود. سپس این لولهها از طریق سیستم تخلیه اشک به بینی شما میگذرد. یک حلقه کوچک از لوله در گوشه چشم شما قابل مشاهده خواهد بود، و لولهها معمولاً برای حدود سه ماه قبل از برداشتن باقی میمانند. عوارض احتمالی شامل التهاب ناشی از وجود لوله است.
* اتساع کاتتر بالونی. اگر درمانهای دیگر مؤثر نبوده یا انسداد عود کرده است، ممکن است از این روش استفاده شود. این معمولاً برای نوزادان و کودکان نوپا موثر است و همچنین ممکن است در بزرگسالان با انسداد نسبی استفاده شود. ابتدا یک بیهوشی عمومی تحویل داده میشود. سپس ارائه دهنده لوله ای به نام کاتتر را از طریق انسداد مجرای اشکی در بینی میگذراند. این لوله یک بالون تخلیه شده را روی نوک نگه میدارد. سپس بالون چند بار باد و تخلیه میشود تا انسداد باز شود.
عمل جراحی
جراحی که معمولاً برای درمان مجاری اشکی مسدود شده استفاده میشود داکریوسیستورینوستومی (dacryocystorhinostomy) نامیده میشود. این روش مسیری را باز میکند تا اشک دوباره از بینی شما خارج شود. به شما یک بیهوشی عمومی یا یک بی حسی موضعی در صورتی که به صورت سرپایی انجام شود، داده میشود.
مراحل این روش بسته به محل دقیق و میزان انسداد شما و همچنین تجربه و ترجیحات جراح شما متفاوت است.
* خارجی. با داکریوسیستورینوستومی خارجی، جراح شما برشی را در کناره بینی، نزدیک کیسه اشکی ایجاد میکند. پس از اتصال کیسه اشکی به حفره بینی و قرار دادن استنت در مجرای جدید، جراح برش پوست را با چند بخیه میبندد.
* آندوسکوپی یا اندونازال. با این روش، جراح شما از یک دوربین میکروسکوپی و سایر ابزارهای ریز استفاده میکند که از طریق دهانه بینی به سیستم مجرای شما وارد میشود. این روش نیازی به برش ندارد بنابراین هیچ جای زخمی باقی نمیگذارد. اما میزان موفقیت به اندازه روش خارجی بالا نیست.
پس از جراحی، از اسپری ضد احتقان بینی و قطرههای چشمی برای جلوگیری از عفونت و کاهش التهاب استفاده خواهید کرد. پس از ۶ تا ۱۲ هفته، برای برداشتن هر گونه استنتی که برای باز نگه داشتن کانال جدید در طول فرآیند بهبودی استفاده میشود، به مطب ارائه دهنده خود باز خواهید گشت.
آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک
میتوانید با مراجعه به ارائه دهنده مراقبتهای بهداشتی اولیه خود شروع کنید. پس از آن ممکن است به پزشک متخصص در درمان اختلالات چشمی به نام چشم پزشک ارجاع داده شوید. در برخی موارد، چشم پزشک ممکن است شما را به فردی ارجاع دهد که در جراحی پلاستیک چشم تخصص دارد.
در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک میکند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.
آنچه شما میتوانید انجام دهید
قبل از قرار ملاقات خود فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:
* علائمی که داشته اید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسد.
* تمام داروها، ویتامینها و مکملهایی که مصرف میکنید، از جمله دوزهای مصرفی.
* هر قطره چشمی که مصرف کرده اید.
* سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید.
برای یک مجرای اشکی مسدود شده، برخی از سوالات اساسی که باید بپرسید عبارتند از:
* محتملترین علت علائم من چیست؟
* آیا دلایل احتمالی دیگری وجود دارد؟
* آیا به هیچ آزمایشی نیاز دارم؟
* وضعیت من چقدر طول خواهد کشید؟
* چه درمانهایی در دسترس است و کدام را توصیه میکنید؟
* چه عوارض جانبی میتوانم از درمان انتظار داشته باشم؟
* آیا این وضعیت به اختلال پزشکی دیگری مرتبط است؟
* اگر کاری برای اصلاح این مشکل انجام ندهم، چه خطراتی برای بینایی من دارد؟
* آیا بروشور یا مطالب چاپی دیگری دارید که بتوانم با خودم ببرم؟ مطالعه چه وب سایتهایی را پیشنهاد میکنید؟
از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید
پزشک شما احتمالاً تعدادی سؤال از شما میپرسد، مانند:
* علائم شما از چه زمانی شروع شد؟
* آیا علائم خود را همیشه تجربه میکنید یا میآیند و میروند؟
* آیا چیزی علائم شما را تسکین میدهد؟
* آیا برای این مشکل از قطره چشمی استفاده کرده اید؟
* آیا قبلاً چشم یا پلک خود را جراحی کرده اید؟
* آیا ضربه به صورت، جراحات، پرتودرمانی یا جراحی داشته اید؟
* آیا تا به حال به بیماریهای عصبی صورت مانند فلج بل مبتلا شده اید؟
* آیا مشکلات پزشکی مانند دیابت یا اختلالات پوستی طولانی مدت مانند درماتیت آتوپیک دارید؟
* آیا تا به حال به اختلال تیروئید مبتلا شده اید؟
* آیا از لنزهای تماسی استفاده میکنید؟ آیا در گذشته از آنها استفاده کرده اید؟