روانشناسی
اختلال اضطرابی یا Anxiety disorders

خلاصه
اختلال اضطرابی چیست؟ تجربه اضطراب گاه و بیگاه بخش طبیعی زندگی است. با این حال، افراد مبتلا به اختلال اضطرابی اغلب نگرانی و ترس شدید، بیش از حد و مداوم در مورد موقعیت های روزمره دارند. اغلب، اختلالات اضطرابی شامل عودهای مکرر احساس ناگهانی اضطراب شدید و ترس یا وحشت است که ظرف چند دقیقه به اوج خود می رسد.
این احساس اضطراب و وحشت در فعالیت های روزانه اختلال ایجاد می کند، کنترل آن دشوار است، با خطر واقعی تناسب ندارد و می تواند مدت زیادی طول بکشد. شما ممکن است از ورود به برخی از مکان ها یا موقعیت ها برای جلوگیری از این احساسات خودداری کنید. علائم ممکن است از دوران کودکی یا نوجوانی آغاز شود و تا بزرگسالی ادامه یابد.
مثال هایی از اختلالات اضطرابی شامل اختلال اضطراب فراگیر، اختلال اضطراب اجتماعی (فوبیاهای اجتماعی)، فوبیاهای خاص و اختلال اضطراب جدایی است.
هر نوع اضطرابی که دارید، درمان می تواند به شما کمک کند.
فهرست محتوا
علائم
علائم و نشانه های رایج اضطراب عبارتند از:
* احساس عصبی بودن، بی قراری یا تنش
* داشتن حس خطر، وحشت یا سرنوشت قریب الوقوع
* افزایش ضربان قلب
تنفس سریع (هایپرونتیلیشن یا نفس نفس زدن)
* عرق کردن
* تلوتلو خوردن
* احساس ضعف یا خستگی
* مشکل تمرکز یا فکر کردن به چیزی غیر از نگرانی فعلی
* مشکل در خوابیدن
* تجربه مشکلات گوارشی
* مشکل در کنترل نگرانی
* داشتن میل به اجتناب از چیزهایی که باعث اضطراب می شوند
انواع مختلفی از اختلالات اضطرابی وجود دارد:
- آگورافوبیا نوعی اختلال اضطرابی است که در آن شما می ترسید و اغلب از مکان ها یا موقعیت هایی که ممکن است باعث وحشت شما شوند و باعث شوند احساس درماندگی، درماندگی یا خجالت کنید، اجتناب می کنید.
- اختلال اضطراب ناشی از یک بیماری (Anxiety disorder due to a medical condition) علائم اضطراب شدید یا وحشت است که مستقیما ناشی از یک بیماری جسمی است.
- اختلال اضطراب عمومی (Generalized anxiety disorder) شامل اضطراب مداوم و بیش از حد و نگرانی در مورد فعالیت ها یا رویدادها – حتی مسائل عادی و روزمره- است. این نگرانی متناسب با شرایط واقعی نیست، کنترل آن دشوار است و بر احساس فیزیکی شما تاثیر می گذارد. این اختلال اغلب همراه با سایر اختلالات اضطرابی یا افسردگی رخ می دهد.
- اختلال وحشت یا اختلال پانیک (Panic disorder) شامل عودهای مکرری از احساسات ناگهانی اضطراب شدید و ترس یا وحشت است که در عرض چند دقیقه به اوج خود می رسند (حملات پانینیک). ممکن است شما احساس دلهره قریب الوقوع، تنگی نفس، درد قفسه سینه، یا ضربان تند قلب (تپش قلب) داشته باشید. این حملات وحشت یا حملات پانیک ممکن است منجر به نگرانی از وقوع دوباره آن ها یا اجتناب از موقعیت هایی شود که در آن ها رخ داده اند.
- سکوت انتخابی یا گنگی انتخابی (Selective mutism یا SM) یک واماندگی مداوم در کودکان برای صحبت کردن در موقعیت های خاص مانند مدرسه است، حتی زمانی که آن ها می توانند در موقعیت های دیگر، مانند خانه با اعضای نزدیک خانواده صحبت کنند. این اختلال می تواند در مدرسه، کار و عملکرد اجتماعی اختلال ایجاد کند.
- اختلال اضطراب جدایی (Separation anxiety disorder) یک اختلال دوران کودکی است که با اضطراب مشخص می شود که برای سطح رشد کودک بیش از حد تلقی می شود و مربوط به جدایی از والدین یا افرادی است که نقش والدینی را برای کودک دارند.
- اختلال اضطراب اجتماعی (هراس اجتماعی) (Social anxiety disorder) شامل سطوح بالایی از اضطراب، ترس و اجتناب از موقعیت های اجتماعی به دلیل احساس خجالت، کمرویی و نگرانی از قضاوت شدن یا نگاه منفی دیگران است.
- فوبیاهای خاص با اضطراب عمده هنگامی که شما در معرض یک شی یا موقعیت خاص قرار می گیرید و تمایل به اجتناب از آن را دارید، مشخص می شوند. فوبیاها باعث حملات وحشت زدگی در برخی افراد می شوند.
- اختلال اضطراب ناشی از سومصرف مواد مخدر (Substance-induced anxiety disorder) با علائم اضطراب شدید یا ترس مشخص می شود که نتیجه مستقیم سو مصرف مواد مخدر، مصرف دارو، قرار گرفتن در معرض یک ماده سمی یا ترک مواد است.
- دیگر اختلال اضطراب مشخص و اختلال اضطراب نامشخص اصطلاحاتی برای اضطراب یا فوبیاها هستند که معیارهای دقیقی برای هر اختلال اضطرابی دیگر ندارند اما به اندازه کافی مهم هستند که ناراحت کننده و مخرب باشند.
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم
اگر موارد زیر در شما وجود دارد، به پزشک مراجعه کنید:
* احساس می کنید که بیش از حد نگران هستید و این موضوع در کار، روابط یا دیگر بخش های زندگی شما اختلال ایجاد می کند.
* ترس، نگرانی یا اضطراب شما برای شما ناراحت کننده و کنترل آن دشوار است.
* احساس افسردگی می کنید، با مصرف الکل یا مواد مخدر مشکل دارید، یا نگرانی های سلامت روان دیگری به همراه اضطراب دارید.
* شما فکر می کنید اضطراب شما می تواند با یک بیماری جسمی مرتبط باشد.
* شما افکار یا رفتارهای مرتبط با خودکشی دارید – اگر این طور است، فورا به دنبال درمان اضطراری باشید
نگرانی های شما ممکن است به خودی خود از بین نروند، و اگر به دنبال کمک نباشید ممکن است به مرور زمان بدتر هم بشوند. قبل از اینکه اضطراب شما بدتر شود به پزشک یا یک متخصص بیماری های روانی مراجعه کنید. اگر زود کمک بگیرید درمان آسان تر است.
دلایل
دلایل اختلالات اضطرابی به طور کامل درک نشده اند. به نظر می رسد تجربیات زندگی مانند رویدادهای آسیب زا اختلالات اضطرابی را در افرادی که در معرض اضطراب هستند، تحریک می کند. ویژگی های ارثی نیز می تواند یک عامل باشد.
دلایل پزشکی
برای برخی از افراد، اضطراب ممکن است با یک بیماری زمینه ای مرتبط باشد. در برخی موارد، علائم و نشانه های اضطراب اولین شاخص های یک بیماری هستند. اگر پزشک شما مشکوک باشد که اضطراب در شما ممکن است علت پزشکی داشته باشد، ممکن است دستور انجام آزمایش برای یافتن نشانه های یک مشکل را صادر کند.
نمونه هایی از مشکلات پزشکی که می توانند با اضطراب مرتبط باشند عبارتند از:
* بیماری قلبی
* دیابت
* مشکلات تیروئید مانند پرکاری تیروئید
* اختلالات تنفسی مانند بیماری انسدادی مزمن ریوی (COPD) و آسم
* سو مصرف یا ترک مواد مخدر
* مصرف الکل، داروهای ضد اضطراب (بنزودیازپین ها) یا سایر داروها
* درد مزمن یا سندرم روده تحریک پذیر
* تومورهای نادری که هورمون های پاسخ جنگ یا گریز خاصی تولید می کنند
گاهی اوقات اضطراب می تواند یکی از عوارض جانبی برخی از داروها باشد.
ممکن است اضطراب شما ناشی از یک بیماری زمینه ای پزشکی باشد اگر:
* شما هیچ خویشاوند خونی (مانند پدر و مادر یا خواهر و برادر) دچار اختلال اضطرابی ندارید.
* شما در کودکی اختلال اضطراب نداشتید
* به دلیل اضطراب از برخی کارها و موقعیت ها اجتناب نمی کنید
* شما یک وقوع ناگهانی اضطراب دارید که به نظر می رسد با وقایع زندگی بی ارتباط باشد و سابقه قبلی اضطراب را ندارید.
عوامل خطر
این عوامل ممکن است خطر ابتلا به اختلال اضطرابی را افزایش دهند:
* تروما. کودکانی که سو استفاده یا تروما را تحمل کرده اند یا شاهد رویدادهای تروماتیک بوده اند، در معرض خطر بالاتر ابتلا به اختلال اضطراب در نقطه ای از زندگی خود هستند. بزرگسالانی که یک رویداد تروماتیک را تجربه می کنند نیز می توانند دچار اختلالات اضطرابی شوند.
* استرس ناشی از یک بیماری. داشتن یک بیماری متداول یا یک بیماری جدی می تواند باعث نگرانی قابل توجهی در مورد مسائلی مانند درمان و آینده شما شود.
* تجمع استرس. یک رویداد بزرگ یا تجمع موقعیت های استرس زای کوچک تر زندگی ممکن است باعث اضطراب بیش از حد شود؛ برای مثال، وقوع مرگ در خانواده، استرس کاری یا نگرانی مداوم در مورد مسائل مالی.
* شخصیت. افراد با تیپ های شخصیتی خاص بیشتر از دیگران در معرض اختلالات اضطرابی هستند.
* سایر اختلالات سلامت روان. افراد مبتلا به سایر اختلالات سلامت روان، مانند افسردگی، اغلب یک اختلال اضطرابی نیز دارند.
* داشتن بستگان خونی مبتلا به اختلال اضطراب. اختلالات اضطرابی می تواند در خانواده ها بروز کند.
* مواد مخدر یا الکل. مصرف مواد مخدر یا الکل یا سو مصرف یا ترک آنها می تواند باعث یا بدتر شدن اضطراب شود.
عوارض
داشتن اختلال اضطرابی بیش از آنکه شما را نگران کند، می تواند منجر به بروز یا بدتر شدن سایر بیماری های روانی و جسمی شود، مانند:
* افسردگی (که اغلب با اختلال اضطرابی رخ می دهد) یا سایر اختلالات سلامت روان
* سو مصرف مواد مخدر
* مشکل خواب (بیخوابی)
* مشکلات گوارشی یا روده
* سردرد و درد مزمن
* انزوای اجتماعی
* مشکلاتی که در مدرسه یا محل کار وجود دارد
* کیفیت پایین زندگی
* خودکشی
پیش گیری
هیچ راهی برای پیش بینی قطعی اینکه چه چیزی باعث ایجاد اختلال اضطرابی در فرد می شود وجود ندارد، اما اگر مضطرب هستید می توانید اقداماتی برای کاهش تاثیر علائم انجام دهید:
* زودتر کمک بگیرید. اضطراب، مانند بسیاری از بیماری های روانی دیگر، اگر صبر کنید، درمان آن می تواند سخت تر باشد.
* فعال بمانید. در فعالیت هایی شرکت کنید که از آن ها لذت می برید و باعث می شوند احساس خوبی نسبت به خودتان داشته باشید. از تعامل اجتماعی و روابط مراقبت کننده لذت ببرید که می تواند نگرانی های شما را کاهش دهد.
* از مصرف الکل یا مواد مخدر اجتناب کنید. مصرف الکل و مواد مخدر می تواند باعث ایجاد یا بدتر شدن اضطراب شود. اگر به هر یک از این مواد اعتیاد دارید، ترک آن نیز می تواند شما را مضطرب کند، پس باید صبور باشید. اگر نمی توانید خودتان ترک کنید، به پزشک خود مراجعه کنید یا یک گروه حمایتی برای کمک به شما پیدا کنید.
تشخیص
شما می توانید با مراجعه به پزشک خود متوجه شوید که آیا اضطراب شما می تواند با سلامت جسمی شما مرتبط باشد یا خیر.
با این حال، اگر اضطراب شدید دارید، ممکن است نیاز به مراجعه به یک متخصص سلامت روان داشته باشید. روان پزشک یک پزشک است که در تشخیص و درمان بیماری های روانی تخصص دارد. یک روانشناس و برخی دیگر از متخصصان سلامت روان نیز می توانند اضطراب را تشخیص دهند و مشاوره (روان درمانی) ارائه دهند.
برای کمک به تشخیص اختلال اضطرابی، متخصص سلامت روان شما ممکن است:
* به شما یک ارزیابی روان شناختی بدهید. این شامل بحث در مورد افکار، احساسات و رفتار شما برای کمک به تشخیص و بررسی عوارض مرتبط است. اختلالات اضطرابی اغلب همراه با سایر مشکلات سلامت روان مانند افسردگی یا سو مصرف مواد مخدر رخ می دهد که می تواند تشخیص را چالش برانگیزتر کند.
