با ما همراه باشید

پزشکی

کم‌خونی یا آنمی یا Anemia

منتشر شده

در

خلاصه

کم‌خونی یا آنمی چیست؟ کم‌خونی یا آنمی و یا به انگلیسی Anemia نام یک مجموعه از بیماری است که در آن شما فاقد گلبول‌های قرمز سالم کافی برای حمل اکسیژن کافی به بافت‌های بدن خود هستید. داشتن کم‌خونی که به آن هموگلوبین پایین نیز گفته‌می‌شود، می‌تواند باعث احساس خستگی و ضعف در شما شود.

شکل‌های مختلفی از کم‌خونی وجود دارد که هر کدام علت خاص خود را دارند. کم‌خونی می‌تواند موقتی یا طولانی مدت و همچنین از خفیف تا شدید باشد. در اغلب موارد، کم‌خونی بیش از یک علت دارد. اگر مشکوک به کم‌خونی هستید به پزشک خود مراجعه کنید. این علائم می‌تواند نشانه هشداردهنده برای یک بیماری جدی باشد.

درمان کم‌خونی در گام اول به فهمیدن علت کم‌خونی آن بستگی دارد و از مصرف مکمل‌ها گرفته تا استفاده از درمان‌ها خاص پزشکی را شامل می‌شود. شما ممکن است بتوانید با خوردن یک رژیم غذایی سالم و متنوع از برخی انواع کم‌خونی جلوگیری کنید.

 

علائم

علائم کم‌خونی و نشانه‌های کم‌خونی بسته به‌علت و شدت کم‌خونی متفاوت است. بسته به علل کم‌خونی شما، ممکن است حتی هیچ نشانه‌ای نداشته‌باشید.

علائم و نشانه‌ها در صورت بروز ممکن است شامل موارد زیر باشند:

* خستگی

* ضعف

* پوست رنگ پریده یا مایل به زرد

* ضربان نامنظم قلب

* تنگی نفس

* گیجی یا سرگیجه

* درد قفسه‌سینه

* سردی دست‌ها و پاها

* سردرد

در ابتدا، کم‌خونی می‌تواند به قدری خفیف باشد که متوجه آن نشوید؛ اما با بدتر شدن کم‌خونی، علائم بدتر می‌شوند.

 

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

اگر احساس خستگی می‌کنید و دلیل آن را نمی‌دانید، با پزشک خود یک قرار ملاقات بگذارید.

خستگی علاوه بر کم‌خونی دلایل زیاد دیگری هم دارد، بنابراین تصور نکنید که اگر خسته هستید باید کم‌خونی داشته‌باشید. برخی افراد وقتی خون اهدا می‌کنند متوجه می‌شوند که هموگلوبین آنها پایین است که نشان دهنده کم‌خونی است. اگر به شما گفته‌می‌شود که به‌دلیل هموگلوبین پایین نمی‌توانید خون اهدا کنید، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید.

دلایل

دلایل کم‌خونی می‌تواند مختلف بوده و ناشی از شرایطی باشد که در هنگام تولد وجود دارد (مادرزادی) یا به مربوط به بیماری‌های دیگری باشد که در شما ایجاد می‌شود. کم‌خونی زمانی رخ می‌دهد که خون شما به‌اندازه کافی گلبول قرمز نداشته‌باشد.

بیماری کم‌خونی اتفاق می‌افتد اگر:

* بدن شما به‌اندازه کافی گلبول قرمز نمی‌سازد

* خونریزی باعث می‌شود که سلول‌های قرمز خون را سریع‌تر از زمانی که می‌توان آنها را جایگزین کرد، از دست بدهید.

* بدن شما گلبول‌های قرمز خون را از بین می‌برد

 

گلبول‌های قرمز چه‌کار می‌کنند

بدن شما سه نوع سلول خونی می‌سازد. گلبول‌های سفید خون برای مبارزه با عفونت، پلاکت‌ها برای کمک به لخته شدن خون و گلبول‌های قرمز خون برای حمل اکسیژن از ریه‌ها به بقیه نقاط بدن و حمل کربن دی‌اکسید از بدن به ریه‌ها.

 

گلبول‌های قرمز حاوی هموگلوبین هستند. هموگلوبین چیست؟ هموگلوبین یک پروتئین غنی از آهن هستند که به خون رنگ قرمز می‌دهد. هموگلوبین گلبول‌های قرمز را قادر می‌سازد تا اکسیژن را از ریه‌ها به تمام نقاط بدن شما حمل کنند و دی‌اکسید کربن را از سایر نقاط بدن به ریه‌های شما حمل کنند تا در طی بازدم خارج شوند.

بیشتر سلول‌های خونی، از جمله گلبول‌های قرمز، به‌طور منظم در مغز استخوان شما تولید می‌شوند. مغز استخوان چیست؟ یک ماده اسفنجی که در حفره‌های بسیاری از استخوان‌های بزرگ شما یافت می‌شود. برای تولید هموگلوبین و گلبول‌های قرمز، بدن شما به آهن، ویتامین B-12، فولات و سایر مواد مغذی از غذاهایی که می‌خورید نیاز دارد.

 

دلایل کم‌خونی

انواع مختلف کم‌خونی علل مختلفی دارند که عبارتند از:

* کمخونی فقر آهن: شایع‌ترین نوع کم‌خونی ناشی از کمبود آهن در بدن است. مغز استخوان شما برای ساختن هموگلوبین به آهن نیاز دارد. بدون آهن کافی، بدن شما نمی‌تواند هموگلوبین کافی برای گلبول‌های قرمز خون تولید کند.

بدون مصرف مکمل آهن، این نوع کم‌خونی در بسیاری از زنان باردار رخ می‌دهد. این نوع کم‌خونی همچنین ناشی از خونریزی شدید قاعدگی، زخم معده یا روده کوچک، سرطان روده بزرگ و استفاده منظم از برخی داروهای تسکین دهنده درد است که بدون نسخه در دسترس هستند، به‌خصوص آسپرین که می‌تواند باعث التهاب پوشش معده و در نتیجه از دست دادن خون شود. تعیین منبع کمبود آهن برای جلوگیری از عود بیماری مهم است.

* کمخونی ناشی از کمبود ویتامین: علاوه بر آهن، بدن شما به فولاد و ویتامین B-12 برای تولید گلبول‌های قرمز سالم کافی نیاز دارد. رژیم غذایی فاقد این مواد و سایر مواد مغذی کلیدی می‌تواند باعث کاهش تولید گلبول‌های قرمز شود. برخی از افرادی که B-12 کافی مصرف می‌کنند قادر به جذب این ویتامین نیستند. این امر می‌تواند منجر به کم‌خونی ناشی از کمبود ویتامین شود که به کم‌خونی کشنده (pernicious anemia) نیز معروف است.

* کمخونی التهابی: بیماری‌های خاصی مانند سرطان، اچ آی وی، آرتریت روماتوئید، بیماری‌های کلیوی، بیماری کرون و سایر بیماری‌های التهابی حاد یا مزمن می‌توانند در تولید گلبول‌های قرمز خون اختلال ایجاد کنند.

* کمخونی آپلاستیک: این کم‌خونی کشنده زمانی رخ می‌دهد که بدن شما به‌اندازه کافی گلبول قرمز تولید نکند. علل کم‌خونی آپلاستیک شامل عفونت‌ها، داروهای خاص، بیماری‌های خودایمنی و قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی سمی است.

* کم خونیهای مرتبط با بیماری مغز استخوان: انواع بیماری‌ها مانند لوسمی و میلوفیبروز می‌توانند با تأثیر بر تولید خون در مغز استخوان شما باعث کم‌خونی شوند.

* کمخونی همولیتیک: این گروه از کم خونی‌ها زمانی ایجاد می‌شوند که گلبول‌های قرمز خون سریع‌تر از مغز استخوان تخریب شوند. برخی بیماری‌های خونی تخریب گلبول‌های قرمز را افزایش می‌دهند. شما می‌توانید یک کم‌خونی همولیتیک را به ارث ببرید، یا می‌توانید آن را در اواخر عمر خود توسعه دهید.

* کم‌خونی سلول داسی شکل: این بیماری ارثی و گاهی جدی، یک نوع کم‌خونی همولیتیک است. این بیماری ناشی از یک شکل معیوب هموگلوبین است که گلبول‌های قرمز را مجبور می‌کند شکل هلالی غیرطبیعی به خود بگیرند. این سلول‌های نامنظم خونی پیش از موعد می‌میرند و منجر به کمبود مزمن گلبول‌های قرمز می‌شوند.

 

عوامل خطر

این عوامل شما را در معرض خطر کم‌خونی قرار می‌دهند:

* رژیم غذایی فاقد ویتامینها و مواد معدنی خاص. رژیم غذایی حاوی آهن، ویتامین B-12، فولاد و مس خطر کم‌خونی را افزایش می‌دهد.

* اختلالات رودهای. داشتن یک اختلال روده‌ای که بر جذب مواد مغذی در روده کوچک شما تأثیر می‌گذارد مانند بیماری کرون و بیماری سلیاک شما را در معرض خطر کم‌خونی قرار می‌دهد.

* قاعدگی. به‌طور کلی زنانی که یائسگی نداشته‌اند نسبت به مردان و زنانی که یائسه هستند در معرض خطر بیشتر کم‌خونی ناشی از فقر آهن هستند. قاعدگی باعث از دست رفتن گلبول‌های قرمز خون می‌شود.

* بارداری: باردار بودن و مصرف نکردن مولتی ویتامین با اسید فولیک و آهن، خطر کم‌خونی را افزایش می‌دهد.

 

* بیماریهای مزمن: اگر سرطان، نارسایی کلیه یا بیماری مزمن دیگری دارید، ممکن است در معرض خطر کم‌خونی بیماری مزمن باشید. این بیماری‌ها می‌تواند منجر به کمبود گلبول‌های قرمز خون شود.

کم‌خونی مزمن ناشی از زخم یا منبع دیگری در بدن می‌تواند ذخیره آهن بدن شما را تخلیه کند و منجر به کم‌خونی فقر آهن شود.

* سابقه خانوادگی: اگر خانواده شما سابقه کم‌خونی ارثی مانند کم‌خونی سلول داسی شکل را داشته‌باشد، ممکن است در معرض خطر بیشتر این وضعیت نیز باشید.

* عوامل دیگر: سابقه برخی عفونت‌ها، بیماری‌های خونی و اختلالات خودایمنی خطر کم‌خونی را افزایش می‌دهد. اعتیاد به نوشیدن مشروبات الکلی، قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی سمی و استفاده از برخی داروها می‌تواند بر تولید گلبول‌های قرمز خون تأثیر بگذارد و منجر به کم‌خونی شود.

* سن: افراد بالای ۶۵ سال در معرض خطر بیشتر کم‌خونی هستند.

 

عوارض

در صورت عدم درمان کم‌خونی، بیماری کم‌خونی می‌تواند مشکلات سلامتی زیادی ایجاد کند، مانند:

* خستگی مفرط: کم‌خونی شدید می‌تواند شما را آن‌قدر خسته کند که نتوانید کارهای روزمره را به پایان برسانید.

* عوارض بارداری: زنان بارداری که کم‌خونی ناشی از کمبود فولاد دارند، با احتمال بیشتری ممکن است دچار عوارضی مانند تولد زودرس شوند.

* مشکلات قلبی: کم‌خونی می‌تواند منجر به ضربان سریع یا نامنظم قلب (آریتمی) شود. هنگامی که شما کم خون هستید قلب شما خون بیشتری را برای جبران کمبود اکسیژن در خون پمپاژ می‌کند. این امر می‌تواند منجر به بزرگ شدن قلب یا نارسایی قلبی شود.

* مرگ: برخی از کم خونی‌های ارثی، مانند کم‌خونی داسی شکل، می‌توانند منجر به عوارض تهدیدکننده زندگی شوند. از دست دادن مقدار زیادی خون به‌سرعت منجر به کم‌خونی حاد، شدید می‌شود و می‌تواند کشنده باشد. در میان افراد مسن، کم‌خونی با افزایش خطر مرگ همراه است.

 

پیشگیری

* پیشگیری از کم‌خونی جزء مباحث رایج در علم پزشکی و تغذیه است. بسیاری از انواع کم‌خونی را نمی‌توان پیشگیری کرد. اما شما می‌توانید با خوردن رژیم غذایی که شامل انواع ویتامین‌ها و مواد معدنی است، از کم‌خونی ناشی از کمبود آهن و کم‌خونی ناشی از کمبود ویتامین جلوگیری کنید، از جمله موادی مانند:

* آهن: غذاهای غنی از آهن شامل گوشت گاو و سایر گوشت‌ها، لوبیا، عدس، غلات غنی از آهن، سبزیجات با برگ سبز تیره و میوه‌های خشک است.

* فولاد: این ماده مغذی که شکل مصنوعی آن اسید فولیک است را می‌توان در میوه‌ها و آب‌میوه‌ها، سبزیجات برگ‌دار به‌رنگ سبز تیره، نخود سبز، لوبیا چشم‌بلبلی، بادام زمینی و محصولات غلات غنی شده مانند نان، غلات، ماکارونی و برنج یافت.

* ویتامین B-12. غذاهای غنی از ویتامین B-12 شامل گوشت، محصولات لبنی و غلات غنی شده و محصولات سویا است.

* ویتامین C. مواد غذایی سرشار از ویتامین C شامل مرکبات و آب‌میوه‌ها، فلفل، کلم بروکلی، گوجه‌فرنگی، خربزه و توت فرنگی است. این مواد همچنین به افزایش جذب آهن کمک می‌کنند.

اگر نگران دریافت ویتامین‌ها و مواد معدنی کافی از مواد غذایی هستید، از پزشک خود بپرسید که آیا مولتی ویتامین ممکن است به شما کمک کند یا خیر.

 

تشخیص

برای تشخیص کم‌خونی، پزشک از شما در مورد سابقه پزشکی و خانوادگی تان سؤال می‌کند، معاینه جسمی انجام می‌دهد و آزمایش‌های زیر را تجویز می‌کند:

* شمارش کامل خون (CBC): یک CBC برای شمارش تعداد سلول‌های خونی در یک نمونه از خون شما استفاده می‌شود. برای کم‌خونی، پزشک شما احتمالاً به دانستن میزان گلبول‌های قرمز موجود در خون شما (هموگلوبین) و هموگلوبین موجود در خون شما علاقه‌مند خواهد بود.

مقادیر هماتوکریت بزرگسالان سالم به‌طور کلی بین ۳۸.۳ تا ۴۸.۶ درصد برای مردان و ۳۵.۵ تا ۴۴.۹ درصد برای زنان است. مقادیر هموگلوبین بزرگسالان سالم به‌طور کلی ۱۳.۲ تا ۱۶.۶ گرم در دسی‌لیتر برای مردان و ۱۱.۶ تا ۱۵ گرم در دسی‌لیتر برای زنان است. این مقادیر ممکن است از یک معیار پزشکی به معیاری دیگر کمی متفاوت باشد.

اعداد ممکن است برای افرادی که به فعالیت بدنی شدید می‌پردازند، باردار هستند یا در سنین بالاتر هستند، کم‌تر باشد. سیگار کشیدن و قرار گرفتن در ارتفاع بالا ممکن است اعداد را افزایش دهد.

* آزمایشی برای تعیین اندازه و شکل گلبولهای قرمز شما. برخی از گلبول‌های قرمز شما ممکن است از نظر اندازه، شکل و رنگ غیرمعمول نیز مورد بررسی قرار گیرند.

 

آزمایش‌های تشخیصی اضافی

اگر کم‌خونی در شما تشخیص داده شد، پزشک شما ممکن است آزمایش‌های دیگری را برای تعیین علت کم‌خونی انجام دهد. گاهی‌اوقات، مطالعه نمونه‌ای از مغز استخوان شما برای تشخیص کم‌خونی ضروری است.

 

درمان

شیوه‌ی درمان کم‌خونی به‌علت آن بستگی دارد.

* کمخونی فقر آهن: درمان این نوع کم‌خونی بیشتر اوقات شامل مصرف مکمل‌های آهن و تغییر رژیم غذایی است. برای برخی از افراد، این درمان کم‌خونی ممکن است شامل دریافت آهن از طریق رگ باشد.

اگر علت کمبود آهن از دست دادن خون به‌غیر از قاعدگی باشد باید منبع خون ریزی مسدود و خونریزی متوقف شود. این‌کار ممکن است شامل عمل جراحی باشد.

* کمخونی ناشی از کمبود ویتامین: درمان کمبود اسید فولیک و ویتامین C شامل مصرف مکمل‌های غذایی و افزایش این مواد مغذی در رژیم غذایی است.

اگر سیستم گوارشی شما در جذب ویتامین B-12 از غذایی که می‌خورید مشکل دارد، ممکن است به تزریق ویتامین B-12 نیاز داشته‌باشید.

* کمخونی ناشی از بیماری مزمن: هیچ درمان خاصی برای این نوع کم‌خونی وجود ندارد. پزشکان بر درمان بیماری زمینه‌ای شما تمرکز دارند. اگر علائم شدید شود، تزریق خون یا تزریق هورمون مصنوعی که معمولاً توسط کلیه‌ها تولید می‌شود (اریتروپوئیتین) ممکن است به تحریک تولید گلبول قرمز و کاهش خستگی کمک کند.

* کمخونی آپلاستیک: درمان این کم‌خونی می‌تواند شامل تزریق خون برای افزایش سطح گلبول‌های قرمز باشد. اگر مغز استخوان شما نتواند سلول‌های خونی سالم بسازد، ممکن است به پیوند مغز استخوان نیاز داشته‌باشید.

* کم خونیهای مرتبط با بیماری مغز استخوان: درمان این بیماری‌های مختلف می‌تواند شامل دارو درمانی، شیمی درمانی یا پیوند مغز استخوان باشد.

* کمخونی همولیتیک: مدیریت کم‌خونی همولیتیک شامل اجتناب از داروهای مشکوک، درمان عفونت‌ها و مصرف داروهایی است که سیستم ایمنی شما را سرکوب می‌کنند، که می‌تواند به سلول‌های قرمز خون شما حمله کند. کم‌خونی همولیتیک شدید به‌طور کلی نیاز به درمان مداوم دارد.

* کم‌خونی سلول داسی شکل: درمان ممکن است شامل به کارگیری اکسیژن، داروهای تسکین دهنده درد، و مایعات خوراکی و تزریقات وریدی برای کاهش درد و جلوگیری از عوارض باشد. پزشکان همچنین ممکن است تزریق خون، مکمل‌های اسید فولیک و آنتی‌بیوتیک‌ها را نیز توصیه کنند. یک داروی سرطانی به نام هیدروکسی اوره (Droxia، Hydrea، Siklos) نیز برای درمان کم‌خونی سلول داسی شکل استفاده می‌شود.

* تالاسمی: بیشتر فرم‌های تالاسمی خفیف هستند و نیازی به درمان ندارند. فرم‌های تالاسمی معمولاً نیاز به تزریق خون، مکمل اسید فولیک، دارو، برداشتن طحال، یا پیوند سلول‌های بنیادی خون و مغز استخوان دارند.

 

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

اگر خستگی طولانی مدت یا علائم یا نشانه‌های دیگری دارید که شما را نگران می‌کند، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. او ممکن است شما را به پزشکی ارجاع دهد که متخصص درمان اختلالات خونی (هماتولوژیست)، قلب (کاردیولوژیست) یا سیستم گوارشی است.

 

این اطلاعات به شما کمک می‌کند برای قرار ملاقات آماده شوید.

کاری که می‌توانید انجام دهید

قبل از قرار ملاقات، لیستی از موارد زیر تهیه کنید:

* علائم شما و زمانی که شروع شد

* اطلاعات کلیدی شخصی، از جمله استرس‌های عمده، دستگاه‌های پزشکی کاشته شده در بدن شما، قرار گرفتن در معرض سموم یا مواد شیمیایی، و تغییرات اخیر زندگی

* تمام داروها، ویتامین‌ها و سایر مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید، از جمله دوز آنها

* سؤالاتی که باید از پزشک بپرسید

 

برای کم‌خونی، سؤالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

* مهم‌ترین علت علائم من چیست؟

* آیا دلایل احتمالی دیگری هم وجود دارد؟

* آیا من به آزمایش نیاز دارم؟

* آیا کم‌خونی من موقتی است یا طولانی مدت؟

* چه درمان‌هایی در دسترس است و کدام را توصیه می‌کنید؟

* چه عوارض جانبی از درمان انتظار دارم؟

* چگونه می‌توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟

* آیا باید رژیم غذایی ام را محدود کنم؟

* آیا باید مواد غذایی را به رژیم غذایی ام اضافه کنم؟

* آیا بروشور یا سایر مطالب چاپی در این زمینه وجود دارد؟

 

از پزشک خود چه انتظاری داشته‌باشید

پزشک شما احتمالاً سؤالاتی از شما می‌پرسد، مانند:

* آیا علائم شما می‌آیند و می‌روند یا ثابت و پایدار هستند؟

* علائم شما چقدر شدید است؟

* آیا به نظر می‌رسد که چیزی علائم شما را بهبود می‌بخشد؟

* چه چیزی علائم شما را بدتر می‌کند؟

* آیا گیاه‌خوار هستید؟

* معمولاً در روز چند وعده میوه و سبزی می‌خورید؟

* آیا الکل می‌نوشید؟

* آیا سیگاری هستید؟

* آیا اخیراً بیش از یک‌بار خون اهدا کرده‌اید؟

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

 

ادامه مطلب
تبلیغات
برای افزودن دیدگاه کلیک کنید

یک پاسخ بگذارید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

پزشکی

شپش بدن (Body lice)

منتشر شده

در

توسط

خلاصه

شپش بدن چیست؟ شپش بدن (Body lice) یک حشره کوچک به اندازه یک دانه کنجد است. شپش‌های بدن در لباس‌ها و ملافه‌های شما زندگی می‌کنند و چندین بار در روز برای تغذیه از خون به پوست شما می‌روند. شایع‌ترین محل‌های گزش در اطراف گردن، شانه‌ها، زیر بغل، کمر و کشاله ران است – مکان‌هایی که درزهای لباس بیشتر با پوست تماس می‌گیرد.

شپش های بدن بیشتر در شرایط زندگی شلوغ و غیربهداشتی مانند کمپ های پناهندگان و پناهگاه های افراد بی خانمان دیده می شود. آنها همچنین می توانند از تماس با لباس های فرد آلوده سرایت کنند. نیش شپش بدن می تواند انواع خاصی از بیماری ها را گسترش دهد و حتی می تواند باعث اپیدمی شود.

لباس‌ها و ملافه‌هایی که آلوده به شپش‌های بدن هستند باید در آب داغ و صابون شسته شوند و با هوای گرم با ماشین خشک شوند.

 

علائم شپش بدن

گزش شپش بدن می تواند باعث خارش شدید شود و ممکن است در محل آثار گزش، متوجه مناطق کوچکی از خون و پوسته پوست خود شوید.

اگر رعایت بهداشت آلودگی را از بین نمی برد یا اگر دچار عفونت پوستی در اثر خاراندن محل گزش شدید، به پزشک خود مراجعه کنید.

 

دلایل بروز شپش بدن

شپش بدن شبیه شپش سر است اما عادات متفاوتی دارد. در حالی که شپش سر در موهای شما زندگی می کند و از پوست سر شما تغذیه می کند، شپش بدن معمولا در لباس ها و ملافه های شما زندگی می کند. آنها چندین بار در روز به پوست شما سفر می کنند تا از خون تغذیه کنند.

درزهای لباس شما رایج ترین مکان برای تخم گذاری شپش های بدن است. در صورت تماس نزدیک با فردی که دارای شپش بدن یا با لباس یا ملافه آلوده به شپش بدن است، می توانید به شپش بدن مبتلا شوید.

 

عوامل خطر

افرادی که در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به شپش هستند، معمولاً در شرایط شلوغ و ناپاک زندگی می کنند. آنها عبارتند از:

*     پناهندگان جنگی

*     مردم بی خانمان

*     مردمی که در اثر بلایای طبیعی آواره شده اند

سگ ها، گربه ها و سایر حیوانات خانگی شپش بدن را پخش نمی کنند.

عوارض شپش بدن

آلودگی به شپش های بدن معمولاً حداقل مشکلاتی را ایجاد می کند. با این حال، آلودگی به شپش بدن گاهی منجر به عوارضی مانند:

*     عفونت های ثانویه. هنگامی که شپش بدن برای تغذیه از خون شما خراشیده و حفاری می کند، ممکن است پوست شما را تحریک کند. اگر برای تسکین خارش خراش دهید، این نیز می تواند پوست شما را تحریک کند. اگر پوست شما به دلیل این تحریکات خام شود، ممکن است عفونت های دیگری ایجاد شود.

*     تغییرات پوستی. اگر برای مدت طولانی با شپش بدن آلوده شده اید، ممکن است تغییرات پوستی مانند ضخیم شدن و تغییر رنگ – به ویژه در اطراف کمر، کشاله ران یا بالای ران خود را تجربه کنید.

*     گسترش بیماری. شپش های بدن می توانند ناقل برخی از بیماری های باکتریایی مانند تیفوس، تب عود کننده یا تب سنگر باشند.

 

پیشگیری از شپش بدن

برای جلوگیری از هجوم شپش بدن، از تماس فیزیکی نزدیک یا به اشتراک گذاشتن رختخواب یا لباس با هرکسی که آلوده شده است خودداری کنید. حمام کردن منظم و تعویض لباس تمیز حداقل یک بار در هفته نیز ممکن است به جلوگیری و کنترل گسترش شپش بدن کمک کند.

 

تشخیص شپش بدن

شما یا پزشکتان معمولاً می‌توانید از طریق معاینه بصری بدن و لباس‌هایتان، آلودگی به شپش بدن را تأیید کنید. وجود تخم و شپش متحرک آلودگی را تایید می کند.

 

درمان شپش

شپش بدن در درجه اول با شستن کامل خود و هرگونه اقلام آلوده با آب گرم و صابون و خشک کردن لباس و ملافه در خشک کن ماشینی با استفاده از چرخه گرم درمان می شود. خشکشویی و اتو کردن لباس هایی که قابل شستشو نیستند نیز موثر است.

اگر این اقدامات جواب نداد، می توانید از لوسیون یا شامپوی بدون نسخه استفاده کنید که دارای ۱٪ پرمترین (Nix) یا پیرترین است. اگر باز هم جواب نداد، پزشک می‌تواند لوسیون نسخه‌ای تهیه کند. محصولات شپش کش می توانند برای انسان سمی باشند، بنابراین دستورالعمل ها را به دقت دنبال کنید.

 

خودمراقبتی

معمولاً می‌توانید با تمیز کردن خود و هر وسیله شخصی که ممکن است آلوده باشد، از شر شپش خلاص شوید. ملافه‌ها، لباس‌ها و حوله‌های آلوده را با آب گرم و صابون – حداقل ۵۴ درجه سانتیگراد- بشویید و حداقل ۲۰ دقیقه روی حرارت بالا خشک کنید.

لباس هایی که شسته نمی شوند می توانند خشک شوند و اتو شوند.

اقلامی که قابل شستشو یا خشک کردن نیستند باید در یک کیسه پلاستیکی بسته شوند و به مدت دو هفته در یک منطقه گرم نگهداری شوند. تشک ها، کاناپه ها و سایر وسایل روکش شده باید به صورت گرم اتو شوند یا با محصولات شپش کش اسپری شوند تا تخم ها از درزها پاک شوند. از قرار گرفتن در معرض اقلام آلوده باید به مدت دو هفته اجتناب شود.

 

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

اگر نمی توانید به تنهایی از شر شپش های بدن خلاص شوید، ممکن است لازم باشد با پزشک خانواده خود صحبت کنید.

 

آنچه شما می توانید انجام دهید

قبل از قرار ملاقات، ممکن است بخواهید پاسخ سوالات زیر را بنویسید:

*     فکر می کنید چند وقت است که شپش بدن دارید؟

*     علائم شما چیست؟

*     چگونه به شپش بدن آلوده شدید؟

*     آیا از زمانی که متوجه شپش بدن شده اید با دیگران در تماس بوده اید؟ چه درمان هایی را امتحان کرده اید؟

*     آیا بیماری های مزمنی دارید؟

*     چه داروها و مکمل هایی مصرف می کنید؟

 

از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید

در طول معاینه جسمی، پزشک پوست شما و درزهای لباس شما را معاینه می کند.

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

 

ادامه مطلب

پزشکی

ادرار خونی یا هماچوری؛ از تشخیص تا درمان

منتشر شده

در

توسط

خلاصه

ادرار خونی یا هماچوری چیست؟ دیدن ادرار خونی (blood in urine) می‌تواند ترسناک باشد که هماچوری (hematuria) نیز نامیده می‌شود. در بسیاری از موارد، علت بی ضرر است. اما وجود خون در ادرار نیز می‌تواند نشانه یک بیماری جدی باشد.

اگر بتوانید خون را ببینید، هماچوری ناخالص (هماچوری گروس) نامیده می‌شود. خونی که با چشم غیر مسلح دیده نمی‌شود، هماچوری میکروسکوپی نامیده می‌شود. این مقدار آنقدر ناچیز است که وقتی آزمایشگاه ادرار را آزمایش می‌کند فقط زیر میکروسکوپ قابل مشاهده است. در هر صورت، مهم است که دلیل خونریزی را کشف کنید.

درمان بستگی به علت دارد.

 

علائم ادرار خونی

خون در ادرار ممکن است صورتی، قرمز یا کولا به نظر برسد. گلبول‌های قرمز باعث تغییر رنگ ادرار می‌شوند. فقط مقدار کمی خون لازم است تا ادرار قرمز شود.

خونریزی اغلب دردناک نیست. اما اگر لخته‌های خون از طریق ادرار دفع شوند، ممکن است آسیب برسانند.

 

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

هر زمان که ادرار به نظر می‌رسد ممکن است خون در آن وجود داشته باشد، به یک پزشک مراجعه کنید.

ادرار قرمز همیشه توسط گلبول‌های قرمز ایجاد نمی‌شود. برخی از داروها می‌توانند باعث قرمز شدن ادرار شوند، مانند دارویی به نام فنازوپیریدین که علائم مجاری ادراری را کاهش می‌دهد. برخی غذاها نیز می‌توانند ادرار را قرمز کنند، از جمله چغندر و ریواس.

تشخیص اینکه آیا تغییر رنگ ادرار ناشی از خون است یا خیر می‌تواند سخت باشد. به همین دلیل است که همیشه بهتر است معاینه شوید.

 

دلایل ادرار خونی

بیماری ادرار خونی یا هماچوری زمانی اتفاق می‌افتد که کلیه‌ها یا سایر قسمت‌های دستگاه ادراری اجازه می‌دهند سلول‌های خونی به داخل ادرار نشت کنند. مشکلات مختلف می‌تواند باعث این نشت شود، از جمله:

* عفونت‌های دستگاه ادراری (UTIs). اینها زمانی اتفاق می‌افتند که باکتری وارد لوله‌ای می‌شود که از طریق آن ادرار از بدن خارج می‌شود که مجرای ادرار نام دارد. سپس باکتری‌ها در مثانه تکثیر می‌شوند. UTI می‌تواند باعث خونریزی شود که ادرار را قرمز، صورتی یا قهوه ای می‌کند. با عفونت ادراری، ممکن است میل شدیدی برای ادرار کردن داشته باشید که برای مدت طولانی ادامه دارد. ممکن است هنگام ادرار کردن دچار درد و سوزش شوید. ممکن است ادرار شما نیز بوی بسیار قوی داشته باشد.

* عفونت کلیه. این نوع عفونت ادراری نیز پیلونفریت نامیده می‌شود. زمانی که باکتری‌ها از جریان خون وارد کلیه‌ها می‌شوند، عفونت‌های کلیه ممکن است اتفاق بیفتد. عفونت‌ها همچنین می‌توانند زمانی اتفاق بیفتند که باکتری‌ها از یک جفت لوله که کلیه‌ها را به مثانه متصل می‌کنند، به نام حالب، به کلیه‌ها منتقل می‌شوند. عفونت‌های کلیه می‌توانند همان علائم مرتبط با ادرار را ایجاد کنند که سایر عفونت‌های ادراری می‌توانند ایجاد کنند. اما احتمال ایجاد تب و درد در ناحیه پشت، پهلو یا کشاله ران بیشتر است.

* سنگ مثانه یا کلیه. مواد معدنی موجود در ادرار می‌توانند کریستال‌هایی را روی دیواره کلیه‌ها یا مثانه تشکیل دهند. با گذشت زمان، کریستال‌ها می‌توانند به سنگ‌های کوچک و سخت تبدیل شوند.

سنگ‌ها اغلب بدون درد هستند. اما اگر باعث انسداد شوند یا از طریق ادرار از بدن خارج شوند، می‌توانند صدمات زیادی داشته باشند. سنگ مثانه یا کلیه می‌تواند باعث خون در ادرار شود که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده است و همچنین خونریزی که فقط در آزمایشگاه قابل مشاهده است.

* پروستات بزرگ‌شده. غده پروستات درست زیر مثانه است و قسمت بالایی مجرای ادرار را احاطه کرده است. اغلب در سنین میانسالی بزرگ‌تر می‌شود. سپس به مجرای ادرار فشار وارد می‌کند و تا حدی جریان ادرار را مسدود می‌کند. با بزرگ شدن پروستات، ممکن است در ادرار کردن، نیاز فوری یا دائمی به ادرار کردن، یا وجود خون در ادرار مشکل داشته باشید. عفونت پروستات که پروستاتیت نامیده می‌شود، می‌تواند علائم مشابهی ایجاد کند.

* بیماری کلیوی. وجود خون در ادرار که فقط در آزمایشگاه قابل مشاهده است، یکی از علائم شایع بیماری کلیوی به نام گلومرولونفریت است. با این بیماری، فیلترهای ریز در کلیه‌ها که مواد زائد را از خون خارج می‌کنند، ملتهب می‌شوند.

* گلومرولونفریت. این وضعیت ممکن است بخشی از یک بیماری باشد که کل بدن را تحت تاثیر قرار می‌دهد، مانند دیابت. یا ممکن است به خودی خود اتفاق بیفتد.

* سرطان. وجود خون در ادرار که با چشم غیر مسلح قابل مشاهده است ممکن است نشانه سرطان پیشرفته کلیه، مثانه یا پروستات باشد. این سرطان‌ها ممکن است زودتر علائمی را ایجاد نکنند، زمانی که درمان‌ها می‌توانند بهتر عمل کنند.

*     بیماری‌های ارثی. یک بیماری ژنتیکی که بر گلبول‌های قرمز اثر می‌گذارد، به نام کم خونی داسی شکل، می‌تواند باعث ایجاد ادرار خونی شود. سلول‌های خونی می‌توانند قابل مشاهده یا بسیار کوچک باشند. وضعیتی که به رگ‌های خونی ریز در کلیه‌ها آسیب می‌زند، به نام سندرم آلپورت، همچنین می‌تواند باعث ادرار خونی شود.

*     آسیب کلیه. ضربه یا آسیب‌های دیگر به کلیه‌ها در اثر تصادف یا ورزش‌های تماسی می‌تواند باعث ظاهر شدن ادرار خونی شود.

*     داروها. داروی ضد سرطان سیکلوفسفامید (سیتوکسان) و آنتی بیوتیک پنی سیلین با خون در ادرار مرتبط هستند. داروهایی که از لخته شدن خون جلوگیری می‌کنند نیز به خون در ادرار متصل می‌شوند. این داروها شامل داروهایی است که از چسبیدن سلول‌های خونی به نام پلاکت‌ها جلوگیری می‌کند، مانند مسکن آسپرین. داروهایی که خون را رقیق می‌کنند، مانند هپارین، نیز ممکن است علت باشد.

*     ورزش سخت. ادرار خونی ممکن است پس از انجام ورزش‌های تماسی مانند فوتبال ایجاد شود. ممکن است با آسیب مثانه ناشی از ضربه خوردن مرتبط باشد. خون در ادرار همچنین می‌تواند در ورزش‌های طولانی مدت مانند دوی ماراتن اتفاق بیفتد، اما دلیل آن کمتر مشخص است. ممکن است با آسیب مثانه یا دلایل دیگری که آسیبی به همراه ندارد مرتبط باشد. وقتی ورزش سخت باعث خون در ادرار می‌شود، ممکن است در عرض یک هفته خود به خود از بین برود.

اگر بعد از ورزش خون در ادرار خود مشاهده کردید، تصور نکنید که از ورزش است. به پزشک مراجعه کنید.

اغلب علت هماچوری ناشناخته است.

عوامل خطر

تقریباً هر کسی می‌تواند گلبول‌های قرمز در ادرار داشته باشد. این شامل کودکان و نوجوانان می‌شود. برخی از مواردی که می‌تواند خطر ادرار خونی را افزایش دهد عبارتند از:

*     سن. مردان میانسال و مسن ممکن است به دلیل بزرگ شدن غده پروستات به هماچوری مبتلا شوند. خطر برخی از سرطان‌ها که می‌توانند باعث خون در ادرار شوند نیز ممکن است پس از ۵۰ سالگی افزایش یابد.

*     عفونت مجاری ادراری. این یکی از مهم‌ترین علل خونی است که در ادرار کودکان دیده می‌شود.

*     سابقه خانوادگی. اگر یک یا چند نفر از اعضای خانواده بیماری کلیوی داشته باشند، احتمال وجود خون در ادرار ممکن است افزایش یابد.

*     داروهای خاص. برخی از مسکن‌ها، رقیق کننده‌های خون و آنتی بیوتیک ها می‌توانند خطر خون در ادرار را افزایش دهند.

*     ورزش سخت. “هماچوری دونده ماراتن” یکی از نام مستعار هماچوری است. ورزش‌های تماسی نیز می‌تواند خطر را افزایش دهد.

 

تشخیص ادرار خونی

این آزمایشات و معاینات نقش کلیدی در یافتن علت وجود خون در ادرار دارند:

*     معاینه بدنی. این معتیه شامل صحبت با یک پزشک در مورد سابقه سلامتی شما می‌شود.

*     آزمایشات ادرار. از اینها می‌توان برای تشخیص وجود خون در ادرار استفاده کرد. آنها همچنین می‌توانند هفته‌ها یا ماه‌ها بعد استفاده شوند تا ببینند آیا ادرار هنوز خون دارد یا خیر. آزمایش ادرار همچنین می‌تواند عفونت دستگاه ادراری یا مواد معدنی که باعث سنگ کلیه می‌شوند را بررسی کند.

*     تست‌های تصویربرداری. برای یافتن علت ادرار خونی اغلب به آزمایش تصویربرداری نیاز است. ممکن است به سی تی اسکن یا ام آر آی یا معاینه اولتراسوند نیاز داشته باشید.

*     سیستوسکوپی. یک پزشک یک لوله باریک مجهز به یک دوربین کوچک را به مثان

ه شما می‌زند تا علائم بیماری را بررسی کند.

گاهی اوقات علت ادرار خونی را نمی‌توان یافت. در این صورت، ممکن است به آزمایش‌های پیگیری منظم نیاز داشته باشید، عمدتاً اگر عوامل خطر سرطان مثانه را داشته باشید. این عوامل خطر شامل سیگار کشیدن، پرتودرمانی لگن یا قرار گرفتن در معرض برخی مواد شیمیایی است.

 

درمان ادرار خونی

درمان هماچوری به یافتن علت آن بستگی دارد. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

*     مصرف داروهای آنتی بیوتیک برای از بین بردن عفونت ادراری.

*     آزمایش یک داروی تجویزی برای کوچک کردن بزرگی پروستات.

*     داشتن درمانی که از امواج صوتی برای شکستن سنگ‌های مثانه یا کلیه استفاده می‌کند.

در برخی موارد، نیازی به درمان نیست.

اگر تحت درمان قرار گرفتید، پس از آن به پزشک خود مراجعه کنید تا مطمئن شوید که خون بیشتری در ادرار شما وجود ندارد.

 

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

می‌توانید با ویزیت توسط یک پزشک عمومی درمان خود شروع کنید. یا ممکن است به یک دکتر متخصص در اختلالات دستگاه ادراری ارجاع داده شوید که متخصص اورولوژیست نامیده می‌شود.

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک می‌کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.

 

آنچه شما می‌توانید انجام دهید

فهرستی از موارد زیر تهیه کنید

*     علائم شما هر گونه علائمی را درج کنید، حتی علائمی که به نظر می‌رسد به دلیل معاینه شما مرتبط نباشد. توجه داشته باشید که چه زمانی علائم شما شروع شد.

*     اطلاعات کلیدی پزشکی این شامل سایر شرایطی است که شما تحت درمان هستید. توجه داشته باشید که آیا بیماری‌های مثانه یا کلیه در خانواده شما نیز وجود دارد یا خیر.

*     تمام داروها، ویتامین‌ها یا سایر مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید. دوزهای هر کدام را در نظر بگیرید.

*     سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید.

 

برخی از سوالاتی که باید در مورد خون در ادرار پرسید عبارتند از:

*     چه چیزی ممکن است باعث علائم من شود؟

*     به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟

*     این وضعیت چقدر ممکن است ادامه یابد؟

*     گزینه‌های درمانی من چیست؟

*     من بیماری‌های دیگری هم دارم. چگونه می‌توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟

*     آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ مطالعه چه وب سایت‌هایی را پیشنهاد می‌کنید؟

هر سوال دیگری هم که به ذهن شما می‌رسد اما در فهرست بالا قرار ندارد را از دکتر بپرسید.

 

از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید

پزشک شما احتمالاً از شما سؤالاتی می‌پرسد، مانند:

*     آیا هنگام ادرار کردن درد دارید؟

*     آیا فقط گاهی یا همیشه خون در ادرار خود می‌بینید؟

*     چه زمانی در ادرار خود خون می‌بینید – وقتی شروع به ادرار می‌کنید، در انتهای جریان ادرار یا در تمام مدت ادرار کردن؟

*     آیا هنگام ادرار کردن، لخته‌های خون نیز دفع می‌شود؟ چه اندازه و چه شکلی هستند؟

*     آیا سیگار می‌کشید؟

*     آیا در حین کار در معرض مواد شیمیایی هستید؟ چه نوع‌هایی؟

*     آیا پرتودرمانی داشته اید؟

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

 

 

ادامه مطلب

پزشکی

مجرای اشک مسدود شده؛ از تشخیص تا درمان

منتشر شده

در

توسط

خلاصه

مجرای اشک مسدود شده چیست؟ هنگامی که شما دچار مجرای اشک مسدود شده (blocked tear duct) هستید، اشک شما نمی‌تواند به طور طبیعی تخلیه شود و باعث می‌شود که چشمی پر آب و سوزش داشته باشید. این وضعیت به دلیل انسداد جزئی یا کامل در سیستم تخلیه اشک ایجاد می‌شود.

 

غدد اشک آور و مجاری اشک

غدد اشکی که در بالای هر کره چشم قرار دارند، به نام غدد اشکی، به طور مداوم مایع اشکی را تامین می‌کنند که هر بار که پلک‌های خود را پلک می‌زنید، از سطح چشم پاک می‌شود. مایع اضافی از طریق مجاری اشکی به داخل بینی تخلیه می‌شود.

مسدود شدن مجرای اشک در نوزادان شایع است. این وضعیت معمولاً بدون هیچ درمانی در سال اول زندگی بهبود می‌یابد. در بزرگسالان مسدود شدن مجرای اشک ممکن است به دلیل آسیب، عفونت یا به ندرت تومور باشد.

مسدود شدن مجرای اشک تقریباً همیشه قابل اصلاح است. درمان بستگی به علت انسداد و سن فرد مبتلا دارد.

 

علائم مجرای اشک مسدود شده

علائم مجرای اشک مسدود شده عبارتند از:

*     پارگی بیش از حد

*     قرمزی قسمت سفید چشم

*     عفونت یا التهاب مکرر چشم، معروف به چشم صورتی

*     تورم دردناک در نزدیکی گوشه داخلی چشم

*     پوسته شدن پلک‌ها

*     ترشحات مخاطی یا چرک از پلک‌ها و سطح چشم

*     تاری دید

 

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر به مدت چند روز به طور مداوم اشک می‌ریزید یا اگر چشم شما مکرراً یا به طور مداوم عفونت می‌کند، به پزشک خود مراجعه کنید. مسدود شدن مجرای اشک ممکن است در اثر فشار تومور بر روی سیستم تخلیه اشک ایجاد شود. شناسایی زودهنگام تومور می‌تواند گزینه‌های درمانی بیشتری به شما بدهد.

دلایل مجرای اشک مسدود شده

انسداد مجاری اشکی ممکن است در هر سنی از تولد تا بزرگسالی اتفاق بیفتد. علل عبارتند از:

*     انسداد مادرزادی. بسیاری از نوزادان با مجرای اشک بسته به دنیا می‌آیند. سیستم تخلیه اشک ممکن است به طور کامل توسعه نیافته یا ممکن است یک ناهنجاری مجرای وجود داشته باشد. اغلب یک غشای بافت نازک روی دهانه ای باقی می‌ماند که به داخل بینی تخلیه می‌شود که به آن مجرای اشکی بینی می‌گویند.

*     تغییرات مرتبط با سن. با افزایش سن، منافذ کوچکی که اشک‌ها را تخلیه می‌کنند، به نام پونکتا، باریک‌تر می‌شوند و باعث انسداد می‌شوند.

*     عفونت یا التهاب. عفونت یا التهاب طولانی مدت چشم‌ها، سیستم تخلیه اشک یا بینی می‌تواند باعث مسدود شدن مجاری اشک شود.

*     جراحت یا تروما. آسیب به صورت شما می‌تواند باعث آسیب استخوان یا زخم در نزدیکی سیستم زهکشی شود و بر جریان معمولی اشک از طریق مجاری تأثیر بگذارد. حتی ذرات کوچک کثیفی یا سلول‌های شل پوستی که در مجرای مجرای آن قرار گرفته‌اند می‌توانند باعث انسداد شوند.

*     تومور. تومور در بینی یا هر جایی در امتداد سیستم تخلیه اشک می‌تواند باعث انسداد شود.

قطره چشم به ندرت، استفاده طولانی مدت از برخی داروها، مانند قطره‌های چشمی که برای درمان گلوکوم استفاده می‌شود، می‌تواند باعث مسدود شدن مجرای اشک شود.

*     درمان‌های مربوط به سرطان. مسدود شدن مجرای اشکی یکی از عوارض جانبی احتمالی داروهای شیمی درمانی و پرتودرمانی برای سرطان است.

 

نحوه عملکرد سیستم تخلیه اشک

غدد اشکی بیشتر اشک شما را تولید می‌کنند. این غدد در داخل پلک‌های فوقانی بالای هر چشم قرار دارند. به طور معمول، اشک از غدد اشکی روی سطح چشم شما جاری می‌شود. اشک‌ها در گوشه‌های داخلی پلک‌های بالا و پایین به منافذی به نام پونکتا تخلیه می‌شوند.

پونکتاها به کانال‌های کوچکی به نام کانالیکولی منتهی می‌شوند. Canaliculi اشک را به یک کیسه به مخزنی در کنار بینی به نام کیسه اشکی منتقل می‌کند. از آنجا اشک از مجرای نازکریمال عبور می‌کند و به داخل بینی شما تخلیه می‌شود. پس از ورود به بینی، اشک دوباره جذب می‌شود.

انسداد می‌تواند در هر نقطه ای از سیستم تخلیه اشک، از نقطه نقطه تا بینی شما رخ دهد. هنگامی که این اتفاق می‌افتد، اشک‌های شما به درستی تخلیه نمی‌شوند و باعث آبریزش چشم می‌شوند و خطر عفونت و التهاب چشم را افزایش می‌دهند.

 

عوامل خطر

برخی عوامل خطر ابتلا مجرای اشک مسدود شده را افزایش می‌دهند:

*     سن. افراد مسن به دلیل تغییرات مرتبط با افزایش سن در معرض افزایش خطر ابتلا به انسداد مجاری اشکی هستند.

*     التهاب مزمن چشم. اگر چشمان شما به طور مداوم تحریک، قرمز و ملتهب است، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مجرای اشک مسدود شده هستید.

*     جراحی قبلی. جراحی قبلی چشم، پلک، بینی یا سینوس ممکن است باعث ایجاد مقداری اسکار در سیستم مجرای شود که احتمالاً بعداً منجر به مسدود شدن مجرای اشک می‌شود.

*     گلوکوم. داروهای ضد گلوکوم اغلب به صورت موضعی روی چشم استفاده می‌شود. اگر از این یا سایر داروهای موضعی چشم استفاده کرده اید، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مجرای اشک انسداد هستید.

*     درمان سرطان قبلی. اگر برای درمان سرطان پرتودرمانی یا شیمی درمانی انجام داده اید، به خصوص اگر پرتوها روی صورت یا سر شما متمرکز شده باشد، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مجرای اشکی مسدود شده هستید.

 

عوارض مجرای اشک مسدود شده

از آنجایی که اشک‌های شما آنطور که باید تخلیه نمی‌شوند، اشک‌هایی که در سیستم زهکشی باقی می‌مانند راکد می‌شوند. این باعث رشد باکتری‌ها، ویروس‌ها و قارچ‌ها می‌شود که می‌تواند منجر به عفونت و التهاب مکرر چشم شود.

هر بخشی از سیستم تخلیه اشک، از جمله غشای شفاف روی سطح چشم شما به نام ملتحمه، ممکن است به دلیل مسدود شدن مجرای اشک عفونی یا ملتهب شود.

 

پیشگیری از مجرای اشک مسدود شده

برای کاهش خطر ابتلا به انسداد مجرای اشکی در سنین بالاتر، درمان فوری التهاب یا عفونت چشم را دریافت کنید. برای جلوگیری از عفونت چشم در وهله اول این نکات را دنبال کنید:

*     دست‌های خود را به طور کامل و مرتب بشویید.

*     سعی کنید چشم‌های خود را مالش ندهید.

*     مدام خط چشم و ریمل خود را تعویض کنید. هرگز این لوازم آرایش را با دیگران به اشتراک نگذارید.

*     اگر از لنزهای تماسی استفاده می‌کنید، آنها را طبق توصیه‌های ارائه شده توسط سازنده و متخصص مراقبت از چشم خود تمیز نگه دارید.

 

تشخیص

برای تشخیص مجرای اشک مسدود شده در شما، پزشک با شما در مورد علائم شما صحبت می‌کند، چشمان شما را معاینه می‌کند و چند آزمایش انجام می‌دهد. پزشک شما همچنین داخل بینی شما را بررسی می‌کند تا مشخص کند که آیا اختلالات ساختاری مجاری بینی شما باعث انسداد شده است یا خیر. اگر ارائه دهنده شما مشکوک به مسدود شدن مجرای اشک باشد، ممکن است آزمایش‌های دیگری را برای یافتن محل انسداد انجام دهید.

آزمایش‌هایی که برای تشخیص انسداد مجرای اشکی استفاده می‌شوند عبارتند از:

 

*     تست تخلیه اشک. این آزمایش سرعت تخلیه اشک‌های شما را اندازه گیری می‌کند. یک قطره از رنگ مخصوص روی سطح هر چشم قرار می‌گیرد. اگر بعد از پنج دقیقه بیشتر رنگ هنوز روی سطح چشم شما باشد، ممکن است مجرای اشک مسدود شده داشته باشید.

*     شستشو و کاوشگری. پزشک شما ممکن است یک محلول نمکی را از طریق سیستم تخلیه اشک شما بشویید تا میزان تخلیه آن را بررسی کند. یا ممکن است یک ابزار باریک از طریق سوراخ‌های زهکشی کوچک گوشه درب به نام پونکتا وارد شود تا انسداد را بررسی کند. در برخی موارد این کاوش ممکن است حتی مشکل را برطرف کند.

*     آزمایش‌های تصویربرداری چشم. برای این روش‌ها، یک رنگ کنتراست از سوراخ گوشه پلک شما از طریق سیستم تخلیه اشک شما عبور داده می‌شود. سپس از اشعه ایکس، توموگرافی کامپیوتری (CT) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) برای یافتن محل و علت انسداد استفاده می‌شود.

 

درمان مجرای اشک مسدود شده

درمان شما بستگی به این دارد که چه چیزی باعث مسدود شدن مجرای اشکی شده است. ممکن است برای اصلاح مشکل به بیش از یک روش نیاز داشته باشید. اگر تومور باعث مسدود شدن مجرای اشکی شما شده باشد، درمان بر روی علت تومور متمرکز خواهد شد. ممکن است جراحی برای برداشتن تومور انجام شود، یا پزشک شما ممکن است استفاده از درمان‌های دیگر را برای کوچک کردن آن توصیه کند.

*     داروها. برای مبارزه با عفونت اگر پزشک شما مشکوک به وجود عفونت باشد، ممکن است قطره یا قرص‌های آنتی بیوتیکی برای چشم تجویز شود.

*     مراقب باشید و صبر کنید یا ماساژ دهید. نوزادانی که با مجرای اشکی مسدود شده متولد می‌شوند، اغلب بدون هیچ درمانی بهتر می‌شوند. این می‌تواند با بلوغ سیستم زهکشی در چند ماه اول زندگی اتفاق بیفتد. اغلب یک غشای بافت نازک روی دهانه ای باقی می‌ماند که به داخل بینی تخلیه می‌شود که به آن مجرای اشکی بینی می‌گویند. اگر مجرای اشک مسدود شده کودک شما بهبود نیابد، پزشک ممکن است یک تکنیک ماساژ ویژه را برای کمک به باز کردن غشاء به شما آموزش دهد.

*     اگر آسیبی به صورت شما وارد شده است که باعث انسداد مجاری اشکی شده است، ممکن است ارائه دهنده شما به شما پیشنهاد دهد که چند ماه منتظر بمانید تا ببیند آیا با بهبودی آسیب، وضعیت بهبود می‌یابد یا خیر. با کاهش تورم، مجاری اشک شما ممکن است خود به خود باز شوند.

*     اتساع، پروب و گرگرفتگی. برای نوزادان، این روش تحت بیهوشی عمومی انجام می‌شود. پزشک دهانه‌های پونکتال را با ابزار اتساع ویژه بزرگ می‌کند. سپس یک کاوشگر نازک از طریق سوراخ و به سیستم تخلیه اشک وارد می‌شود.

*     برای بزرگسالانی که سوراخ‌های تا حدی باریک شده‌اند، ممکن است پزشک با یک پروب کوچک، آن را گشاد کرده و سپس مجرای اشکی را شستشو دهد. به این می‌گویند آبیاری. آبیاری یک روش سرپایی ساده است که اغلب حداقل تسکین موقتی را فراهم می‌کند.

*     استنت گذاری یا لوله گذاری این روش معمولاً با استفاده از بیهوشی عمومی انجام می‌شود. یک لوله نازک، ساخته شده از سیلیکون یا پلی اورتان، از طریق یک یا هر دو نقطه در گوشه پلک شما رد می‌شود. سپس این لوله‌ها از طریق سیستم تخلیه اشک به بینی شما می‌گذرد. یک حلقه کوچک از لوله در گوشه چشم شما قابل مشاهده خواهد بود، و لوله‌ها معمولاً برای حدود سه ماه قبل از برداشتن باقی می‌مانند. عوارض احتمالی شامل التهاب ناشی از وجود لوله است.

*     اتساع کاتتر بالونی. اگر درمان‌های دیگر مؤثر نبوده یا انسداد عود کرده است، ممکن است از این روش استفاده شود. این معمولاً برای نوزادان و کودکان نوپا موثر است و همچنین ممکن است در بزرگسالان با انسداد نسبی استفاده شود. ابتدا یک بیهوشی عمومی تحویل داده می‌شود. سپس ارائه دهنده لوله ای به نام کاتتر را از طریق انسداد مجرای اشکی در بینی می‌گذراند. این لوله یک بالون تخلیه شده را روی نوک نگه می‌دارد. سپس بالون چند بار باد و تخلیه می‌شود تا انسداد باز شود.

 

عمل جراحی

جراحی که معمولاً برای درمان مجاری اشکی مسدود شده استفاده می‌شود داکریوسیستورینوستومی (dacryocystorhinostomy) نامیده می‌شود. این روش مسیری را باز می‌کند تا اشک دوباره از بینی شما خارج شود. به شما یک بیهوشی عمومی یا یک بی حسی موضعی در صورتی که به صورت سرپایی انجام شود، داده می‌شود.

مراحل این روش بسته به محل دقیق و میزان انسداد شما و همچنین تجربه و ترجیحات جراح شما متفاوت است.

*     خارجی. با داکریوسیستورینوستومی خارجی، جراح شما برشی را در کناره بینی، نزدیک کیسه اشکی ایجاد می‌کند. پس از اتصال کیسه اشکی به حفره بینی و قرار دادن استنت در مجرای جدید، جراح برش پوست را با چند بخیه می‌بندد.

*     آندوسکوپی یا اندونازال. با این روش، جراح شما از یک دوربین میکروسکوپی و سایر ابزارهای ریز استفاده می‌کند که از طریق دهانه بینی به سیستم مجرای شما وارد می‌شود. این روش نیازی به برش ندارد بنابراین هیچ جای زخمی باقی نمی‌گذارد. اما میزان موفقیت به اندازه روش خارجی بالا نیست.

پس از جراحی، از اسپری ضد احتقان بینی و قطره‌های چشمی برای جلوگیری از عفونت و کاهش التهاب استفاده خواهید کرد. پس از ۶ تا ۱۲ هفته، برای برداشتن هر گونه استنتی که برای باز نگه داشتن کانال جدید در طول فرآیند بهبودی استفاده می‌شود، به مطب ارائه دهنده خود باز خواهید گشت.

 

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

می‌توانید با مراجعه به ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی اولیه خود شروع کنید. پس از آن ممکن است به پزشک متخصص در درمان اختلالات چشمی به نام چشم پزشک ارجاع داده شوید. در برخی موارد، چشم پزشک ممکن است شما را به فردی ارجاع دهد که در جراحی پلاستیک چشم تخصص دارد.

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک می‌کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.

 

آنچه شما می‌توانید انجام دهید

قبل از قرار ملاقات خود فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

*     علائمی که داشته اید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسد.

*     تمام داروها، ویتامین‌ها و مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید، از جمله دوزهای مصرفی.

*     هر قطره چشمی که مصرف کرده اید.

*     سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید.

 

برای یک مجرای اشکی مسدود شده، برخی از سوالات اساسی که باید بپرسید عبارتند از:

*     محتمل‌ترین علت علائم من چیست؟

*     آیا دلایل احتمالی دیگری وجود دارد؟

*     آیا به هیچ آزمایشی نیاز دارم؟

*     وضعیت من چقدر طول خواهد کشید؟

*     چه درمان‌هایی در دسترس است و کدام را توصیه می‌کنید؟

*     چه عوارض جانبی می‌توانم از درمان انتظار داشته باشم؟

*     آیا این وضعیت به اختلال پزشکی دیگری مرتبط است؟

*     اگر کاری برای اصلاح این مشکل انجام ندهم، چه خطراتی برای بینایی من دارد؟

*     آیا بروشور یا مطالب چاپی دیگری دارید که بتوانم با خودم ببرم؟ مطالعه چه وب سایت‌هایی را پیشنهاد می‌کنید؟

 

از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید

پزشک شما احتمالاً تعدادی سؤال از شما می‌پرسد، مانند:

*     علائم شما از چه زمانی شروع شد؟

*     آیا علائم خود را همیشه تجربه می‌کنید یا می‌آیند و می‌روند؟

*     آیا چیزی علائم شما را تسکین می‌دهد؟

*     آیا برای این مشکل از قطره چشمی استفاده کرده اید؟

*     آیا قبلاً چشم یا پلک خود را جراحی کرده اید؟

*     آیا ضربه به صورت، جراحات، پرتودرمانی یا جراحی داشته اید؟

*     آیا تا به حال به بیماری‌های عصبی صورت مانند فلج بل مبتلا شده اید؟

*     آیا مشکلات پزشکی مانند دیابت یا اختلالات پوستی طولانی مدت مانند درماتیت آتوپیک دارید؟

*     آیا تا به حال به اختلال تیروئید مبتلا شده اید؟

*     آیا از لنزهای تماسی استفاده می‌کنید؟ آیا در گذشته از آنها استفاده کرده اید؟

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

ادامه مطلب

برترین ها