دوپامین از کجا ترشح می شود؟

دوپامین به عنوان یک نوترانسمیتر (مادهٔ انتقال عصبی) در مغز و سیستم عصبی مرکزی ترشح می‌شود. این ماده در نواحی مختلف مغز، از جمله میدان های عصبی تیره (Substantia Nigra) و میدان های عصبی پایه (Ventral Tegmental Area) تولید می‌شود.

سلول‌های عصبی مسئول ترشح دوپامین نامیده می‌شوند. این سلول‌ها دارای عملکرد آنزیمی هستند که به ترشح دوپامین کمک می‌کند. در مغز، دوپامین به عنوان یک مادهٔ انتقالی، پیام‌های عصبی را از یک سلول عصبی به سلول عصبی دیگر منتقل می‌کند.

دوپامین نه تنها در مغز ترشح می‌شود بلکه در برخی از مناطق دیگر بدن نیز مانند سیستم عصبی محیطی، قلب، ریه‌ها، کلیه‌ها و روده تولید می‌شود. با این حال، تأثیرات اصلی دوپامین بر سیستم عصبی مرکزی و عملکردهای مغزی است که مهمترین نقش آن‌ها مرتبط با حرکت، انگیزه، خلق و خو و پاداش است.

علایم کمبود دوپامین چیست؟

کمبود دوپامین در مغز می‌تواند منجر به عوارض و علائم مختلفی شود. برخی از علائم کمبود دوپامین عبارتند از:

1. کاهش خلق و خو: افزایش کمبود دوپامین می‌تواند باعث کاهش انگیزه، انرژی و لذت زندگی شود. فرد ممکن است احساس بی‌اشتهایی، بی‌اختیاری و علاقه کمتری به فعالیت‌های روزمره داشته باشد.
2. افزایش خشم و تنش: کمبود دوپامین ممکن است باعث تحریک و تنش عاطفی شود. فرد ممکن است به سرعت عصبانی شده، تحمل کمتری نسبت به استرس داشته باشد و نمایش رفتارهای غضب آمیز نمایش دهد.
3. اختلال در حرکت: کمبود دوپامین می‌تواند منجر به اختلالات حرکتی شود. افراد ممکن است علائم شتابزدگی، لرزش بدن، اختلال در تنظیم حرکت‌ها و کاهش تنش عضلانی (کمرنگ شدن حرکات) را تجربه کنند.
4. مشکلات شناختی: کمبود دوپامین ممکن است تأثیری بر حافظه، تمرکز و عملکرد شناختی داشته باشد. فرد ممکن است مشکلاتی در تمرکز، تصمیم‌گیری، حل مسئله و به یاد آوردن اطلاعات داشته باشد.
5. افزایش ریستلس و خلقی‌پردازی: فرد ممکن است علائم ریستلس لاجیک (احساس نیاز به حرکت بی‌هدف) و خلقی‌پردازی (تمایل به فکر کردن و تمرکز بر مشکلات و نگرانی‌های زیاد) را تجربه کند.
6. مشکلات خواب: کمبود دوپامین می‌تواند باعث مشکلات خواب مانند بیدار شدن در شب، خواب غیرعمیق و بی‌خوابی شود. فرد ممکن است مشکلاتی در روند خواب و استراحت مناسب داشته باشد.
7. افزایش مشکلات روانی: کمبود دوپامین ممکن است باعث افزایش مشکلات روانی شود، از جمله افسردگی، اضطراب، اختلال وسواسی-اجباری و اختلالات خلقی. نواحی مغزی که با دوپامین سازگار هستند، در تنظیم حالت هیجانی و احساس رضایت نقش دارند.
8. مشکلات جنسی: کمبود دوپامین ممکن است باعث کاهش شهوت جنسی، ناتوانی جنسی و مشکلات دیگر در عملکرد جنسی شود.

   مهم است به یاد داشته باشید که علائم کمبود دوپامین ممکن است برای هر فرد متفاوت باشند و تأثیرات آن بستگی به شدت کمبود و منطقه‌های مغزی متأثر دارد. اگر مشکلات مشابهی را تجربه می‌کنید، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید تا تشخیص و درمان صحیح را دریافت کنید.

