خلاصه

ادرار خونی یا هماچوری چیست؟ دیدن ادرار خونی (blood in urine) می‌تواند ترسناک باشد که هماچوری (hematuria) نیز نامیده می‌شود. در بسیاری از موارد، علت بی ضرر است. اما وجود خون در ادرار نیز می‌تواند نشانه یک بیماری جدی باشد.

اگر بتوانید خون را ببینید، هماچوری ناخالص (هماچوری گروس) نامیده می‌شود. خونی که با چشم غیر مسلح دیده نمی‌شود، هماچوری میکروسکوپی نامیده می‌شود. این مقدار آنقدر ناچیز است که وقتی آزمایشگاه ادرار را آزمایش می‌کند فقط زیر میکروسکوپ قابل مشاهده است. در هر صورت، مهم است که دلیل خونریزی را کشف کنید.

درمان بستگی به علت دارد.

علائم ادرار خونی

خون در ادرار ممکن است صورتی، قرمز یا کولا به نظر برسد. گلبول‌های قرمز باعث تغییر رنگ ادرار می‌شوند. فقط مقدار کمی خون لازم است تا ادرار قرمز شود.

خونریزی اغلب دردناک نیست. اما اگر لخته‌های خون از طریق ادرار دفع شوند، ممکن است آسیب برسانند.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

هر زمان که ادرار به نظر می‌رسد ممکن است خون در آن وجود داشته باشد، به یک پزشک مراجعه کنید.

ادرار قرمز همیشه توسط گلبول‌های قرمز ایجاد نمی‌شود. برخی از داروها می‌توانند باعث قرمز شدن ادرار شوند، مانند دارویی به نام فنازوپیریدین که علائم مجاری ادراری را کاهش می‌دهد. برخی غذاها نیز می‌توانند ادرار را قرمز کنند، از جمله چغندر و ریواس.

تشخیص اینکه آیا تغییر رنگ ادرار ناشی از خون است یا خیر می‌تواند سخت باشد. به همین دلیل است که همیشه بهتر است معاینه شوید.

دلایل ادرار خونی

بیماری ادرار خونی یا هماچوری زمانی اتفاق می‌افتد که کلیه‌ها یا سایر قسمت‌های دستگاه ادراری اجازه می‌دهند سلول‌های خونی به داخل ادرار نشت کنند. مشکلات مختلف می‌تواند باعث این نشت شود، از جمله:

* عفونت‌های دستگاه ادراری (UTIs). اینها زمانی اتفاق می‌افتند که باکتری وارد لوله‌ای می‌شود که از طریق آن ادرار از بدن خارج می‌شود که مجرای ادرار نام دارد. سپس باکتری‌ها در مثانه تکثیر می‌شوند. UTI می‌تواند باعث خونریزی شود که ادرار را قرمز، صورتی یا قهوه ای می‌کند. با عفونت ادراری، ممکن است میل شدیدی برای ادرار کردن داشته باشید که برای مدت طولانی ادامه دارد. ممکن است هنگام ادرار کردن دچار درد و سوزش شوید. ممکن است ادرار شما نیز بوی بسیار قوی داشته باشد.

* عفونت کلیه. این نوع عفونت ادراری نیز پیلونفریت نامیده می‌شود. زمانی که باکتری‌ها از جریان خون وارد کلیه‌ها می‌شوند، عفونت‌های کلیه ممکن است اتفاق بیفتد. عفونت‌ها همچنین می‌توانند زمانی اتفاق بیفتند که باکتری‌ها از یک جفت لوله که کلیه‌ها را به مثانه متصل می‌کنند، به نام حالب، به کلیه‌ها منتقل می‌شوند. عفونت‌های کلیه می‌توانند همان علائم مرتبط با ادرار را ایجاد کنند که سایر عفونت‌های ادراری می‌توانند ایجاد کنند. اما احتمال ایجاد تب و درد در ناحیه پشت، پهلو یا کشاله ران بیشتر است.

* سنگ مثانه یا کلیه. مواد معدنی موجود در ادرار می‌توانند کریستال‌هایی را روی دیواره کلیه‌ها یا مثانه تشکیل دهند. با گذشت زمان، کریستال‌ها می‌توانند به سنگ‌های کوچک و سخت تبدیل شوند.

سنگ‌ها اغلب بدون درد هستند. اما اگر باعث انسداد شوند یا از طریق ادرار از بدن خارج شوند، می‌توانند صدمات زیادی داشته باشند. سنگ مثانه یا کلیه می‌تواند باعث خون در ادرار شود که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده است و همچنین خونریزی که فقط در آزمایشگاه قابل مشاهده است.

* پروستات بزرگ‌شده. غده پروستات درست زیر مثانه است و قسمت بالایی مجرای ادرار را احاطه کرده است. اغلب در سنین میانسالی بزرگ‌تر می‌شود. سپس به مجرای ادرار فشار وارد می‌کند و تا حدی جریان ادرار را مسدود می‌کند. با بزرگ شدن پروستات، ممکن است در ادرار کردن، نیاز فوری یا دائمی به ادرار کردن، یا وجود خون در ادرار مشکل داشته باشید. عفونت پروستات که پروستاتیت نامیده می‌شود، می‌تواند علائم مشابهی ایجاد کند.

* بیماری کلیوی. وجود خون در ادرار که فقط در آزمایشگاه قابل مشاهده است، یکی از علائم شایع بیماری کلیوی به نام گلومرولونفریت است. با این بیماری، فیلترهای ریز در کلیه‌ها که مواد زائد را از خون خارج می‌کنند، ملتهب می‌شوند.

* گلومرولونفریت. این وضعیت ممکن است بخشی از یک بیماری باشد که کل بدن را تحت تاثیر قرار می‌دهد، مانند دیابت. یا ممکن است به خودی خود اتفاق بیفتد.

* سرطان. وجود خون در ادرار که با چشم غیر مسلح قابل مشاهده است ممکن است نشانه سرطان پیشرفته کلیه، مثانه یا پروستات باشد. این سرطان‌ها ممکن است زودتر علائمی را ایجاد نکنند، زمانی که درمان‌ها می‌توانند بهتر عمل کنند.