* علائم شما را با معیارهای DSM-5 مقایسه کنید. بسیاری از پزشکان از این معیارها در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، منتشر شده توسط انجمن روان پزشکی آمریکا، برای تشخیص یک اختلال اضطرابی استفاده می کنند.
درمان
دو درمان اصلی برای اختلالات اضطرابی، روان درمانی و داروها هستند. شما ممکن است از ترکیبی از این دو بیش ترین بهره را ببرید. ممکن است کمی آزمون و خطا طول بکشد تا متوجه شوید کدام درمان ها برای شما بهتر عمل می کنند.
روان درمانی
روان درمانی شامل کار با درمانگر برای کاهش علائم اضطراب است و می تواند درمان موثری برای اضطراب باشد.
درمان رفتاری شناختی (CBT) موثرترین شکل روان درمانی برای اختلالات اضطرابی است. به طور کلی یک درمان کوتاه مدت، CBT بر آموزش مهارت های خاص به شما برای بهبود علائم و بازگشت تدریجی به فعالیت هایی که به دلیل اضطراب از آن اجتناب کرده اید، تمرکز می کند.
CBT شامل درمان مواجههای است که در آن شما به تدریج با شی یا موقعیتی مواجه می شوید که اضطراب شما را تحریک می کند. بنابراین اعتماد به نفس می یابید که می توانید وضعیت و علائم اضطراب را مدیریت کنید.
داروها
انواع مختلفی از داروها برای کمک به تسکین علائم استفاده می شوند، بسته به نوع اختلال اضطرابی که دارید و اینکه آیا بیماری های روانی یا جسمی دیگری نیز دارید یا خیر. برای مثال:
* داروهای ضد افسردگی خاصی نیز برای درمان اختلالات اضطرابی استفاده می شوند.
* یک داروی ضد اضطراب به نام بوسپیرون ممکن است تجویز شود.
* در شرایط محدود، پزشک شما ممکن است انواع دیگری از داروها مانند مسکن ها، که بنزودیازپین ها یا مسدودکننده های بتا نیز نامیده می شوند را تجویز کند. این داروها برای تسکین کوتاه مدت علائم اضطراب هستند و قرار نیست در طولانی مدت استفاده شوند.
با پزشک خود در مورد مزایا، خطرات و عوارض جانبی احتمالی داروها صحبت کنید.
سبک زندگی و درمان های خانگی
در حالی که اغلب افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی برای کنترل اضطراب به روان درمانی یا داروهایی نیاز دارند، تغییرات سبک زندگی نیز می تواند تفاوتی ایجاد کند.
* فعالیت بدنی داشته باشید. یک برنامه روتین تهیه کنید تا بیشتر روزهای هفته از نظر جسمی فعال باشید. ورزش یک کاهش دهنده قدرتمند استرس است. ممکن است خلق و خوی شما را بهبود بخشد و به شما کمک کند سالم بمانید. آهسته شروع کنید و به تدریج مقدار و شدت فعالیت های خود را افزایش دهید.
* از الکل و مواد مخدر اجتناب کنید. مشروبات الکلی و مواد مخدر می توانند باعث ایجاد یا بدتر شدن اضطراب شوند. اگر نمی توانید خودتان ترک کنید، به دکترتان مراجعه کنید یا یک گروه حمایتی برای کمک به خود پیدا کنید.
* ترک سیگار و قطع یا ترک نوشیدنی های کافئین دار. هم نیکوتین و هم کافئین می توانند اضطراب را بدتر کنند.
* از تکنیک های مدیریت استرس و تمدد اعصاب استفاده کنید. انجام دعا و نیایش، شرکت درجلسات مذهبی آرامش بخش، مدیتیشن و یوگا نمونه هایی از تکنیک های آرام سازی روح و روان و تمدد اعصاب هستند که می توانند اضطراب را کاهش دهند.
* خواب را در اولویت قرار دهید. هر کاری که می توانید انجام دهید تا مطمئن شوید که خواب کافی برای احساس استراحت دارید. اگر خوب نمی خوابید، به پزشک خود مراجعه کنید.
* سالم بخورید. تغذیه سالم مانند تمرکز بر سبزیجات، میوه ها، غلات کامل و ماهی ممکن است با کاهش اضطراب مرتبط باشد، اما به تحقیقات بیشتری نیاز است.
طب جایگزین
چندین داروی گیاهی به عنوان درمانی برای اضطراب مورد مطالعه قرار گرفته اند، اما تحقیقات بیشتری برای درک خطرات و فواید آن ها مورد نیاز است. شما همیشه نمی توانید مطمئن باشید که چه چیزی دریافت می کنید و آیا بی خطر است یا خیر. برخی از این مکمل ها می توانند با داروهای تجویزی تداخل ایجاد کنند یا باعث تداخل های خطرناکی شوند.
قبل از مصرف داروهای گیاهی یا مکمل های غذایی، با پزشک خود صحبت کنید تا مطمئن شوید که آن ها برای شما ایمن هستند و با هیچ دارویی که مصرف می کنید، تداخلی نخواهند داشت.
مقابله و پشتیبانی
برای مقابله با یک اختلال اضطرابی، این ها کارهایی است که می توانید انجام دهید:
* در مورد اختلال خود یاد بگیرید. با پزشک یا متخصص بیماری های روانی خود صحبت کنید. ببینید چه چیزی ممکن است باعث بیماری خاص شما شود و چه درمان هایی ممکن است برای شما بهتر باشد. خانواده و دوستان خود را درگیر فرایند درمان کنید و از آن ها کمک بخواهید.
* به برنامه درمانی خود پایبند باشید. داروها را به صورت منظم مصرف کنید. قرار ملاقات های درمانی را ادامه دهید و هر تکلیفی که درمانگر ممکن است به شما بدهد را تکمیل کنید . ثبات می تواند تفاوت زیادی ایجاد کند، به خصوص هنگامی که نوبت به مصرف داروهایتان می رسد .
* اقدام کنید . یاد بگیرید چه چیزی باعث اضطراب شما می شود یا باعث استرس شما می شود . استراتژی هایی را که همراه با روانشناس و یا روانپزشک خود خود ایجاد کرده اید تمرین کنید تا در این شرایط آماده مقابله با احساسات مضطرب باشید .
* یک دفترچه یادداشت داشته باشید . پی گیری زندگی شخصی تان می تواند به شما و متخصص بیماری های روانی تان کمک کند تا تشخیص دهید چه چیزی باعث استرس شما می شود و چه چیزی به شما کمک می کند تا احساس بهتری داشته باشید .
* به یک گروه حمایت از اضطراب بپیوندید . به یاد داشته باشید که شما تنها نیستید . گروه های حمایت، همدردی، درک و تجربیات مشترک ارائه می دهند .
* تکنیک های مدیریت زمان را یاد بگیرید. شما می توانید با یادگیری نحوه مدیریت دقیق زمان و انرژی خود، اضطراب را کاهش دهید .
* اجتماعی شدن. اجازه ندهید نگرانی شما را از عزیزان یا فعالیت ها جدا کند.
* چرخه را بشکنید . هنگامی که احساس اضطراب می کنید، پیاده روی سریع انجام دهید یا به سرگرمی بپردازید تا ذهن خود را از نگرانی هایتان دور کنید .
آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک
شما ممکن است با مراجعه به یک پزشک عمومی فرایند درمان را شروع کنید . او ممکن است شما را به یک متخصص سلامت روانی ارجاع دهد .
کاری که می توانید انجام دهید
قبل از قرار ملاقات، لیستی از موارد زیر تهیه کنید :
* علائم اضطراب شما . به این نکته توجه کنید که چه چیزی آن ها را بهتر یا بدتر می کند و چقدر بر فعالیت ها و تعاملات روزمره شما تاثیر می گذارند .
* چه چیزی باعث استرس شما می شود . هر تغییر عمده در زندگی یا رویدادهای استرس زایی که اخیرا با آن ها سر و کار داشته اید . همچنین به هر تجربه آسیب زای که در گذشته یا در کودکی داشته اید , توجه کنید .
* هرگونه سابقه خانوادگی مشکلات سلامت روان. اگر پدر و مادر، پدربزرگ و مادربزرگ، خواهر و برادر یا فرزندان شما با مشکلات سلامت روان دست و پنجه نرم می کنند، به سابقه خانوادگی مشکلات سلامت روانی توجه کنید.
* هر بیماری دیگری که دارید. شامل بیماری ها و مسائل سلامت روانی.
* تمام داروهایی که مصرف می کنید شامل هر نوع دارو , ویتامین , گیاهان دارویی یا سایر مکمل ها و دوزها .
* سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید تا از قرار ملاقات خود نهایت استفاده را ببرد .
برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از :
* مهم ترین علت اضطراب من چیست؟
* آیا موارد احتمالی دیگر، مشکلات روانی یا مشکلات سلامت جسمی وجود دارند که می توانند باعث ایجاد یا بدتر شدن اضطراب من شوند؟
* آیا من به آزمایش احتیاج دارم؟
* آیا باید به روان پزشک، روانشناس یا سایر متخصصین سلامت روان مراجعه کنم؟
* چه نوع درمانی ممکن است به من کمک کند؟
* آیا دارو به من کمک می کند؟
* علاوه بر درمان، آیا اقداماتی هست که بتوانم در خانه انجام دهم که به من کمک کند؟
* آیا مطالب آموزشی وجود دارد که من بتوانم با خودم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را توصیه می کنید؟
در زمان ملاقات از پرسیدن سوال های دیگری که به ذهن شما می رسد اما در فهرست بالا جای ندارد خودداری نکنید.
از پزشک چه انتظاری داشته باشید
پزشک شما احتمالا چندین سوال از شما خواهد پرسید، مانند :
* علائم شما چیست و تا چه حد شدید هستند؟
* آیا تا به حال دچار حمله وحشت یا حمله پانیک شده اید؟
* آیا از بعضی چیزها یا موقعیت ها اجتناب می کنید چون شما را مضطرب می کنند؟
* آیا احساس اضطراب شما گاه به گاه است یا مداوم؟
* برای اولین بار چه زمانی متوجه احساس اضطراب خود شدید؟
* آیا به نظر می رسد که چیز خاصی باعث اضطراب شما می شود یا آن را بدتر می کند؟
* به نظر می رسد چه چیزی باعث بهبود احساس اضطراب شما می شود؟
* چه تجربه های آسیب زایی اخیرا یا در گذشته داشته اید؟
* شرایط جسمی و روحی شما چگونه است؟
* آیا داروهای بدون نسخه مصرف می کنید؟
* آیا به طور منظم مشروبات الکلی می نوشید یا از مواد مخدر استفاده می کنید؟
* آیا بستگان خونی دارید که دچار اضطراب یا سایر بیماری های روانی مانند افسردگی باشند؟
آماده سازی و پیش بینی سوالات به شما کمک می کند از وقت خود نهایت استفاده را ببرید.
روانشناسی
اختلال طیف اوتیسم؛ Autism spectrum disorder یا ASD

فهرست محتوا
خلاصه
اختلال طیف اوتیسم چیست؟ اختلال طیف اوتیسم (به انگلیسی Autism spectrum disorder) یا ASD وضعیتی مربوط به رشد مغز است که بر نحوه درک و معاشرت فرد با دیگران تاثیر می گذارد و باعث ایجاد مشکلاتی در تعامل و ارتباطات اجتماعی می شود. این اختلال همچنین شامل الگوهای محدود و تکراری رفتار است. اصطلاح “طیف” در اختلال طیف اوتیسم به طیف گسترده ای از علائم و شدت اشاره دارد.
اختلال طیف اوتیسم شامل شرایطی است که قبلا جداگانه در نظر گرفته می شدند – اوتیسم، سندرم آسپرگر، اختلال ناسازگاری دوران کودکی و شکل نامشخصی از اختلال رشد فراگیر. برخی افراد هنوز هم از اصطلاح “سندرم آسپرگر” (Asperger’s syndrome) استفاده می کنند که به طور کلی تصور می شود در انتهای خفیف اختلال طیف اوتیسم قرار دارد.
اختلال طیف اوتیسم از اوایل کودکی آغاز می شود و در نهایت باعث مشکلاتی در عملکرد اجتماعی، مثلا در مدرسه و محل کار می شود. اغلب کودکان در سال اول علائم اوتیسم را نشان می دهند. به نظر می رسد تعداد کمی از کودکان در سال اول به طور معمول رشد می کنند و سپس بین ۱۸ تا ۲۴ ماهگی که دچار علائم اوتیسم می شوند، دوره رگرسیون را طی می کنند.
در حالی که هیچ درمان قطعی برای اختلال طیف اوتیسم در کودکان وجود ندارد، اما یک فرایند درمانی فشرده و زودهنگام می تواند تفاوت بزرگی در زندگی بسیاری از کودکان ایجاد کند.
علائم اختلال طیف اوتیسم
برخی از کودکان نشانه هایی از اختلال طیف اوتیسم کودکان را در اوایل کودکی نشان می دهند، مانند کاهش تماس چشمی، عدم پاسخ به نام خود یا بی تفاوتی نسبت به مراقبان. سایر کودکان ممکن است در ماه ها یا سال های اول زندگی به طور معمول رشد کنند، اما سپس به طور ناگهانی عقب نشینی کرده یا پرخاشگر شوند یا مهارت های زبانی که قبلا به دست آورده اند را از دست بدهند. نشانه ها معمولا تا ۲ سالگی دیده می شوند.
هر کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم احتمالا الگوی منحصر به فردی از رفتار و سطح شدت – از عملکرد پایین تا عملکرد بالا – خواهد داشت.
برخی از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در یادگیری مشکل دارند و برخی نشانه هایی از هوش پایین تر از حد طبیعی دارند. سایر کودکان مبتلا به این اختلال هوش طبیعی تا بالایی دارند – آن ها به سرعت یاد می گیرند، با این حال در برقراری ارتباط و استفاده از آنچه در زندگی روزمره می دانند و سازگاری با موقعیت های اجتماعی مشکل دارند.
به دلیل ترکیب منحصر به فرد علائم در هر کودک، گاهی اوقات تعیین شدت می تواند دشوار باشد. به طور کلی براساس میزان اختلالات و چگونگی تاثیر آن ها بر توانایی عملکرد است.
در زیر برخی از علائم شایع نشان داده شده توسط افرادی که اختلال طیف اوتیسم دارند، آورده شده است.
ارتباط و تعامل اجتماعی
کودک یا بزرگسال مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است مشکلاتی در تعامل اجتماعی و مهارت های ارتباطی از جمله هر یک از این نشانه ها داشته باشد:
* در پاسخ دادن به این سوال که “اسم تو چیه؟” در می ماند یا به نظر می رسد گاهی صدای شما را نمی شنود.
* در برابر نوازش و نگه داشتن مقاومت می کند و به نظر می رسد بازی را به تنهایی ترجیح می دهد ، و به دنیای خودش عقب نشینی می کند
* ارتباط چشمی ضعیفی دارد و فاقد بیان چهره است.
* صحبت نمی کند یا گفتار را به تاخیر می اندازد، یا توانایی قبلی خود در گفتن کلمات یا جملات را از دست می دهد.
* نمی تواند یک مکالمه را شروع کند یا به ادامه آن بپردازد، یا تنها شروع به درخواست یا برچسب زدن موارد می کند.
* با لحن یا ریتم غیرطبیعی صحبت می کند و ممکن است از صدای آوازی یا گفتار ربات مانند استفاده کند.
* کلمات یا عبارات را کلمه به کلمه تکرار کند، اما نحوه استفاده از آن ها را درک نکند.
* به نظر نمی رسد که سوال ها و جهت های ساده را درک کند.
* احساسات و عواطف خود را بیان نمی کند و نسبت به احساسات دیگران بی خبر به نظر می رسد.
* به اشیا اشاره نمی کند یا آن ها را به اشتراک نمی گذارد.
* رویکرد نامناسب به یک تعامل اجتماعی با منفعل بودن، پرخاشگری یا مخرب بودن.
* در تشخیص نشانه های غیرکلامی مانند تفسیر حالات چهره دیگران، حالت بدن یا تن صدا مشکل دارد.
الگوهای رفتاری
کودک یا بزرگسال مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است الگوهای محدود و تکراری از رفتار، علایق یا فعالیت ها داشته باشد، از جمله هر یک از این نشانه ها:
* انجام حرکات تکراری مانند تکان خوردن، چرخاندن یا تکان دادن دست
* انجام فعالیت هایی که می توانند باعث آسیب به خود شوند، مانند گاز گرفتن یا ضربه زدن به سر
* روتین ها یا مراسم خاصی را توسعه می دهد و با کوچک ترین تغییری آشفته می شود
* دارای مشکلاتی در هماهنگی یا دارای الگوهای حرکتی عجیب، مانند ناشیگری یا راه رفتن روی انگشتان پا، و دارای زبان بدنی عجیب، سفت یا اغراق شده است
* مجذوب جزئیات یک شی، مانند چرخ های چرخان یک ماشین اسباب بازی است، اما هدف یا عملکرد کلی شیء را درک نمی کند
* به طور غیرمعمول به نور، صدا یا لمس حساس است، با این حال ممکن است نسبت به درد یا دما بی تفاوت باشد
* در بازی تقلیدی و ساختگی شرکت نمی کند
* تثبیت بر روی یک شی یا فعالیت با شدت یا فوکوس غیرطبیعی
* داشتن ترجیحات غذایی خاص، مانند خوردن تنها چند غذا، یا امتناع از خوردن غذاهایی با بافت خاص
با بلوغ، برخی از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بیشتر با دیگران درگیر می شوند و اختلالات کمتری در رفتار از خود نشان می دهند. برخی از آن ها، معمولا آن هایی که کم ترین مشکلات را دارند، در نهایت ممکن است زندگی عادی یا نزدیک به نرمال داشته باشند. با این حال، برخی دیگر همچنان با مهارت های زبانی یا اجتماعی مشکل دارند و نوجوانی می تواند مشکلات رفتاری و عاطفی بدتری را به همراه داشته باشد.
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟
نوزادان با سرعت خودشان رشد می کنند و بسیاری از آن ها جدول زمانی دقیقی که در برخی از کتاب های فرزندپروری یافت می شود را دنبال نمی کنند. اما کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم معمولا قبل از ۲ سالگی نشانه هایی از تاخیر در رشد را نشان می دهند.
اگر نگران رشد کودک خود هستید یا فکر می کنید کودک شما ممکن است به اختلال طیف اوتیسم مبتلا باشد، نگرانی های خود را با دکترتان در میان بگذارید. علائم مرتبط با این اختلال می تواند با سایر اختلالات رشدی نیز مرتبط باشد.
نشانه های اختلال طیف اوتیسم اغلب در اوایل رشد ظاهر می شوند که تاخیره ای آشکاری در مهارت های زبانی و تعاملات اجتماعی وجود دارد. پزشک شما ممکن است آزمایش های رشدی را برای تشخیص اینکه آیا کودک شما در مهارت های شناختی، زبانی و اجتماعی تاخیر دارد، توصیه کند، اگر کودک شما:
* تا ۶ ماهگی با لبخند و حالت شادی پاسخ نمی دهد
* تا ۹ ماهگی صداها و حالات چهره را تقلید نمی کند
* تا ۱۲ ماهگی وراجی و سرو و صدا نمی کند
* تا ۱۴ ماهگی ایما و اشاره ای نمی کند
* تا ۱۶ ماهگی حتی یک کلمه هم نمی گوید
* تا ۱۸ ماه “باور” و “تظاهر” نمی کند
* عبارت های دو کلمه ای را تا ۲۴ ماهگی نمی گوید
* از دست دادن مهارت های زبانی یا مهارت های اجتماعی در هر سنی
دلایل اختلال طیف اوتیسم
بیماری اختلال طیف اوتیسم هیچ علت شناخته شده ای ندارد. با توجه به پیچیدگی این اختلال و این واقعیت که علائم و شدت آن متفاوت است، احتمالا دلایل زیادی وجود دارد. هم ژنتیک و هم محیط زیست ممکن است نقش داشته باشند.
* ژنتیک. به نظر می رسد چندین ژن مختلف در اختلال طیف اوتیسم دخیل هستند. برای برخی از کودکان، اختلال طیف اوتیسم می تواند با یک اختلال ژنتیکی مانند سندرم رت (Rett syndrome) یا سندرم ایکس شکننده (fragile X syndrome) مرتبط باشد. برای سایر کودکان، تغییرات ژنتیکی (جهش ها) ممکن است خطر اختلال طیف اوتیسم را افزایش دهد. با این حال ژن های دیگر ممکن است بر رشد مغز یا نحوه ارتباط سلول های مغزی تاثیر بگذارند، یا ممکن است شدت علائم را تعیین کنند. به نظر می رسد برخی جهش های ژنتیکی ارثی هستند، در حالی که برخی دیگر خود به خود رخ می دهند.
* عوامل محیطی. محققان در حال حاضر در حال بررسی این موضوع هستند که آیا عواملی مانند عفونت های ویروسی، داروها یا عوارض در طول بارداری یا آلاینده های هوا در ایجاد اختلال طیف اوتیسم نقش دارند یا خیر.
هیچ ارتباطی بین واکسن ها و اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد.
یکی از بزرگ ترین بحث ها در مورد اختلال طیف اوتیسم
بین این اختلال و واکسن های دوران کودکی ارتباط وجود دارد. علی رغم تحقیقات گسترده، هیچ مطالعه قابل اعتمادی ارتباط بین اختلال طیف اوتیسم و هیچ واکسنی را نشان نداده است. در واقع، مطالعه اصلی که سال ها پیش این بحث را شعله ور کرد، به دلیل طراحی ضعیف و روش های تحقیق سوال برانگیز پس گرفته شده است. واکسیناسیون کودکان می تواند کودک شما و دیگران را در خطر ابتلا و گسترش بیماری های جدی از جمله سیاه سرفه (pertussis)، سرخک یا اوریون قرار دهد.
عوامل خطر
تعداد کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در حال افزایش است. مشخص نیست که آیا این موضوع به دلیل تشخیص و گزارش دهی بهتر است یا افزایش واقعی تعداد مبتلایان یا هر دو.
اختلال طیف اوتیسم کودکان را از هر نژاد و ملیتی تحت تاثیر قرار می دهد، اما عوامل خاصی خطر کودک را افزایش می دهد. این موارد ممکن است شامل موارد زیر باشند:
* جنسیت فرزندتان. پسران حدود چهار برابر بیشتر از دختران به اختلال طیف اوتیسم مبتلا می شوند.
* تاریخچه خانوادگی. خانواده هایی که یک فرزند مبتلا به اختلال طیف اوتیسم دارند، خطر داشتن فرزند دیگری با این اختلال را افزایش می دهند. همچنین برای والدین یا بستگان کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم غیرمعمول نیست که خودشان مشکلات جزئی در مهارت های اجتماعی یا ارتباطی داشته باشند یا درگیر رفتارهای خاصی از این اختلال شوند.
* اختلالات دیگر. کودکانی که شرایط پزشکی خاصی دارند، بیشتر از افراد عادی در معرض خطر اختلال طیف اوتیسم یا علائم شبه اوتیسم قرار دارند. مثال ها شامل سندرم ایکس شکننده، یک اختلال ارثی که باعث مشکلات فکری می شود؛ توبروز اسکلروزیس یا تصلب تکمه ای، شرایطی که در آن تومورهای خوش خیم در مغز رشد می کنند؛ و سندرم رت، یک وضعیت ژنتیکی که تقریبا منحصرا در دختران رخ می دهد، که باعث کند شدن رشد سر، ناتوانی ذهنی و از دست دادن استفاده هدفمند از دست می شود.
* بچه های خیلی نارس. نوزادانی که قبل از ۲۶ هفته بارداری متولد می شوند، ممکن است خطر بیشتری برای اختلال طیف اوتیسم داشته باشند.
* سن والدین. ممکن است ارتباطی بین کودکان متولد شده از والدین بزرگ تر و اختلال طیف اوتیسم وجود داشته باشد، اما تحقیقات بیشتری برای ایجاد این ارتباط لازم است.
عوارض اختلال طیف اوتیسم
مشکلات تعاملات اجتماعی، ارتباطات و رفتار می تواند منجر به موارد زیر شود:
* مشکلات مدرسه و یادگیری موفق
* مشکلات اشتغال
* ناتوانی در زندگی مستقل
* انزوای اجتماعی
* استرس در خانواده
* قربانی شدن و تحت فشار قرار گرفتن
پیش گیری
هیچ راهی برای پیش گیری از اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد، اما گزینه های درمانی وجود دارد. تشخیص و مداخله زودهنگام بسیار مفید است و می تواند رفتار، مهارت ها و رشد زبان را بهبود بخشد. با این حال، مداخله در هر سنی مفید است. اگرچه کودکان معمولا علائم اختلال طیف اوتیسم را نادیده نمی گیرند، اما ممکن است عملکرد خوب را یاد بگیرند.
تشخیص اختلال طیف اوتیسم
پزشک کودک شما در معاینات منظم به دنبال نشانه هایی از تاخیر رشد خواهد بود. اگر کودک شما هر گونه علائم اختلال طیف اوتیسم را نشان دهد، احتمالا برای ارزیابی به متخصصی که کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم را درمان می کند، مانند روان پزشک یا روانشناس کودک، متخصص مغز و اعصاب کودکان، یا متخصص کودکان رشدی ارجاع داده خواهید شد.
از آنجا که اختلال طیف اوتیسم به طور گسترده ای در علائم و شدت متفاوت است، تشخیص آن ممکن است دشوار باشد. آزمایش پزشکی خاصی برای تعیین این اختلال وجود ندارد. در عوض، یک متخصص ممکن است:
* به فرزندتان توجه کند و بپرسد تعاملات اجتماعی، مهارت های ارتباطی و رفتار فرزندتان در طول زمان چگونه رشد کرده و تغییر کرده است.
* به کودک شما آزمون های شنوایی، گفتار، زبان، سطح رشد و مسائل اجتماعی و رفتاری بدهد.
* تعاملات اجتماعی و ارتباطی ساختار یافته را به کودک خود ارائه دهد و عملکرد او را ارزیابی کند.
* استفاده از معیارها در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM -5)، منتشر شده توسط انجمن روان پزشکی آمریکا
* حضور سایر متخصصان در تعیین تشخیص
* آزمایش ژنتیکی پیشنهادی برای شناسایی اینکه آیا کودک شما اختلال ژنتیکی مانند سندرم رت یا سندرم ایکس شکننده دارد یا خیر
درمان اختلال طیف اوتیسم
هیچ درمانی برای اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد و هیچ درمان قطعی برای آن وجود ندارد. هر چند بهترین زمان درمان اوتیسم بسته به شرایط می تواند متفاوت باشد. هدف از درمان این است که با کاهش علائم اختلال طیف اوتیسم و حمایت از رشد و یادگیری، توانایی کودک در عملکرد را به حداکثر برسانید. مداخله زودهنگام در دوران پیش دبستانی می تواند به کودک شما در یادگیری مهارت های مهم اجتماعی، ارتباطی، عملکردی و رفتاری کمک کند.
طیف وسیعی از درمان ها و مداخلات خانگی و مدرسه ای برای اختلال طیف اوتیسم می تواند طاقت فرسا باشد و نیازهای کودک شما ممکن است در طول زمان تغییر کند. ارائه دهنده خدمات درمانی شما می تواند گزینه هایی را پیشنهاد دهد و به شناسایی منابع در منطقه شما کمک کند.
اگر کودک شما به اختلال طیف اوتیسم مبتلا است، با متخصصان در مورد ایجاد یک استراتژی درمانی صحبت کنید و تیمی از متخصصان را برای رفع نیازهای کودک خود در نظر بگیرید.
گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشند:
* درمان های رفتاری و ارتباطی. بسیاری از برنامه ها به طیف وسیعی از مشکلات اجتماعی، زبانی و رفتاری مرتبط با اختلال طیف اوتیسم می پردازند. برخی از برنامه ها بر کاهش رفتارهای مشکل و آموزش مهارت های جدید تمرکز دارند. برنامه های دیگر بر آموزش نحوه عمل در موقعیت های اجتماعی یا ارتباط بهتر با دیگران به کودکان تمرکز دارند. تحلیل رفتار کاربردی (ABA) می تواند به کودکان در یادگیری مهارت های جدید و تعمیم این مهارت ها به موقعیت های متعدد از طریق یک سیستم انگیزش مبتنی بر پاداش کمک کند.
* درمان های آموزشی. کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم اغلب به خوبی به برنامه های آموزشی بسیار ساختاریافته پاسخ می دهند. برنامه های موفق معمولا شامل تیمی از متخصصان و فعالیت های متنوع برای بهبود مهارت های اجتماعی، ارتباطات و رفتار هستند. کودکان پیش دبستانی که مداخلات رفتاری فشرده و فردی دریافت می کنند، اغلب پیشرفت خوبی از خود نشان می دهند.
* درمان های خانوادگی. والدین و دیگر اعضای خانواده می توانند نحوه بازی و تعامل با فرزندان خود را به شیوه هایی بیاموزند که مهارت های تعامل اجتماعی را ارتقا دهد، رفتارهای مشکل را مدیریت کند و مهارت های زندگی و ارتباطات روزانه را آموزش دهد.
* درمان های دیگر. بسته به نیازهای کودک، گفتار درمانی برای بهبود مهارت های ارتباطی، کاردرمانی برای آموزش فعالیت های زندگی روزانه و فیزیوتراپی برای بهبود حرکت و تعادل ممکن است مفید باشد. یک روانشناس می تواند راه هایی را برای رسیدگی به رفتار مشکل توصیه کند.
* داروها. هیچ دارویی نمی تواند علائم اصلی اختلال طیف اوتیسم را بهبود بخشد، اما داروهای خاص می توانند به کنترل علائم کمک کنند. برای مثال، اگر کودک شما بیش فعال است، داروهای خاصی ممکن است تجویز شود؛ داروهای ضد روان پریشی گاهی برای درمان مشکلات رفتاری شدید استفاده می شوند؛ و داروهای ضد افسردگی ممکن است برای اضطراب تجویز شوند.
تمام متخصصین را در مورد هر دارو یا مکملی که کودک شما مصرف می کند مطلع سازید. برخی داروها و مکمل ها می توانند با هم تداخل داشته باشند و عوارض جانبی خطرناکی ایجاد کنند.
مدیریت سایر بیماری های جسمی و روانی
کودکان، نوجوانان و بزرگسالان علاوه بر اختلال طیف اوتیسم می توانند موارد زیر را نیز تجربه کنند:
مسائل بهداشتی پزشکی. کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم همچنین ممکن است مشکلات پزشکی مانند صرع، اختلالات خواب، ترجیحات غذایی محدود یا مشکلات معده داشته باشند. از پزشک کودک خود بپرسید که چگونه این شرایط را به بهترین شکل مدیریت کند.
مشکلات مربوط به انتقال به بزرگسالی. نوجوانان و جوانان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است در درک تغییرات بدن دچار مشکل شوند. همچنین، موقعیت های اجتماعی در دوران نوجوانی به طور فزاینده ای پیچیده می شوند و ممکن است تحمل کمتری برای تفاوت های فردی وجود داشته باشد. مشکلات رفتاری ممکن است در طول سال های نوجوانی چالش برانگیز باشند.
سایر اختلالات سلامت روان. نوجوانان و بزرگسالان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم اغلب سایر اختلالات سلامت روان مانند اضطراب و افسردگی را تجربه می کنند. پزشک، متخصص سلامت روان و سازمان های حمایتی و خدماتی می توانند به شما کمک کنند.
برنامه ریزی برای آینده
کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم معمولا در طول زندگی به یادگیری و جبران مشکلات ادامه می دهند، اما اغلب آن ها همچنان به سطحی از حمایت نیاز خواهند داشت. برنامه ریزی برای فرصت های آینده فرزندتان مانند اشتغال، دانشگاه، وضعیت زندگی، استقلال و خدمات مورد نیاز برای حمایت می تواند این روند را هموارتر کند.
طب جایگزین
از آنجا که اختلال طیف اوتیسم را نمی توان درمان کرد، بسیاری از والدین به دنبال درمان های جایگزین یا مکمل هستند، اما این درمان ها تحقیقات اندکی برای نشان دادن موثر بودن آن ها دارند. شما می توانید ناخواسته رفتارهای منفی را تقویت کنید. و برخی درمان های جایگزین به طور بالقوه خطرناک هستند.
با پزشک کودک خود در مورد شواهد علمی هر درمانی که برای کودک خود در نظر می گیرید، صحبت کنید.
نمونه هایی از درمان های مکمل و جایگزین که ممکن است در ترکیب با درمان های مبتنی بر شواهد سودمند باشند عبارتند از:
درمان های خلاقانه. برخی از والدین ترجیح می دهند مداخله آموزشی و پزشکی را با هنر درمانی یا موسیقی درمانی که بر کاهش حساسیت کودک به لمس یا صدا تمرکز دارد، تکمیل کنند. این درمان ها ممکن است در صورت استفاده همراه با درمان های دیگر، مزایایی داشته باشند.
درمان های حسی. این درمان ها مبتنی بر این نظریه اثبات نشده هستند که افراد مبتلا به اختلال طیف اتیسم یک اختلال پردازش حسی دارند که باعث مشکلاتی در تحمل یا پردازش اطلاعات حسی مانند لمس، تعادل و شنوایی می شود. درمانگران از برس، اسباب بازی های فشرده، ترامپولین و مواد دیگر برای تحریک این حواس استفاده می کنند. تحقیقات نشان نداده اند که این درمان ها موثر هستند، اما ممکن است در صورت استفاده همراه با درمان های دیگر، مزایایی داشته باشند.
ماساژ. در حالی که ماساژ ممکن است آرامش بخش باشد، شواهد کافی برای تعیین اینکه آیا علائم اختلال طیف اوتیسم را بهبود می بخشد یا خیر، وجود ندارد.
حیوان درمانی یا اسب درمانی. حیوانات خانگی می توانند همراهی و تفریح را فراهم کنند، اما تحقیقات بیشتری برای تعیین اینکه آیا تعامل با حیوانات علائم اختلال طیف اوتیسم را بهبود می بخشد یا خیر، مورد نیاز است.
برخی از درمان های مکمل و جایگزین ممکن است مضر نباشند، اما شواهدی مبنی بر مفید بودن آن ها وجود ندارد. برخی نیز ممکن است شامل هزینه مالی قابل توجهی باشند و پیاده سازی آن ها دشوار باشد. نمونه هایی از این درمان ها عبارتند از:
رژیم های غذایی خاص. هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد رژیم غذایی خاص درمانی موثر برای اختلال طیف اوتیسم است. و برای کودکان در حال رشد، رژیم های محدودکننده می توانند منجر به کمبودهای تغذیه ای شوند. اگر تصمیم دارید یک رژیم غذایی محدودکننده را دنبال کنید، با یک متخصص تغذیه ثبت شده کار کنید تا یک برنامه غذایی مناسب برای کودک خود ایجاد کنید.
مکمل های ویتامین و پروبیوتیک ها. اگرچه استفاده از آن ها در مقادیر طبیعی مضر نیست، اما هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد آن ها برای علائم اختلال طیف اوتیسم مفید هستند و مکمل ها می توانند گران قیمت باشند. با دکترتان در مورد ویتامین ها و سایر مکمل ها و دوز مناسب برای کودکتان صحبت کنید.
طب سوزنی. این درمان با هدف بهبود علائم اختلال طیف اوتیسم مورد استفاده قرار گرفته است، اما اثربخشی طب سوزنی توسط تحقیقات تایید نشده است.
برخی از درمان های مکمل و جایگزین شواهدی مبنی بر مفید بودن آن ها وجود ندارد و بطور بالقوه خطرناک هستند. نمونه هایی از درمان های مکمل و جایگزین که برای اختلال طیف اوتیسم توصیه نمی شوند عبارتند از:
* چنگالش درمانی. گفته می شود این درمان جیوه و دیگر فلزات سنگین را از بدن حذف می کند، اما هیچ ارتباط شناخته شده ای با اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد. شیمی درمانی برای اختلال طیف اوتیسم با شواهد پژوهشی پشتیبانی نمی شود و می تواند بسیار خطرناک باشد. در برخی موارد، کودکانی که با چنگالش درمانی یا کی لیت تحت درمان قرار گرفته اند، مرده اند.
* درمان با اکسیژن هایپرباریک. اکسیژن هایپرباریک درمانی است که شامل تنفس اکسیژن در داخل یک محفظه تحت فشار است. نشان داده نشدهکه این درمان در درمان علائم اختلال طیف اوتیسم موثر است.
* ایمونوگلوبولین تزریقی (IVIG). هیچ مدرکی وجود ندارد که استفاده از تزریق IVIG اختلال طیف اوتیسم را بهبود بخشد.
مقابله و پشتیبانی
بزرگ کردن کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم می تواند از نظر جسمی خسته کننده و از نظر عاطفی آزار دهنده کننده باشد. این پیشنهادها ممکن است به شما کمک کند:
* یک تیم حرفه ای قابل اعتماد پیدا کنید. یک تیم، که توسط پزشک شما هماهنگ می شود، ممکن است شامل مددکاران اجتماعی، معلمان، درمانگران، و یک مدیر پرونده یا هماهنگ کننده خدمات باشد. این متخصصان می توانند به شناسایی و ارزیابی منابع منطقه زندگی شما و توضیح خدمات مالی و برنامه های دولتی و برای کودکان و بزرگسالان معلول کمک کنند.
* سوابق ملاقات ها با ارائه دهندگان خدمات را حفظ کنید. کودک شما ممکن است ملاقات ها، ارزیابی ها و جلساتی با بسیاری از افراد درگیر در مراقبت از خود داشته باشد. یک پوشه سازمان یافته از این جلسات و گزارش ها داشته باشید تا به شما در تصمیم گیری در مورد گزینه های درمان و نظارت بر پیشرفت کمک کند.
* درباره این اختلال یاد بگیرید. افسانه ها و تصورات غلط زیادی در مورد اختلال طیف اوتیسم وجود دارد. یادگیری حقیقت می تواند به شما در درک بهتر کودک و تلاش او برای برقراری ارتباط کمک کند.
* برای خودتان و دیگر اعضای خانواده وقت بگذارید. مراقبت از کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم می تواند بر روابط شخصی شما و خانواده تان استرس وارد کند. برای جلوگیری از فرسودگی شغلی، برای استراحت، ورزش یا لذت بردن از فعالیت های مورد علاقه خود وقت بگذارید. سعی کنید یک به یک با فرزندان دیگر خود برنامه ریزی کنید و شب ها را با همسر خود سپری کنید – حتی اگر بعد از رفتن بچه ها به رختخواب فقط با هم فیلم تماشا می کنید.
* به دنبال خانواده های دیگر دارای کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم باشید. سایر خانواده هایی که با چالش های اختلال طیف اوتیسم دست و پنجه نرم می کنند، ممکن است توصیه های مفیدی داشته باشند. برخی جوامع گروه های حمایتی برای والدین و خواهران و برادران کودکان مبتلا به این اختلال دارند.
* از پزشک خود در مورد تکنولوژی ها و درمان های جدید سوال کنید. محققان همچنان به کشف رویکردهای جدیدی برای کمک به کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ادامه می دهند.
آماده شدن برای قرار ملاقات
مراقب سلامت کودک شما در چکاپ های منظم به شما در دنبال کردن مشکلات رشدی کمک خواهد کرد. هر نگرانی که در طول قرار ملاقات دارید را یادداشت کنید. اگر کودک شما هر گونه نشانه ای از اختلال طیف اوتیسم را نشان دهد، احتمالا به متخصصی ارجاع داده می شوید که کودکان مبتلا به این اختلال را برای ارزیابی درمان می کند.
در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را همراه خود به محل قرار ببرید تا به شما در به خاطر سپردن اطلاعات و حمایت عاطفی کمک کند.
این اطلاعات به شما کمک می کند برای قرار ملاقات آماده شوید.
کاری که می توانید انجام دهید
قبل از قرار ملاقات فرزندتان، فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:
* هر دارویی از جمله ویتامین ها، گیاهان دارویی و داروهای ضدالتهابی که کودک شما مصرف می کند و دوز آن ها.
* هر گونه نگرانی در مورد رشد و رفتار فرزندتان داشته باشید.
* زمانی که کودک شما شروع به صحبت کردن و رسیدن به نقاط عطف رشد می کند. اگر فرزند شما خواهر و برادر دارد، در مورد زمان رسیدن به نقطه عطف خود نیز اطلاعاتی را به اشتراک بگذارید.
* توصیفی از نحوه بازی و تعامل کودک با دیگر کودکان، خواهر و برادرها و والدین.
* سوالاتی که باید از پزشک کودک خود بپرسید تا از وقت شما نهایت استفاده را ببرد.
علاوه بر این، ممکن است آوردن موارد زیر مفید باشد:
* یادداشت های مربوط به هرگونه مشاهدات از سوی بزرگسالان و مراقبان مانند مراقبان کودک، اقوام و معلمان. اگر فرزند شما توسط سایر متخصصان یا مداخله زودهنگام یا برنامه مدرسه ارزیابی شده است، این ارزیابی را ارائه دهید.
* در صورتی که یک دفترچه در مورد کودک یا تقویم کودک دارید، می توانید نقاط عطف رشد کودک خود را ثبت کنید.
* اگر یک ویدیو از رفتارها و حرکات غیرعادی فرزندتان دارید.
سوالاتی که باید از پزشک کودک خود بپرسید ممکن است شامل موارد زیر باشند:
* چرا فکر می کنید فرزند من اختلال طیف اوتیسم دارد (یا ندارد)؟
* آیا راهی برای تایید تشخیص وجود دارد؟
* اگر فرزند من اختلال طیف اوتیسم داشته باشد، آیا راهی برای تشخیص شدت آن وجود دارد؟
* انتظار دارم در طول زمان چه تغییراتی را در فرزندم ببینم؟
* کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به چه نوع درمان یا مراقبت خاصی نیاز دارند؟
* کودک من چقدر و به چه نوع مراقبت های پزشکی منظمی نیاز خواهد داشت؟
* چه نوع حمایتی برای خانواده های کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم وجود دارد؟
* چگونه می توانم اطلاعات بیشتری درباره اختلال طیف اوتیسم کسب کنم؟
در طول قرار ملاقات در پرسیدن سوالات دیگر تردید نکنید.
از پزشک کودک خود چه انتظاری داشته باشید؟
پزشک کودک شما احتمالا چند سوال از شما می پرسد. آماده پاسخ دادن به آن ها باشید تا وقت خود را برای مرور هر نقطه ای که می خواهید روی آن تمرکز کنید ذخیره کنید. پزشک شما ممکن است بپرسد:
* امروز چه رفتارهای خاصی از سوی فرزند خود مشاهده کردید؟
* اولین بار چه زمانی متوجه این علائم در کودک خود شدید؟ آیا دیگران به نشانه ها توجه کرده اند؟
* آیا این رفتارها مستمر بوده اند یا گاه به گاه؟
* آیا کودک شما علائم دیگری دارد که ممکن است بی ارتباط با اختلال طیف اوتیسم به نظر برسد، مانند مشکلات معده؟
* آیا به نظر می رسد چیزی علائم کودک شما را بهبود می بخشد؟
* چه چیزی باعث بدتر شدن علائم می شود؟
* اولین بار کی فرزندتان خزید؟ راه افتاده است؟ اولین کلمه اش را گفته است؟
* برخی از فعالیت های مورد علاقه کودک شما چیست؟
* کودک شما چگونه با شما، خواهر و برادر و سایر کودکان تعامل می کند؟ آیا کودک شما به دیگران علاقه نشان می دهد، ارتباط چشمی برقرار می کند، لبخند می زند یا می خواهد با دیگران بازی کند؟
* آیا کودک شما سابقه خانوادگی اختلال طیف اوتیسم، تاخیر در سخن گفتن، سندرم RETT، اختلال وسواس فکری–عملی، یا اضطراب یا سایر اختلالات خلقی دارد؟
* برنامه آموزشی فرزندتان چیست؟ او از طریق مدرسه چه خدماتی دریافت می کند؟
روانشناسی
اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) در کودکان

فهرست محتوا
خلاصه
اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) در کودکان چیست؟ اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) یک بیماری مزمن است که میلیونها کودک را تحت تاثیر قرار میدهد و اغلب تا بزرگسالی ادامه مییابد. ADHD شامل ترکیبی از مشکلات مداوم مانند مشکل در حفظ توجه، بیش فعالی و رفتار تکانشی است.
کودکان مبتلا به ADHD همچنین ممکن است با عزت نفس پایین، روابط آشفته و عملکرد ضعیف در مدرسه دست و پنجه نرم کنند. علائم گاهی اوقات با افزایش سن کاهش مییابد. با این حال، برخی از افراد هرگز علائم ADHD خود را به طور کامل از دست نمیدهند. اما آنها میتوانند استراتژیهای موفق بودن را یاد بگیرند.
با اینکه درمانهای موجود به طور واقعی و کامل ADHD را درمان نمیکند، اما میتواند به مقابله با علائم کمک زیادی کند. درمان معمولاً شامل داروها و مداخلات رفتاری است. تشخیص و درمان زودهنگام میتواند تفاوت زیادی در نتیجه ایجاد کند.
علائم ADHD
ویژگیهای اصلی ADHD در کودکان شامل بی توجهی و رفتار بیش فعال – تکانشی است. علائم ADHD قبل از ۱۲ سالگی شروع میشود و در برخی کودکان تا ۳ سالگی قابل توجه است. علائم ADHD در کودکان میتوانند خفیف، متوسط یا شدید باشند و ممکن است تا بزرگسالی ادامه داشته باشند.
ADHD در مردان بیشتر از زنان رخ میدهد و رفتارها میتواند در پسران و دختران متفاوت باشد. به عنوان مثال، پسران ممکن است بیش فعال باشند و دختران ممکن است به آرامی بی توجه باشند.
سه زیرگروه از ADHD وجود دارد:
* ظاهراً بی اعتنا. اکثر علائم تحت بی توجهی قرار میگیرند.
* به طور غالب بیش فعال / تکانشی است. اکثر علائم بیش فعالی و تکانشی هستند.
* ترکیی است. این نوع ترکیبی از علائم بی توجهی و علائم بیش فعالی/تکانشی است.
بی توجهی
کودکی که الگویی از بی توجهی را نشان میدهد، ممکن است اغلب:
* عدم توجه دقیق به جزئیات یا اشتباهات بی مورد در کار و تکالیف مدرسه را نشان دهد
* در تمرکز در کارها یا بازی مشکل دارید
* سعی کند حتی زمانی که مستقیماً با او صحبت میشود، گوش ندهد
* در پیگیری دستورالعملها مشکل داشته باشد و نتواند کارهای مدرسه یا کارهای روزمره را به پایان برساند
* در سازماندهی کارها و فعالیتها مشکل دارد
* از کارهایی که نیاز به تلاش ذهنی متمرکز دارند مانند تکالیف اجتناب کند یا آنها را دوست نداشته باشد
* برای مثال وسایل مورد نیاز برای انجام کارها یا فعالیتها، اسباب بازیها، تکالیف مدرسه، مدادها را از گم کند
* به راحتی حواس او پرت شود
* انجام برخی فعالیتهای روزانه را فراموش کند، مانند فراموش کردن انجام کارهای روزمره
بیش فعالی و تکانشگری
کودکی که الگویی از علائم بیش فعالی و تکانشی را نشان میدهد، ممکن است اغلب:
* با دستها یا پاهایش ضربه بزند، یا روی صندلی بکوبد
* برای نشستن در کلاس درس یا موقعیتهای دیگر مشکل داشته باشد
* در حرکت مداوم باشد
* دویدن یا بالا رفتن در شرایطی که مناسب نیست
* در بازی کردن یا انجام آرام یک فعالیت مشکل داشته باشد
* زیاد حرف بزند
* پاسخ دادنها و یا سوال پرسیدنها را قطع کند
* به سختی در انتظار نوبت خود بایستد
* قطع یا نفوذ در مکالمات، بازیها یا فعالیتهای دیگران
رفتار تکاملی معمولی در مقابل ADHD
اغلب کودکان سالم در یک زمان بی توجه، بیش فعال یا تکانشی هستند. به طور معمول کودکان پیش دبستانی دامنه توجه کوتاهی دارند و نمیتوانند به مدت طولانی به یک فعالیت بچسبند. حتی در کودکان و نوجوانان بزرگتر، دامنه توجه اغلب به سطح علاقه بستگی دارد.
همین موضوع در مورد بیش فعالی نیز صادق است. کودکان جوان به طور طبیعی پر انرژی هستند – آنها اغلب پس از اینکه والدین خود را خسته کرده اند، هنوز پر از انرژی هستند. علاوه بر این، برخی از کودکان به طور طبیعی سطح فعالیت بالاتری نسبت به دیگران دارند. کودکان هرگز نباید به عنوان داشتن ADHD طبقه بندی شوند، آن هم فقط به این دلیل که با دوستان یا خواهر و برادر خود متفاوت هستند.
کودکانی که در مدرسه مشکل دارند اما در خانه یا با دوستان خوب کنار میآیند، احتمالاً با چیزی غیر از ADHD دست و پنجه نرم میکنند. همین موضوع در مورد کودکانی که در خانه بیش فعال یا بی توجه هستند، اما کار مدرسه و دوستیهای آنها تحت تاثیر قرار نمیگیرد نیز صادق است.
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟
اگر نگران این هستید که کودک شما علائم ADHD در کودکان را نشان دهد، به متخصص اطفال یا پزشک خانواده خود مراجعه کنید. پزشک شما ممکن است شما را به متخصصی مانند متخصص کودکان رشدی – رفتاری، روانشناس، روان پزشک یا عصب شناس کودکان ارجاع دهد، اما مهم است که ابتدا یک ارزیابی پزشکی داشته باشید تا علل احتمالی دیگر مشکلات کودکتان را بررسی کنید.
دلایل ADHD در کودکان
در حالی که علت دقیق ADHD در کودکان مشخص نیست، تلاشهای تحقیقاتی ادامه دارد. عواملی که ممکن است در توسعه ADHD در کودکان دخیل باشند عبارتند از ژنتیک، محیط یا مشکلات سیستم عصبی مرکزی در لحظات کلیدی توسعه.
عوامل خطر ADHD در کودکان
عوامل خطرساز برای ADHD ممکن است شامل موارد زیر باشند:
* ارتباط خونی مانند پدر و مادر یا خواهر و برادر با ADHD یا اختلال سلامت روانی دیگر
* قرار گرفتن در معرض سموم محیطی – مانند سرب که عمدتاً در رنگ و لولههای ساختمانهای قدیمیتر یافت میشود
* مصرف مواد مخدر مادر، مصرف الکل یا سیگار کشیدن در دوران بارداری
* تولد زودرس
اگرچه شکر یک مظنون محبوب در ایجاد بیش فعالی است، اما هیچ دلیل قابل اعتمادی در این مورد وجود ندارد. بسیاری از مسائل در دوران کودکی میتواند منجر به مشکل در حفظ توجه شود، اما این امر مانند ADHD نیست.
عوارض ADHD در کودکان
ADHD میتواند زندگی را برای کودکان دشوار کند. کودکان مبتلا به ADHD:
* اغلب در کلاس درس با مشکل مواجه میشوند که میتواند منجر به شکست تحصیلی و قضاوت توسط کودکان و بزرگسالان دیگر شود.
* بیشتر کودکانی که ADHD ندارند، دچار حوادث و آسیبهای مختلف میشوند.
* اعتماد به نفس ضعیف داشته باشد
* به احتمال زیاد در تعامل و پذیرفته شدن توسط همسالان و بزرگسالان دچار مشکل میشوند.
* در معرض افزایش خطر مصرف الکل و مواد مخدر و سایر رفتارهای بزهکارانه قرار دارند.
شرایط هم زیستی
ADHD در کودکان باعث مشکلات روانی یا رشدی دیگری نمیشود. با این حال، کودکان مبتلا به ADHD بیشتر از دیگران احتمال دارد که شرایطی مانند زیر را تجربه کنند:
* اختلال نافرمانی مقابله ای (ODD)، به طور کلی به عنوان الگویی از رفتار منفی، جسورانه و خصمانه نسبت به افراد دارای قدرت تعریف میشود.
* اختلال رفتاری که با رفتارهای ضداجتماعی مانند دزدی، جنگ، تخریب اموال و آسیب رساندن به افراد یا حیوانات مشخص میشود.
* ناهنجاری بینظمی خلقی آشفته، با تحریک پذیری و مشکلات تحمل ناکامی مشخص میشود.
* ناتوانیهای یادگیری، از جمله مشکلات خواندن، نوشتن، درک و برقراری ارتباط
* اختلالات مصرف مواد از جمله مواد مخدر، الکل و سیگار
* اختلالات اضطرابی که ممکن است باعث نگرانی و عصبانیت شدید شوند و شامل اختلال وسواس فکری – عملی (OCD) میشوند.
* اختلالات روانی از جمله افسردگی و اختلال دوقطبی که شامل افسردگی و همچنین رفتار جنون آمیز میشود.
* اختلال طیف اوتیسم، وضعیتی مربوط به رشد مغز است که بر نحوه درک و معاشرت فرد با دیگران تاثیر میگذارد.
* اختلال تیک یا سندرم تورت، اختلالاتی که شامل حرکات تکراری یا صداهای ناخواسته هستند که به راحتی قابل کنترل نیستند.
پیش گیری
برای کمک به کاهش خطر ADHD در کودکان:
* در طول بارداری، از هر چیزی که میتواند به رشد جنین آسیب برساند، اجتناب کنید. به عنوان مثال الکل ننوشید، از مواد مخدر یا دخانیات استفاده نکنید.
* از کودک خود در برابر قرار گرفتن در معرض آلایندهها و سموم از جمله دود سیگار و رنگ سربی محافظت کنید.
* زمان مشاهده تلوزیون یا ویدیوها را محدود کنید. اگرچه هنوز اثبات نشده است، اما ممکن است برای کودکان عاقلانه باشد که در پنج سال اول زندگی از قرار گرفتن بیش از حد در معرض تلویزیون و بازیهای ویدیویی اجتناب کنند.
تشخیص ADHD در کودکان
به طور کلی، کودک نباید تشخیص اختلال نقص توجه/بیش فعالی را دریافت کند مگر اینکه علائم اصلی ADHD از اوایل زندگی – قبل از ۱۲ سالگی – آغاز شود و مشکلات قابل توجهی را در خانه و مدرسه به صورت مداوم ایجاد کند.
هیچ تست خاصی برای ADHD در کودکان وجود ندارد، اما تشخیص آن احتمالاً شامل موارد زیر خواهد بود:
* معاینه پزشکی، برای کمک به رد سایر علل احتمالی علائم
* جمع آوری اطلاعات، مانند هر مساله پزشکی فعلی، سابقه پزشکی شخصی و خانوادگی، و سوابق تحصیلی
* مصاحبه یا پرسشنامه برای اعضای خانواده، معلمان فرزندتان یا سایر افرادی که فرزندتان را به خوبی میشناسند، مانند مراقبان، پرستار بچهها و مربیان
* معیارهای ADHD از راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی DSM-5 ، منتشر شده توسط انجمن روان پزشکی آمریکا
* مقیاسهای رتبه بندی ADHD برای کمک به جمع آوری و ارزیابی اطلاعات در مورد کودک
تشخیص ADHD در کودکان خردسال
اگرچه علائم ADHD در کودکان گاهی اوقات میتواند در کودکان پیش دبستانی یا حتی کوچکتر ظاهر شود، تشخیص این اختلال در کودکان بسیار کوچک دشوار است. به این دلیل که مشکلات رشدی مانند تاخیر زبان را میتوان با ADHD اشتباه گرفت.
بنابراین کودکانی که در سنین پیش دبستانی یا کمتر مشکوک به داشتن ADHD هستند، با احتمال بیشتری نیاز به ارزیابی توسط یک متخصص مانند روانشناس یا روان پزشک، آسیب شناس گفتاری یا متخصص کودکان رشدی دارند.
بیماریهای دیگری که به ADHD شباهت دارند
تعدادی از بیماریها یا درمانهای آنها ممکن است باعث علائم و نشانههایی مشابه با علائم ADHD شوند. مثالها عبارتند از:
* مشکلات یادگیری یا زبان
* اختلالات روانی مانند افسردگی یا اضطراب
* اختلالات تشنجی
* مشکلات بینایی یا شنوایی
* اختلال طیف اوتیسم
* مشکلات پزشکی یا داروهایی که بر تفکر یا رفتار تاثیر میگذارند
* اختلالات خواب
* آسیب مغزی
درمان ADHD در کودکان
درمانهای استاندارد برای ADHD در کودکان شامل داروها، رفتار درمانی، مشاوره و خدمات آموزشی است. این درمانها میتوانند بسیاری از علائم ADHD را تسکین دهند، اما آن را درمان نمیکنند. ممکن است مدتی طول بکشد تا مشخص شود چه چیزی برای کودک شما بهتر عمل میکند.
داروهای تحریک کننده
در حال حاضر، داروهای محرک (محرکهای روانشناختی) رایجترین داروهای تجویز شده برای ADHD هستند. به نظر میرسد محرکها سطح مواد شیمیایی مغز به نام انتقال دهندههای عصبی را تقویت و متعادل میکنند. این داروها به بهبود علائم و نشانههای نقص توجه و بیش فعالی -گاهی اوقات به طور موثر در یک دوره زمانی کوتاه- کمک میکنند.
مثالها عبارتند از:
* آمفتامینها. این داروها شامل دکستروآمفتامین (Dexedrin)، دکستروآمفتامین – آمفتامین (Adderall XR، Mydayis) و لیزدگزامفتامین (شناخته شده به عنوان ویاس در ایران) (Vyvanse) هستند.
* متیل فنیدات ها. این مواد شامل متیل فنیدات (کونسرتا، ریتالین و غیره) و دکسمتیل فنیدات (فوکالین) هستند.
داروهای محرک به شکلهای کوتاه اثر و بلند اثر در دسترس هستند. یک داروی بلند اثر از متیل فنیدات (Dytrana) موجود است که میتواند بر روی لگن پوشیده شود.
دوز مناسب از کودکی به کودک دیگر متفاوت است، بنابراین ممکن است مدتی طول بکشد تا دوز صحیح را پیدا کنیم. همچنین ممکن است نیاز به تنظیم دوز در صورت بروز عوارض جانبی قابل توجه یا هنگامی که کودک شما بالغ میشود، باشد. از پزشک خود در مورد عوارض جانبی احتمالی محرکها سوال کنید.
داروهای محرک و برخی خطرات سلامتی
برخی تحقیقات نشان میدهد که استفاده از داروهای محرک ADHD با برخی مشکلات قلبی ممکن است نگران کننده باشد و خطر برخی علائم روان پزشکی ممکن است هنگام استفاده از داروهای محرک افزایش یابد.
* مشکلات قلبی. داروهای محرک ممکن است باعث افزایش فشار خون یا ضربان قلب شوند، اما افزایش خطر عوارض جانبی جدی یا مرگ ناگهانی هنوز اثبات نشده است. با این حال، پزشک باید قبل از تجویز یک داروی محرک، کودک شما را برای هر گونه وضعیت قلبی یا سابقه خانوادگی بیماری قلبی ارزیابی کند و در طول استفاده از محرک، کودک شما را تحت نظر داشته باشد.
* مشکلات روانی. داروهای محرک ممکن است به ندرت خطر بی قراری یا علائم روان پریشی یا جنون را با استفاده از داروهای محرک افزایش دهند. اگر کودک شما رفتار جدید یا بدتر شدن ناگهانی دارد یا هنگام مصرف داروهای محرک چیزهایی را میبیند یا میشنود که واقعی نیستند، فوراً با پزشک تماس بگیرید.
سایر داروها
داروهای دیگری که ممکن است در درمان ADHD در کودکان موثر باشند عبارتند از:
* اتموکسیتین (Strattera)
* داروهای ضد افسردگی مانند بوپروپیون (ولبوترین SR، ولبوترین XL، غیره)
* گوانفسین (Intoniv)
* کلونیدین (کاتاپرس، کاپوای)
اتموکسین و داروهای ضد افسردگی کندتر از محرکها کار میکنند و ممکن است چندین هفته طول بکشد تا اثر کامل خود را نشان دهند. اگر کودک شما به دلیل مشکلات سلامتی نمیتواند مواد محرک مصرف کند یا اگر مواد محرک عوارض جانبی شدیدی ایجاد میکنند، این مواد میتوانند گزینههای خوبی باشند.
خطر خودکشی
اگرچه این موضوع هنوز اثبات نشده است، اما نگرانیهایی مطرح شده است مبنی بر اینکه ممکن است خطر تفکر خودکشی در کودکان و نوجوانانی که داروهای ADHD غیر تحریک کننده یا داروهای ضد افسردگی مصرف میکنند، کمی افزایش یابد. در صورت مشاهده هرگونه نشانه ای از تفکر خودکشی یا سایر نشانههای افسردگی با پزشک کودک خود تماس بگیرید.
دادن دارو با خیال راحت
بسیار مهم است که مطمئن شوید کودک شما مقدار مناسبی از داروهای تجویز شده را مصرف میکند. والدین ممکن است نگران محرکها و خطر سو استفاده و اعتیاد باشند. زمانی که کودک شما دارو را طبق تجویز پزشک مصرف میکند، داروهای محرک بی خطر تلقی میشوند. کودک شما باید به طور منظم به پزشک مراجعه کند تا مشخص شود که آیا دارو باید تنظیم شود یا خیر.
از سوی دیگر، این نگرانی وجود دارد که افراد دیگر ممکن است از داروهای محرک تجویز شده برای کودکان و نوجوانان مبتلا به ADHD سو مصرف کنند. برای ایمن نگه داشتن داروهای کودک و اطمینان از اینکه کودک شما دوز مناسب را در زمان مناسب دریافت میکند:
* داروها را با دقت بدهید. کودکان و نوجوانان نباید بدون نظارت مناسب داروهای ADHD خود را مصرف کنند.
* در خانه، داروها را در ظرف ضد کودک نگهدارید. و داروها را دور از دسترس کودکان نگهداری کنید. مصرف بیش از حد داروهای محرک بطور جدی و بالقوه کشنده است.
* همراه با کودکتان دارو به مدرسه نفرستید. هر دارویی را خودتان به مسئول بهداشت یا مدیریت مدرسه تحویل دهید.
رفتار درمانی ADHD
کودکان مبتلا به ADHD اغلب از رفتار درمانی، آموزش مهارتهای اجتماعی، آموزش مهارتهای والدین و مشاوره بهره میبرند که ممکن است توسط روان پزشک، روانشناس، مددکار اجتماعی یا سایر متخصصان سلامت روان ارائه شود. برخی از کودکان مبتلا به ADHD ممکن است شرایط دیگری مانند اختلال اضطراب یا افسردگی نیز داشته باشند. در این موارد، مشاوره ممکن است هم به ADHD در کودکان و هم به مشکل هم زیستی کمک کند.
نمونههایی از درمان عبارتند از:
* رفتار درمانی. معلمان و والدین میتوانند استراتژیهای تغییر رفتار، مانند سیستمهای پاداش و زمان بندی برای مقابله با موقعیتهای دشوار را یاد بگیرند.
* آموزش مهارتهای اجتماعی. این میتواند به کودکان کمک کند تا رفتارهای اجتماعی مناسب را بیاموزند.
* آموزش مهارتهای فرزندپروری. این میتواند به والدین کمک کند تا راههایی را برای درک و هدایت رفتار فرزندشان توسعه دهند.
* روان درمانی. این به کودکان بزرگتر مبتلا به ADHD اجازه میدهد تا در مورد مسائلی که آنها را آزار میدهد صحبت کنند، الگوهای رفتاری منفی را کشف کنند و راههای مقابله با علائم آنها را یاد بگیرند.
* خانواده درمانی. خانواده درمانی میتواند به والدین و خواهر و برادرها کمک کند تا با استرس زندگی با فردی که ADHD دارد، مقابله کنند.
بهترین نتایج زمانی به دست میآیند که از یک رویکرد تیمی استفاده شود و معلمان، والدین، درمانگران و پزشکان با یکدیگر هم کاری کنند. خودتان را در مورد ADHD در کودکان و خدمات موجود آموزش دهید. با معلمان کودک خود کار کنید و آنها را به منابع معتبر اطلاعاتی ارجاع دهید تا از تلاشهای آنها در کلاس درس حمایت کنید.
درمان مداوم
اگر کودک شما به خاطر ADHD تحت درمان است، باید به طور مرتب به پزشک مراجعه کند تا علائم تا حد زیادی بهبود پیدا کنند، و معمولاً هر سه تا شش ماه یک بار اگر علائم پایدار باشند.
اگر کودک شما عوارض جانبی دارویی مانند کاهش اشتها، اشکال در خواب یا افزایش تحریک پذیری دارد، یا اگر علائم ADHD کودک شما با درمان اولیه بهبود چندانی نشان نداده است، با پزشک تماس بگیرید.
سبک زندگی و درمانهای خانگی
از آنجا که ADHD پیچیده است و هر فرد مبتلا به ADHD منحصر به فرد است، ارائه توصیههایی که برای هر کودک کارساز باشد، دشوار است. اما برخی از پیشنهادهای زیر ممکن است به ایجاد محیطی کمک کنند که کودک شما بتواند در آن موفق شود.
کودکان در خانه
* محبت زیادی به فرزندتان نشان دهید. کودکان باید بشنوند که مورد محبت و تقدیر قرار میگیرند. تمرکز تنها بر جنبههای منفی رفتار فرزندتان میتواند به رابطه شما آسیب برساند و بر اعتماد به نفس و عزت نفس تاثیر بگذارد. اگر کودک شما به سختی میتواند نشانههای کلامی محبت را بپذیرد، لبخند، نوازش روی شانه یا در آغوش گرفتن میتواند نشان دهنده اهمیت شما به او باشد. به دنبال رفتارهایی باشید که بتوانید به طور منظم از کودک خود تعریف کنید.
* راههایی برای بهبود عزت نفس پیدا کنید. کودکان مبتلا به ADHD اغلب در پروژههای هنری، درسهای موسیقی یا زبان، یا کلاسهای هنرهای رزمی خوب عمل میکنند. فعالیتها را براساس علایق و تواناییهای خود انتخاب کنید. همه کودکان استعدادها و علایق ویژه ای دارند که میتوانند پرورش یابند. موفقیتهای مکرر کوچک به ایجاد عزت نفس کمک میکنند.
* از کلمات ساده استفاده کنید و هنگام دادن دستورها به کودک خود نشان دهید. آهسته و آرام صحبت کنید و بسیار خاص و عینی باشید. در یک زمان یک جهت بدهید. قبل و حین دادن دستور با کودک خود تماس چشمی برقرار کنید.
* موقعیتهای دشوار را شناسایی کنید. سعی کنید از موقعیتهایی که برای فرزندتان دشوار است، مانند نشستن در میان ارائههای طولانی یا خرید در مراکز خرید و فروشگاههایی که تنوع کالا در آنها میتواند زیاد باشد، اجتناب کنید.
* از زمان بندیها یا پیامدهای مناسب برای نظم و انضباط استفاده کنید. با نظم و انضباط محکم و دوست داشتنی شروع کنید که به رفتار خوب پاداش میدهد و از رفتارهای منفی جلوگیری میکند. وقفهها باید نسبتاً کوتاه باشند، اما به اندازه ای طولانی باشند که کودک شما دوباره کنترل خود را به دست آورد. ایده این است که رفتار خارج از کنترل را قطع و خنثی کنید. همچنین میتوان از کودکان انتظار داشت که نتایج انتخابهای خود را بپذیرند.
* روی سازماندهی کار کنید. به کودک خود کمک کنید تا یک دفتر یا نمودار وظایف و فعالیتهای روزانه را سازماندهی و حفظ کند و مطمئن باشید که کودک شما مکان آرامی برای مطالعه دارد. اشیا را در اتاق کودک گروه بندی کنید و آنها را در فضاهای مشخص شده ذخیره کنید. سعی کنید به کودک خود کمک کنید تا محیط خود را سازمان یافته و بدون مزاحمت نگه دارد.
* سعی کنید برنامه منظمی برای وعدههای غذایی، خواب و زمان خواب داشته باشید. کودکان مبتلا به ADHD به سختی میتوانند تغییر را بپذیرند و خود را با آن تطبیق دهند. از یک تقویم بزرگ برای نشان دادن فعالیتهای خاص و کارهای روزمره استفاده کنید. از انتقال ناگهانی از یک فعالیت به فعالیت دیگر اجتناب کنید یا حداقل به کودکان هشدار دهید.
* تعامل اجتماعی را تشویق کنید. با مدل سازی، تشخیص و پاداش دادن به تعاملات مثبت با همسالان به کودک خود کمک کنید مهارتهای اجتماعی را یاد بگیرد.
* عادتهای سبک زندگی سالم را بپذیرید. مطمئن شوید که کودکتان آرام است. سعی کنید از خسته شدن کودک خود جلوگیری کنید زیرا خستگی اغلب علائم ADHD را بدتر میکند. مهم است که کودک شما رژیم غذایی متعادلی برای رشد سالم داشته باشد. علاوه بر فواید سلامتی، ورزش منظم ممکن است تاثیر مثبتی بر رفتار در هنگام اضافه شدن به درمان داشته باشد.
کودکان در مدرسه
تمام چیزهایی که میتوانید در مورد ADHD در کودکان و فرصتهایی که برای کمک به موفقیت فرزندتان وجود دارد یاد بگیرید. شما بهترین حامی فرزندتان هستید.
درباره برنامههای مدرسه بپرسید. مدارس طبق قانون باید برنامه ای داشته باشند تا مطمئن شوند کودکانی که ناتوانی دارند و در یادگیری اختلال ایجاد میکنند، حمایت لازم را دریافت میکنند.
با معلمان فرزندتان صحبت کنید. ارتباط نزدیکی با معلمان داشته باشید و از تلاشهای آنها برای کمک به فرزندتان در کلاس درس حمایت کنید. مطمئن باشید که معلمان به دقت بر کار کودک شما نظارت میکنند، بازخورد مثبت میدهند و انعطاف پذیر و صبور هستند. از آنها بخواهید که در مورد دستورالعملها و انتظارات خود بسیار شفاف باشند.
طب جایگزین
تحقیقات کمی وجود دارد که نشان میدهد درمانهای طب جایگزین میتوانند علائم ADHD در کودکان را کاهش دهند. قبل از در نظر گرفتن هر گونه مداخله درمانی جایگزین، با پزشک خود صحبت کنید تا مشخص شود که آیا درمان بی خطر است یا خیر. برخی از درمانهای طب جایگزین که امتحان شده اند، اما هنوز به طور کامل علمی اثبات نشده اند، عبارتند از:
* یوگا یا مدیتیشن. انجام روتینهای منظم یوگا یا تکنیکهای مدیتیشن و تمدد اعصاب ممکن است به کودکان کمک کند تا استراحت کنند و نظم را یاد بگیرند که ممکن است به آنها در مدیریت علائم ADHD کمک کند.
* رژیمهای غذایی خاص. بیشتر رژیمهای غذایی ترویج شده برای ADHD در کودکان شامل حذف غذاهایی است که تصور میشود بیش فعالی را افزایش میدهند، مانند شکر، و آلرژنهای رایج مانند گندم، شیر و تخم مرغ. برخی از رژیمهای غذایی توصیه میکنند از رنگ آمیزی و افزودنیهای مصنوعی مواد غذایی اجتناب کنید. تاکنون، مطالعات ارتباط ثابتی بین رژیم غذایی و بهبود علائم ADHD پیدا نکرده اند، اگرچه برخی شواهد حکایتی نشان میدهد که تغییرات رژیم غذایی ممکن است در کودکان با حساسیتهای غذایی خاص تفاوت ایجاد کند. استفاده از کافئین به عنوان یک محرک برای کودکان مبتلا به ADHD میتواند اثرات خطرناکی داشته باشد و توصیه نمیشود.
* مکملهای ویتامینی یا معدنی. در حالی که ویتامینها و مواد معدنی خاصی از غذاها برای سلامتی خوب ضروری هستند، هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد ویتامینها یا مواد معدنی مکمل میتوانند علائم ADHD در کودکان را کاهش دهند.
* مکملهای گیاهی. شواهدی وجود ندارد که نشان دهد داروهای گیاهی به ADHD کمک میکنند و برخی از آنها ممکن است مضر باشند.
* فرمولهای اختصاصی. این ها محصولاتی هستند که از ویتامینها، ریز مغذیها و سایر مواد تشکیل شده اند و به عنوان مکملهای درمانی احتمالی برای کودکان مبتلا به ADHD به فروش میرسند. این محصولات تحقیقات اندکی داشته اند و از نظارت سازمان غذا و دارو معاف هستند و احتمالاً آنها را بی اثر یا بالقوه مضر میکنند.
* اسیدهای چرب ضروری. این چربیها که شامل روغنهای امگا ۳ هستند، برای عملکرد صحیح مغز ضروری هستند. محققان هنوز در حال بررسی این موضوع هستند که آیا این موارد ممکن است علائم اختلال نقص توجه و بیش فعالی در کودکان را بهبود بخشد یا خیر.
* آموزش نوروفیدبک. همچنین بازخورد زیستی الکتروانسفالوگرافی (EEG)نامیده میشود، در این جلسات کودک در حین استفاده از دستگاهی که الگوهای امواج مغزی را نشان میدهد، روی کارهای خاصی تمرکز میکند. برای اینکه ببینیم آیا این کار جواب میدهد یا خیر به تحقیقات بیشتری نیاز است.
مقابله و پشتیبانی
مراقبت از کودک مبتلا به ADHD میتواند برای کل خانواده چالش برانگیز باشد. والدین ممکن است از رفتار فرزندشان و همچنین نحوه واکنش دیگران به آن آسیب ببینند. استرس برخورد با ADHD در کودکان میتواند منجر به درگیری زناشویی شود. این مشکلات ممکن است با بار مالی که ADHD میتواند بر خانوادهها تحمیل کند، ترکیب شود.
علائم یک کودک مبتلا به ADHD نیز ممکن است مشکلات خاصی داشته باشد. آنها میتوانند تحت تاثیر برادر یا خواهری قرار بگیرند که خواستار یا پرخاشگر است، و همچنین ممکن است کمتر مورد توجه قرار گیرند، زیرا کودک مبتلا به ADHD به زمان زیادی از والدین نیاز دارد.
منابع
بسیاری از منابع مانند خدمات اجتماعی یا گروههای حمایتی در دسترس هستند. گروههای حمایتی اغلب میتوانند اطلاعات مفیدی در مورد مقابله با ADHD ارائه دهند. از پزشک کودک خود بپرسید که آیا از گروههای حمایتی در منطقه شما اطلاع دارد یا خیر.
همچنین کتابها و راهنماهای بسیار خوبی هم برای والدین و هم برای معلمان و سایتهای اینترنتی که منحصراً با ADHD در کودکان سر و کار دارند وجود دارد. اما مراقب وب سایتها یا منابع دیگری باشید که روی درمانهای خطرناک یا تایید نشده یا آنهایی که با توصیههای تیم مراقبتهای درمانی شما در تضاد هستند، تمرکز میکنند.
استراتژیهای مقابله
بسیاری از والدین متوجه الگوهایی در رفتار فرزندشان و همچنین در پاسخهای خود به آن رفتار میشوند. هم شما و هم فرزندتان ممکن است نیاز به تغییر رفتار داشته باشید. اما جایگزین کردن عادتهای جدید برای عادتهای قدیمی کار سختی است.
* در انتظارات خود برای بهبود واقع بین باشید – هم خودتان و هم فرزندتان. همچنین مرحله رشد کودک خود را در ذهن داشته باشید. اهداف کوچکی هم برای خود و هم برای فرزندتان تعیین کنید و سعی نکنید به یکباره تغییرات زیادی ایجاد کنید.
* آرامش خود را حفظ کنید و مثال خوبی بزنید. به شیوه ای عمل کنید که میخواهید فرزندتان عمل کند. سعی کنید صبور و تحت کنترل باقی بمانید – حتی زمانی که کودک شما خارج از کنترل است. اگر آرام و بی سر و صدا صحبت کنید، احتمال اینکه کودک شما هم آرام شود بیشتر است. یادگیری تکنیکهای مدیریت استرس میتواند به شما کمک کند تا با ناکامیهای خود کنار بیایید.
* برای لذت بردن با فرزندتان وقت بگذارید. سعی کنید بخشهایی از شخصیت فرزندتان را که چندان دشوار نیستند، بپذیرید و قدر آنها را بدانید. یکی از بهترین راهها برای انجام این کار، صرف زمان با هم است. این زمان باید زمانی بدون حواس پرتی کودکان یا بزرگسالان دیگر باشد. سعی کنید هر روز بیشتر به کودک خود توجه مثبت داشته باشید تا منفی.
* برای روابط خانوادگی سالم تلاش کنید. رابطه بین همه اعضای خانواده نقش مهمی در مدیریت یا تغییر رفتار کودک مبتلا به ADHD دارد. زوجهایی که پیوند قوی دارند، اغلب مواجهه با چالشهای فرزندپروری آسانتر از زوجهایی است که پیوندشان قوی نیست. برای طرفین مهم است که برای پرورش روابط خود وقت بگذارند.
* به خودتان استراحت بدهید. گاه به گاه به خودتان استراحت بدهید. از اینکه چند ساعت از فرزندتان دور باشید احساس گناه نکنید. اگر آرام و آسوده باشید، پدر و مادر بهتری خواهید بود. در درخواست کمک از بستگان و دوستان خود تردید نکنید. دقت کنید که مراقبان کودک یا مراقبان دیگر در مورد اختلال نقص توجه و بیش فعالی در کودکان آگاه هستند و به اندازه کافی برای این کار بالغ میشوند.
آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک
شما احتمالاً با بردن فرزندتان به پزشک خانواده یا متخصص اطفال شروع میکنید. بسته به نتایج ارزیابی اولیه، پزشک شما ممکن است شما را به یک متخصص، مانند یک متخصص رشد-رفتاری کودکان، روانشناس، روان پزشک یا متخصص مغز و اعصاب کودکان ارجاع دهد.
کاری که میتوانید انجام دهید
برای آماده شدن برای قرار ملاقات فرزندتان:
* لیستی از علائم و مشکلاتی که کودک شما در خانه یا مدرسه دارد تهیه کنید.
* اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هر گونه استرس عمده یا تغییرات زندگی اخیر را آماده کنید.
* فهرستی از تمام داروها، ویتامینها، گیاهان دارویی یا سایر مکملهایی که کودک شما مصرف میکند و دوز آنها تهیه کنید.
* اگر آنها را دارید، هرگونه ارزیابی و نتیجه آزمایش رسمی گذشته و کارتهای گزارش مدرسه را همراه داشته باشید.
* لیستی از سوالاتی که باید از پزشک کودک خود بپرسید تهیه کنید.
سوالاتی که باید از پزشک کودک خود بپرسید ممکن است شامل موارد زیر باشند:
به غیر از ADHD، چه علل احتمالی برای علائم کودک من وجود دارد؟
* کودک من به چه نوع تستهایی نیاز دارد؟
* چه درمانهایی در دسترس هستند و کدام را توصیه میکنید؟
* جایگزینهای رویکرد اصلی که شما پیشنهاد میکنید چیست؟
* فرزند من بیماریهای دیگری هم دارد. چگونه میتوانم این شرایط را به بهترین شکل مدیریت کنم؟
* آیا فرزندم باید به یک متخصص مراجعه کند؟
* آیا یک جایگزین عمومی برای دارویی که برای فرزندم تجویز میکنید وجود دارد؟
* چه نوع عوارض جانبی میتوانیم از دارو انتظار داشته باشیم؟
* آیا مطالب چاپی وجود دارد که من بتوانم داشته باشم؟ شما مطالعه چه وب سایتهایی را توصیه میکنید؟
هر زمان که چیزی را نفهمیدید در پرسیدن سوال تردید نکنید.
از دکترتان چه انتظاری داشته باشید؟
برای پاسخ به سوالاتی که دکترتان ممکن است بپرسد آماده باشید، مانند:
* چه زمانی برای اولین بار متوجه مشکلات رفتاری فرزندتان شدید؟
* آیا رفتارهای آزاردهنده همیشه است یا فقط در شرایط خاصی رخ میدهند؟
* مشکلات فرزندتان در خانه و مدرسه چقدر شدید است؟
* چه چیزی باعث بدتر شدن رفتار فرزندتان میشود؟
* به نظر میرسد چه چیزی رفتار کودک شما را بهبود میبخشد؟
* آیا کودک شما کافئین مصرف میکند؟ چقدر؟
* آیا فرزند شما کافئین مصرف میکند؟ چقدر؟
* ساعتها و الگوهای خواب فرزند شما چیست؟
* عملکرد دانشگاهی فعلی و گذشته فرزند شما چگونه است؟
* آیا فرزند شما در خانه مطالعه میکند؟ آیا او در خواندن مشکل دارد؟
* از چه روشهای رشته ای در خانه استفاده کرده اید؟ کدام یک مؤثر هستند؟
* بگویید که چه کسی در خانه با شما زندگی میکند و یک روزمره معمولی با کودکتان را توصیف کنید.
* روابط اجتماعی فرزند خود را در خانه و مدرسه توصیف کنید.
پزشک یا متخصص سلامت روان شما بر اساس پاسخها، علائم و نیازهای شما سؤالات اضافی میپرسد. تهیه و پیش بینی سوالات به شما کمک میکند تا از وقت خود با پزشک بیشترین استفاده را کنید.
روانشناسی
چرا من دوست صمیمی ندارم

داشتن یک دوست صمیمی میتواند یک تجربه بسیار ارزشمند و روانشناختی باشد و بسیاری از افراد آرزو دارند دوست صمیمی داشته باشند. اما ممکن است چندین دلیل برای نداشتن یک دوست صمیمی وجود داشته باشد. یک فرد ممکن است از خودش بپرسد، چرا دوست صمیمی ندارم، من تو مدرسه هیچ دوست ندارم، چرا من هیچ دوستی ندارم، دلیل دوست نداشتن دیگران، هیچ دوستی ندارم، تو مدرسه هیچ دوستی ندارم و ….
در ادامه برخی از این دلایل را بررسی میکنیم.
دلایل نداشتن دوست صمیمی
- انتخاب: ممکن است به دلیل عدم یافتن یک شخصیت مطابق با خودتان، یافتن دوست صمیمی مشکل شده باشد. هر فردی دارای تفاوتها و سلیقههای خاص خود است و برای یافتن یک دوست صمیمی، ممکن است نیاز به تلاش بیشتر و پیدا کردن شخصیتی مشابه با خودتان داشته باشید.
- ارتباطات اجتماعی: اگر در محیطهای اجتماعی فعالیت کمی داشته باشید و به راحتی با افراد جدید ارتباط برقرار نکنید، شانس برقراری دوستی صمیمی کاهش مییابد. برقراری ارتباط با افراد جدید، شرکت در گروههای علاقهمندی و مشارکت در فعالیتهای اجتماعی میتواند به شما در یافتن دوست صمیمی کمک کند.
- انتظارات بالا: گاهی اوقات ممکن است انتظارات بالایی از یک دوست صمیمی داشته باشید که باعث میشود تا دشوارتر باشد کسی را پیدا کنید که به این انتظارات پاسخ دهد. مهم است که انتظارات خود را واقعبینانه و منطقی در نظر بگیرید تا بتوانید بهتر برای دوستی جدید تلاش کنید.
- تجربههای گذشته: ممکن است تجربههای ناموفق یا ناراحتکننده در دوستیهای گذشته باعث شده باشد که شما به طور ناخودآگاه از برقراری دوستیهای جدید دلسرد شوید. این اتفاق ممکن است باعث شود که محافظهکاری کنید و احتمالاً مانع از ایجاد ارتباط صمیمی با افراد دیگر شوید. در این مورد، ممکن است نیاز به تلاش بیشتر و اعتماد به نفس بیشتر در پذیرش این احتمالات وجود داشته باشد.
- محیط اجتماعی: محیط اجتماعی ممکن است نقش مهمی در برقراری دوستی صمیمی بازی کند. اگر در محیطی زندگی میکنید که شامل افرادی با سلایق و اهداف متفاوت است و همنشینی بلندمدت با افراد مشخصی نداشته باشید، به دشواری میتوانید یک دوست صمیمی پیدا کنید. در این صورت، میتوانید محیطهای جدیدی را برای ملاقات و برقراری ارتباط انتخاب کنید، مانند شرکت در گروههای علاقهمندی، رفتن به رویدادها و جلسات اجتماعی، شرکت در دورههای آموزشی و غیره.
مهم است بدانید که برقراری یک دوستی صمیمی زمان و تلاش میطلبد. ممکن است نیاز به آزادی در برقراری ارتباطات، صبر و پیشرفت تدریجی در میزان اعتماد و صمیمیت باشد. همچنین، با توجه به تغییرات زندگی و محیط اطراف، این امر نیاز به تنظیم و تطبیق ممکن است داشته باشد.
از دیدگاه روانشناختی، برقراری دوستی صمیمی به عوامل متعددی بستگی دارد که ممکن است در زمان و در شرایط مختلف تغییر کند. برخی از این عوامل عبارتند از:
- ارتباط و تعامل: برای برقراری دوستی صمیمی، باید به تعامل با دیگران توجه کنید. این شامل شناخت بهتر افراد، اظهار نظرها و دیدگاههای خود، گوش دادن فعال و به اشتراک گذاری تجربیات است.
- صداقت و اعتماد: برقراری روابط صمیمی نیازمند اعتماد است. باید صادقانه و با احترام با دیگران رفتار کنید و به آنها اعتماد کنید. همچنین، شما نیز باید مورد اعتماد دیگران قرار بگیرید تا بین شما و آنها ارتباط صمیمی برقرار شود.
- تفکر مثبت: نگرش مثبت نسبت به خودتان و دیگران میتواند در برقراری دوستی صمیمی کمک کند. به دنبال نقاط مشترک و علاقههای مشترک با دیگران بگردید و تمرکز خود را بر مثبتیهای روابط تمرکز دهید.
- تعاملات اجتماعی: شرکت در فعالیتها و جوامعی که به علاقهمندیها و سلیقههای شما مربوط میشود، فرصتی خوب برای برقراری دوستی صمیمی است. به عنوان مثال، شرکت در دورههای آموزشی، ورزش، گروههای هنری، جمعیتهای خیریه و موارد مشابه میتواند شما را با افرادی با سلایق مشابه آشنا کند.
- خودشناسی: برای برقراری دوستی صمیمی، نیاز است تا به خودتان بیاندیشید و خودتان را بشناسید. باید بفهمید چه نوع ارتباطاتی برایتان مهم و مناسب است و از کدام ویژگیها و ارزشها در دوستیها اهمیت میدهید. همچنین، شناخت نقاط قوت و ضعف خودتان میتواند به شما در ایجاد روابط صمیمی کمک کند.
- پذیرش و تحمل: دوستی صمیمی نیازمند پذیرش و تحمل میان شما و دیگران است. هیچ کس کامل نیست و همه ما خصوصیات و نقاط ضعف خود را داریم. پذیرفتن دیگران به همراه خوبیها و بدیهایشان میتواند ارتباط را قویتر و صمیمیتر کند.
- صبر و پایداری: برقراری دوستی صمیمی زمان و تلاش میطلبد. نباید انتظار داشته باشید که در زمان کوتاهی دوست صمیمی پیدا کنید. برقراری ارتباط صمیمی نیازمند صبر، پایداری و سرمایهگذاری زمانی است.
در صورتی که مشکل برقراری دوستی صمیمی برای شما به میزانی مشکلآفرین شده است که توانایی حل آن را به تنهایی ندارید، مراجعه به یک مشاور یا روانشناس میتواند به شما کمک کند. یک مشاور ماهر میتواند شما را در ارتقای مهارتهای ارتباطی، بهبود اعتماد به نفس و تفکر سازنده، مدیریت احساسات و تواناییهای اجتماعی همراهی کند. او میتواند به شما راهنمایی کند تا بهترین راه برای برقراری دوستی صمیمی را در مواجهه با موانع مختلف بیابید.
به طور کلی، اهمیت قائل شدن به روابط انسانی و برقراری دوستی صمیمی طبیعی است و همه افراد میتوانند با تلاش و انعطاف پذیری این نوع ارتباطات را توسعه دهند. مهم است که خودتان را به عنوان فردی مقبول و ارزشمند در نظر بگیرید و به دنبال ارتباطات معنادار و صمیمی با دیگران باشید.
با توجه به هر شخصیت و شرایط خاص شما، راهکارها و روشهایی که در برقراری دوستی صمیمی بهتر به شما کمک میکند، ممکن است متفاوت باشد. به خودتان زمان بدهید، صبور باشید و از تجارب خود در ارتباط با دیگران یاد بگیرید. همچنین، ممکن است بهتر باشد به خودتان تحمل کمی بیشتر بدهید و تلاش کنید ارتباطات را به طور طبیعی و به صورت تدریجی برقرار کنید.
با خودآگاهی، بازنگری در انتظارات خود و قبول احتمال عدم تطابق کامل با دیگران، میتوانید به راحتی با نتایجی که به دست میآیند کنار بیایید و از تجربههای خود در روابط ارتباطی به عنوان یادگیری استفاده کنید.
در پایان، لازم به ذکر است که برقراری دوستی صمیمی زمان و تلاش میطلبد و ممکن است در مسیر آن موانع و چالشها وجود داشته باشد. بنابراین، به خودتان و مسیرتان تسلیم نشوید و به صبر و پشتکار خود ایمان داشته باشید.
همچنین، به یاد داشته باشید که دوستی صمیمی به تنهایی نشانهی ارزش شما نیست. شما به عنوان یک فرد ارزشمند و قابل احترام هستید بدون اینکه نیاز به دوستی صمیمی داشته باشید. مهمترین نکته این است که شما خودتان را بپذیرید و با خودتان به عنوان یک دوست صمیمی باشید.
امیدوارم این راهنماها به شما در برقراری دوستی صمیمی کمک کند. موفق و پایدار باشید و همیشه به دنبال ارتباطات معنادار و صمیمی با دیگران باشید.