روش های افزایش دوپامین

افزایش سطح دوپامین در مغز به طور کلی به بیماری منجر نمی‌شود. در واقع، کمبود دوپامین در برخی اختلالات عصبی و روانی مانند بیماری پارکینسون، افسردگی و اختلال بیش‌فعالی-کم‌توجهی (ADHD) نقش دارد. در این حالت‌ها، کاهش سطح دوپامین در مغز مشاهده می‌شود و تجویز داروهایی که به افزایش دوپامین کمک می‌کنند، می‌تواند در بهبود علائم این بیماری‌ها مؤثر باشد.

همچنین، افزایش سطح دوپامین در مغز ممکن است به عنوان یک عامل خوش‌بین کننده و ایجاد لذت در نظر گرفته شود. برخی از مواد مخدر مانند کوکائین و آمفتامین از طریق افزایش دوپامین در مغز عمل می‌کنند و باعث ایجاد اعتیاد می‌شوند. اما توجه کنید که استفاده از مواد مخدر غیرقانونی و غیرپزشکی یک موضوع غیرقابل توصیه است و ممکن است عوارض جدی به همراه داشته باشد.

بنابراین، در کل، افزایش دوپامین به تنهایی منجر به بیماری نمی‌شود، اما کاهش سطح آن ممکن است در برخی اختلالات عصبی و روانی دیده شود. همچنین، مصرف مواد مخدر برای افزایش دوپامین علاوه بر مشکلات قانونی، عوارض جدی دارد. همیشه بهتر است در مورد هرگونه نگرانی درباره سلامت خود با پزشک خود مشورت کنید.

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

هر انسانی در جستجوی شادی  است. انسانها در تمام عمر خود تا جای ممکن سعی می کنند سختی ها را به دست فراموشی سپرده و شادتر زندگی کنند. اما این سوالات مطرح می شود که چگونه شاد باشیم، چگونه شاد زندگی کنیم، چگونه شاد شود اندرون غمگینم. چگونه به دنیا لبخند بزنیم، چگونه شاد باشیم و بخندیم.

مطالعه و اجرای روش‌های مختلف برای شاد زندگی کردن می‌تواند به شما کمک کند تا زندگی خود را بهبود بخشید. در ادامه، ۴۰ راه برای شاد زندگی کردن را برای شما آورده‌ایم:

۱. هر روز با یک لبخند شروع کنید.
۲. با دوستان و خانواده خود وقت بگذارید.
۳. ورزش کنید و فعالیت‌های جسمانی داشته باشید.
۴. به موسیقی گوش دهید.
۵. کتاب‌های مورد علاقه‌تان را بخوانید.
۶. به سفر بروید و جاهای جدید را ببینید.
۷. از تکنولوژی به میزان مناسبی استفاده کنید.
۸. با افراد مثبت و انرژی‌بخش برخورد کنید.
۹. زمان خود را به درستی مدیریت کنید.
۱۰. یادگیری مهارت‌های جدید را شروع کنید.
۱۱. با خودتان مهربان باشید و از خودتان مراقبت کنید.
۱۲. در کار خود به دنبال رشد و پیشرفت باشید.
۱۳. از عملکرد خود رضایت داشته باشید.
۱۴. با افرادی که شما را خوشحال می‌کنند، وقت بگذارید.
۱۵. به زندگی خود معنا بدهید و هدف‌های خود را تعیین کنید.
۱۶. با تمرین مدیتیشن و یوگا به آرامش دست پیدا کنید.
۱۷. هر روز به خودتان چالش بدهید و به سختی‌ها نیز مقابله کنید.
۱۸. با افراد مختلف آشنا شوید و از تجربیات آن‌ها استفاده کنید.
۱۹. به دیگران کمک کنید و خیریه‌ها را حمایت کنید.
۲۰. با خودتان غذاهای سالم بخورید و به سلامتی خود توجه کنید.
۲۱. در طبیعت قدم بزنید و از آرامش آن لذت ببرید.
۲۲. از تکرار کارهای روتین خود خسته نشوید و تغییراتی در زندگی خود ایجاد کنید.
۲۳. در کارهای خود از خلاقیت استفاده کنید.
۲۴. با خودتان برای موفقیت‌های خود تبریک بگویید.
۲۵. از طنز و شوخی‌های ساده لذت ببرید.
۲۶. با خودتان مطمئن باشید و به توانایی‌های خود اعتماد کنید.
۲۷. از زندگی لذت ببرید و همیشه به خاطر داشته باشید که زندگی چقدر زیباست.
۲۸. با دوستان و خانواده‌تان شادی‌تان را به اشتراک بگذارید.
۲۹. از خودتان سؤال کنید که چگونه می‌توانید به دیگران کمک کنید.
۳۰. با افراد مختلف صحبت کنید و نظرات آن‌ها را بپذیرید.
۳۱. از آرایش، لباس و سبک زندگی خود لذت ببرید.
۳۲. به دوستان خود توصیه کنید که چگونه شاد زندگی کنند.
۳۳. با علاقه‌مندی‌های خود وقت بگذارید و از آن‌ها لذت ببرید.
۳۴. هر روز به یک افراد جدید خوشحالی بدهید.
۳۵. با خودتان به صورت مثبت صحبت کنید.
۳۶. به دیگران احترام بگذارید و با افراد مختلف به خوبی برخورد کنید.
۳۷. همیشه به دنبال یادگیری و پیشرفت باشید.
۳۸. به مسائل مختلف دیدگاه‌های متفاوت داشته باشید.
۳۹. با دوستانتان به چالش‌های جدید بپردازید.
۴۰. به خودتان و دیگران احترام بگذارید و همیشه مهربان باشید.

با اجرای این روش‌ها، شما می‌توانید زندگی خود را شادتر کنید و به اهداف خود نزدیک‌تر شوید.

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

خلاصه

اختلال اضطرابی چیست؟ تجربه اضطراب گاه و بیگاه بخش طبیعی زندگی است. با این حال، افراد مبتلا به اختلال اضطرابی اغلب نگرانی و ترس شدید، بیش از حد و مداوم در مورد موقعیت های روزمره دارند. اغلب، اختلالات اضطرابی شامل عودهای مکرر احساس ناگهانی اضطراب شدید و ترس یا وحشت است که ظرف چند دقیقه به اوج خود می رسد.

این احساس اضطراب و وحشت در فعالیت های روزانه اختلال ایجاد می کند، کنترل آن دشوار است، با خطر واقعی تناسب ندارد و می تواند مدت زیادی طول بکشد. شما ممکن است از ورود به برخی از مکان ها یا موقعیت ها برای جلوگیری از این احساسات خودداری کنید. علائم ممکن است از دوران کودکی یا نوجوانی آغاز شود و تا بزرگسالی ادامه یابد.

مثال هایی از اختلالات اضطرابی شامل اختلال اضطراب فراگیر، اختلال اضطراب اجتماعی (فوبیاهای اجتماعی)، فوبیاهای خاص و اختلال اضطراب جدایی است.

هر نوع اضطرابی که دارید، درمان می تواند به شما کمک کند.

علائم

علائم و نشانه های رایج اضطراب عبارتند از:

* احساس عصبی بودن، بی قراری یا تنش

* داشتن حس خطر، وحشت یا سرنوشت قریب الوقوع

* افزایش ضربان قلب

تنفس سریع (هایپرونتیلیشن یا نفس نفس زدن)

* عرق کردن

* تلوتلو خوردن

* احساس ضعف یا خستگی

* مشکل تمرکز یا فکر کردن به چیزی غیر از نگرانی فعلی

* مشکل در خوابیدن

* تجربه مشکلات گوارشی

* مشکل در کنترل نگرانی

* داشتن میل به اجتناب از چیزهایی که باعث اضطراب می شوند

انواع مختلفی از اختلالات اضطرابی وجود دارد:

• آگورافوبیا نوعی اختلال اضطرابی است که در آن شما می ترسید و اغلب از مکان ها یا موقعیت هایی که ممکن است باعث وحشت شما شوند و باعث شوند احساس درماندگی، درماندگی یا خجالت کنید، اجتناب می کنید.
• اختلال اضطراب ناشی از یک بیماری (Anxiety disorder due to a medical condition) علائم اضطراب شدید یا وحشت است که مستقیما ناشی از یک بیماری جسمی است.
• اختلال اضطراب عمومی (Generalized anxiety disorder) شامل اضطراب مداوم و بیش از حد و نگرانی در مورد فعالیت ها یا رویدادها – حتی مسائل عادی و روزمره- است. این نگرانی متناسب با شرایط واقعی نیست، کنترل آن دشوار است و بر احساس فیزیکی شما تاثیر می گذارد. این اختلال اغلب همراه با سایر اختلالات اضطرابی یا افسردگی رخ می دهد.
• اختلال وحشت یا اختلال پانیک (Panic disorder) شامل عودهای مکرری از احساسات ناگهانی اضطراب شدید و ترس یا وحشت است که در عرض چند دقیقه به اوج خود می رسند (حملات پانینیک). ممکن است شما احساس دلهره قریب الوقوع، تنگی نفس، درد قفسه سینه، یا ضربان تند قلب (تپش قلب) داشته باشید. این حملات وحشت یا حملات پانیک ممکن است منجر به نگرانی از وقوع دوباره آن ها یا اجتناب از موقعیت هایی شود که در آن ها رخ داده اند.
• سکوت انتخابی یا گنگی انتخابی (Selective mutism یا SM) یک واماندگی مداوم در کودکان برای صحبت کردن در موقعیت های خاص مانند مدرسه است، حتی زمانی که آن ها می توانند در موقعیت های دیگر، مانند خانه با اعضای نزدیک خانواده صحبت کنند. این اختلال می تواند در مدرسه، کار و عملکرد اجتماعی اختلال ایجاد کند.
• اختلال اضطراب جدایی (Separation anxiety disorder) یک اختلال دوران کودکی است که با اضطراب مشخص می شود که برای سطح رشد کودک بیش از حد تلقی می شود و مربوط به جدایی از والدین یا افرادی است که نقش والدینی را برای کودک دارند.
• اختلال اضطراب اجتماعی (هراس اجتماعی) (Social anxiety disorder) شامل سطوح بالایی از اضطراب، ترس و اجتناب از موقعیت های اجتماعی به دلیل احساس خجالت، کمرویی و نگرانی از قضاوت شدن یا نگاه منفی دیگران است.
• فوبیاهای خاص با اضطراب عمده هنگامی که شما در معرض یک شی یا موقعیت خاص قرار می گیرید و تمایل به اجتناب از آن را دارید، مشخص می شوند. فوبیاها باعث حملات وحشت زدگی در برخی افراد می شوند.
• اختلال اضطراب ناشی از سومصرف مواد مخدر (Substance-induced anxiety disorder) با علائم اضطراب شدید یا ترس مشخص می شود که نتیجه مستقیم سو مصرف مواد مخدر، مصرف دارو، قرار گرفتن در معرض یک ماده سمی یا ترک مواد است.
• دیگر اختلال اضطراب مشخص و اختلال اضطراب نامشخص اصطلاحاتی برای اضطراب یا فوبیاها هستند که معیارهای دقیقی برای هر اختلال اضطرابی دیگر ندارند اما به اندازه کافی مهم هستند که ناراحت کننده و مخرب باشند.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم

اگر موارد زیر در شما وجود دارد، به پزشک مراجعه کنید:

* احساس می کنید که بیش از حد نگران هستید و این موضوع در کار، روابط یا دیگر بخش های زندگی شما اختلال ایجاد می کند.

* ترس، نگرانی یا اضطراب شما برای شما ناراحت کننده و کنترل آن دشوار است.

* احساس افسردگی می کنید، با مصرف الکل یا مواد مخدر مشکل دارید، یا نگرانی های سلامت روان دیگری به همراه اضطراب دارید.

* شما فکر می کنید اضطراب شما می تواند با یک بیماری جسمی مرتبط باشد.

* شما افکار یا رفتارهای مرتبط با خودکشی دارید – اگر این طور است، فورا به دنبال درمان اضطراری باشید

نگرانی های شما ممکن است به خودی خود از بین نروند، و اگر به دنبال کمک نباشید ممکن است به مرور زمان بدتر هم بشوند. قبل از اینکه اضطراب شما بدتر شود به پزشک یا یک متخصص بیماری های روانی مراجعه کنید. اگر زود کمک بگیرید درمان آسان تر است.

دلایل

دلایل اختلالات اضطرابی به طور کامل درک نشده اند. به نظر می رسد تجربیات زندگی مانند رویدادهای آسیب زا اختلالات اضطرابی را در افرادی که در معرض اضطراب هستند، تحریک می کند. ویژگی های ارثی نیز می تواند یک عامل باشد.