*     بیماری‌های ارثی. یک بیماری ژنتیکی که بر گلبول‌های قرمز اثر می‌گذارد، به نام کم خونی داسی شکل، می‌تواند باعث ایجاد ادرار خونی شود. سلول‌های خونی می‌توانند قابل مشاهده یا بسیار کوچک باشند. وضعیتی که به رگ‌های خونی ریز در کلیه‌ها آسیب می‌زند، به نام سندرم آلپورت، همچنین می‌تواند باعث ادرار خونی شود.

*     آسیب کلیه. ضربه یا آسیب‌های دیگر به کلیه‌ها در اثر تصادف یا ورزش‌های تماسی می‌تواند باعث ظاهر شدن ادرار خونی شود.

*     داروها. داروی ضد سرطان سیکلوفسفامید (سیتوکسان) و آنتی بیوتیک پنی سیلین با خون در ادرار مرتبط هستند. داروهایی که از لخته شدن خون جلوگیری می‌کنند نیز به خون در ادرار متصل می‌شوند. این داروها شامل داروهایی است که از چسبیدن سلول‌های خونی به نام پلاکت‌ها جلوگیری می‌کند، مانند مسکن آسپرین. داروهایی که خون را رقیق می‌کنند، مانند هپارین، نیز ممکن است علت باشد.

*     ورزش سخت. ادرار خونی ممکن است پس از انجام ورزش‌های تماسی مانند فوتبال ایجاد شود. ممکن است با آسیب مثانه ناشی از ضربه خوردن مرتبط باشد. خون در ادرار همچنین می‌تواند در ورزش‌های طولانی مدت مانند دوی ماراتن اتفاق بیفتد، اما دلیل آن کمتر مشخص است. ممکن است با آسیب مثانه یا دلایل دیگری که آسیبی به همراه ندارد مرتبط باشد. وقتی ورزش سخت باعث خون در ادرار می‌شود، ممکن است در عرض یک هفته خود به خود از بین برود.

اگر بعد از ورزش خون در ادرار خود مشاهده کردید، تصور نکنید که از ورزش است. به پزشک مراجعه کنید.

اغلب علت هماچوری ناشناخته است.

عوامل خطر

تقریباً هر کسی می‌تواند گلبول‌های قرمز در ادرار داشته باشد. این شامل کودکان و نوجوانان می‌شود. برخی از مواردی که می‌تواند خطر ادرار خونی را افزایش دهد عبارتند از:

*     سن. مردان میانسال و مسن ممکن است به دلیل بزرگ شدن غده پروستات به هماچوری مبتلا شوند. خطر برخی از سرطان‌ها که می‌توانند باعث خون در ادرار شوند نیز ممکن است پس از ۵۰ سالگی افزایش یابد.

*     عفونت مجاری ادراری. این یکی از مهم‌ترین علل خونی است که در ادرار کودکان دیده می‌شود.

*     سابقه خانوادگی. اگر یک یا چند نفر از اعضای خانواده بیماری کلیوی داشته باشند، احتمال وجود خون در ادرار ممکن است افزایش یابد.

*     داروهای خاص. برخی از مسکن‌ها، رقیق کننده‌های خون و آنتی بیوتیک ها می‌توانند خطر خون در ادرار را افزایش دهند.

*     ورزش سخت. “هماچوری دونده ماراتن” یکی از نام مستعار هماچوری است. ورزش‌های تماسی نیز می‌تواند خطر را افزایش دهد.

تشخیص ادرار خونی

این آزمایشات و معاینات نقش کلیدی در یافتن علت وجود خون در ادرار دارند:

*     معاینه بدنی. این معتیه شامل صحبت با یک پزشک در مورد سابقه سلامتی شما می‌شود.

*     آزمایشات ادرار. از اینها می‌توان برای تشخیص وجود خون در ادرار استفاده کرد. آنها همچنین می‌توانند هفته‌ها یا ماه‌ها بعد استفاده شوند تا ببینند آیا ادرار هنوز خون دارد یا خیر. آزمایش ادرار همچنین می‌تواند عفونت دستگاه ادراری یا مواد معدنی که باعث سنگ کلیه می‌شوند را بررسی کند.

*     تست‌های تصویربرداری. برای یافتن علت ادرار خونی اغلب به آزمایش تصویربرداری نیاز است. ممکن است به سی تی اسکن یا ام آر آی یا معاینه اولتراسوند نیاز داشته باشید.

*     سیستوسکوپی. یک پزشک یک لوله باریک مجهز به یک دوربین کوچک را به مثان

ه شما می‌زند تا علائم بیماری را بررسی کند.

گاهی اوقات علت ادرار خونی را نمی‌توان یافت. در این صورت، ممکن است به آزمایش‌های پیگیری منظم نیاز داشته باشید، عمدتاً اگر عوامل خطر سرطان مثانه را داشته باشید. این عوامل خطر شامل سیگار کشیدن، پرتودرمانی لگن یا قرار گرفتن در معرض برخی مواد شیمیایی است.

درمان ادرار خونی

درمان هماچوری به یافتن علت آن بستگی دارد. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

*     مصرف داروهای آنتی بیوتیک برای از بین بردن عفونت ادراری.

*     آزمایش یک داروی تجویزی برای کوچک کردن بزرگی پروستات.

*     داشتن درمانی که از امواج صوتی برای شکستن سنگ‌های مثانه یا کلیه استفاده می‌کند.

در برخی موارد، نیازی به درمان نیست.

اگر تحت درمان قرار گرفتید، پس از آن به پزشک خود مراجعه کنید تا مطمئن شوید که خون بیشتری در ادرار شما وجود ندارد.

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

می‌توانید با ویزیت توسط یک پزشک عمومی درمان خود شروع کنید. یا ممکن است به یک دکتر متخصص در اختلالات دستگاه ادراری ارجاع داده شوید که متخصص اورولوژیست نامیده می‌شود.

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک می‌کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.

آنچه شما می‌توانید انجام دهید

فهرستی از موارد زیر تهیه کنید

*     علائم شما هر گونه علائمی را درج کنید، حتی علائمی که به نظر می‌رسد به دلیل معاینه شما مرتبط نباشد. توجه داشته باشید که چه زمانی علائم شما شروع شد.

*     اطلاعات کلیدی پزشکی این شامل سایر شرایطی است که شما تحت درمان هستید. توجه داشته باشید که آیا بیماری‌های مثانه یا کلیه در خانواده شما نیز وجود دارد یا خیر.

*     تمام داروها، ویتامین‌ها یا سایر مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید. دوزهای هر کدام را در نظر بگیرید.

*     سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید.

برخی از سوالاتی که باید در مورد خون در ادرار پرسید عبارتند از:

*     چه چیزی ممکن است باعث علائم من شود؟

*     به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟

*     این وضعیت چقدر ممکن است ادامه یابد؟

*     گزینه‌های درمانی من چیست؟

*     من بیماری‌های دیگری هم دارم. چگونه می‌توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟

*     آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ مطالعه چه وب سایت‌هایی را پیشنهاد می‌کنید؟

هر سوال دیگری هم که به ذهن شما می‌رسد اما در فهرست بالا قرار ندارد را از دکتر بپرسید.

از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید

پزشک شما احتمالاً از شما سؤالاتی می‌پرسد، مانند:

*     آیا هنگام ادرار کردن درد دارید؟

*     آیا فقط گاهی یا همیشه خون در ادرار خود می‌بینید؟

*     چه زمانی در ادرار خود خون می‌بینید – وقتی شروع به ادرار می‌کنید، در انتهای جریان ادرار یا در تمام مدت ادرار کردن؟

*     آیا هنگام ادرار کردن، لخته‌های خون نیز دفع می‌شود؟ چه اندازه و چه شکلی هستند؟

*     آیا سیگار می‌کشید؟

*     آیا در حین کار در معرض مواد شیمیایی هستید؟ چه نوع‌هایی؟

*     آیا پرتودرمانی داشته اید؟

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

خلاصه

مجرای اشک مسدود شده چیست؟ هنگامی که شما دچار مجرای اشک مسدود شده (blocked tear duct) هستید، اشک شما نمی‌تواند به طور طبیعی تخلیه شود و باعث می‌شود که چشمی پر آب و سوزش داشته باشید. این وضعیت به دلیل انسداد جزئی یا کامل در سیستم تخلیه اشک ایجاد می‌شود.

غدد اشک آور و مجاری اشک

غدد اشکی که در بالای هر کره چشم قرار دارند، به نام غدد اشکی، به طور مداوم مایع اشکی را تامین می‌کنند که هر بار که پلک‌های خود را پلک می‌زنید، از سطح چشم پاک می‌شود. مایع اضافی از طریق مجاری اشکی به داخل بینی تخلیه می‌شود.

مسدود شدن مجرای اشک در نوزادان شایع است. این وضعیت معمولاً بدون هیچ درمانی در سال اول زندگی بهبود می‌یابد. در بزرگسالان مسدود شدن مجرای اشک ممکن است به دلیل آسیب، عفونت یا به ندرت تومور باشد.

مسدود شدن مجرای اشک تقریباً همیشه قابل اصلاح است. درمان بستگی به علت انسداد و سن فرد مبتلا دارد.

علائم مجرای اشک مسدود شده

علائم مجرای اشک مسدود شده عبارتند از:

*     پارگی بیش از حد

*     قرمزی قسمت سفید چشم

*     عفونت یا التهاب مکرر چشم، معروف به چشم صورتی

*     تورم دردناک در نزدیکی گوشه داخلی چشم

*     پوسته شدن پلک‌ها

*     ترشحات مخاطی یا چرک از پلک‌ها و سطح چشم

*     تاری دید

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر به مدت چند روز به طور مداوم اشک می‌ریزید یا اگر چشم شما مکرراً یا به طور مداوم عفونت می‌کند، به پزشک خود مراجعه کنید. مسدود شدن مجرای اشک ممکن است در اثر فشار تومور بر روی سیستم تخلیه اشک ایجاد شود. شناسایی زودهنگام تومور می‌تواند گزینه‌های درمانی بیشتری به شما بدهد.

دلایل مجرای اشک مسدود شده

انسداد مجاری اشکی ممکن است در هر سنی از تولد تا بزرگسالی اتفاق بیفتد. علل عبارتند از:

*     انسداد مادرزادی. بسیاری از نوزادان با مجرای اشک بسته به دنیا می‌آیند. سیستم تخلیه اشک ممکن است به طور کامل توسعه نیافته یا ممکن است یک ناهنجاری مجرای وجود داشته باشد. اغلب یک غشای بافت نازک روی دهانه ای باقی می‌ماند که به داخل بینی تخلیه می‌شود که به آن مجرای اشکی بینی می‌گویند.

*     تغییرات مرتبط با سن. با افزایش سن، منافذ کوچکی که اشک‌ها را تخلیه می‌کنند، به نام پونکتا، باریک‌تر می‌شوند و باعث انسداد می‌شوند.

*     عفونت یا التهاب. عفونت یا التهاب طولانی مدت چشم‌ها، سیستم تخلیه اشک یا بینی می‌تواند باعث مسدود شدن مجاری اشک شود.

*     جراحت یا تروما. آسیب به صورت شما می‌تواند باعث آسیب استخوان یا زخم در نزدیکی سیستم زهکشی شود و بر جریان معمولی اشک از طریق مجاری تأثیر بگذارد. حتی ذرات کوچک کثیفی یا سلول‌های شل پوستی که در مجرای مجرای آن قرار گرفته‌اند می‌توانند باعث انسداد شوند.

*     تومور. تومور در بینی یا هر جایی در امتداد سیستم تخلیه اشک می‌تواند باعث انسداد شود.

قطره چشم به ندرت، استفاده طولانی مدت از برخی داروها، مانند قطره‌های چشمی که برای درمان گلوکوم استفاده می‌شود، می‌تواند باعث مسدود شدن مجرای اشک شود.

*     درمان‌های مربوط به سرطان. مسدود شدن مجرای اشکی یکی از عوارض جانبی احتمالی داروهای شیمی درمانی و پرتودرمانی برای سرطان است.

نحوه عملکرد سیستم تخلیه اشک

غدد اشکی بیشتر اشک شما را تولید می‌کنند. این غدد در داخل پلک‌های فوقانی بالای هر چشم قرار دارند. به طور معمول، اشک از غدد اشکی روی سطح چشم شما جاری می‌شود. اشک‌ها در گوشه‌های داخلی پلک‌های بالا و پایین به منافذی به نام پونکتا تخلیه می‌شوند.

پونکتاها به کانال‌های کوچکی به نام کانالیکولی منتهی می‌شوند. Canaliculi اشک را به یک کیسه به مخزنی در کنار بینی به نام کیسه اشکی منتقل می‌کند. از آنجا اشک از مجرای نازکریمال عبور می‌کند و به داخل بینی شما تخلیه می‌شود. پس از ورود به بینی، اشک دوباره جذب می‌شود.

انسداد می‌تواند در هر نقطه ای از سیستم تخلیه اشک، از نقطه نقطه تا بینی شما رخ دهد. هنگامی که این اتفاق می‌افتد، اشک‌های شما به درستی تخلیه نمی‌شوند و باعث آبریزش چشم می‌شوند و خطر عفونت و التهاب چشم را افزایش می‌دهند.

عوامل خطر

برخی عوامل خطر ابتلا مجرای اشک مسدود شده را افزایش می‌دهند:

*     سن. افراد مسن به دلیل تغییرات مرتبط با افزایش سن در معرض افزایش خطر ابتلا به انسداد مجاری اشکی هستند.

*     التهاب مزمن چشم. اگر چشمان شما به طور مداوم تحریک، قرمز و ملتهب است، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مجرای اشک مسدود شده هستید.

*     جراحی قبلی. جراحی قبلی چشم، پلک، بینی یا سینوس ممکن است باعث ایجاد مقداری اسکار در سیستم مجرای شود که احتمالاً بعداً منجر به مسدود شدن مجرای اشک می‌شود.

*     گلوکوم. داروهای ضد گلوکوم اغلب به صورت موضعی روی چشم استفاده می‌شود. اگر از این یا سایر داروهای موضعی چشم استفاده کرده اید، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مجرای اشک انسداد هستید.

*     درمان سرطان قبلی. اگر برای درمان سرطان پرتودرمانی یا شیمی درمانی انجام داده اید، به خصوص اگر پرتوها روی صورت یا سر شما متمرکز شده باشد، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مجرای اشکی مسدود شده هستید.

عوارض مجرای اشک مسدود شده

از آنجایی که اشک‌های شما آنطور که باید تخلیه نمی‌شوند، اشک‌هایی که در سیستم زهکشی باقی می‌مانند راکد می‌شوند. این باعث رشد باکتری‌ها، ویروس‌ها و قارچ‌ها می‌شود که می‌تواند منجر به عفونت و التهاب مکرر چشم شود.

هر بخشی از سیستم تخلیه اشک، از جمله غشای شفاف روی سطح چشم شما به نام ملتحمه، ممکن است به دلیل مسدود شدن مجرای اشک عفونی یا ملتهب شود.

پیشگیری از مجرای اشک مسدود شده

برای کاهش خطر ابتلا به انسداد مجرای اشکی در سنین بالاتر، درمان فوری التهاب یا عفونت چشم را دریافت کنید. برای جلوگیری از عفونت چشم در وهله اول این نکات را دنبال کنید:

*     دست‌های خود را به طور کامل و مرتب بشویید.

*     سعی کنید چشم‌های خود را مالش ندهید.

*     مدام خط چشم و ریمل خود را تعویض کنید. هرگز این لوازم آرایش را با دیگران به اشتراک نگذارید.

*     اگر از لنزهای تماسی استفاده می‌کنید، آنها را طبق توصیه‌های ارائه شده توسط سازنده و متخصص مراقبت از چشم خود تمیز نگه دارید.

تشخیص

برای تشخیص مجرای اشک مسدود شده در شما، پزشک با شما در مورد علائم شما صحبت می‌کند، چشمان شما را معاینه می‌کند و چند آزمایش انجام می‌دهد. پزشک شما همچنین داخل بینی شما را بررسی می‌کند تا مشخص کند که آیا اختلالات ساختاری مجاری بینی شما باعث انسداد شده است یا خیر. اگر ارائه دهنده شما مشکوک به مسدود شدن مجرای اشک باشد، ممکن است آزمایش‌های دیگری را برای یافتن محل انسداد انجام دهید.

آزمایش‌هایی که برای تشخیص انسداد مجرای اشکی استفاده می‌شوند عبارتند از:

*     تست تخلیه اشک. این آزمایش سرعت تخلیه اشک‌های شما را اندازه گیری می‌کند. یک قطره از رنگ مخصوص روی سطح هر چشم قرار می‌گیرد. اگر بعد از پنج دقیقه بیشتر رنگ هنوز روی سطح چشم شما باشد، ممکن است مجرای اشک مسدود شده داشته باشید.

*     شستشو و کاوشگری. پزشک شما ممکن است یک محلول نمکی را از طریق سیستم تخلیه اشک شما بشویید تا میزان تخلیه آن را بررسی کند. یا ممکن است یک ابزار باریک از طریق سوراخ‌های زهکشی کوچک گوشه درب به نام پونکتا وارد شود تا انسداد را بررسی کند. در برخی موارد این کاوش ممکن است حتی مشکل را برطرف کند.

*     آزمایش‌های تصویربرداری چشم. برای این روش‌ها، یک رنگ کنتراست از سوراخ گوشه پلک شما از طریق سیستم تخلیه اشک شما عبور داده می‌شود. سپس از اشعه ایکس، توموگرافی کامپیوتری (CT) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) برای یافتن محل و علت انسداد استفاده می‌شود.

درمان مجرای اشک مسدود شده

درمان شما بستگی به این دارد که چه چیزی باعث مسدود شدن مجرای اشکی شده است. ممکن است برای اصلاح مشکل به بیش از یک روش نیاز داشته باشید. اگر تومور باعث مسدود شدن مجرای اشکی شما شده باشد، درمان بر روی علت تومور متمرکز خواهد شد. ممکن است جراحی برای برداشتن تومور انجام شود، یا پزشک شما ممکن است استفاده از درمان‌های دیگر را برای کوچک کردن آن توصیه کند.

*     داروها. برای مبارزه با عفونت اگر پزشک شما مشکوک به وجود عفونت باشد، ممکن است قطره یا قرص‌های آنتی بیوتیکی برای چشم تجویز شود.

*     مراقب باشید و صبر کنید یا ماساژ دهید. نوزادانی که با مجرای اشکی مسدود شده متولد می‌شوند، اغلب بدون هیچ درمانی بهتر می‌شوند. این می‌تواند با بلوغ سیستم زهکشی در چند ماه اول زندگی اتفاق بیفتد. اغلب یک غشای بافت نازک روی دهانه ای باقی می‌ماند که به داخل بینی تخلیه می‌شود که به آن مجرای اشکی بینی می‌گویند. اگر مجرای اشک مسدود شده کودک شما بهبود نیابد، پزشک ممکن است یک تکنیک ماساژ ویژه را برای کمک به باز کردن غشاء به شما آموزش دهد.

*     اگر آسیبی به صورت شما وارد شده است که باعث انسداد مجاری اشکی شده است، ممکن است ارائه دهنده شما به شما پیشنهاد دهد که چند ماه منتظر بمانید تا ببیند آیا با بهبودی آسیب، وضعیت بهبود می‌یابد یا خیر. با کاهش تورم، مجاری اشک شما ممکن است خود به خود باز شوند.

*     اتساع، پروب و گرگرفتگی. برای نوزادان، این روش تحت بیهوشی عمومی انجام می‌شود. پزشک دهانه‌های پونکتال را با ابزار اتساع ویژه بزرگ می‌کند. سپس یک کاوشگر نازک از طریق سوراخ و به سیستم تخلیه اشک وارد می‌شود.

*     برای بزرگسالانی که سوراخ‌های تا حدی باریک شده‌اند، ممکن است پزشک با یک پروب کوچک، آن را گشاد کرده و سپس مجرای اشکی را شستشو دهد. به این می‌گویند آبیاری. آبیاری یک روش سرپایی ساده است که اغلب حداقل تسکین موقتی را فراهم می‌کند.

*     استنت گذاری یا لوله گذاری این روش معمولاً با استفاده از بیهوشی عمومی انجام می‌شود. یک لوله نازک، ساخته شده از سیلیکون یا پلی اورتان، از طریق یک یا هر دو نقطه در گوشه پلک شما رد می‌شود. سپس این لوله‌ها از طریق سیستم تخلیه اشک به بینی شما می‌گذرد. یک حلقه کوچک از لوله در گوشه چشم شما قابل مشاهده خواهد بود، و لوله‌ها معمولاً برای حدود سه ماه قبل از برداشتن باقی می‌مانند. عوارض احتمالی شامل التهاب ناشی از وجود لوله است.

*     اتساع کاتتر بالونی. اگر درمان‌های دیگر مؤثر نبوده یا انسداد عود کرده است، ممکن است از این روش استفاده شود. این معمولاً برای نوزادان و کودکان نوپا موثر است و همچنین ممکن است در بزرگسالان با انسداد نسبی استفاده شود. ابتدا یک بیهوشی عمومی تحویل داده می‌شود. سپس ارائه دهنده لوله ای به نام کاتتر را از طریق انسداد مجرای اشکی در بینی می‌گذراند. این لوله یک بالون تخلیه شده را روی نوک نگه می‌دارد. سپس بالون چند بار باد و تخلیه می‌شود تا انسداد باز شود.

عمل جراحی

جراحی که معمولاً برای درمان مجاری اشکی مسدود شده استفاده می‌شود داکریوسیستورینوستومی (dacryocystorhinostomy) نامیده می‌شود. این روش مسیری را باز می‌کند تا اشک دوباره از بینی شما خارج شود. به شما یک بیهوشی عمومی یا یک بی حسی موضعی در صورتی که به صورت سرپایی انجام شود، داده می‌شود.

مراحل این روش بسته به محل دقیق و میزان انسداد شما و همچنین تجربه و ترجیحات جراح شما متفاوت است.

*     خارجی. با داکریوسیستورینوستومی خارجی، جراح شما برشی را در کناره بینی، نزدیک کیسه اشکی ایجاد می‌کند. پس از اتصال کیسه اشکی به حفره بینی و قرار دادن استنت در مجرای جدید، جراح برش پوست را با چند بخیه می‌بندد.

*     آندوسکوپی یا اندونازال. با این روش، جراح شما از یک دوربین میکروسکوپی و سایر ابزارهای ریز استفاده می‌کند که از طریق دهانه بینی به سیستم مجرای شما وارد می‌شود. این روش نیازی به برش ندارد بنابراین هیچ جای زخمی باقی نمی‌گذارد. اما میزان موفقیت به اندازه روش خارجی بالا نیست.

پس از جراحی، از اسپری ضد احتقان بینی و قطره‌های چشمی برای جلوگیری از عفونت و کاهش التهاب استفاده خواهید کرد. پس از ۶ تا ۱۲ هفته، برای برداشتن هر گونه استنتی که برای باز نگه داشتن کانال جدید در طول فرآیند بهبودی استفاده می‌شود، به مطب ارائه دهنده خود باز خواهید گشت.

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

می‌توانید با مراجعه به ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی اولیه خود شروع کنید. پس از آن ممکن است به پزشک متخصص در درمان اختلالات چشمی به نام چشم پزشک ارجاع داده شوید. در برخی موارد، چشم پزشک ممکن است شما را به فردی ارجاع دهد که در جراحی پلاستیک چشم تخصص دارد.

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک می‌کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.

آنچه شما می‌توانید انجام دهید

قبل از قرار ملاقات خود فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

*     علائمی که داشته اید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسد.

*     تمام داروها، ویتامین‌ها و مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید، از جمله دوزهای مصرفی.

*     هر قطره چشمی که مصرف کرده اید.

*     سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید.

برای یک مجرای اشکی مسدود شده، برخی از سوالات اساسی که باید بپرسید عبارتند از:

*     محتمل‌ترین علت علائم من چیست؟

*     آیا دلایل احتمالی دیگری وجود دارد؟

*     آیا به هیچ آزمایشی نیاز دارم؟

*     وضعیت من چقدر طول خواهد کشید؟

*     چه درمان‌هایی در دسترس است و کدام را توصیه می‌کنید؟

*     چه عوارض جانبی می‌توانم از درمان انتظار داشته باشم؟

*     آیا این وضعیت به اختلال پزشکی دیگری مرتبط است؟

*     اگر کاری برای اصلاح این مشکل انجام ندهم، چه خطراتی برای بینایی من دارد؟

*     آیا بروشور یا مطالب چاپی دیگری دارید که بتوانم با خودم ببرم؟ مطالعه چه وب سایت‌هایی را پیشنهاد می‌کنید؟

از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید

پزشک شما احتمالاً تعدادی سؤال از شما می‌پرسد، مانند:

*     علائم شما از چه زمانی شروع شد؟

*     آیا علائم خود را همیشه تجربه می‌کنید یا می‌آیند و می‌روند؟

*     آیا چیزی علائم شما را تسکین می‌دهد؟

*     آیا برای این مشکل از قطره چشمی استفاده کرده اید؟

*     آیا قبلاً چشم یا پلک خود را جراحی کرده اید؟

*     آیا ضربه به صورت، جراحات، پرتودرمانی یا جراحی داشته اید؟

*     آیا تا به حال به بیماری‌های عصبی صورت مانند فلج بل مبتلا شده اید؟

*     آیا مشکلات پزشکی مانند دیابت یا اختلالات پوستی طولانی مدت مانند درماتیت آتوپیک دارید؟

*     آیا تا به حال به اختلال تیروئید مبتلا شده اید؟

*     آیا از لنزهای تماسی استفاده می‌کنید؟ آیا در گذشته از آنها استفاده کرده اید؟

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

خلاصه

پلک آماس یا بلفاریت چیست؟ بلفاریت (Blepharitis) التهاب پلک ها است. بلفاریت معمولاً هر دو چشم را در امتداد لبه های پلک درگیر می کند.

بلفاریت معمولاً زمانی رخ می دهد که غدد ریز روغنی در نزدیکی پایه مژه ها مسدود می شوند و باعث تحریک و قرمزی می شوند. چندین بیماری و شرایط می توانند باعث بلفاریت شوند.

پلک آماس اغلب یک بیماری مزمن است که درمان آن دشوار است. بلفاریت می تواند ناراحت کننده و ناخوشایند باشد. اما معمولاً آسیب دائمی به بینایی شما وارد نمی کند و مسری نیست.

بلفاریت

بلفاریت نوعی التهاب در لبه پلک ها است. پلک ها می توانند تحریک شده و خارش داشته باشند و با پوسته هایی که به مژه ها می چسبند، چرب و پوسته پوسته به نظر می رسند. افراد مبتلا به بلفاریت گاهی اوقات با پلک هایشان به هم چسبیده از خواب بیدار می شوند. برخی دیگر ممکن است با اشک خشک شده در اطراف چشم و احساس وجود شن در چشمان خود بیدار شوند. در این تصویر، زردی دور چشم از رنگ زردی است که گاهی در تست های تشخیصی استفاده می شود.

علائم بلفاریت

علائم و نشانه های بلفاریت معمولاً در صبح بدتر می شوند. آنها عبارتند از:

*     چشمان اشک آلود

*     چشم های قرمز

*     احساس وجود شن، سوزش یا خارش در چشم

*     پلک هایی که چرب به نظر می رسند

*     خارش پلک ها

*     پلک های قرمز و متورم

*     پوسته پوسته شدن پوست اطراف چشم

*     مژه های پوسته دار

*     چسبیدن پلک

*     پلک زدن مکرر

*     حساسیت به نور

*     تاری دید که معمولا با پلک زدن بهبود می یابد

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر علائم و نشانه‌های پلک آماس دارید که علیرغم رعایت بهداشت خوب – تمیز کردن و مراقبت منظم از ناحیه آسیب‌دیده – به نظر می‌رسد بهبود نمی‌یابند – با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید.

دلایل بلفاریت

علت دقیق بلفاریت مشخص نیست. ممکن است با یک یا چند مورد از موارد زیر مرتبط باشد:

*     درماتیت سبورئیک – شوره سر و ابروها

*     عفونت

*     گرفتگی یا عملکرد نادرست غدد چربی در پلک شما

*     روزاسه – یک بیماری پوستی که با قرمزی صورت مشخص می شود

*     آلرژی، از جمله واکنش های آلرژیک به داروهای چشم، محلول های لنز تماسی یا آرایش چشم

*     کنه مژه یا شپش

*     خشکی چشم

عوارض بلفاریت

اگر بلفاریت دارید، ممکن است این موارد را نیز داشته باشید:

*     مشکلات مژه. پلک آماس می تواند باعث ریزش مژه های شما، رشد غیر طبیعی (مژه های نامناسب) یا از دست دادن رنگ شود.

*     مشکلات پوستی پلک. زخم می تواند بر روی پلک های شما به دلیل بلفاریت طولانی مدت ایجاد شود. یا ممکن است لبه های پلک به سمت داخل یا خارج بچرخند.

*     ریزش زیاد اشک یا خشکی چشم. ترشحات غیر طبیعی روغنی و سایر مواد زائد ریخته شده از پلک ها، مانند پوسته پوسته شدن همراه با شوره سر، می توانند در لایه اشک شما جمع شوند – محلول آب، روغن و مخاطی که اشک را تشکیل می دهد.

لایه اشک غیرطبیعی با مرطوب نگه داشتن پلک های شما تداخل می کند. این می تواند چشم های شما را تحریک کند و باعث علائم خشکی چشم یا اشک ریزی بیش از حد شود.

*     گل مژه. گل مژه عفونتی است که در نزدیکی قاعده مژه ایجاد می شود. نتیجه یک توده دردناک در لبه پلک شما است. گل مژه معمولاً بیشتر روی سطح پلک قابل مشاهده است.

*     گل مژه ی مزمن. گل مژه ی مزمن زمانی اتفاق می افتد که در یکی از غدد چربی کوچک در حاشیه پلک، درست در پشت مژه ها، انسداد ایجاد شود. این انسداد باعث التهاب غده می شود که باعث تورم و قرمزی پلک می شود. این می تواند پاک شود یا به یک برآمدگی سخت و غیر حساس تبدیل شود.

*     چشم صورتی مزمن. بلفاریت می تواند منجر به حملات مکرر چشم صورتی (ملتحمه) شود.

*     آسیب به قرنیه. تحریک مداوم پلک های ملتهب یا مژه های نادرست می تواند باعث ایجاد زخم در قرنیه شود. نداشتن اشک کافی می تواند خطر ابتلا به عفونت قرنیه را افزایش دهد.

گل مژه

گل مژه یک عفونت باکتریایی است که یک یا چند غدد کوچک نزدیک پایه مژه شما را درگیر می کند. شبیه جوش یا جوش است و اغلب دردناک است.

گل مژه‌ی مزمن

گل مژه ی مزمن (که به طور برجسته در پلک فوقانی نشان داده شده است) غده مسدود شده ای است که درست در پشت قاعده مژه ها ملتهب شده است. اگرچه شالازیون در هنگام رشد می تواند دردناک باشد، اما می تواند به تورم نسبتاً بدون درد تبدیل شود که مانند یک مهره کوچک در پلک شما احساس می شود. این عکس التهاب مشابهی را در پلک پایین نشان می دهد.

تشخیص بلفاریت

آزمایش ها و روش های مورد استفاده برای تشخیص بلفاریت عبارتند از:

*     معاینه چشمان شما. پزشک شما ممکن است از یک ابزار بزرگ‌نمایی مخصوص برای معاینه پلک‌ها و چشم‌های شما استفاده کند.

*     سواب زدن پوست برای آزمایش. در موارد خاص، پزشک ممکن است از یک سواب برای جمع آوری نمونه ای از روغن یا پوسته ای که روی پلک شما تشکیل می شود استفاده کند. این نمونه را می توان از نظر باکتری، قارچ یا شواهدی از آلرژی تجزیه و تحلیل کرد.

درمان پلک آماس

اقدامات خودمراقبتی، مانند شستن چشم ها و استفاده از کمپرس گرم، ممکن است تمام موارد مورد نیاز برای اکثر موارد بلفاریت باشد. اگر اقدامات خودمراقبتی کافی نباشد، پزشک ممکن است درمان‌های تجویزی از جمله:

*     داروهایی که با عفونت مبارزه می کنند. نشان داده شده است که آنتی بیوتیک های اعمال شده روی پلک علائم را تسکین داده و عفونت باکتریایی پلک ها را برطرف می کند. اینها به اشکال مختلفی از جمله قطره چشم، کرم و پماد موجود هستند.

اگر به آنتی بیوتیک های موضعی پاسخ نمی دهید، ممکن است پزشک آنتی بیوتیک خوراکی را پیشنهاد کند.

*     داروهایی برای کنترل التهاب. برای این کار از قطره یا پماد استروئیدی استفاده می شود، به طور کلی فقط برای افرادی که به درمان های دیگر پاسخ نمی دهند. پزشک ممکن است هم داروهای آنتی بیوتیک و هم داروهای ضد التهابی را تجویز کند.

*     داروهایی که بر سیستم ایمنی تاثیر می گذارند. نشان داده شده است که سیکلوسپورین موضعی (Restasis) برخی علائم و نشانه های بلفاریت را تسکین می دهد.

*     درمان برای بیماری‌های زمینه ای. بلفاریت ناشی از درماتیت سبورئیک، روزاسه یا سایر بیماری ها ممکن است با درمان بیماری زمینه ای کنترل شود.

سایر گزینه های درمانی، مانند استفاده از نور پالسی شدید ممکن است غدد را باز کند. مطالعه بیشتری لازم است.

بلفاریت به ندرت به طور کامل ناپدید می شود. حتی با درمان موفقیت آمیز، این وضعیت اغلب مزمن است و نیاز به مراقبت روزانه با تمیز کردن پلک دارد. اگر به درمان پاسخ ندهید، یا اگر مژه‌هایتان را هم از دست داده‌اید یا فقط یک چشم تحت تأثیر قرار گرفته است، این بیماری می‌تواند ناشی از سرطان موضعی پلک باشد.

خودمراقبتی

اقدامات خودمراقبتی ممکن است تنها درمان مورد نیاز برای اکثر موارد بلفاریت باشد.

روزانه چشمان خود را تمیز کنید

اگر بلفاریت دارید، این درمان خودمراقبتی را دو تا چهار بار در روز در طول تشدید و یک یا دو بار در روز پس از کنترل بیماری دنبال کنید:

*     یک کمپرس گرم را روی چشم بسته خود به مدت چند دقیقه قرار دهید تا رسوبات پوسته روی پلک های شما از بین برود.

*     با استفاده از یک دستمال تمیز یا انگشت تمیز، پلک ها را محکم اما به آرامی ماساژ دهید.

*     فوراً از یک دستمال تمیز یا اپلیکاتور با نوک پنبه مرطوب شده با آب گرم و چند قطره شامپو بچه رقیق شده یا یک شوینده پلک بدون نسخه برای شستن ذرات روغنی یا پوسته های زیر مژه استفاده کنید. برای هر چشم از یک پارچه تمیز متفاوت استفاده کنید.

*     در برخی موارد، ممکن است لازم باشد در مورد تمیز کردن لبه پلک‌های خود در مژه‌ها دقت بیشتری داشته باشید. برای انجام این کار، پلک خود را به آرامی از چشم خود جدا کرده و با استفاده از دستمال شستشو، به آرامی پایه مژه ها را مالش دهید. این به جلوگیری از آسیب رساندن به قرنیه با دستمال کمک می کند.

*     از پزشک خود بپرسید که آیا پس از تمیز کردن پلک به این روش باید از پماد آنتی بیوتیک موضعی استفاده کنید یا خیر.

*     پلک های خود را با آب گرم بشویید و به آرامی با یک حوله تمیز و خشک آنها را خشک کنید.

هنگامی که پلک های شما ملتهب هستند، ممکن است استفاده از آرایش چشم را متوقف کنید. آرایش می تواند تمیز نگه داشتن پلک ها و عاری از آلودگی را سخت تر کند. همچنین، ممکن است آرایش بتواند باکتری‌ها را دوباره به آن ناحیه وارد کند یا باعث واکنش آلرژیک شود.

چشمان خود را تر کنید

اشک مصنوعی بدون نسخه را امتحان کنید. این قطره ها می توانند به رفع خشکی چشم کمک کنند.

شوره سر و کنه را کنترل کنید

اگر شوره سر دارید که به بروز پلک آماس شما کمک می کند، از پزشک خود بخواهید شامپوی شوره سر را توصیه کند. استفاده از شامپو شوره سر ممکن است علائم و نشانه های بلفاریت شما را تسکین دهد.

استفاده روزانه از شامپو روغن درخت چای روی پلک های شما ممکن است به مقابله با کنه ها کمک کند. یا سعی کنید یک بار در هفته به آرامی پلک های خود را با ۵۰ درصد روغن درخت چای که بدون نسخه در دسترس است، بشویید. اگر در عرض شش هفته بهبودی مشاهده نکردید با پزشک خود تماس بگیرید. و اگر روغن درخت چای پوست یا چشم شما را تحریک می کند، استفاده از آن را متوقف کنید.

طب جایگزین

هیچ درمان دارویی جایگزینی برای کاهش علائم بلفاریت ثابت نشده است. با این حال، رژیم غذایی غنی از اسیدهای چرب امگا ۳ یا مکمل های حاوی اسیدهای چرب امگا ۳ ممکن است به بلفاریت مرتبط با روزاسه کمک کند. اسیدهای چرب امگا ۳ در غذاهایی مانند سالمون، ماهی تن، قزل آلا، دانه کتان و گردو یافت می شود. مطالعه بیشتری لازم است.

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

احتمالاً درمان پلک آماس را با مراجعه به پزشک خانواده خود شروع کنید. اگر پزشک شما مشکوک به مشکل پلک مانند بلفاریت باشد، ممکن است به یک متخصص چشم (بینایی‌سنجی یا چشم‌پزشک) ارجاع دهید.

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.

آنچه شما می توانید انجام دهید

فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

*     علائم شما، از جمله علائمی که ممکن است به نظر غیرمرتبط با بلفاریت باشد، و زمانی که شروع شد

*     تمام داروها، ویتامین ها یا سایر مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوزها

*     سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید

برای بلفاریت، سوالاتی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:

*     چه چیزی احتمالاً باعث علائم من می شود؟

*     دلایل احتمالی دیگر برای این علائم چیست؟

*     چه شرایط پزشکی می تواند باعث این مشکل شود؟

*     به چه آزمایشاتی نیاز خواهم داشت؟

*     آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟

*     آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ مطالعه چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

*     آیا می توانم به استفاده از لنزهای تماسی ادامه دهم؟

*     آیا باید مراقب تمیز کردن لنزهای تماسی و کیف حمل خود باشم؟

*     آیا می توانم به آرایش چشم ادامه دهم؟

*     آیا نیاز به ویزیت بعدی دارم؟ چه زمانی؟

از پرسیدن سوالات دیگر که در لیست بالا قرار ندارد دریغ نکنید.

از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید

پزشک شما احتمالاً از شما سؤالاتی می پرسد، مانند:

*     آیا علائم شما می آیند و می روند یا همیشه آنها را دارید؟

*     آیا علائم شما در صبح بدتر است یا در اواخر روز؟

*     آیا از لنزهای تماسی استفاده کرده اید؟

*     آیا اخیراً برندهای لوازم آرایشی را تغییر داده اید؟

*     آیا اخیراً برند صابون یا شامپو را تغییر داده اید؟

*     آیا به نظر می رسد چیزی علائم شما را بهبود می بخشد؟

*     به نظر می رسد چه چیزی علائم شما را بدتر می کند؟

*     آیا کسی از نزدیکان شما اخیراً عفونت چشمی داشته است؟

*     آیا تا به حال بیماری چشمی، جراحی چشم یا جراحت چشم داشته اید؟

*     آیا بیماری دیگری دارید؟

کاری که در این بین می توانید انجام دهید

در حالی که منتظر قرار ملاقات خود هستید، ممکن است با شستن ملایم پلک های خود هر روز چند بار از سوزش چشم خلاص شوید. برای شستن پلک ها:

*     یک دستمال شستشوی گرم را به مدت پنج دقیقه روی پلک های بسته خود بمالید.

*     پلک های بسته خود را به آرامی با محلول رقیق شده شامپو بچه مالش دهید. از یک دستمال تمیز یا انگشتان تمیز استفاده کنید. ممکن است لازم باشد پلک را از چشم خود دور نگه دارید تا در امتداد حاشیه مژه بمالید. برداشتن پوسته ها ممکن است به چند دقیقه مالش ملایم نیاز داشته باشد.

*     چشمان خود را کاملا با آب گرم بشویید.

از هر چیزی که چشم شما را تحریک می کند، مانند آرایش چشم و لنزهای تماسی خودداری کنید.

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما