با ما همراه باشید

پزشکی

یادزدودگی یا فراموشی؛ Amnesia

منتشر شده

در

بررسی اجمالی

یادزدودگی چیست؟ یادزدودگی یا فراموشی و یا در زبان انگلیسی Amnesia به از دست دادن خاطرات مانند حقایق، اطلاعات و تجربیات اشاره دارد. اگرچه فراموش‌کردن هویت یک وسیله معمول در سینما و تلویزیون است، اما به‌طور کلی در فراموشی واقعی چنین نیست.

در عوض، افراد مبتلا به فراموشی – که به آن سندرم یادزدودگی نیز گفته‌می‌شود – معمولاً می‌دانند که چه کسانی هستند. اما آن‌ها ممکن است در یادگیری اطلاعات جدید و تشکیل خاطرات جدید مشکل داشته‌باشند.

فراموشی می‌تواند در اثر آسیب به مناطقی از مغز ایجاد شود که برای پردازش حافظه حیاتی هستند. بر خلاف یک دوره موقت از دست دادن حافظه (فراموشی کلی گذرا)، یادزدودگی می‌تواند دائمی باشد.

هیچ درمان خاصی برای یادزدودگی وجود ندارد، اما تکنیک‌هایی برای تقویت حافظه و پشتیبانی روانشناختی می‌تواند به افراد مبتلا به یادزدودگی و خانواده‌های آن‌ها کمک کند.

 

علائم یادزدودگی

دو ویژگی اصلی یادزدودگی عبارتند از:

* دشواری در یادگیری اطلاعات جدید پس از شروع یادزدودگی (یادزدودگی آنتروگراد یا یادزدودگی پیش گستر)

* دشواری در به‌خاطر سپردن رویدادهای گذشته و اطلاعات آشنای قبلی (یادزدودگی رتروگراد یا یادزدودگی پس گستر)

اغلب افراد مبتلا به یادزدودگی با حافظه کوتاه‌مدت خود مشکل دارند و نمی‌توانند اطلاعات جدید را حفظ کنند. خاطرات اخیر به‌احتمال‌زیاد از دست می‌روند، در حالی‌که خاطرات عمیق‌تر و دور از دسترس‌تر ممکن است حفظ شوند. ممکن است فردی تجربیات دوران کودکی را به یاد بیاورد یا نام رئیس جمهورهای گذشته را بداند، اما نتواند نام رئیس‌جمهور فعلی را ذکر کند، بداند در چه ماهی قرار دارد یا به یاد داشته‌باشد که برای صبحانه چه خورده‌است.

از دست دادن حافظه بر هوش، دانش عمومی، آگاهی، توجه، قضاوت، شخصیت یا هویت فرد تأثیر نمی‌گذارد. افراد مبتلا به یادزدودگی معمولاً می‌توانند کلمات نوشتاری و گفتاری را درک کنند و می‌توانند مهارت‌هایی مانند دوچرخه‌سواری یا نواختن پیانو را بیاموزند.

یادزدودگی یا فراموشی مانند زوال عقل نیست. فراموشی اغلب شامل از دست دادن حافظه است، اما شامل مشکلات شناختی مهم دیگری نیز می‌شود که منجر به کاهش عملکرد روزانه می‌شود.

الگوی فراموشی نیز یکی از علائم شایع اختلال شناختی خفیف (MCI) است، اما حافظه و دیگر مشکلات شناختی در MCI به‌اندازه موارد تجربه‌شده در زوال عقل شدید نیستند.

علائم و نشانه‌های دیگر

بسته به‌علت فراموشی، سایر علائم و نشانه‌ها ممکن است شامل موارد زیر باشند:

* خاطرات کاذب (خیالی و موهوم) یا به‌طور کامل اختراع‌شده یا برگرفته‌شده از خاطرات واقعی که به‌لحاظ زمانی دچار خطا شده‌اند

* سردرگمی یا انحراف

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم

هر کسی که از دست دادن حافظه، آسیب به سر، سردرگمی یا بی‌نظمی را تجربه می‌کند، نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد.

فرد مبتلا به فراموشی ممکن است نتواند موقعیت مکانی خود را شناسایی کند یا حضور ذهن برای جستجوی مراقبت‌های پزشکی داشته‌باشد. اگر کسی که می‌شناسید علائم یادزدودگی دارد، به او کمک کنید تا به‌دنبال مراقبت پزشکی باشد.

 

دلایل یادزدودگی

عملکرد حافظه عادی شامل بخش‌های زیادی از مغز است. هر بیماری یا آسیبی که بر مغز تأثیر می‌گذارد می‌تواند در حافظه اختلال ایجاد کند.

فراموشی می‌تواند ناشی از آسیب به ساختارهایی از مغز باشد که سیستم لیمبیک را تشکیل می‌دهند، یعنی بخش‌هایی که احساسات و خاطرات شما را کنترل می‌کنند. این ساختارها شامل تالاموس که در اعماق مرکز مغز شما قرار دارد، و ساختارهای هیپوکامپ که در بخش‌های گیجگاهی مغز شما قرار دارند، می‌شوند.

فراموشی ناشی از آسیب یا جراحت مغزی به‌عنوان فراموشی عصبی شناخته می‌شود. علل احتمالی فراموشی عصبی عبارتند از:

* سکته مغزی

* التهاب مغزی (آنسفالیت) در نتیجه عفونت با ویروسی مانند ویروس هر پس سیمپلکس (تبخال سیمپلکس)، به‌عنوان یک واکنش خودایمنی نسبت به سرطان در جایی دیگر از بدن (آنسفالیت لیمبیک پارانوپلاستیک) یا به‌عنوان یک واکنش خودایمنی در غیاب سرطان

* کمبود اکسیژن کافی در مغز، به‌عنوان‌مثال، در اثر حمله قلبی، دیسترس تنفسی یا تنگی نفس یا مسمومیت با مونوکسید کربن

* مصرف طولانی مدت مشروبات الکلی که منجر به کمبود تیامین (ویتامین B1) می‌شود.

* تومورها در مناطقی از مغز که حافظه را کنترل می‌کنند

* بیماری‌های مخرب مغزی مانند بیماری آلزایمر و سایر اشکال زوال عقل

* تشنج

* داروهای خاصی مانند بنزودیازپین ها یا سایر داروهایی که به‌عنوان مسکن عمل می‌کنند

* آسیب‌های سر که باعث ضربه مغزی می‌شوند، خواه ناشی از تصادف رانندگی و خواه ناشی از ورزش، می‌توانند منجر به سردرگمی و مشکلاتی در به یاد آوردن اطلاعات جدید شوند. این امر به‌ویژه در مراحل اولیه بهبودی شایع است. آسیب‌های سر خفیف معمولاً باعث فراموشی پایدار نمی‌شوند، اما آسیب‌های سر شدید ممکن است باعث فراموشی دائمی شوند.

نوع نادر دیگری از یادزدودگی، به‌نام یادزدودگی تجزیه‌ای یا گسسته، ناشی از شوک عاطفی یا تروما، مانند قربانی یک جنایت خشونت‌آمیز بودن است. در این اختلال، فرد ممکن است خاطرات شخصی و اطلاعات زندگی‌نامه ای خود را از دست بدهد، اما معمولاً فقط به‌طور مختصر.

 

عوامل خطر فراموشی

اگر موارد زیر را تجربه کرده باشید، احتمال ابتلا به یادزدودگی در شما ممکن است افزایش یابد:

* جراحی مغز، آسیب به سر یا تروما

* سکته مغزی

* سوء مصرف الکل

* تشنج

 

عوارض فراموشی

فراموشی از نظر شدت و دامنه متفاوت است، اما حتی فراموشی خفیف بر فعالیت‌های روزانه و کیفیت زندگی تأثیر می‌گذارد. این سندرم می‌تواند در محل کار، مدرسه و محیط‌های اجتماعی مشکل ایجاد کند.

ممکن است بازیابی خاطرات از دست رفته ممکن نباشد. برخی از افراد با مشکلات حافظه شدید باید در یک وضعیت تحت نظارت یا مرکز مراقبت‌های گسترده زندگی کنند.

 

پیشگیری از فراموشی

از آنجا که آسیب به مغز می‌تواند علت اصلی یادزدودگی باشد، مهم است که اقداماتی برای به حداقل رساندن احتمال آسیب مغزی انجام دهید. برای مثال:

* از مصرف الکل خودداری کنید

* هنگام دوچرخه‌سواری از کلاه ایمنی و هنگام رانندگی از کمربند ایمنی استفاده‌کنید.

* هر عفونت را به‌سرعت درمان کنید تا فرصتی برای سرایت به مغز نداشته‌باشد.

* اگر علائمی دارید که نشان‌دهنده سکته مغزی یا آنوریسمی مغزی است، مانند سردرد شدید یا بی‌حسی یا فلج یک‌طرفه فوراً به مراکز درمانی مراجعه کنید.

 

تشخیص فراموشی

برای تشخیص فراموشی یا تشخیص یادزدودگی، پزشک یک ارزیابی جامع انجام خواهد داد تا سایر علل احتمالی از دست دادن حافظه مانند بیماری آلزایمر، سایر موارد زوال عقل، افسردگی یا تومور مغزی را رد کند.

 

سوابق پزشکی

ارزیابی با بررسی یک سابقه پزشکی دقیق شروع می‌شود. از آنجا که فرد مبتلا به از دست دادن حافظه ممکن است نتواند اطلاعات کاملی ارائه دهد، یک عضو خانواده، دوست یا یک مراقب دیگر نیز به‌طور کلی در جلسه مصاحبه شرکت می‌کند.

پزشک سؤالات زیادی در مورد درک از دست دادن حافظه می‌پرسد. مسائلی که ممکن است مورد توجه قرار گیرند عبارتند از:

* نوع از دست دادن حافظه- جدید است یا طولانی مدت

* زمانی که مشکلات مربوط به حافظه شروع شد و چگونگی پیشرفت آن‌ها

* عواملی مانند ضربه به سر، سکته مغزی یا جراحی

* سابقه خانوادگی به‌ویژه بیماری‌های عصبی

* مصرف مواد مخدر و الکل

* علائم و نشانه‌های دیگر، مانند گیجی، مشکل در تکلم یا سخن گفتن، تغییرات شخصیتی یا اختلال در توانایی مراقبت از خود

* سابقه تشنج، سردرد، افسردگی یا سرطان

 

معاینه جسمی

معاینه جسمی ممکن است شامل معاینه عصبی برای بررسی رفلکس ها، عملکرد حسی، تعادل و دیگر جنبه‌های فیزیولوژیکی مغز و سیستم عصبی باشد.

 

آزمون‌های شناختی

پزشک تفکر، قضاوت و حافظه اخیر و طولانی مدت فرد را مورد آزمایش قرار می‌دهد. او اطلاعات عمومی فرد مانند نام رئیس‌جمهور فعلی و همچنین اطلاعات شخصی و وقایع گذشته را بررسی می‌کند. پزشک همچنین ممکن است از فرد بخواهد فهرستی از کلمات را تکرار کند.

ارزیابی حافظه می‌تواند به تعیین میزان از دست دادن حافظه کمک کند و بینش هایی را در مورد اینکه فرد ممکن است به چه نوع کمکی نیاز داشته‌باشد، فراهم کند.

 

آزمون‌های تشخیصی

پزشک ممکن است موارد زیر را تجویز کند:

* آزمایشهای تصویربرداری– شامل MRI و سی تی اسکن- برای بررسی آسیب یا ناهنجاری‌های مغزی

* آزمایش خون برای بررسی عفونت، کمبودهای تغذیه‌ای یا مسائل دیگر

* الکتروانسفالوگرام برای بررسی وجود فعالیت تشنج

 

درمان

درمان فراموشی یا درمان یادزدودگی بر تکنیک‌ها و استراتژی‌های برای کمک به جبران مشکل حافظه و پرداختن به هر بیماری زمینه‌ای که باعث فراموشی می‌شود، تمرکز دارد.

 

کار درمانی

فرد مبتلا به فراموشی ممکن است با یک کاردرمانگر برای یادگیری اطلاعات جدید برای جایگزینی آنچه از دست رفته، یا استفاده از خاطرات دست‌نخورده به‌عنوان پایه‌ای برای دریافت اطلاعات جدید کار کند.

آموزش حافظه همچنین ممکن است شامل استراتژی‌های مختلفی برای سازماندهی اطلاعات باشد، به‌گونه‌ای که برای به یاد آوردن و بهبود درک مکالمه گسترده آسان‌تر است.

 

کمک فن‌آوری

بسیاری از افراد مبتلا به فراموشی استفاده از فناوری‌های هوشمند مانند گوشی هوشمند یا یک‌دستگاه تبلت را مفید می‌دانند. با کمی آموزش و تمرین، حتی افراد مبتلا به فراموشی شدید هم می‌توانند از این دستگاه‌های الکترونیکی برای کمک به کارهای روزمره خود استفاده‌کنند. به‌عنوان‌مثال، گوشی‌های هوشمند می‌توانند برای یادآوری رویدادهای مهم یا مصرف دارو برنامه‌ریزی شوند.

حافظه‌های کم‌مصرف شامل دفترچه یادداشت، تقویم دیواری، دفترچه یادداشت و عکس از افراد و مکان‌ها هستند.

 

داروها یا مکمل‌ها

در حال حاضر هیچ دارویی برای درمان اکثر انواع فراموشی در دسترس نیست. فراموشی یا یادزدودگی ناشی از سندرم ورنیکه-کورساکف شامل کمبود تیامین است. درمان شامل جایگزین‌کردن این ویتامین و ارائه تغذیه مناسب است. اگرچه درمان شامل پرهیز جدی از مصرف نوشیدنی‌های الکلی نیز می‌شود، که می‌تواند به جلوگیری از آسیب بیشتر کمک کند. به هرحال اغلب افراد ممکن است تمام حافظه از دست رفته خود را بازیابی نکنند.

بهترین دارو برای فراموشی شما پس از معاینه دقیق شما توسط پزشک متخصص تجویز خواهد شد.

تحقیقات ممکن است روزی به درمان‌های جدیدی برای اختلالات حافظه منجر شود اما پیچیدگی فرایندهای مغزی درگیر باعث می‌شود که بعید به نظر برسد که یک دارو بتواند تمام مشکلات حافظه را حل کند.

 

مقابله و پشتیبانی

زندگی با فراموشی می‌تواند برای کسانی‌که دچار از دست دادن حافظه هستند و همچنین برای خانواده و دوستان آن‌ها ناامید کننده باشد. افراد مبتلا به‌شکل‌های شدید فراموشی ممکن است نیاز به‌کمک مستقیم خانواده، دوستان یا مراقبان حرفه‌ای داشته‌باشند.

صحبت‌کردن با افرادی که می‌دانند شما چه می‌کنید و نیز افرادی که ممکن است بتواند توصیه‌ها یا نکاتی را در مورد زندگی با فراموشی شما ارائه دهد، می‌تواند مفید باشد. از پزشک خود بپرسید آیا از یک گروه حمایتی در منطقه شما در خصوص افراد مبتلا به فراموشی و عزیزانشان اطلاع دارد یا خیر.

اگر یک علت زمینه‌ای برای یادزدودگی شناسایی شود، سازمان‌های ملی وجود دارند که می‌توانند اطلاعات اضافی یا پشتیبانی برای فرد و خانواده‌های آن‌ها فراهم کنند.

 

آماده‌شدن برای قرار ملاقات با پزشک

به‌احتمال‌زیاد با مراجعه به پزشک خانواده یا پزشک عمومی کار خود را شروع می‌کنید اما ممکن است به پزشک متخصص در زمینه اختلالات مغز و سیستم عصبی (نورولوژیست) نیز ارجاع داده شوید.

سعی کنید حتماً به‌موقع به قرار ملاقات خود برسید. این اطلاعات به شما کمک می‌کند تا برای قرار ملاقات آماده شوید و بدانید چه انتظاری از دکترتان دارید.

 

کاری که می‌توانید انجام دهید

* هر نشانه غیرمعمولی را که تجربه می‌کنید، از جمله هر نشانه‌ای که ممکن است حتی به فراموشی بی‌ارتباط به نظر برسد، یادداشت کنید.

* اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس عمده یا تغییرات اخیر در زندگی که می‌توانید به‌خاطر بیاورید را یادداشت کنید. از اعضای خانواده یا دوستان خود بخواهید به شما کمک کنند، تا از کامل بودن لیست خود اطمینان حاصل کنید.

* لیستی از تمام داروها، ویتامین‌ها یا مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید تهیه کنید.

* از یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود بخواهید که همراه شما بیاید. حتی در بهترین شرایط، به‌خاطر سپردن تمام اطلاعاتی که در طول یک قرار ملاقات به شما ارائه می‌شود می‌تواند دشوار باشد. کسی که همراه شما است می‌تواند به شما کمک کند تا همه چیزهایی که گفته‌شده را به یاد بیاورید.

* یک دفترچه یادداشت و خودکار یا مداد همراه داشته‌باشید تا نکاتی که می‌خواهید بعداً به یاد داشته‌باشید را یادداشت کنید.

* سؤالاتی که باید از دکترتان بپرسید را یادداشت کنید.

تهیه فهرستی از سؤالات می‌تواند به شما کمک کند تا بیش ترین وقت خود را با دکترتان بگذرانید و همچنین اطمینان حاصل کنید که هر آنچه می‌خواهید بپرسید را پوشش می‌دهید. برای فراموشی یا یادزدودگی، برخی سؤالات اساسی که باید از دکترتان بپرسید عبارتند از:

* مهم ترین علت علائم من چیست؟

* آیا علل احتمالی دیگری برای علائم من وجود دارد؟

* من به چه نوع آزمون‌هایی نیاز دارم؟ آیا این آزمون‌ها به آمادگی خاصی نیاز دارند؟

* آیا حافظه‌ی من باز خواهد گشت؟

* چه درمان‌هایی در دسترس است و کدام را توصیه می‌کنید؟

* چگونه می‌توانم آن‌ها را با هم مدیریت کنم؟

* آیا باید فعالیتی را محدود کنم؟

* آیا بروشور یا مطالب چاپی دیگری هست که من بتوانم داشته باشم؟ شما چه وب‌سایت نهایی را توصیه می‌کنید؟

علاوه بر سؤالاتی که برای پرسیدن از پزشک خود آماده کرده‌اید، پرسیدن در مورد هر مطلبی که در طول قرار ملاقات آن را درک نمی‌کنید، تردید نکنید.

 

از دکترتان چه انتظاری داشته‌باشید؟

پزشک شما احتمالاً چند سؤال از شما می‌پرسد، از جمله:

* چه زمانی برای اولین بار متوجه از دست دادن حافظه خود شدید؟

* آیا در آن زمان علائم دیگری را تجربه کرده‌اید؟

* آیا شما درگیر هیچ‌گونه تروما بودید؟ به‌عنوان‌مثال، تصادف رانندگی، برخورد شدید در ورزش یا حمله؟

* آیا بیماری یا اتفاق دیگری باعث از دست رفتن حافظه شما شده‌است؟

* آیا چیزی به بهبود حافظه شما کمک می‌کند؟

* به نظر می‌رسد چه چیزی از دست دادن حافظه شما را بدتر می‌کند؟

* آیا مشکلات حافظه متناوب است یا ثابت؟

* آیا از دست دادن حافظه ثابت است یا بدتر می‌شود؟

* آیا از دست دادن حافظه به‌طور ناگهانی رخ‌داده یا به‌صورت تدریجی اتفاق افتاد؟

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

ادامه مطلب
تبلیغات
برای افزودن دیدگاه کلیک کنید

یک پاسخ بگذارید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

پزشکی

آترواسکلروز یا تصلب شرایین؛ Atherosclerosis

منتشر شده

در

توسط

خلاصه

آترواسکلروز چیست؟ آترواسکلروز و یا آرتریواسکلروز یا بیماری تصلب شرایین که در انگلیسی به آن Arteriosclerosis  یا Atherosclerosis می‌گویند، گاهی اوقات به یک معنی به کار می روند، اما بین این دو اصطلاح تفاوت وجود دارد.

آرتریواسکلروز هنگامی رخ می دهد که رگ های خونی که اکسیژن و مواد مغذی را از قلب به بقیه بدن حمل می کنند، ضخیم و سفت می شوند و گاهی جریان خون را به اندام ها و بافت ها محدود می کنند. شریان های سالم انعطاف پذیر و کشسان هستند. اما به مرور زمان، دیواره های شریان ها می توانند سفت شوند، یک بیماری که معمولا سخت شدن شریان ها نامیده می شود.

آترواسکلروز نوع خاصی از تصلب شرایین است.

آترواسکلروز تجمع چربی ها، کلسترول و مواد دیگر در داخل و روی دیواره شریان است. این تجمع پلاک نامیده می شود. پلاک می تواند باعث تنگ شدن شریان ها و مسدود شدن جریان خون شود. پلاک همچنین می تواند بترکد و منجر به لخته شدن خون شود.

اگرچه آترواسکلروز اغلب به عنوان یک مشکل قلبی در نظر گرفته می شود، اما می تواند بر شریان ها در هر جایی از بدن تاثیر بگذارد. آترواسکلروز را می توان درمان کرد. عادات سالم سبک زندگی می تواند به جلوگیری از آترواسکلروز کمک کند.

 

علائم

آترواسکلروز یا تصلب شرایین خفیف معمولا هیچ علامتی ندارد.

علائم آترواسکلروز معمولا تا زمانی که یک سرخرگ آنقدر تنگ یا مسدود نشده باشد که نتواند خون کافی را برای اندام ها و بافت ها تامین کند، اتفاق نمی افتد. گاهی اوقات یک لخته خون به طور کامل جریان خون را مسدود می کند. لخته ممکن است از هم بپاشد و باعث حمله قلبی یا سکته مغزی شود.

علائم آترواسکلروز متوسط تا شدید به این بستگی دارد که کدام شریان ها تحت تاثیر قرار می گیرند. برای مثال:

* اگر در شریان های قلبی تان آترواسکلروز دارید، ممکن است درد قفسه سینه یا فشار (آنژین) داشته باشید.

* اگر دچار آترواسکلروز یا تصلب شرایین در شریان های منتهی به مغز خود هستید، ممکن است دچار بی حسی یا ضعف ناگهانی در دست ها یا پاهای خود، اشکال در صحبت کردن یا گفتار، از دست دادن موقت بینایی در یک چشم، یا تحلیل رفتن عضلات صورت خود شوید. این علائم نشان دهنده یک حمله ایسکمیک گذرا (TIA)است. یک TIA درمان نشده می تواند منجر به سکته مغزی شود.

* اگر دچار آترواسکلروز در شریان های دست و پای خود هستید، ممکن است علائم بیماری شریان محیطی مانند درد پا در هنگام راه رفتن یا کاهش فشار خون در اندام مبتلا را داشته باشید.

* اگر در شریان های منتهی به کلیه های خود آترواسکلروز داشته باشید، ممکن است دچار فشار خون بالا یا نارسایی کلیه شوید.

 

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

اگر فکر می کنید آترواسکلروز دارید، با پزشک خود صحبت کنید. همچنین به علائم اولیه ناشی از کمبود جریان خون مانند درد قفسه سینه (آنژین)، درد پا یا بی حسی توجه کنید.

تشخیص و درمان زودهنگام می تواند از بدتر شدن آترواسکلروز جلوگیری کند و از حمله قلبی، سکته مغزی یا یک اورژانس پزشکی دیگر جلوگیری کند.

 

دلایل

آترواسکلروز یک بیماری به آرامی در حال بدتر شدن است که ممکن است از اوایل کودکی آغاز شود. علت آترواسکلروز بطور دقیق مشخص نیست. ممکن است با آسیب یا صدمه به لایه داخلی یک سرخرگ شروع شود. آسیب ممکن است ناشی از موارد زیر باشد:

* فشار خون بالا

* کلسترول بالا

* تری گلیسرید بالا که نوعی چربی (لیپید) در خون است

* سیگار کشیدن یا جویدن تنباکو

* دیابت

* مقاومت انسولین

* چاقی

* التهاب ناشی از یک علت ناشناخته یا ناشی از بیماری هایی مانند آرتروز، لوپوس، پسوریازیس یا بیماری التهابی روده

هنگامی که دیواره داخلی یک سرخرگ آسیب ببیند، سلول های خونی و مواد دیگر ممکن است در محل آسیب جمع شوند و در پوشش داخلی سرخرگ ایجاد شوند.

با گذشت زمان، چربی ها، کلسترول ها و مواد دیگر نیز در دیواره داخلی شریان های قلب جمع می شوند. این تجمع پلاک نامیده می شود. پلاک می تواند باعث تنگ شدن شریان ها و مسدود شدن جریان خون شود. پلاک همچنین می تواند بترکد و منجر به لخته شدن خون شود.

 

عوامل خطر

سخت شدن شریان ها در طول زمان رخ می دهد. پیری یک عامل خطر برای آترواسکلروز است. چیزهای دیگری که ممکن است خطر آترواسکلروز را افزایش دهند عبارتند از:

* سابقه خانوادگی بیماری قلبی زودرس

* رژیم غذایی ناسالم

* دیابت

* فشار خون بالا

* کلسترول بالا

* سطوح بالای پروتئین واکنشی  C (CRP)، نشانگر التهاب

* عدم ورزش

* چاقی

* آپنه خواب

* سیگار کشیدن و مصرف سایر دخانیات

 

عوارض

عوارض آترواسکلروز یا عوارض تصلب شرایین به این بستگی دارد که کدام شریان ها باریک یا مسدود می شوند. برای مثال:

* بیماری عروق کرونر. هنگامی که آترواسکلروز شریان های نزدیک به قلب شما را تنگ می کند، ممکن است دچار بیماری عروق کرونر شوید که می تواند باعث درد قفسه سینه، حمله قلبی یا نارسایی قلبی شود.

* بیماری شریان کاروتید. هنگامی که آترواسکلروز شریان های نزدیک به مغز شما را تنگ می کند، ممکن است دچار بیماری شریان کاروتید شوید. این امر می تواند باعث حمله ایسکمیک گذرا (TIA) یا سکته مغزی شود.

* بیماری سرخرگ محیطی. هنگامی که آترواسکلروز شریان های دست ها یا پاهای شما را تنگ می کند، ممکن است دچار مشکلات جریان خون در دست ها و پاهای خود شوید که بیماری سرخرگ محیطی نامیده می شود. این امر می تواند شما را نسبت به گرما و سرما کم تر حساس کند و خطر سوختگی یا سرمازدگی را افزایش دهد.

* آنوریسم یا رگ‌برآمدگی. آترواسکلروز همچنین می توانند باعث آنوریسم شوند، یک عارضه جدی که می تواند در هر جایی از بدن رخ دهد. اغلب افراد مبتلا به آنوریسم هیچ علامتی ندارند. درد و تپش در ناحیه آنوریسم ممکن است رخ دهد و یک اورژانس پزشکی است. اگر آنوریسم بترکد، می تواند باعث خونریزی در داخل بدن شود.

* بیماری مزمن کلیوی. آترواسکلروز می تواند باعث تنگ شدن شریان های منتهی به کلیه ها شود. تنگ شدن این شریان ها مانع رسیدن خون غنی از اکسیژن کافی به کلیه ها می شود. کلیه ها به جریان خون کافی برای کمک به فیلتر کردن محصولات زائد و حذف مایعات اضافی نیاز دارند.

 

پیش گیری

همان تغییرات سبک زندگی سالم توصیه شده برای درمان آترواسکلروز نیز به پیش گیری از آن کمک می کند. این تغییرات سبک زندگی می تواند به سالم نگه داشتن شریان ها کمک کند:

* ترک سیگار

* خوردن غذاهای سالم

* ورزش کردن به طور منظم

* حفظ وزن سالم

* بررسی و حفظ فشار خون سالم

* بررسی و حفظ سطح کلسترول و قند خون سالم

 

تشخیص

پزشک شما معاینه فیزیکی را انجام می دهد و در مورد سابقه سلامت شخصی و خانوادگی شما سؤال می کند. ممکن است شما به پزشک متخصص در بیماری های قلبی (متخصص قلب و عروق) مراجعه کنید. پزشک ممکن است هنگام گوش دادن به شریان ها با گوشی، صدای وزوز گوش را بشنود.

بسته به نتایج معاینات فیزیکی، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است یک یا چند آزمایش را پیشنهاد دهد، از جمله:

  • آزمایش خون. آزمایش خون معمولا برای بررسی سطح قند خون و کلسترول انجام می شود. سطوح بالای قند خون و کلسترول خطر آترواسکلروز را افزایش می دهد. یک آزمایش پروتئین فعال (CRP) نیز ممکن است برای بررسی پروتئین مرتبط با التهاب شریان ها انجام شود.
  • الکتروکاردیوگرام (ECG یا EKG). این تست سریع و بدون درد، فعالیت الکتریکی قلب را اندازه گیری می کند. در طول یک ECG، سنسورها به قفسه سینه و گاهی به بازوها یا پاها متصل می شوند. حسگرها را به دستگاهی متصل می کنند که نتایج را نمایش یا چاپ می کند. یک ECG می تواند به تعیین اینکه آیا جریان خون به قلب کاهش یافته است یا خیر، کمک کند.
  • تست استرس ورزشی. اگر علائم شما معمولا در طول ورزش رخ می دهد، پزشک شما ممکن است این تست را توصیه کند. شما روی تردمیل راه می روید یا سوار یک دوچرخه ثابت می شوید در حالی که قلب شما تحت نظارت است. از آنجا که ورزش پمپاژ قلب را سخت تر و سریع تر از بیشتر فعالیت های روزانه می کند، یک تست استرس ورزشی می تواند مشکلات قلبی را نشان دهد که در غیر این صورت ممکن است از بین برود.
  • اکوکاردیوگرام. این تست از امواج صوتی برای نشان دادن جریان خون در قلب استفاده می کند.
  • سونوگرافی داپلر. پزشک شما ممکن است از یک دستگاه سونوگرافی ویژه (سونوگرافی داپلر) برای اندازه گیری فشار خون شما در نقاط مختلف دست یا پای شما استفاده کند. این اندازه گیری ها می توانند سرعت جریان خون در شریان ها را نشان دهند.
  • تست شاخص بازو قوزک (ABI). این آزمایش فشار خون مچ پا را با فشار خون در بازو مقایسه می کند. این آزمایش برای بررسی آترواسکلروز در شریان های پاها و پاها انجام می شود. تفاوت اندازه گیری مچ پا و بازو ممکن است به دلیل بیماری عروق محیطی باشد که معمولا ناشی از آترواسکلروز است.
  • کاتتریزاسیون قلبی و آنژیوگرافی. این آزمایش می تواند نشان دهد که آیا شریان های کرونری باریک یا مسدود شده اند یا خیر. یک لوله انعطاف پذیر بلند و نازک (کاتتر)در یک رگ خونی، معمولا در کشاله ران یا مچ قرار می گیرد و به قلب هدایت می شود. یک رنگ از طریق کاتتر به شریان های قلب جریان می یابد. این رنگ به سرخرگ ها کمک می کند تا در تصاویر گرفته شده در طول آزمایش واضح تر نشان داده شوند.
  • اسکن کلسیم عروق کرونر. این آزمایش که اسکن قلب نیز نامیده می شود، از تصویربرداری توموگرافی کامپیوتری (CT)برای ایجاد تصاویر دقیق از قلب استفاده می کند. این آزمایش می تواند رسوبات کلسیم در دیواره شریان را نشان دهد. نتایج این آزمایش به صورت یک امتیاز داده می شود. وقتی کلسیم وجود دارد، امتیاز بالاتر است، خطر بیماری قلبی بیشتر است.
  • سایر آزمایش های تصویربرداری. آنژیوگرافی تشدید مغناطیسی (MRA) یا توموگرافی انتشار پوزیترون (PET) نیز ممکن است برای مطالعه شریان ها مورد استفاده قرار گیرد. این آزمایش ها می توانند سخت شدن و باریک شدن شریان های بزرگ و همچنین آنوریسم ها را نشان دهند.

 

درمان

تغییرات سبک زندگی، مانند خوردن یک رژیم غذایی سالم و ورزش کردن، ممکن است تمام چیزی باشد که برای درمان آترواسکلروز نیاز است. اما گاهی اوقات ممکن است به دارو یا روش های جراحی نیاز باشد.

 

داروها

بسیاری از داروهای مختلف برای کند کردن یا حتی معکوس کردن اثرات آترواسکلروز موجود هستند. در اینجا برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان آترواسکلروز آورده شده اند:

  • استاتین ها و سایر داروهای کاهش کلسترول. کاهش شدید کلسترول لیپوپروتئین با چگالی پایین (LDL) می تواند تجمع رسوبات چربی در شریان ها را کند، متوقف یا حتی معکوس کند.

استاتین ها معمولا برای کاهش کلسترول، بهبود سلامت شریان و جلوگیری از آترواسکلروز به کار می روند. انواع دیگری از داروهای کاهنده کلسترول وجود دارند که شامل نیاسین، فیبرات و اسید صفراوی هستند. ممکن است به بیش از یک نوع داروی کلسترول نیاز داشته باشید.

  • آسپرین. آسپرین به رقیق شدن خون و جلوگیری از لخته شدن خون کمک می کند. مصرف روزانه آسپرین ممکن است برای پیشگیری اولیه از حمله قلبی یا سکته مغزی در افراد خاص توصیه شود. مصرف روزانه آسپرین می تواند عوارض جانبی جدی از جمله خونریزی در معده و روده ها داشته باشد. مصرف روزانه آسپرین را بدون صحبت با پزشک معالج خود شروع نکنید.
  • داروهای فشار خون. داروهای کاهش فشار خون به معکوس کردن آترواسکلروز کمک نمی کنند. در عوض از عوارض مربوط به این بیماری پیش گیری یا درمان می کنند. برای مثال، برخی از داروهای فشار خون می توانند به کاهش خطر حمله قلبی کمک کنند.

داروهای دیگر ممکن است برای کنترل سایر بیماری ها مانند دیابت که خطر آترواسکلروز را افزایش می دهد، تجویز شوند. داروها همچنین ممکن است برای درمان علائم خاص آترواسکلروز، مانند درد پا در طول ورزش تجویز شوند.

 

جراحی یا روش های دیگر

گاهی اوقات درمان تهاجمی تر برای درمان آترواسکلروز لازم است. اگر علائم شدید یا انسداد داشته باشید، ممکن است نیاز به عمل جراحی یا عمل جراحی داشته باشید، از جمله:

* آنژیوپلاستی و قرار دادن استنت. این روش که مداخله عروق کرونر از راه پوست (PCI) نیز نامیده می شود، به باز کردن یک شریان مسدود شده کمک می کند. یک لوله انعطاف پذیر بلند و نازک (کاتتر) در یک رگ خونی، معمولا در کشاله ران یا مچ قرار داده می شود و به سوی انسداد هدایت می شود. سپس یک بالون روی نوک یک لوله کاتتر می تواند برای باز کردن شریان استفاده شود.

* اندارترکتومی (برداشتن انتهای آتروم دار سرخرگ). گاهی اوقات برای برداشتن پلاک از دیواره های یک شریان باریک نیاز به جراحی است. هنگامی که این عمل بر روی شریان های گردن (شریان های کاروتید) انجام می شود، اندآرترکتومی کاروتید نامیده می شود.

* فیبرینولیتیک تراپی: اگر یک لخته در یک سرخرگ جریان خون را مسدود می کند، ممکن است از یک داروی حل کننده لخته برای جدا کردن آن استفاده کنید.

* جراحی پیوند بای پس شریان کرونری (CABG). جراح یک رگ خونی سالم را از بخش دیگری از بدن می گیرد تا مسیر جدیدی برای خون در قلب ایجاد کند. سپس خون به اطراف شریان کرونری مسدود یا باریک شده می رود. CABG یک جراحی قلب باز است. این جراحی معمولا تنها در کسانی انجام می شود که شریان های قلب باریک زیادی دارند.

 

سبک زندگی و درمان های خانگی

انجام برخی تغییرات سبک زندگی می تواند به سالم نگه داشتن شریان ها کمک کند و می تواند از آترواسکلروز جلوگیری کند. این نکات مربوط به سلامت قلب را امتحان کنید:

* سیگار نکشید. سیگار کشیدن به شریان ها آسیب می رساند. سیگار کشیدن یک عامل خطر عمده برای بیماری عروق کرونر است. نیکوتین رگ های خونی را تنگ می کند و قلب را مجبور می کند سخت تر کار کند. سیگار نکشیدن یکی از بهترین راه ها برای کاهش خطر عوارض آترواسکلروز مانند حمله قلبی است.

* ورزش کنید. ورزش کردن در بیشتر روزهای هفته جریان خون را بهبود می بخشد، فشار خون را کاهش می دهد و خطر شرایطی را که خطر آترواسکلروز و بیماری قلبی را افزایش می دهد، کاهش می دهد.

حداقل ۱۵۰ دقیقه فعالیت هوازی متوسط یا ۷۵ دقیقه فعالیت هوازی شدید در هفته یا ترکیبی از این دو را داشته باشید. شما می توانید به جای آسانسور از پله ها استفاده کنید، در طول ساعت ناهار در اطراف ساختمان راه بروید، یا در حین تماشای تلویزیون کمی نشست و برخاست انجام دهید.

* حفظ وزن سالم. اضافه وزن خطر بیماری عروق کرونر را که ناشی از آترواسکلروز است، افزایش می دهد. از دست دادن حتی مقدار کمی از وزن می تواند به کاهش این خطر کمک کند.

* غذاهای سالم بخورید. رژیم غذایی سالم سرشار از میوه، سبزیجات و غلات کامل و کم کربوهیدرات های تصفیه شده، قندها، چربی اشباع شده و سدیم می تواند به کنترل وزن، فشار خون، کلسترول و قند خون کمک کند.

سعی کنید نان سبوس دار را به جای نان سفید جایگزین کنید. سیب، موز یا هویج را به عنوان میان وعده میل کنید. برچسب های تغذیه ای را بخوانید تا میزان نمک و چربی را بررسی کنید. از چربی های اشباع نشده مانند روغن زیتون استفاده کنید. جایگزین های قند و شکر را کاهش دهید یا از آن اجتناب کنید.

* استرس را مدیریت کنید. راه هایی برای کمک به کاهش استرس عاطفی پیدا کنید. ورزش بیشتر، تمرین ذهن آگاهی و ارتباط با دیگران در گروه های حمایتی برخی از راه های مهار استرس هستند. تکنیک های آرام بخشی مانند یوگا یا تنفس عمیق نیز ممکن است مفید باشند. این روش ها می توانند به طور موقت فشار خون را کاهش دهند و خطر ابتلا به آترواسکلروز را کاهش دهند.

اگر کلسترول بالا، فشار خون بالا، دیابت یا بیماری مزمن دیگری دارید، با پزشک خود برای مدیریت این بیماری و ارتقای سلامت کلی کار کنید.

 

طب جایگزین

تصور بر این است که برخی از غذاها و مکمل های گیاهی ممکن است به کاهش کلسترول بالا و فشار خون بالا کمک کنند. دو عامل خطر عمده برای ابتلا به آترواسکلروز هستند. مکمل ها و محصولاتی که ممکن است برای آترواسکلروز موثر باشند عبارتند از:

* آلفا – لینولنیک اسید

* جو

* بتا سیتواسترول ( که در مکمل ها و برخی از مارگارین ها، مانند Promise Active یافت می شود)

* پسیلیوم بلوند (در پوسته دانه و محصولاتی مانند متاموسیل یافت می شود)

* کلسیم

* کاکائو

* روغن ماهی

* سیر

* چای سبز

* سبوس جو دو سر (که در جو دو سر و جو کامل یافت می شود)

* سیتوستانول (که در مکمل ها و برخی مارگارین ها مانند بنکول یافت می شود)

قبل از اضافه کردن هر یک از این مکمل ها یا سایر مکمل ها به درمان آترواسکلروز خود پزشک صحبت کنید. برخی از مکمل ها می توانند با داروها تعامل داشته باشند و عوارض جانبی مضری ایجاد کنند.

 

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

اگر فکر می کنید ممکن است آترواسکلروز داشته باشید یا به دلیل سابقه خانوادگی قوی بیماری قلبی، نگران ابتلا به آترواسکلروز هستید، با پزشک قرار ملاقات بگذارید تا سطح کلسترول شما بررسی شود.

این اطلاعات به شما کمک می کند تا برای قرار ملاقات آماده شوید.

 

کاری که می توانید انجام دهید

* از هر گونه محدودیت پیش از بارداری آگاه باشید. هنگامی که قرار ملاقات می گذارید، از خود بپرسید که آیا کاری لازم است از قبل انجام دهید، مانند محدود کردن رژیم غذایی. بسیاری از آزمایش های خونی، از جمله کلسترول و تری گلیسرید، نیاز دارند که شما از خوردن و نوشیدن برای ساعات مشخصی قبل از آزمایش ها اجتناب کنید.

* هر نشانه ای که دارید را یادداشت کنید. آترواسکلروز یک عامل خطر برای بیماری قلبی است. همیشه به پزشک خود بگویید که آیا علائمی مانند درد قفسه سینه یا تنگی نفس دارید. چنین اطلاعاتی به راهنمایی درمان کمک می کند.

* اطلاعات شخصی مهم، از جمله سابقه خانوادگی کلسترول بالا، بیماری قلبی، سکته مغزی، فشار خون بالا یا دیابت، و هر گونه استرس عمده یا تغییرات زندگی اخیر را یادداشت کنید.

* فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه کنید.

* در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را همراه ببرید. کسی که با شما می رود ممکن است چیزی را به یاد بیاورد که از دست داده اید یا فراموش کرده اید.

* برای صحبت در مورد رژیم غذایی و عادات ورزشی خود آماده باشید. اگر در حال حاضر رژیم غذایی یا ورزش سالمی ندارید، پزشک شما می تواند نکاتی در مورد چگونگی شروع به کار به شما بدهد.

* سوالاتی را بنویسید تا از پزشک خود بپرسید.

* تهیه لیستی از سوالات به شما کمک می کند تا بیش ترین وقت را با پزشک خود بگذرانید. برای آترواسکلروز، برخی سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

* چه آزمایش هایی لازم دارم؟

* بهترین درمان چیست؟

* چه غذاهایی باید بخورم یا از خوردن آن ها اجتناب کنم؟

* سطح مناسب تمرینات ورزشی چیست؟

* چند بار به تست کلسترول نیاز دارم؟

* گزینه های درمان اولیه که پیشنهاد می کنید چیست؟

* آیا یک جایگزین عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟

* چگونه می توانم آن ها را با هم مدیریت کنم؟

* آیا باید متخصصی را ببینم؟

* آیا بروشور یا مطالب چاپی دیگری هست که من بتوانم مطالعه کنم؟ شما چه وب سایت هایی را توصیه می کنید؟

در پرسیدن سوال های دیگری که در فهرست بالا قرار ندارند تردید نکنید.

 

از پزشک چه انتظاری داشته باشید؟

پزشک شما احتمالا سوالات زیادی می پرسد، از جمله:

* آیا سابقه خانوادگی کلسترول بالا، فشار خون بالا یا بیماری قلبی دارید؟

* رژیم غذایی و عادات ورزشی شما چگونه است؟

* آیا سیگار می کشید یا به هر شکلی از تنباکو استفاده می کردید؟

* آیا با راه رفتن احساس ناراحتی در قفسه سینه یا درد در پاها دارید؟

* آیا سکته مغزی یا بی حسی توضیح داده نشده، سوزش یا ضعف یک طرف بدن، یا مشکل در صحبت کردن داشته اید؟

 

در این میان چه کاری می توانید انجام دهید؟

هرگز برای ایجاد تغییرات سبک زندگی سالم مانند ترک سیگار، خوردن غذاهای سالم و ورزش بیشتر زود نیست. این ها راه های ساده‌ای برای محافظت از خود در برابر آترواسکلروز و عوارض آن از جمله حمله قلبی و سکته مغزی هستند.

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

ادامه مطلب

پزشکی

آپاندیسیت؛ Appendicitis

منتشر شده

در

توسط

خلاصه

آپاندیسیت چیست؟ آپاندیسیت یا Appendicitis التهاب آپاندیس است، یک کیسه انگشتی شکل که از روده بزرگ شما در سمت راست پایین شکم بیرون می زند.

آپاندیسیت باعث درد در ناحیه تحتانی شکم راست می شود. با این حال، در بیشتر افراد، درد در اطراف ناف شروع می شود و سپس حرکت می کند. با بدتر شدن التهاب، درد آپاندیسیت معمولا افزایش می یابد و در نهایت شدید می شود.

اگرچه هر کسی می تواند آپاندیسیت ایجاد کند، اغلب در افراد بین ۱۰ تا ۳۰ سال رخ می دهد. درمان استاندارد حذف جراحی آپاندیس است.

 

علائم

علائم و نشانه های آپاندیسیت ممکن است شامل موارد زیر باشد:

* درد ناگهانی که از سمت راست شکم تحتانی آغاز می شود

* درد ناگهانی که از اطراف ناف شما آغاز می شود و اغلب به سمت پایین شکم راست منتقل می شود.

* دردی که اگر سرفه کنید، راه بروید یا حرکات تکان دهنده‌ی دیگری انجام دهید بدتر می شود.

* تهوع و استفراغ

* از دست دادن اشتها

* تب خفیف که ممکن است با پیشرفت بیماری بدتر شود

* یبوست یا اسهال

* نفخ شکمی

* باد شکم

 

محل درد ممکن است بسته به سن و موقعیت آپاندیس شما متفاوت باشد. هنگامی که باردار هستید، ممکن است درد از ناحیه بالای شکم شما به نظر برسد زیرا آپاندیس شما در طول بارداری بیشتر است.

 

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

اگر شما یا کودکتان علائم و نشانه های نگران کننده ای دارید با پزشک قرار ملاقات بگذارید. درد شدید شکمی نیاز به توجه فوری پزشکی دارد.

 

دلایل

انسداد در پوشش آپاندیس که منجر به عفونت می شود، علت احتمالی آپاندیسیت است. باکتری ها به سرعت تکثیر می شوند و باعث می شوند آپاندیس ملتهب، متورم و پر از چرک شود. اگر به سرعت درمان نشود، آپاندیس می تواند پاره شود.

عوارض

آپاندیسیت می تواند عوارض جدی ایجاد کند، مانند:

* آپاندیس پاره شده. پارگی، عفونت را در سراسر شکم شما پخش می کند. این وضعیت نیاز به جراحی فوری برای برداشتن آپاندیس و تمیز کردن حفره شکمی شما دارد.

* یک پاکت از چرک که در شکم شکل می گیرد. اگر آپاندیس شما پاره شود، ممکن است یک پاکت از عفونت ایجاد کنید (آبسه). در اغلب موارد، جراح با قرار دادن یک لوله از طریق دیواره شکم به داخل آبسه، آبسه را تخلیه می کند. این لوله حدود دو هفته در جای خود باقی می ماند و به شما آنتی بیوتیک داده می شود تا عفونت برطرف شود.

پس از رفع عفونت، عمل جراحی برای برداشتن آپاندیس انجام می شود. در برخی موارد، آبسه تخلیه می شود و آپاندیس بلافاصله از بدن خارج می شود.

 

تشخیص

برای کمک به تشخیص آپاندیسیت، پزشک شما احتمالا سابقه ای از علائم و نشانه های شما را دریافت کرده و شکم شما را بررسی می کند.

آزمایش ها و روش های مورد استفاده برای تشخیص آپاندیسیت عبارتند از:

 

* معاینه جسمی برای ارزیابی درد. پزشک شما ممکن است فشار ملایمی را بر ناحیه دردناک اعمال کند. هنگامی که فشار به طور ناگهانی آزاد می شود، درد آپاندیسیت اغلب بدتر احساس خواهد شد و نشان می دهد که پریتونیوم یا صفاق مجاور ملتهب است.

* پزشک شما همچنین ممکن است به دنبال سفتی شکم و تمایل شما برای سفت کردن ماهیچه های شکمی در پاسخ به فشار بر روی آپاندیس ملتهب باشد.

* پزشک شما ممکن است از یک انگشت روغنی شده و دستکش برای معاینه مقعدی تحتانی (معاینه دیجیتال رکتال) استفاده کند. از زنان در سن باروری ممکن است یک معاینه لگنی خواسته شود تا مشکلات احتمالی زنان که می تواند باعث درد شود را بررسی کنند.

* آزمایش خون. این کار به پزشک شما اجازه می دهد تا تعداد بالای گلبول های سفید خون را که ممکن است نشان دهنده عفونت باشد، بررسی کند.

* آزمایش ادرار. پزشک شما ممکن است از شما بخواهد که تا آزمایش ادرار انجام دهید تا مطمئن شوید که عفونت دستگاه ادراری یا سنگ کلیه باعث درد شما نمی شود.

* آزمایش های تصویربرداری. پزشک شما همچنین ممکن است برای کمک به تایید آپاندیسیت یا یافتن علل دیگر برای درد شما، اسکن توموگرافی کامپیوتری یا تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) را تجویز کند.

 

درمان

درمان آپاندیسیت معمولا شامل جراحی برای برداشتن آپاندیس ملتهب است. قبل از جراحی ممکن است یک دوز آنتی بیوتیک برای درمان عفونت به شما داده شود.

 

جراحی برای برداشتن آپاندیس (آپاندیسکتومی)

آپاندیس برداری یا آپاندیسکتومی را می توان به صورت جراحی باز با استفاده از یک برش شکمی در حدود طول ۲ تا ۴ اینچ (۵ تا ۱۰ سانتی متر) انجام داد (لاپاراتومی). یا جراحی را می توان از طریق چند برش کوچک شکمی انجام داد (جراحی لاپاراسکوپی). در طول یک جراحی آپاندیس برداری لاپاراسکوپی، جراح ابزارهای جراحی خاص و یک دوربین ویدئویی را به شکم شما وارد می کند تا آپاندیس را خارج کند.

به طور کلی، جراحی لاپاراسکوپی به شما اجازه می دهد تا سریع تر بهبود پیدا کنید و با درد و زخم کم تر درمان را طی نمایید. جراحی لاپاراسکوپی آپاندیس ممکن است برای سالمندان و افراد مبتلا به چاقی بهتر باشد.

اما جراحی لاپاراسکوپی برای همه مناسب نیست. اگر آپاندیس شما پاره شده و عفونت فراتر از آپاندیس گسترش یافته است یا آبسه دارید، ممکن است به یک آپانکتومی باز نیاز داشته باشید که به جراح شما اجازه می دهد حفره شکمی را تمیز کند.

بعد از آپاندیس یک یا دو روز را در بیمارستان بگذرانید.

 

کشیدن آبسه قبل از جراحی آپاندیس

اگر آپاندیس شما ترکیده باشد و یک آبسه در اطراف آن تشکیل شده باشد، ممکن است آبسه با قرار دادن یک لوله از طریق پوست شما به داخل آبسه تخلیه شود. آپاندیسکتومی می تواند چندین هفته بعد از کنترل عفونت انجام شود.

 

سبک زندگی و درمان های خانگی

برای کمک به التیام بدن خود به چند هفته استراحت برای رسیدن به بهبودی پس از جراحی برداشتن آپاندیس نیاز دارید. در طی این مدت به رعایت موارد زیر توجه کنید:

* در ابتدا از فعالیت شدید اجتناب کنید. اگر آپاندیس برداری شما به صورت لاپاراسکوپی انجام شد، فعالیت خود را به مدت سه تا پنج روز محدود کنید. اگر جراحی برداشتن آپاندیس باز داشتید، فعالیت خود را به مدت ۱۰ تا ۱۴ روز محدود کنید. همیشه از پزشک خود در مورد محدودیت های فعالیت خود و زمانی که می توانید فعالیت های عادی را پس از جراحی از سر بگیرید، سوال کنید.

* هنگامی که سرفه می کنید از شکم خود محافظت کنید. یک بالش روی شکم خود قرار دهید و قبل از سرفه، خندیدن یا حرکت برای کمک به کاهش درد به شکم خود فشار وارد کنید.

* اگر داروهای درد کمکی به شما نمی کنند با پزشک تماس بگیرید. درد، استرس بیشتری بر بدن شما وارد می کند و روند درمان را کند می کند. اگر با وجود داروهای درد هنوز درد دارید، با پزشک خود تماس بگیرید.

* زمانی که آماده‌ی از سرگیری فعالیت هستید بلند شوید و حرکت کنید. به آرامی حرکت کردن را شروع کنید و با احساسی که نسبت به آن دارید، فعالیت خود را افزایش دهید. با پیاده روی های کوتاه شروع کنید.

* زمانی که خسته هستید بخوابید. هنگامی که بدن شما بهبود می یابد، ممکن است متوجه شوید که احساس خواب آلودگی بیشتری نسبت به حالت معمول دارید. هر وقت لازم شد استراحت کنید.

* در مورد بازگشت به محل کار یا مدرسه با دکترتان صحبت کنید. شما می توانید زمانی که احساس می کنید به سر کار بازگردید را دریابید. کودکان ممکن است بتوانند کم تر از یک هفته پس از جراحی به مدرسه بازگردند. آن ها باید دوتا چهار هفته صبر کنند تا فعالیت های شدید مانند کلاس های ورزشی یا ورزش کردن را از سر بگیرند.

 

طب جایگزین

پزشک شما داروهایی را برای کمک به کنترل درد پس از جراحی برداشتن آپادندیس تجویز خواهد کرد. برخی از درمان های مکمل و جایگزین، هنگامی که با داروهای شما مورد استفاده قرار می گیرند، می توانند به کنترل درد کمک کنند. از پزشک خود در مورد گزینه های ایمن مانند موارد زیر سوال بپرسید:

* فعالیت هایی مانند گوش دادن به موسیقی و صحبت کردن با دوستان، که ذهن شما را از درد دور می کند. پرت کردن حواس به خصوص در کودکان می تواند موثر باشد.

* تصاویر راهنما، مانند بستن چشم ها و فکر کردن به یک مکان مورد علاقه.

 

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

اگر درد شکم دارید با پزشک خانواده خود قرار ملاقات بگذارید. اگر آپاندیسیت دارید، احتمالا در بیمارستان بستری می شوید و برای برداشتن آپاندیس به جراح مراجعه می کنید.

 

کاری که می توانید انجام دهید

هنگامی که قرار ملاقات را می گذارید، از خود بپرسید آیا کارهایی که باید از قبل انجام دهید، مانند ناشتا بودن قبل از انجام یک آزمایش خاص وجود دارد یا خیر. فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

* علائم شما، از جمله علائمی که به نظر می رسد ربطی به دلیل قرار ملاقات شما ندارند

* اطلاعات کلیدی شخصی، از جمله استرس های عمده، تغییرات اخیر زندگی و سابقه پزشکی خانواده

* تمام داروها، ویتامین ها یا سایر مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوز آن ها

* سوالاتی که باید از پزشک بپرسید

در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را همراه خود ببرید تا به شما در به خاطر سپردن اطلاعاتی که به شما داده می شود، کمک کند.

 

برای بیماری آپاندیسیت، برخی سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

* آیا آپاندیسیت دارم؟

* آیا به آزمایش های بیشتری نیاز دارم؟

* غیر از آپاندیسیت چه چیز دیگری می توانستم داشته باشم؟

* آیا من به عمل جراحی نیاز دارم؟

* خطرات برداشتن آپاندیس چیست؟

* چه مدت باید بعد از جراحی در بیمارستان بمانم؟

* چقدر طول می کشد تا بهبودی حاصل شود؟

* چه زمانی بعد از عمل جراحی آپاندیس می توانم به سر کار برگردم؟

* آیا می توان گفت که آپاندیس من ترکیده است؟

در پرسیدن سوال های دیگر تردید نکنید.

از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید؟

پزشک شما احتمالا چندین سوال از شما می پرسد، مانند:

* درد شکمی از کی شروع شد؟

* کجای بدن شما درد می کند؟

* آیا درد شما را تحت تاثیر قرار داده است؟

* درد شما چقدر شدید است؟

* چه چیزی درد شما را شدیدتر می کند؟

* چه چیزی به تسکین درد شما کمک می کند؟

* تب دارید؟

* آیا احساس تهوع می کنید؟

* چه علائم و نشانه های دیگری دارید؟

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

ادامه مطلب

پزشکی

آنمی آپلاستیک یا آپلازی؛ Aplastic anemia

منتشر شده

در

توسط

خلاصه

آنمی آپلاستیک چیست؟ آنمی آپلاستیک یا کم خونی آپلاستیک که به آپلازی نیز معروف است و به انگلیسی Aplastic anemia نامیده می شود، نام یک بیماری است که زمانی رخ می دهد که بدن شما تولید سلول های خونی جدید کافی را متوقف می کند. این بیماری شما را خسته و بیشتر در معرض عفونت و خونریزی کنترل نشده قرار می دهد.

کم خونی آپلاستیک یک بیماری نادر و جدی است که می تواند در هر سنی ایجاد شود. ممکن است به طور ناگهانی رخ دهد، یا می تواند به آرامی رخ دهد و در طول زمان بدتر شود. می تواند خفیف یا شدید باشد.

درمان کم خونی آپلاستیک ممکن است شامل دارو، انتقال خون یا پیوند سلول های بنیادی باشد که به پیوند مغز استخوان نیز معروف است.

 

علائم

علائم کم خونی آپلاستیک ممکن است دیده نشود و می توان گفت که آنمی آپلاستیک می تواند هیچ علامتی نداشته باشد. در صورت وجود، علائم و نشانه ها می توانند شامل موارد زیر باشند:

* خستگی

* تنگی نفس

* ضربان قلب سریع یا نامنظم

* پوست رنگ پریده

* عفونت های مکرر یا طولانی مدت

* کبودی غیرقابل توضیح یا سریع

 

* خونریزی بینی و خونریزی لثه

* خونریزی طولانی مدت از بریدگی ها

* خارش پوست

* سرگیجه

* سردرد

* تب

کم خونی آپلاستیک می تواند کوتاه مدت باشد، یا می تواند مزمن شود. می تواند شدید و حتی کشنده باشد.

دلایل

سلول های بنیادی در مغز استخوان سلول های خونی – گلبول های قرمز، گلبول های سفید و پلاکت ها- را تولید می کنند. در کم خونی آپلاستیک، سلول های بنیادی آسیب می بینند. در نتیجه، مغز استخوان یا خالی است (آپلاستیک) یا حاوی سلول های خونی کمی است (هیدروپلاستیک).

شایع ترین علت کم خونی آپلاستیک حمله سیستم ایمنی بدن به سلول های بنیادی در مغز استخوان است. سایر عواملی که می توانند به مغز استخوان آسیب برسانند و بر تولید سلول های خونی تاثیر بگذارند عبارتند از:

* درمان های پرتودرمانی و شیمی درمانی. در حالی که این درمان های مبارزه با سرطان سلول های سرطانی را می کشند، می توانند به سلول های سالم از جمله سلول های بنیادی در مغز استخوان نیز آسیب برسانند. آنمی آپلاستیک می تواند یک اثر جانبی موقتی از این درمان ها باشد.

* قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی سمی. مواد شیمیایی سمی، مانند برخی از آنها در سموم دفع آفات و حشره کش ها ، و بنزن ، ماده ای در بنزین ، با کم خونی آپلاستیک مرتبط است. اگر از قرار گرفتن مکرر در معرض مواد شیمیایی که باعث بیماری شما می شوند، اجتناب کنید، این نوع کم خونی ممکن است بهبود یابد.

* استفاده از برخی داروهای خاص. مانند داروهایی که برای درمان آرتریت روماتوئید و برخی آنتی بیوتیک ها استفاده می شوند، می توانند باعث کم خونی آپلاستیک شوند.

* اختلالات خودایمنی. یک اختلال خودایمنی که در آن سیستم ایمنی شما به سلول های سالم حمله می کند، ممکن است شامل سلول های بنیادی در مغز استخوان شما باشد.

* عفونت ویروسی. عفونت های ویروسی که بر مغز استخوان تاثیر می گذارند می توانند در ایجاد کم خونی آپلاستیک نقش داشته باشند. ویروس هایی که با آنمی آپلاستیک مرتبط هستند شامل هپاتیت، اپستین-بار، سیتومگالوویروس، پاروویروس B19 و HIV هستند.

* بارداری. سیستم ایمنی بدن شما ممکن است در دوران بارداری به مغز استخوان شما حمله کند.

* عوامل ناشناخته. در بسیاری از موارد، پزشکان قادر به شناسایی علت کم خونی آپلاستیک (آنمی آپلاستیک ایدیوپاتیک) نیستند.

 

ارتباط با سایر اختلالات نادر

برخی از افراد مبتلا به آنمی آپلاستیک یا آپلازی یک اختلال نادر به نام هموگلوبینوری حمله‌ای شبانه ( Paroxysmal nocturnal hemoglobinuria) که سابقاً سندرم مارشیفاوا میشلی نامیده می‌شد نیز دارند که باعث می شود گلبول های قرمز خون خیلی زود تجزیه شوند. این بیماری می تواند منجر به کم خونی آپلاستیک شود، یا کم خونی آپلاستیک می تواند به هموگلوبینوری حمله‌ای شبانه تبدیل شود.

کم خونی فانکونی یک بیماری نادر و ارثی است که منجر به کم خونی آپلاستیک می شود. کودکانی که با آن متولد می شوند معمولا کوچک تر از حد متوسط هستند و نقص های مادرزادی مانند اندام های توسعه نیافته دارند. این بیماری با کمک آزمایش خون تشخیص داده می شود.

 

عوامل خطر

باید دانست که بیماری کم خونی آپلاستیک نادر است. عواملی که می توانند خطر را افزایش دهند عبارتند از:

* درمان با اشعه ماورابنفش یا شیمی درمانی برای سرطان

* قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی سمی

* استفاده از برخی داروهای تجویزی مانند کلرامفنیکل که برای درمان عفونت های باکتریایی استفاده می شود و ترکیبات طلایی که برای درمان آرتریت روماتوئید استفاده می شود.

* بیماری های خونی خاص، اختلالات خودایمنی و عفونت های جدی

* بارداری، به ندرت

 

پیش گیری

هیچ پیش گیری برای اغلب موارد آنمی آپلاستیک وجود ندارد. اجتناب از قرار گرفتن در معرض حشره کش ها، علف کش ها، حلال های آلی، پاک کننده های رنگ و سایر مواد شیمیایی سمی ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را کاهش دهد.

 

تشخیص

آزمایش های زیر می توانند به تشخیص کم خونی آپلاستیک کمک کنند:

* آزمایش خون. به طور معمول، گلبول های قرمز، گلبول های سفید و سطح پلاکت در محدوده خاصی باقی می مانند. در آنمی آپلاستیک هر سه این سطوح سلول های خونی پایین هستند.

* بیوپسی مغز استخوان. یک پزشک از یک سوزن برای برداشتن نمونه کوچکی از مغز استخوان از یک استخوان بزرگ در بدن شما مانند استخوان لگن شما استفاده می کند. این نمونه زیر میکروسکوپ بررسی می شود تا سایر بیماری های مرتبط با خون را رد کند. در کم خونی آپلاستیک، مغز استخوان حاوی سلول های خونی کمتری نسبت به حالت عادی است. تایید تشخیص کم خونی آپلاستیک نیازمند بیوپسی مغز استخوان است.

هنگامی که تشخیص مثبت کم خونی آپلاستیک را دریافت کردید، ممکن است به آزمایش های دیگری برای تعیین علت نیاز داشته باشید.

 

درمان

درمان کم خونی آپلاستیک، که به شدت بیماری شما و سن شما بستگی خواهد داشت، ممکن است شامل مشاهده، انتقال خون، داروها، یا پیوند مغز استخوان باشد. کم خونی آپلاستیک شدید، که در آن تعداد سلول های خونی شما بسیار پایین است، تهدید کننده حیات است و نیاز به بستری فوری دارد.

 

انتقال خون

اگرچه تزریق خون درمانی دائمی برای بیماری کم خونی آپلاستیک نیست، اما می تواند خونریزی را کنترل کند و با فراهم کردن سلول های خونی که مغز استخوان شما تولید نمی کند، علائم را تسکین دهد.

گلبول های قرمز. این سلول ها تعداد گلبول های قرمز خون را افزایش می دهند و به رفع کم خونی و خستگی کمک می کنند.

* پلاکت ها. به جلوگیری از خونریزی بیش از حد کمک می کنند.

 

در حالی که به طور کلی هیچ محدودیتی برای تعداد انتقال خون وجود ندارد، اما گاهی اوقات ممکن است با چندین بار انتقال خون مشکلاتی ایجاد شود. گلبول های قرمز حاوی آهن هستند که می توانند در بدن شما تجمع پیدا کنند و در صورت عدم درمان اضافه بار آهن می توانند به اندام های حیاتی آسیب برسانند.

با گذشت زمان بدن شما می تواند آنتی بادی هایی برای انتقال سلول های خونی ایجاد کند و آن ها را در تسکین علائم کم تر موثر کند. استفاده از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی احتمال این عارضه را کم تر می کند.

 

پیوند سلول بنیادی

پیوند سلول های بنیادی برای بازسازی مغز استخوان با سلول های بنیادی از یک اهدا کننده ممکن است تنها گزینه درمانی موفق برای افراد مبتلا به آنمی آپلاستیک شدید باشد. پیوند سلولهای بنیادی ، که به آن پیوند مغز استخوان نیز گفته می شود ، به طور کلی درمان انتخاب برای افرادی است که جوان تر هستند و یک اهدا کننده تطبیق دارند – بیشتر اوقات خواهر و برادر.

اگر اهداکننده ای پیدا شود، مغز استخوان بیمار شما ابتدا با پرتودرمانی یا شیمی درمانی تخلیه می شود. سلول های بنیادی سالم از اهداکننده از خون فیلتر می شوند. سلول های بنیادی سالم به صورت وریدی به جریان خون شما تزریق می شوند و در آنجا به حفره های مغز استخوان مهاجرت می کنند و شروع به ایجاد سلول های خونی جدید می کنند.

این عمل نیاز به بستری طولانی مدت در بیمارستان دارد. پس از پیوند، داروهایی برای کمک به جلوگیری از رد سلول های بنیادی اهدایی دریافت خواهید کرد.

پیوند سلول های بنیادی خطراتی دارد. بدن شما ممکن است پیوند را رد کند و منجر به عوارض تهدیدکننده حیات شود. علاوه بر این، همه مبتلایان به آنمی آپلاستیک نامزد پیوند نیستند یا ممکن است که نتوانند یک اهداکننده مناسب پیدا کنند.

 

سرکوب کننده‌های سیستم ایمنی

برای افرادی که نمی توانند تحت پیوند مغز استخوان قرار گیرند یا برای کسانی که کم خونی آپلاستیک آن ها ناشی از یک اختلال خودایمنی است، درمان می تواند شامل داروهایی باشد که سیستم ایمنی را تغییر داده یا سرکوب می کنند (ایمونوگلوبولین ها).

داروهایی مانند سیکلوسپورین (Gengraf ، Neoral ، Sandimmune) و گلوبین آنتی تیموسیت فعالیت سلولهای ایمنی که به مغز استخوان شما آسیب می رسانند سرکوب می کنند. این به مغز استخوان شما کمک می کند تا سلول های خونی جدیدی را بهبود بخشیده و تولید کنند. گلوبولین سیکلوسپورین و آنتی تیموسیت اغلب با هم استفاده می شود.

کورتیکواستروئیدها، مانند متیل پردنیزولون (مدرول ، سولو-مدرول)، اغلب با این داروها استفاده می شوند.

اگرچه این داروها موثر هستند، اما سیستم ایمنی شما را بیشتر تضعیف می کنند. همچنین امکان بازگشت کم خونی پس از متوقف کردن این داروها وجود دارد.

 

محرک های مغز استخوان

داروهای خاص – شامل عوامل تحریک کننده کلونی، مانند سارگرموستیم (Leukine)، فیلگرازیم (Neupogen) و پگفیلگرازیم (Neulasta)، اپوتین آلفا (Epogen/Procrit)، و الترومبوگ (Protrombopag)- به تحریک مغز استخوان برای تولید سلول های خونی جدید کمک می کنند.

 

آنتی بیوتیک ها، ضدویروس ها

داشتن کم خونی آپلاستیک سیستم ایمنی شما را ضعیف می کند که شما را بیشتر در معرض عفونت قرار می دهد.

اگر کم خونی آپلاستیک دارید، برای اولین نشانه عفونت مانند تب به پزشک خود مراجعه کنید. شما نمی خواهید عفونت بدتر شود، زیرا می تواند زندگی را تهدید کند. اگر آنمی آپلاستیک شدید دارید، پزشک شما ممکن است آنتی بیوتیک یا داروهای ضد ویروسی برای کمک به پیش گیری از عفونت ها تجویز کند.

 

درمان های دیگر

بیماری کم خونی آپلاستیک ناشی از پرتودرمانی و شیمی درمانی برای سرطان معمولا پس از توقف این درمان ها بهبود می یابد.

زنان باردار مبتلا به کم خونی آپلاستیک با تزریق خون درمان می شوند. برای بسیاری از زنان، کم خونی آپلاستیک مربوط به بارداری پس از پایان بارداری بهبود می یابد. اگر این اتفاق نیفتد، درمان هنوز ضروری است.

 

سبک زندگی و درمان های خانگی

اگر کم خونی آپلاستیک دارید، از این طریق از خودتان مراقبت کنید:

* در صورت نیاز استراحت کنید. کم خونی می تواند باعث خستگی و تنگی نفس حتی با تلاش خفیف شود. در صورت نیاز استراحت کنید و استراحت کنید.

* اجتناب از ورزش های تماسی. به دلیل خطر خونریزی همراه با تعداد پلاکت کم، از فعالیت هایی که می تواند باعث افتادن یا سقوط شود، اجتناب کنید.

* محافظت از خود در برابر میکروب ها. دست های خود را به طور مکرر بشویید و از افراد بیمار دوری کنید. اگر دچار تب یا سایر علائم عفونت شدید، برای درمان به پزشک خود مراجعه کنید.

 

مقابله و پشتیبانی

نکاتی که به شما و خانواده تان کمک می کند تا بهتر با بیماری خود کنار بیایید عبارتند از:

* در مورد بیماری خود تحقیق کنید. هرچه بیشتر بدانید، آمادگی بهتری برای تصمیم گیری در مورد درمان خواهید داشت.

* سوالاتی بپرسید. حتما از دکترتان در مورد هر چیزی که به بیماری یا درمان شما مربوط می شود، سوال کنید. اینکار ممکن است به شما کمک کند تا آنچه دکترتان به شما می گوید را ثبت کنید یا یادداشت کنید.

* از بیان نگرانی های خود به پزشک یا سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی که شما را درمان می کنند، نترسید.

* به دنبال دریافت پشتیبانی و حمایت باشید. از خانواده و دوستان خود برای حمایت عاطفی بخواهید. از آن ها بخواهید که اهداکننده خون یا اهداکننده مغز استخوان شوند. ممکن است صحبت کردن با دیگران در مقابله با این بیماری کمک کنداز خودتان مراقبت کنید. تغذیه و خواب مناسب برای بهینه سازی تولید خون مهم است.

 

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

درمان آنمی آپلاستیک را با یک قرار ملاقات با پزشک مراقبت های اولیه خود شروع کنید. سپس او ممکن است شما را به پزشکی ارجاع دهد که در درمان اختلالات خونی تخصص دارد. اگر کم خونی آپلاستیک به طور ناگهانی اتفاق بیفتد، درمان شما ممکن است در اورژانس آغاز شود.

 

کاری که می توانید انجام دهید

فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

* علائم شما و زمانی که شروع شد

* اطلاعات کلیدی شخصی، از جمله هر تغییر زندگی اخیر، مانند شغل جدید، به ویژه شغلی که شما را در معرض مواد شیمیایی قرار می دهد.

* داروها، ویتامین ها و سایر مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوز مصرفی

* سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید

* در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا یکی از دوستان خود را همراه خود به پزشک ببرید تا به شما در به خاطر سپردن اطلاعاتی که به شما داده می شود، کمک کند.

 

برای کم خونی آپلاستیک، سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

* مهم ترین علت علائم من چیست؟

* آیا علل احتمالی دیگری برای علائم من وجود دارد؟

* تشخیص اولیه شما چیست؟

* چه درمان هایی در دسترس است و کدام را توصیه می کنید؟

* آیا جایگزین هایی برای رویکرد اصلی وجود دارد که شما پیشنهاد می کنید؟

* من بیماری های دیگری هم دارم. چطور می توانم آن ها را در کنار هم به بهترین نحو اداره کنم؟

* آیا بروشور یا سایر مطالب چاپی در مورد این بیماری وجود دارد؟ مطالعه‌ی چه وب سایت هایی را توصیه می کنید؟

 

از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید؟

پزشک شما احتمالا سوالاتی از شما می پرسد، مانند:

* آیا به تازگی مبتلا شده اید؟

* آیا به طور غیر منتظره ای خونریزی داشته اید؟

* خسته تر از همیشه هستید؟

* آیا به نظر می رسد که چه چیزی علائم شما را بهبود می بخشد؟

* آیا چیزی علائم شما را بدتر می کند؟

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

 

ادامه مطلب
تبلیغات
تبلیغات
تبلیغات
تبلیغات
تبلیغات

برترین ها