دلایل پزشکی

برای برخی از افراد، اضطراب ممکن است با یک بیماری زمینه ای مرتبط باشد. در برخی موارد، علائم و نشانه های اضطراب اولین شاخص های یک بیماری هستند. اگر پزشک شما مشکوک باشد که اضطراب در شما ممکن است علت پزشکی داشته باشد، ممکن است دستور انجام آزمایش برای یافتن نشانه های یک مشکل را صادر کند.

نمونه هایی از مشکلات پزشکی که می توانند با اضطراب مرتبط باشند عبارتند از:

* بیماری قلبی

* دیابت

* مشکلات تیروئید مانند پرکاری تیروئید

* اختلالات تنفسی مانند بیماری انسدادی مزمن ریوی (COPD) و آسم

* سو مصرف یا ترک مواد مخدر

* مصرف الکل، داروهای ضد اضطراب (بنزودیازپین ها) یا سایر داروها

* درد مزمن یا سندرم روده تحریک پذیر

* تومورهای نادری که هورمون های پاسخ جنگ یا گریز خاصی تولید می کنند

گاهی اوقات اضطراب می تواند یکی از عوارض جانبی برخی از داروها باشد.

ممکن است اضطراب شما ناشی از یک بیماری زمینه ای پزشکی باشد اگر:

* شما هیچ خویشاوند خونی (مانند پدر و مادر یا خواهر و برادر) دچار اختلال اضطرابی ندارید.

* شما در کودکی اختلال اضطراب نداشتید

* به دلیل اضطراب از برخی کارها و موقعیت ها اجتناب نمی کنید

* شما یک وقوع ناگهانی اضطراب دارید که به نظر می رسد با وقایع زندگی بی ارتباط باشد و سابقه قبلی اضطراب را ندارید.

عوامل خطر

این عوامل ممکن است خطر ابتلا به اختلال اضطرابی را افزایش دهند:

* تروما. کودکانی که سو استفاده یا تروما را تحمل کرده اند یا شاهد رویدادهای تروماتیک بوده اند، در معرض خطر بالاتر ابتلا به اختلال اضطراب در نقطه ای از زندگی خود هستند. بزرگسالانی که یک رویداد تروماتیک را تجربه می کنند نیز می توانند دچار اختلالات اضطرابی شوند.

* استرس ناشی از یک بیماری. داشتن یک بیماری متداول یا یک بیماری جدی می تواند باعث نگرانی قابل توجهی در مورد مسائلی مانند درمان و آینده شما شود.

* تجمع استرس. یک رویداد بزرگ یا تجمع موقعیت های استرس زای کوچک تر زندگی ممکن است باعث اضطراب بیش از حد شود؛ برای مثال، وقوع مرگ در خانواده، استرس کاری یا نگرانی مداوم در مورد مسائل مالی.

* شخصیت. افراد با تیپ های شخصیتی خاص بیشتر از دیگران در معرض اختلالات اضطرابی هستند.

* سایر اختلالات سلامت روان. افراد مبتلا به سایر اختلالات سلامت روان، مانند افسردگی، اغلب یک اختلال اضطرابی نیز دارند.

* داشتن بستگان خونی مبتلا به اختلال اضطراب. اختلالات اضطرابی می تواند در خانواده ها بروز کند.

* مواد مخدر یا الکل. مصرف مواد مخدر یا الکل یا سو مصرف یا ترک آنها می تواند باعث یا بدتر شدن اضطراب شود.

عوارض

داشتن اختلال اضطرابی بیش از آنکه شما را نگران کند، می تواند منجر به بروز یا بدتر شدن سایر بیماری های روانی و جسمی شود، مانند:

* افسردگی (که اغلب با اختلال اضطرابی رخ می دهد) یا سایر اختلالات سلامت روان

* سو مصرف مواد مخدر

* مشکل خواب (بیخوابی)

* مشکلات گوارشی یا روده

* سردرد و درد مزمن

* انزوای اجتماعی

* مشکلاتی که در مدرسه یا محل کار وجود دارد

* کیفیت پایین زندگی

* خودکشی

پیش گیری

هیچ راهی برای پیش بینی قطعی اینکه چه چیزی باعث ایجاد اختلال اضطرابی در فرد می شود وجود ندارد، اما اگر مضطرب هستید می توانید اقداماتی برای کاهش تاثیر علائم انجام دهید:

* زودتر کمک بگیرید. اضطراب، مانند بسیاری از بیماری های روانی دیگر، اگر صبر کنید، درمان آن می تواند سخت تر باشد.

* فعال بمانید. در فعالیت هایی شرکت کنید که از آن ها لذت می برید و باعث می شوند احساس خوبی نسبت به خودتان داشته باشید. از تعامل اجتماعی و روابط مراقبت کننده لذت ببرید که می تواند نگرانی های شما را کاهش دهد.

* از مصرف الکل یا مواد مخدر اجتناب کنید. مصرف الکل و مواد مخدر می تواند باعث ایجاد یا بدتر شدن اضطراب شود. اگر به هر یک از این مواد اعتیاد دارید، ترک آن نیز می تواند شما را مضطرب کند، پس باید صبور باشید. اگر نمی توانید خودتان ترک کنید، به پزشک خود مراجعه کنید یا یک گروه حمایتی برای کمک به شما پیدا کنید.

تشخیص

شما می توانید با مراجعه به پزشک خود متوجه شوید که آیا اضطراب شما می تواند با سلامت جسمی شما مرتبط باشد یا خیر.

با این حال، اگر اضطراب شدید دارید، ممکن است نیاز به مراجعه به یک متخصص سلامت روان داشته باشید. روان پزشک یک پزشک است که در تشخیص و درمان بیماری های روانی تخصص دارد. یک روانشناس و برخی دیگر از متخصصان سلامت روان نیز می توانند اضطراب را تشخیص دهند و مشاوره (روان درمانی) ارائه دهند.

برای کمک به تشخیص اختلال اضطرابی، متخصص سلامت روان شما ممکن است:

* به شما یک ارزیابی روان شناختی بدهید. این شامل بحث در مورد افکار، احساسات و رفتار شما برای کمک به تشخیص و بررسی عوارض مرتبط است. اختلالات اضطرابی اغلب همراه با سایر مشکلات سلامت روان مانند افسردگی یا سو مصرف مواد مخدر رخ می دهد که می تواند تشخیص را چالش برانگیزتر کند.

* علائم شما را با معیارهای DSM-5 مقایسه کنید. بسیاری از پزشکان از این معیارها در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، منتشر شده توسط انجمن روان پزشکی آمریکا، برای تشخیص یک اختلال اضطرابی استفاده می کنند.

درمان

دو درمان اصلی برای اختلالات اضطرابی، روان درمانی و داروها هستند. شما ممکن است از ترکیبی از این دو بیش ترین بهره را ببرید. ممکن است کمی آزمون و خطا طول بکشد تا متوجه شوید کدام درمان ها برای شما بهتر عمل می کنند.

روان درمانی

روان درمانی شامل کار با درمانگر برای کاهش علائم اضطراب است و می تواند درمان موثری برای اضطراب باشد.

درمان رفتاری شناختی (CBT) موثرترین شکل روان درمانی برای اختلالات اضطرابی است. به طور کلی یک درمان کوتاه مدت، CBT بر آموزش مهارت های خاص به شما برای بهبود علائم و بازگشت تدریجی به فعالیت هایی که به دلیل اضطراب از آن اجتناب کرده اید، تمرکز می کند.

CBT شامل درمان مواجهه‌ای است که در آن شما به تدریج با شی یا موقعیتی مواجه می شوید که اضطراب شما را تحریک می کند. بنابراین اعتماد به نفس می یابید که می توانید وضعیت و علائم اضطراب را مدیریت کنید.

داروها

انواع مختلفی از داروها برای کمک به تسکین علائم استفاده می شوند، بسته به نوع اختلال اضطرابی که دارید و اینکه آیا بیماری های روانی یا جسمی دیگری نیز دارید یا خیر. برای مثال:

* داروهای ضد افسردگی خاصی نیز برای درمان اختلالات اضطرابی استفاده می شوند.

* یک داروی ضد اضطراب به نام بوسپیرون ممکن است تجویز شود.

* در شرایط محدود، پزشک شما ممکن است انواع دیگری از داروها مانند مسکن ها، که بنزودیازپین ها یا مسدودکننده های بتا نیز نامیده می شوند را تجویز کند. این داروها برای تسکین کوتاه مدت علائم اضطراب هستند و قرار نیست در طولانی مدت استفاده شوند.

با پزشک خود در مورد مزایا، خطرات و عوارض جانبی احتمالی داروها صحبت کنید.

سبک زندگی و درمان های خانگی

در حالی که اغلب افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی برای کنترل اضطراب به روان درمانی یا داروهایی نیاز دارند، تغییرات سبک زندگی نیز می تواند تفاوتی ایجاد کند.

* فعالیت بدنی داشته باشید. یک برنامه روتین تهیه کنید تا بیشتر روزهای هفته از نظر جسمی فعال باشید. ورزش یک کاهش دهنده قدرتمند استرس است. ممکن است خلق و خوی شما را بهبود بخشد و به شما کمک کند سالم بمانید. آهسته شروع کنید و به تدریج مقدار و شدت فعالیت های خود را افزایش دهید.

* از الکل و مواد مخدر اجتناب کنید. مشروبات الکلی و مواد مخدر می توانند باعث ایجاد یا بدتر شدن اضطراب شوند. اگر نمی توانید خودتان ترک کنید، به دکترتان مراجعه کنید یا یک گروه حمایتی برای کمک به خود پیدا کنید.

* ترک سیگار و قطع یا ترک نوشیدنی های کافئین دار. هم نیکوتین و هم کافئین می توانند اضطراب را بدتر کنند.

* از تکنیک های مدیریت استرس و تمدد اعصاب استفاده کنید. انجام دعا و نیایش، شرکت درجلسات مذهبی آرامش بخش، مدیتیشن و یوگا نمونه هایی از تکنیک های آرام سازی روح و روان و تمدد اعصاب هستند که می توانند اضطراب را کاهش دهند.

* خواب را در اولویت قرار دهید. هر کاری که می توانید انجام دهید تا مطمئن شوید که خواب کافی برای احساس استراحت دارید. اگر خوب نمی خوابید، به پزشک خود مراجعه کنید.

* سالم بخورید. تغذیه سالم مانند تمرکز بر سبزیجات، میوه ها، غلات کامل و ماهی ممکن است با کاهش اضطراب مرتبط باشد، اما به تحقیقات بیشتری نیاز است.

طب جایگزین

چندین داروی گیاهی به عنوان درمانی برای اضطراب مورد مطالعه قرار گرفته اند، اما تحقیقات بیشتری برای درک خطرات و فواید آن ها مورد نیاز است. شما همیشه نمی توانید مطمئن باشید که چه چیزی دریافت می کنید و آیا بی خطر است یا خیر. برخی از این مکمل ها می توانند با داروهای تجویزی تداخل ایجاد کنند یا باعث تداخل های خطرناکی شوند.

قبل از مصرف داروهای گیاهی یا مکمل های غذایی، با پزشک خود صحبت کنید تا مطمئن شوید که آن ها برای شما ایمن هستند و با هیچ دارویی که مصرف می کنید، تداخلی نخواهند داشت.

مقابله و پشتیبانی

برای مقابله با یک اختلال اضطرابی، این ها کارهایی است که می توانید انجام دهید:

* در مورد اختلال خود یاد بگیرید. با پزشک یا متخصص بیماری های روانی خود صحبت کنید. ببینید چه چیزی ممکن است باعث بیماری خاص شما شود و چه درمان هایی ممکن است برای شما بهتر باشد. خانواده و دوستان خود را درگیر فرایند درمان کنید و از آن ها کمک بخواهید.

* به برنامه درمانی خود پایبند باشید. داروها را به صورت منظم مصرف کنید. قرار ملاقات های درمانی را ادامه دهید و هر تکلیفی که درمانگر ممکن است به شما بدهد را تکمیل کنید . ثبات می تواند تفاوت زیادی ایجاد کند، به خصوص هنگامی که نوبت به مصرف داروهایتان می رسد .

* اقدام کنید . یاد بگیرید چه چیزی باعث اضطراب شما می شود یا باعث استرس شما می شود . استراتژی هایی را که همراه با روانشناس و یا روانپزشک خود خود ایجاد کرده اید تمرین کنید تا در این شرایط آماده مقابله با احساسات مضطرب باشید .

* یک دفترچه یادداشت داشته باشید . پی گیری زندگی شخصی تان می تواند به شما و متخصص بیماری های روانی تان کمک کند تا تشخیص دهید چه چیزی باعث استرس شما می شود و چه چیزی به شما کمک می کند تا احساس بهتری داشته باشید .

* به یک گروه حمایت از اضطراب بپیوندید . به یاد داشته باشید که شما تنها نیستید . گروه های حمایت، همدردی، درک و تجربیات مشترک ارائه می دهند .

* تکنیک های مدیریت زمان را یاد بگیرید. شما می توانید با یادگیری نحوه مدیریت دقیق زمان و انرژی خود، اضطراب را کاهش دهید .

* اجتماعی شدن. اجازه ندهید نگرانی شما را از عزیزان یا فعالیت ها جدا کند.

* چرخه را بشکنید . هنگامی که احساس اضطراب می کنید، پیاده روی سریع انجام دهید یا به سرگرمی بپردازید تا ذهن خود را از نگرانی هایتان دور کنید .

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

شما ممکن است با مراجعه به یک پزشک عمومی فرایند درمان را شروع کنید . او ممکن است شما را به یک متخصص سلامت روانی ارجاع دهد .

کاری که می توانید انجام دهید

قبل از قرار ملاقات، لیستی از موارد زیر تهیه کنید :

* علائم اضطراب شما . به این نکته توجه کنید که چه چیزی آن ها را بهتر یا بدتر می کند و چقدر بر فعالیت ها و تعاملات روزمره شما تاثیر می گذارند .

* چه چیزی باعث استرس شما می شود . هر تغییر عمده در زندگی یا رویدادهای استرس زایی که اخیرا با آن ها سر و کار داشته اید . همچنین به هر تجربه آسیب زای که در گذشته یا در کودکی داشته اید , توجه کنید .

* هرگونه سابقه خانوادگی مشکلات سلامت روان. اگر پدر و مادر، پدربزرگ و مادربزرگ، خواهر و برادر یا فرزندان شما با مشکلات سلامت روان دست و پنجه نرم می کنند، به سابقه خانوادگی مشکلات سلامت روانی توجه کنید.

* هر بیماری دیگری که دارید. شامل بیماری ها و مسائل سلامت روانی.

* تمام داروهایی که مصرف می کنید شامل هر نوع دارو , ویتامین , گیاهان دارویی یا سایر مکمل ها و دوزها .

* سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید تا از قرار ملاقات خود نهایت استفاده را ببرد .

برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از :

* مهم ترین علت اضطراب من چیست؟

* آیا موارد احتمالی دیگر، مشکلات روانی یا مشکلات سلامت جسمی وجود دارند که می توانند باعث ایجاد یا بدتر شدن اضطراب من شوند؟

* آیا من به آزمایش احتیاج دارم؟

* آیا باید به روان پزشک، روانشناس یا سایر متخصصین سلامت روان مراجعه کنم؟

* چه نوع درمانی ممکن است به من کمک کند؟

* آیا دارو به من کمک می کند؟

* علاوه بر درمان، آیا اقداماتی هست که بتوانم در خانه انجام دهم که به من کمک کند؟

* آیا مطالب آموزشی وجود دارد که من بتوانم با خودم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را توصیه می کنید؟

در زمان ملاقات از پرسیدن سوال های دیگری که به ذهن شما می رسد اما در فهرست بالا جای ندارد خودداری نکنید.

از پزشک چه انتظاری داشته باشید

پزشک شما احتمالا چندین سوال از شما خواهد پرسید، مانند :

* علائم شما چیست و تا چه حد شدید هستند؟

* آیا تا به حال دچار حمله وحشت یا حمله پانیک شده اید؟

* آیا از بعضی چیزها یا موقعیت ها اجتناب می کنید چون شما را مضطرب می کنند؟

*   آیا احساس اضطراب شما گاه به گاه است یا مداوم؟

* برای اولین بار چه زمانی متوجه احساس اضطراب خود شدید؟

* آیا به نظر می رسد که چیز خاصی باعث اضطراب شما می شود یا آن را بدتر می کند؟

* به نظر می رسد چه چیزی باعث بهبود احساس اضطراب شما می شود؟

* چه تجربه های آسیب زایی اخیرا یا در گذشته داشته اید؟

* شرایط جسمی و روحی شما چگونه است؟

* آیا داروهای بدون نسخه مصرف می کنید؟

* آیا به طور منظم مشروبات الکلی می نوشید یا از مواد مخدر استفاده می کنید؟

* آیا بستگان خونی دارید که دچار اضطراب یا سایر بیماری های روانی مانند افسردگی باشند؟

آماده سازی و پیش بینی سوالات به شما کمک می کند از وقت خود نهایت استفاده را ببرید.

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما