پزشکی
فیبریلاسیون دهلیزی

فهرست محتوا
فیبریلاسیون دهلیزی
بررسی اجمالی
فیبریلاسیون دهلیزی (Atrial fibrillation) چیست؟ فیبریلاسیون دهلیزی (A-FIB) یک ریتم قلب نامنظم و اغلب بسیار سریع (آریتمی) است که می تواند منجر به لخته شدن خون در قلب شود. فیبریلاسیون دهلیزی که به اختصار به آن A-FIB نیز می گویند، خطر سکته مغزی، نارسایی قلبی و سایر عوارض مربوط به قلب را افزایش می دهد.
در حین فیبریلاسیون دهلیزی، حفره های فوقانی قلب (دهلیز) به صورت آشفته و نامنظم می تپد- همگام با حفره های های تحتانی (بطن) قلب نیست. برای بسیاری از افراد، فیبریلاسیون دهلیزی ممکن است هیچ علامتی نداشته باشد. با این حال، فیبریلاسیون دهلیزی ممکن است باعث ضربان قلب سریع و تپش (تپش قلب)، تنگی نفس یا ضعف شود.
عود های فیبریلاسیون دهلیزی ممکن است بیاید و برود، یا ممکن است پایدار باشند و ادامه دار. اگرچه خود فیبریلاسیون دهلیزی معمولاً تهدید کننده زندگی نیست، اما یک بیماری جدی است که برای جلوگیری از سکته مغزی نیاز به درمان مناسب دارد.
درمان فیبریلاسیون دهلیزی ممکن است شامل تجویز داروها، درمانی برای تنظیم مجدد ریتم قلب و روشهای سوند گذاری یا کاتر یا همان میله پزشکی برای مسدود کردن سیگنال های معیوب قلب باشد.
فرد مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی همچنین ممکن است یک مشکل مرتبط با ریتم قلب به نام فلوتر دهلیزی داشته باشد. اگرچه فلوتر دهلیزی یک آریتمی یا بی نظمی در ضربان قلب متفاوت است، اما درمان فلوتر دهلیزی کاملاً شبیه به فیبریلاسیون دهلیزی است.
علائم
برخی از افراد مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی (A-Fib) هیچ علامتی را مشاهده نمی کنند. کسانی که علائم فیبریلاسیون دهلیزی دارند ممکن است دارای نشانه ها و علائمی مانند زیر باشند:
* احساس ضربان قلب سریع، لرزش یا کوبش قلب (تپش قلب)
* درد قفسه سینه
* سرگیجه
* کوفتگی
* سیاهی رفتن چشم
* کاهش توانایی ورزش کردن
* تنگی نفس
* ضعف
فیبریلاسیون دهلیزی ممکن به لحاظ زمانی چنین باشد:
* گاه به گاه (فیبریلاسیون دهلیزی پاروکسیسم یا نوبتی). علائم فیبریلاسیون دهلیزی می آیند و می روند، معمولاً از چند دقیقه تا چند ساعت طول می کشد. بعضی اوقات علائم تا یک هفته بروز می کنند و عودها می توانند به طور مکرر اتفاق بیفتند. علائم ممکن است به خودی خود از بین بروند. برخی از افراد مبتلا به A-Fib گاه به گاه یا نوبتی نیاز به درمان دارند.
* مداوم. در این نوع از فیبریلاسیون دهلیزی، ریتم یا ضربان قلب به خودی خود به حالت عادی برمی گردد. اگر فرد دارای علائم A-FIB باشد، ممکن است برای احیا و حفظ ریتم طبیعی قلب کاردیوورژن و یا درمان دارویی استفاده شود.
* پایدار طولانی مدت. این نوع فیبریلاسیون دهلیزی مداوم است و بیش از ۱۲ ماه طول می کشد.
* دائمی. در این نوع فیبریلاسیون دهلیزی، ریتم نامنظم قلب قابل درمان خود بخودی نیست. برای کنترل ضربان قلب و جلوگیری از لخته شدن خون، داروها مورد نیاز هستند.
چه موقع به پزشک مراجعه کنید
اگر علائم یا علائم فیبریلاسیون دهلیزی دارید، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید.
اگر درد قفسه سینه دارید، به دنبال کمک فوری پزشکی باشید. درد قفسه سینه می تواند به معنای حمله قلبی باشد.
دلایل
برای درک دلایل فیبریلاسیون دهلیزی یا A-Fib، ممکن است مفید باشد که بدانیم قلب به طور معمول چگونه می تپد.
قلب معمولی دارای چهار حفره است – دو حفره فوقانی (دهلیز) و دو حفره پایینی (بطن). در داخل حفره سمت راست بالایی قلب (دهلیز راست) گروهی از سلول ها به نام گره سینوس قرار دارند. گره سینوس ضربان ساز طبیعی قلب است. گره سینوس سیگنال را تولید می کند که هر ضربان قلب را شروع می کند.
در یک ریتم قلب معمولی:
* سیگنال از گره سینوس از طریق دو حفره فوقانی قلب (دهلیز) حرکت می کند.
* سیگنال از یک مسیر بین حفره های فوقانی و تحتانی به نام گره مابین دهلیز و بطن (AV) عبور می کند.
* حرکت سیگنال باعث می شود قلب شما فشرده شود (انقباض) و خون به قلب و بدن شما ارسال شود.
در فیبریلاسیون دهلیزی، سیگنال های موجود در حفره های فوقانی قلب دچار آشفتگی است. در نتیجه، حفره های فوقانی لرزان می شوند (مرتعش می شوند). گره مابین دهلیز و بطن سپس با سیگنالهایی که سعی می کنند به حفره های پایین قلب (بطن) برسند، مورد هجوم قرار می گیرند. این کار باعث ریتم سریع و نامنظم قلب می شود.
ضربان قلب در فیبریلاسیون دهلیزی ممکن است از ۱۰۰ تا ۱۷۵ ضرب در دقیقه باشد. دامنه طبیعی برای ضربان قلب ۶۰ تا ۱۰۰ ضرب در دقیقه است.
علل فیبریلاسیون دهلیزی
مشکلات ساختار قلب شایع ترین علت فیبریلاسیون دهلیزی است. علل احتمالی فیبریلاسیون دهلیزی شامل موارد زیر است:
* بیماری عروق کرونر
* حمله قلبی
* نقص قلب که با آن متولد شده اید (نقص مادرزادی قلب)
* مشکلات دریچه قلب
* فشار خون بالا
* بیماری های ریه
* استرس جسمی به دلیل جراحی، ذات الریه یا سایر بیماری ها
* جراحی قلب قبلی
* مشکل با ضربان سازی طبیعی قلب (سندرم سینوس بیمار)
* آپنه خواب
* بیماری تیروئید مانند تیروئید بیش فعال (پرکاری تیروئید) و سایر عدم تعادل های متابولیک
* استفاده از محرک ها از جمله داروهای خاص، کافئین، دخانیات و الکل
* عفونت های ویروسی
برخی از افرادی که مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی هستند، هیچ مشکلی قلبی یا آسیب قلبی ندارند.
عوامل خطر آفرین
مواردی که می توانند خطر فیبریلاسیون دهلیزی (A-Fib) را افزایش دهند عبارتند از:
* سن. هرچه فرد مسن تر باشد، خطر ابتلا به فیبریلاسیون دهلیزی بیشتر است.
* بیماری قلبی. در هر فرد مبتلا به بیماری قلبی -مانند مشکلات دریچه قلب، بیماری مادرزادی قلب، نارسایی احتقانی قلب، بیماری عروق کرونر یا سابقه حمله قلبی یا جراحی قلب- خطر فیبریلاسیون دهلیزی افزایش می یابد.
* فشار خون بالا. فشار خون بالا، به ویژه اگر با تغییرات شیوه زندگی یا داروها به خوبی کنترل نشود، می تواند خطر فیبریلاسیون دهلیزی را افزایش دهد.
* بیماری تیرویید. در برخی افراد، مشکلات تیروئید ممکن است باعث ایجاد مشکلات ریتم قلب (آریتمی)، از جمله فیبریلاسیون دهلیزی شود.
* سایر بیماری های مزمن. در افرادی که بیماری های مزمن خاصی مانند دیابت، سندرم متابولیک یا نشانگان سوخت و سازی، بیماری مزمن کلیه، بیماری ریه یا آپنه خواب وجود دارد، خطر فیبریلاسیون دهلیزی افزایش می یابد.
* نوشیدن الکل. برای برخی از افراد، نوشیدن الکل می تواند یک عود فیبریلاسیون دهلیزی را ایجاد کند. نوشیدن مشروبات الکلی خطر را بیشتر می کند.
* چاقی. افرادی چاق در معرض خطر بیشتری برای بروز فیبریلاسیون دهلیزی هستند.
* سابقه خانوادگی. خطر فیبریلاسیون دهلیزی در برخی از خانواده ها بیشتر است.
عوارض
لخته های خون یک عارضه خطرناک از فیبریلاسیون دهلیزی است که می تواند منجر به سکته مغزی شود.
در فیبریلاسیون دهلیزی، ریتم قلب آشفته می تواند باعث جمع آوری خون در حفره های فوقانی قلب (دهلیز) و تشکیل لخته شود. اگر یک لخته خون در حفره فوقانی سمت چپ (دهلیز چپ) از ناحیه قلب جدا شود، می تواند به مغز رفته و باعث سکته مغزی شود.
خطر سکته مغزی بواسطه فیبریلاسیون دهلیزی با بالا رفتن سن افزایش می یابد. سایر بیماری ها همچنین ممکن است خطر ابتلا به سکته مغزی را به دلیل فیبریلاسیون دهلیزی افزایش دهند، از جمله:
* فشار خون بالا
* دیابت
* نارسایی قلبی
* برخی از بیماری های دریچه ای قلب
رقیق کننده خون معمولاً برای جلوگیری از لخته شدن خون و سکته مغزی در افراد مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی تجویز می شود.
پیشگیری
انتخاب یک سبک زندگی سالم می تواند خطر ابتلا به بیماری های قلبی را کاهش داده و از فیبریلاسیون دهلیزی جلوگیری کند. در اینجا برخی از نکات اساسی در مورد سلامت قلب ذکر شده است:
* یک رژیم غذایی مغذی بخورید
* به طور منظم ورزش کنید و وزن سالم داشته باشید
* دخانیات مصرف نکنید
* از مصرف الکل خودداری کرده و مصرف کافئین را هم محدود کنید
* استرس را مدیریت کنید، زیرا استرس و عصبانیت شدید می تواند باعث ایجاد مشکلات مربوط به ریتم قلب یا ضربان قلب شود
تشخیص
برخی از مردم از اینکه فیبریلاسیون دهلیزی (A-Fib) دارند آگاه نیستند. فیبریلاسیون دهلیزی ممکن است در هنگام گوش دادن به قلب با گوشی پزشکی یا استتوسکوپ در طی معاینه فیزیکی برای بررسی سایر بیماری ها تشخیص داده شود.
پزشک ممکن است چندین آزمایش را برای تشخیص فیبریلاسیون دهلیزی یا کنار گذاشتن بیماری های دیگری که می تواند علائم مشابهی ایجاد کنند انجام دهد. آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:
* الکتروکاردیوگرام یا نوار قلب (ECG یا EKG). این آزمایش سریع و بدون درد، فعالیت الکتریکی قلب را اندازه گیری می کند. تکه های چسبنده (الکترودها) بر روی سینه و گاهی بازوها و پاها قرار می گیرند. سیمها الکترودها را به رایانه وصل می کنند که نتایج تست را نشان می دهد. ECG می تواند نشان دهد که آیا قلب خیلی سریع یا خیلی کند است یا هیچ یک از اینها نیست. الکتروکاردیوگرام آزمایش اصلی برای تشخیص فیبریلاسیون دهلیزی است.
* آزمایش خون. اینها به پزشک کمک می کند تا مشکلات مربوط به تیروئید را کنار بگذارد یا سایر مواد موجود در خون را که ممکن است منجر به فیبریلاسیون دهلیزی شود را تشخیص دهد.
* مانیتور هولتر یا هولتر قلب. این دستگاه کوچک و قابل حمل ECG در حین فعالیت های روزانه به طور منظم در جیب یا کمربند یا بند بر روی شانه پوشیده می شود. این دستگاه فعالیت قلب را به طور مداوم به مدت ۲۴ ساعت یا بیشتر ثبت می کند.
* ضبط رویداد. این دستگاه شبیه به یک مانیتور هولتر است، اما فقط در زمان های مشخصی برای چند دقیقه در یک زمان کار ثبت را انجام می دهد. این وسیله مدتی طولانی تر از مانیتور هولتر بر روی بدن پوشیده می شود، به طور معمول ۳۰ روز. شما معمولاً وقتی علائم را احساس می کنید، یک دکمه را فشار می دهید. برخی از دستگاه ها هنگام شناسایی یک ریتم قلب نامنظم به طور خودکار ضبط و ثبت را انجام می دهند.
* اکوکاردیوگرام. این آزمایش بدون نیاز به جراحی از امواج صوتی برای ایجاد تصاویری از اندازه، ساختار و حرکت قلب استفاده می کند.
* تست اضطراب. تست استرس که همچنین به آن آزمایش ورزش هم گفته می شود، شامل آزمایش هایی روی قلب هنگام ورزش بر روی تردمیل یا دوچرخه ثابت است.
* اشعه ایکس قفسه سینه. تصاویر اشعه ایکس به پزشک کمک می کند تا وضعیت ریه ها و قلب را ببیند.
درمان
درمان فیبریلاسیون دهلیزی به اینکه چه مدتی شما این بیماری را دارید، علائم و علت اصلی مشکل ضربان قلب شما چیست بستگی دارد. اهداف درمان عبارتند از:
* تنظیم دوباره ریتم قلب
* کنترل ضربان قلب
* جلوگیری از لخته شدن خون که می تواند منجر به سکته مغزی شود
درمان فیبریلاسیون دهلیزی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
* داروها
* درمانی برای تنظیم مجدد ریتم قلب (کاردیوورژن)
* عمل جراحی یا سوند
شما و پزشکان در کنار یکدیگر در مورد بهترین گزینه های درمانی بحث خواهید کرد. پیروی از برنامه درمانی فیبریلاسیون دهلیزی شما مهم است. اگر A-Fib به خوبی کنترل نشود، ممکن است منجر به عوارض دیگر از جمله سکته مغزی و نارسایی قلبی شود.
داروها
ممکن است پزشک داروهایی برای کنترل سرعت ضربان قلب شما تجویز و آن را به میزان عادی بازگرداند. داروها همچنین برای جلوگیری از لخته شدن خون که یک عارضه خطرناک از این بیماری است تجویز می شوند.
داروهای مورد استفاده برای درمان فیبریلاسیون دهلیزی عبارتند از:
* مسدود کننده های بتا. این داروها می توانند به ایجاد آرامش در ضربان قلب در حین فعالیت به یا استراحت کمک کنند.
* مسدود کننده های کانال کلسیم. این داروها ضربان قلب را کنترل می کنند اما ممکن است توسط کسانی که دارای نارسایی قلبی یا فشار خون پایین هستند، از مصرف آن اجتناب شود.
* دیگوکسین. این دارو ممکن است ضربان قلب را در حالت استراحت کنترل کند، اما نه در طول فعالیت. بیشتر افراد به داروهای اضافی یا جایگزین مانند مسدود کننده های کانال کلسیم یا مسدود کننده های بتا نیاز دارند.
* داروهای ضد آرتمی. این داروها برای حفظ ریتم قلب طبیعی استفاده می شوند ، نه فقط برای کنترل ضربان قلب. از آنجا که آنها تمایل به عوارض جانبی بیشتری نسبت به داروهایی دارند که ضربان قلب را کنترل می کنند ، ضد آریتمی تمایل به کمبود بیشتری دارند.
* رقیق کننده های خون. برای کاهش خطر سکته مغزی یا آسیب به سایر اندامها در اثر لخته شدن خون، پزشک ممکن است یک داروی رقیق کننده خون (ضد انعقادی) تجویز کند. رقیق کننده های خون شامل وارفارین (Jantoven) ، آپیکسابان (Eliquis) ، دابیگاتران (Pradaxa) ، ادوکسابان (Savaysa) و ریواروکسابان (Xarelto) هستند. اگر وارفارین مصرف می کنید، برای نظارت بر اثرات دارو باید آزمایش خون منظم داشته باشید.
درمان کاردیوورژن
اگر علائم فیبریلاسیون دهلیزی آزار دهنده باشد یا اگر این اولین عود این بیماری باشد، پزشک ممکن است با استفاده از روشی به نام کاردیوورژن، ریتم قلب (ریتم سینوس) را دوباره تنظیم کند.
کاردیوورژن را می توان از به دو روش انجام داد:
* کاردیوورژن الکتریکی. این روش برای تنظیم مجدد ریتم قلب با ارسال شوک های الکتریکی به قلب از طریق بالشتک ها یا تکه های (الکترودهای) قرار داده شده روی سینه انجام می شود.
* کاردیوورژن دارویی. از داروهای تجویز شده از طریق یک تزریق وریدی یا از طریق دهان برای تنظیم مجدد ریتم قلب استفاده می شود.
کاردیوورژن معمولاً در بیمارستان به عنوان یک روش از قبل برنامه ریزی شده انجام می شود، اما ممکن است در شرایط اضطراری هم انجام شود. در صورت برنامه ریزی، وارفارین (Jantoven) یا یک رقیق کننده خون دیگر ممکن است چند هفته قبل از انجام کاردیوورژن برای کاهش خطر لخته شدن خون و سکته مغزی تجویز شود.
پس از کاردیوورژن الکتریکی، داروهای ضد آریتمی ممکن است به طور نامحدود تجویز شوند تا به جلوگیری از عودهای فیبریلاسیون دهلیزی در آینده کمک کند. حتی با استفاده از داروها، باز هم خطر بروز یک عود دیگر از بیماری فیبریلاسیون دهلیزی وجود دارد.
روش عمل جراحی یا سوند گذاری
اگر فیبریلاسیون دهلیزی یا A-Fib با داروها یا سایر روشهای درمانی بهبود نیابد، پزشک ممکن است روشی به نام ابلیشن قلبی یا فرسایش قلبی (catheter ablation) را توصیه کند. گاهی اوقات ابلیشن قلبی اولین درمان برای بیماران خاص است.
ابلیشن قلبی یا فرسایش قلبی از گرما (انرژی رادیو فرکانس) یا سرمادهی شدید یا کریوابلیشن (cryoablation) با ایجاد بریدگی هایی در قلب شما بمنظور جلوگیری از سیگنال های الکتریکی غیر طبیعی و بازگرداندن ضربان قلب طبیعی استفاده می کند. پزشک یک لوله انعطاف پذیر (سوند) را از طریق رگ خونی، معمولاً در کشاله ران وارد کرده و در قلب شما قرار می دهد. ممکن است بیش از یک سوند استفاده شود. سنسورهای روی نوک سوند انرژی سرمایی یا گرما را اعمال می کنند.
به طور معمول، ابلیشن با استفاده از یک چاقوی جراحی در حین عمل جراحی قلب باز انجام می شود.
انواع مختلفی از ابلیشن قلبی وجود دارد. نوع مورد استفاده برای درمان فیبریلاسیون دهلیزی به علائم خاص شما، سلامت کلی و اینکه آیا شما یک عمل جراحی قلب دیگری دارید یا خیر بستگی دارد.
به عنوان مثال، برخی از انواع ابلیشن قلبی که ممکن است برای درمان فیبریلاسیون دهلیزی استفاده شود عبارتند از:
* فرسایش گره دهلیزی (AV) یا ابلیشن گره دهلیزی. انرژی گرمایی یا سرمایی بر روی بافت قلب در گره دهلیزی اعمال می شود تا اتصال سیگنال دهی الکتریکی را از بین ببرد. پس از فرسایش یا ابلیشن گره دهلیزی، یک ضربان ساز برای زندگی لازم است.
* روش میز یا مارپیچی (Maze). پزشک از گرما یا انرژی سرد یا چاقوی جراحی استفاده می کند تا الگویی از بافت زخمگاهی (مارپیچی) را در حفرههای فوقانی قلب ایجاد کند. از آنجا که بافت زخمگاهی سیگنال های الکتریکی ارسال نمی کند، بافت زخمگاهی با سیگنال های آواره قلب که باعث فیبریلاسیون دهلیزی می شوند، وارد مداخله می شود.
اگر از چاقوی جراحی برای ایجاد الگوی مارپیچ یا میز استفاده شود، جراحی قلب باز ضروری است. به این روش، شیوه مارپیچی یا میز جراحی گفته می شود. این روش برای درمان فیبریلاسیون دهلیزی در کسانی اولویت دارد که به جراحی قلب دیگری نیاز دارند، مانند جراحی بای پس عروق کرونر یا ترمیم دریچه قلب.
فیبریلاسیون دهلیزی ممکن است پس از ابلیشن قلبی دوباره بازگردد. اگر این اتفاق بیفتد، ممکن است یک فرسایش قلبی یا یک ابلیشن قلبی دیگر یا سایر درمان های قلبی توصیه شود. پس از انجام فرسایش قلبی، برای جلوگیری از سکته مغزی ممکن است استفاده از رقیق کننده خون بطور مادام العمر لازم باشد.
اگر فردی که مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی است نتواند داروهای رقیق کننده خون مصرف کند، پزشک ممکن است یک روش سوند گذاری را برای اتصال یک کیسه کوچک (آویزه) در محفظه قلب بالا سمت چپ، که در آن بیشتر لخته های مربوط به فیبریلاسیون دهلیزی تشکیل می شود، توصیه کند. این روش بسته شدن آویزه دهلیزی چپ نامیده می شود. یک دستگاه برای بسته شدن به آرامی از طریق یک سوند به کیسه هدایت می شود. پس از نصب دستگاه ، سوند برداشته می شود. دستگاه به طور دائم در جای خود باقی می ماند. جراحی برای بستن زائده دهلیزی چپ گزینه ای برای برخی از افرادی که قبلا جراحی قلب داشته اند.
سبک زندگی و درمان های خانگی
پیروی از شیوه های زندگی سالم قلب می تواند به جلوگیری یا درمان بیماری هایی مانند فشار خون بالا و بیماری های قلبی کمک کند. تغییرات شیوه زندگی اغلب شامل موارد زیر است:
* خوردن غذاهای سالم برای قلب. یک رژیم غذایی سالم را انتخاب کنید که نمک و چربی های جامد در آن کم بوده و در عین حال سرشار از میوه ها، سبزیجات و غلات کامل باشد.
* ورزش مرتب. روزانه ورزش کنید و فعالیت بدنی را افزایش دهید.
* ترک دخانیات. اگر سیگار می کشید و نمی توانید به تنهایی آنرا ترک کنید، در مورد استراتژی های ترک دخانیات یا برنامه های مربوط به آن با پزشک خود صحبت کنید تا به شما در شکستن یک عادت مصرف دخانیات کمک کند.
* حفظ وزن سالم. اضافه وزن خطر ابتلا به بیماری های قلبی را افزایش می دهد. کاهش وزن و رسیدن به یک وزن مناسب و سالم می تواند به مدیریت علائم فیبریلاسیون دهلیزی کمک کند و ممکن است نتایج ابلیشن سوند را بهبود بخشد.
* کنترل فشار خون و سطح کلسترول. برای اصلاح فشار خون بالا (hypertension) یا کلسترول بالا تغییراتی در شیوه زندگی خود ایجاد کرده و داروها را به همان شکلی که تجویز شده مصرف کنید.
* خودداری از مصرف مشروبات الکلی. مصرف مشروبات الکلی می تواند احتمال بروز بیماری فیبریلاسیون دهلیزی را بسیار افزایش دهد. در بعضی از افراد، حتی مصرف مقادیر کم یا متوسط مشروبات الکلی هم می تواند باعث فیبریلاسیون دهلیزی شود.
* مراقبت های مربوط به پیگیری . داروها را همانطور که تجویز شده مصرف کنید و ملاقاتهای منظم با پزشک خود داشته باشید . اگر علائم شما وخیمتر شد حتما و سریعا به پزشک خود بگویید.
آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک
اگر ضربان قلب نامنظم یا تپش قلب دارید، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. اگر تشخیص فیبریلاسیون دهلیزی زود هنگام انجام شود ، درمان ممکن است آسان تر و مؤثرتر باشد. ممکن است شما به پزشک متخصص بیماری های قلبی (متخصص قلب و عروق) مراجعه کنید.
از آنجا که قرار ملاقات ها می توانند کوتاه و مختصر باشند، و همچنین از آنجا که اغلب موارد زیادی برای بحث وجود دارد، ایده خوبی است که از قبل برای قرار ملاقات خود آماده شوید. در اینجا برخی از اطلاعات برای کمک به شما در آماده شدن برای قرار ملاقات خود و دانستن اینکه چه چیزی از پزشک خود باید انتظار داشته باشید ارائه شده است.
آنچه شما می توانید انجام دهید
* از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمان قرار ملاقات، حتماً بپرسید که آیا از قبل باید کاری انجام دهید یا خیر، مانند محدود کردن رژیم غذایی خود. در صورت تجویز آزمایش خون، ممکن است لازم باشد این کار را انجام دهید.
* علائمی را که تجربه می کنید بنویسید، از جمله مواردی که ممکن است در ظاهر ربطی به فیبریلاسیون دهلیزی نداشته باشد.
* اطلاعات کلیدی شخصی را بنویسید، از جمله هرگونه سابقه خانوادگی بیماری های قلبی، سکته مغزی، فشار خون بالا یا دیابت و هرگونه استرس عمده یا تغییر زندگی اخیر.
* لیستی از کلیه داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه کنید.
* در صورت امکان همراه یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود بروید. بعضی اوقات درک و به یاد آوردن تمام اطلاعات ارائه شده در هنگام قرار ملاقات دشوار است. کسی که شما را همراهی می کند ممکن است چیزی را که از دست داده اید یا فراموش کرده اید را به خاطر بسپارید.
* نوشتن سوالات برای پرسیدن از پزشک.
وقت شما با پزشک محدود است، بنابراین تهیه لیستی از سؤالات به شما کمک می کند تا از وقت خود بیشتر استفاده کنید. در صورت اتمام زمان، سوالات خود را از بیشترین اهمیت تا کمترین اهمیت لیست کنید. برای بماری فیبریلاسیون دهلیزی، برخی از سؤالات اساسی برای پرسیدن از پزشک شامل موارد زیر است:
* چه چیزی احتمالاً باعث ایجاد علائم یا شرایط من می شود؟
* سایر دلایل ممکن برای علائم یا شرایط من چیست؟
* به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟
* مناسب ترین روش درمانی چیست؟
* چه غذاهایی را باید بخورم یا از آنها اجتناب کنم؟
* سطح مناسبی از فعالیت بدنی چیست؟
* هر چند وقت یکبار باید به دلیل بیماری های قلبی یا عوارض دیگر فیبریلاسیون دهلیزی مورد بررسی و معاینه قرار بگیرم؟
* گزینه های جایگزین برای رویکرد اصلی که شما پیشنهاد می کنید چیست؟
* من بیماری های دیگری هم دارم. چگونه می توانم به بهترین وجه آنها را با هم مدیریت کنم؟
* آیا محدودیتی وجود دارد که باید دنبال کنم؟
* آیا باید با یک متخصص ملاقات کنم؟ هزینه آن چقدر خواهد بود و آیا بیمه من ملاقات من با یک متخصص پوشش خواهد داد؟ (ممکن است لازم باشد برای اطلاعات در مورد پوشش مستقیم بیمه از ارائه دهنده بیمه خود سوال بپرسید.)
* آیا جایگزین عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟
* آیا بروشور یا کتب و مقالات دیگری وجود دارد که بتوانم با خودم به خانه ببرم؟ بازدید از چه وب سایت هایی را توصیه می کنید؟
علاوه بر سؤالاتی که شما برای پرسیدن از پزشک خود آماده کرده اید، در هنگام قرار ملاقات پرسیدن هر سؤال دیگری را دریغ نکنید.
چه انتظاری باید از پزشک خود داشته باشید
پزشک شما احتمالاً تعدادی سؤال از شما می پرسد. آماده بودن برای پاسخ دادن به آنها ممکن است این امتیاز را در اختیار شما قرار دهد که در زمان خود استفاده بهینه کنید. پزشک شما ممکن است سؤال کند:
* چه زمانی برای اولین بار شروع به تجربه علائم کردید؟
* آیا علائم شما مداوم بوده یا گاه به گاه بوده است؟
* علائم شما چقدر شدید است؟
* به نظر می رسد اگر هر چیزی علائم شما را بهبود بخشد؟
* به نظر می رسد چه چیزی باعث بدتر شدن علائم شما می شود؟
منبع: www.mayoclinic.org
پزشکی
دایسکشن آئورت یا Aortic dissection

خلاصه
دایسکشن آئورت چیست؟ دایسکشن آئورت یا Aortic dissection یک بیماری جدی است که در آن یک پارگی در لایه داخلی شریان اصلی بدن (آئورت) رخ می دهد. خون به درون پارگی می رود و باعث می شود لایه های داخلی و میانی آئورت از هم جدا شوند. اگر خون از دیواره آئورت خارجی عبور کند، دایسکشن آئورت اغلب مرگبار است.
عارضهی دایسکشن آئورت نسبتا غیرمعمول است. معمولا در مردان در دهه های ۶۰ و ۷۰ زندگی آنها رخ می دهد. علائم دایسکشن آئورت ممکن است شبیه به بیماری های دیگر باشد و اغلب منجر به تاخیر در تشخیص شود. با این حال، هنگامی که یک دایسکشن آئورت زود تشخیص داده می شود و به سرعت درمان می شود، شانس زنده ماندن تا حد زیادی افزایش می یابد.
فهرست محتوا
علائم
علائم دایسکشن آئورت ممکن است مشابه علائم سایر عارضههای قلبی مانند حمله قلبی باشد. علائم و نشانه های معمول عبارتند از:
* درد شدید ناگهانی قفسه سینه یا کمر، که اغلب به عنوان یک احساس از هم گسستگی یا پاره شدن توصیف می شود، که تا گردن یا پایین کمر گسترش می یابد.
* درد شدید ناگهانی معده
* از دست دادن هوشیاری
* تنگی نفس
* علائمی شبیه به سکته مغزی، از جمله مشکلات ناگهانی بینایی، مشکل در صحبت کردن، و ضعف یا از دست دادن حرکت (فلج) در یک طرف بدن
* نبض ضعیف در یک دست یا ران در مقایسه با دست دیگر
* درد پا
* مشکل در راه رفتن
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم
اگر درد قفسه سینه شدید، غش کردن، تنگی نفس ناگهانی یا علائم سکته مغزی دارید، با ۱۱۵ یا اورژانس تماس بگیرید. این علائم و نشانه ها همیشه به خاطر یک بیماری جدی نیستند، اما بهتر است به سرعت توسط پزشک مورد معاینه قرار بگیرید. تشخیص و درمان زودهنگام ممکن است به نجات جان شما کمک کند.
دلایل
دایسکشن آئورت از ناحیه ضعیف شدهی دیواره آئورت ناشی می شود.
بسته به اینکه کدام قسمت آئورت تحت تاثیر قرار می گیرد، دایسکشن آئورت به دو گروه تقسیم می شود:
* نوع A. این نوع شایع ترین و خطرناک ترین پارگی در قسمتی از آئورت است که از قلب خارج می شود. پارگی ممکن است در آئورت فوقانی (آئورت صعودی یا آئورت بالارو) نیز رخ دهد که ممکن است به ناحیه شکم گسترش یابد.
* نوع B. این نوع شامل یک پارگی در آئورت تحتانی است (آئورت نزولی یا آئورت پایین رو) که ممکن است تا شکم نیز گسترش یابد.
عوامل خطر
برخی از مواردی که ممکن است خطر دایسکشن آئورت را افزایش دهند عبارتند از:
* فشار خون بالا کنترل نشده (فشار خون بالا)
* سخت شدن سرخرگ ها (آترواسکلروز)
* شریان ضعیف و برآمده (آنوریسم آئورت)
* نقص دریچه آئورت (دریچهی آئورت دوطرفه (bicuspid aortic valve))
* تنگ شدن آئورت در هنگام تولد (تنگی آئورت)
بیماری های ژنتیکی خاص خطر ابتلا به تشریح آئورت را افزایش می دهند، از جمله:
* سندرم ترنر. فشار خون بالا، مشکلات قلبی و سایر بیماری ها ممکن است ناشی از این اختلال باشند.
* سندرم مارفان. این وضعیتی است که در آن بافت همبند که ساختارهای مختلفی را در بدن پشتیبانی می کند، ضعیف است. افراد مبتلا به این اختلال اغلب سابقه خانوادگی آنوریسم آئورت و سایر رگ های خونی یا سابقه خانوادگی دایسکشن آئورت را دارند.
* سایر اختلالات بافت همبند. این شامل سندرم نشانگان اهلرز-دنلوس یا Ehlers-Danlos، گروهی از اختلالات بافت همبند است که شامل مفاصل شل و رگ های خونی شکننده و نیز سندرم لوئیس-دیترز یا Loeys-Dietz است که باعث شریان های پیچ خورده، به خصوص در گردن می شود.
التهاب سرخرگ ها (آرتریت شریان تمپورال یا Giant Cell Arteritis) نیز ممکن است خطر دایسکشن آئورت را افزایش دهد.
سایر عوامل خطر بالقوه برای دایسکشن آئورت عبارتند از:
* جنسیت. مردان با احتمال بیشتری نسبت به زنان دچار دایسکشن آئورت می شوند.
* سن. احتمال دایسکشن آئورت در افراد ۶۰ سال به بالا بیشتر است.
* مصرف کوکائین. این ماده مخدر به طور موقت فشار خون را افزایش می دهد.
* بارداری. به ندرت، دایسکشن آئورت در زنان سالم در طول بارداری رخ می دهد.
* وزنه برداری با شدت بالا. این نوع از تمرین و سایر تمرینات مقاومتی شدید ممکن است با افزایش فشار خون در طول فعالیت، خطر دایسکشن آئورت را افزایش دهد.
عوارض
عوارض دایسکشن آئورت می تواند عبارتند از موارد زیر باشد:
* مرگ به دلیل خونریزی شدید داخلی
* آسیب در اندام های داخلی بدن مانند نارسایی کلیه یا آسیب های روده ای تهدید کننده حیات
* سکته مغزی
* آسیب دریچه آئورت (نارسایی دریچه آئورت) یا پارگی در پوشش اطراف قلب (تامپوناد قلبی)
پیش گیری
شما می توانید با جلوگیری از آسیب دیدگی قفسه سینه و برداشتن گام هایی برای سالم نگه داشتن قلب، خطر دایسکشن آئورت را کاهش دهید.
* فشار خون را کنترل کنید. اگر فشار خون بالا دارید، یک دستگاه اندازه گیری فشار خون خانگی تهیه کنید تا به شما کمک کند فشار خون خود را کنترل کنید.
* سیگار نکشید. اگر سیگار یا دخانیات مصرف می کنید، قدم هایی برای ترک آنها بردارید.
* وزن ایده آل خود را حفظ کنید. از رژیم غذایی کم نمک با میوه ها، سبزیجات و غلات کامل فراوان پیروی کنید و به طور منظم ورزش کنید.
* کمربند ایمنی ببندید. این کار خطر آسیب به قفسه سینه در طول یک تصادف رانندگی را کاهش می دهد.
با پزشک خود همکاری کنید. اگر سابقه خانوادگی دایسکشن آئورت، اختلال بافت همبند یا دریچهی آئورت دوطرفه دارید، به دکتر بگویید. اگر آنوریسم آئورت دارید، ببینید هر چند وقت یکبار نیاز به نظارت دارید و آیا جراحی برای ترمیم آنوریسم شما ضروری است یا خیر.
اگر شما یک بیماری ژنتیکی دارید که خطر دایسکشن آئورت را افزایش می دهد، پزشک شما ممکن است داروهایی را تجویز کند، حتی اگر فشار خون شما طبیعی باشد.
تشخیص
تشخیص یک دایسکشن آئورت می تواند یک چالش باشد زیرا علائم آن مشابه بسیاری از بیماری های دیگر است. پزشک شما ممکن است فکر کند که شما یک دایسکشن آئورت دارید اگر:
* درد ناگهانی قفسه سینه مانند تیر کشیدن
* تفاوت فشار خون بین دست راست و چپ
* گسترده شدن آئورت روی قفسه سینه
آزمایش های تشخیص دایسکشن آئورت شامل موارد زیر است:
اکوکاردیوگرام اکو کاردیوگرافی از راه مری (TEE). این آزمایش از امواج صوتی برای ایجاد تصاویری از قلب در حال فعالیت استفاده می کند. یک TEE نوع خاصی از اکوکاردیوگرام است که در آن یک پروب اولتراسوند یا یک پروب سونوگرافی (مبدل) از طریق مری شما هدایت می شود و در نزدیکی قلب شما قرار می گیرد. این تست تصویر واضح تری از قلب و آئورت شما نسبت به یک اکوکاردیوگرام معمولی به پزشک شما می دهد.
* اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) قفسه سینه. اشعه ایکس برای تولید تصاویر مقطعی از بدن استفاده می شود. یک سی تی اسکن قفسه سینه می تواند تشخیص دایسکشن آئورت را تایید کند.
* آنژیوگرافی رزونانس مغناطیسی (MRA). یک MRA از یک میدان مغناطیسی و انرژی موج رادیویی برای ایجاد تصاویری از رگ های خونی شما استفاده می کند.
درمان
دایسکشن آئورت یک وضعیت اورژانسی پزشکی است که نیاز به درمان فوری دارد. درمان ممکن است شامل جراحی یا دارو، بسته به ناحیهای که آئورت درگیر شده باشد.
دایسکشن آئورت نوع A
درمان برای دایسکشن آئورت نوع A ممکن است شامل موارد زیر باشد:
* جراحی. جراحان تا حد امکان آئورت دچار دایسکشن شده را خارج می کنند و مانع از نشت خون به دیواره آئورت می شوند. یک لوله مصنوعی برای بازسازی آئورت استفاده می شود. اگر دریچه آئورت در نتیجه آئورت آسیب دیده نشت کند، ممکن است همزمان تعویض شود. دریچه جدید در داخل پیوند قرار می گیرد.
* داروها. داروهایی برای کاهش ضربان قلب و کاهش فشار خون تجویز می شوند که می توانند از بدتر شدن دایسکشن آئورت جلوگیری کنند. این داروها ممکن است به افراد مبتلا به دایسکشن آئورت نوع A داده شوند تا فشار خون را قبل از جراحی کنترل کنند.
دایسکشن آئورت نوع B
درمان دایسکشن آئورت نوع B ممکن است شامل موارد زیر باشد:
* داروها. همان داروهایی که برای درمان دایسکشن آئورت نوع A استفاده می شوند ممکن است بدون جراحی برای درمان دایسکشن آئورت نوع B استفاده شوند.
* جراحی. این روش مشابه روش مورد استفاده برای اصلاح یک دایسکشن آئورت نوع A است. گاهی اوقات استنت ها – لوله های توری سیمی کوچک که به عنوان نوعی داربست عمل می کنند – ممکن است در آئورت قرار داده شوند تا دایسکشن آئورت نوع B پیچیده را ترمیم کنند.
پس از درمان، ممکن است نیاز به مصرف دارو برای کنترل فشار خون خود تا آخر عمر داشته باشید. ممکن است نیاز به سی تی اسکن منظم یا اسکن MRI برای نظارت بر وضعیت خود داشته باشید.
پزشکی
سندرم آنتی فسفولیپید یا Antiphospholipid syndrome

خلاصه
سندرم آنتی فسفولیپید چیست؟ سندرم آنتی فسفولیپید یا Antiphospholipid syndrome (APS) وضعیتی است که در آن سیستم ایمنی بهاشتباه آنتی بادیهایی ایجاد میکند که به بافتهای بدن حمله میکنند. این آنتیبادیها میتوانند باعث تشکیل لخته خون در شریانها و وریدها شوند.
لختههای خون میتوانند در پاها، ریهها و سایر اندامها مانند کلیهها و طحال تشکیل شوند. لختهها میتوانند منجر به حمله قلبی، سکته مغزی و سایر بیماریها شوند. در طول بارداری، سندرم آنتی فسفولیپید همچنین میتواند منجر به سقطجنین و مرده زایی شود. برخی از افرادی که این سندرم را دارند هیچ علامت یا نشانهای ندارند.
هیچ درمانی برای این بیماری غیرمعمول وجود ندارد، اما داروها میتوانند خطر لخته شدن خون و سقطجنین را کاهش دهند.
فهرست محتوا
علائم
علائم سندرم آنتی فسفولیپید و نشانههای سندرم آنتی فسفولیپید میتواند شامل موارد زیر باشد:
* لختههای خون در پاها (DVT). علائم یک DVT شامل درد، تورم و قرمزی است. این لختهها میتوانند به ریهها (آمبولی ریوی) بروند.
* سقطجنین یا مرده زایی مکرر. از دیگر عوارض بارداری شامل فشار خون بالا (پره اکلامپسی) و زایمان زودرس است.
* سکته مغزی. میتواند در فرد جوانی که سندرم آنتی فسفولیپید دارد رخ دهد اما هیچ عامل خطرساز شناخته شدهای برای بیماریهای قلبی عروقی وجود ندارد.
* حمله ایسکمیک گذرا (TIA). مشابه سکته مغزی، TIA معمولاً تنها چند دقیقه طول میکشد و هیچ آسیب دائمی ایجاد نمیکند.
* کهیر. در برخی از افراد کهیر قرمز با الگوی توری مانند ایجاد میشود.
علائم و نشانههای کمتر شایع عبارتند از:
* علائم عصبی. سردردهای مزمن از جمله میگرن؛ زوال عقل و تشنج زمانی ممکن است که یک لخته خون جریان خون به بخشهایی از مغز را مسدود کند.
* بیماری قلبی عروقی. سندرم آنتی فسفولیپید میتواند به دریچههای قلب آسیب برساند.
* تعداد پلاکت خون پایین (ترومبوسیتوپنی). این کاهش در سلولهای خونی مورد نیاز برای لخته شدن میتواند باعث بروز خونریزی بهویژه از بینی و لثه شود. خونریزی به پوست در صورت لکههای کوچک قرمز ظاهر خواهد شد.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
اگر خونریزی توضیح داده نشدهای در بینی یا لثه؛ دوره قاعدگی بسیار سنگین؛ استفراغ بهرنگ قرمز روشن یا شبیه به قهوه؛ مدفوع تیره، مدفوع تیره یا مدفوع قرمز روشن؛ یا درد توضیح داده نشده شکمی دارید، باید سریع به پزشک مراجعه کنید.
در صورت داشتن علائم و نشانههای زیر به اورژانس مراجعه کنید:
* سکته مغزی. یک لخته در مغز میتواند باعث بی حسی ناگهانی، ضعف یا فلج صورت، بازو یا پا شود. ممکن است در صحبت کردن یا درک گفتار، اختلالات بینایی و سردرد شدید دچار مشکل شوید.
* آمبولی ریوی. اگر یک لخته در ریه شما ایجاد شود، ممکن است تنگی نفس ناگهانی، درد قفسه سینه و سرفه کردن با مخاط خونآلود را تجربه کنید.
* ترومبوز ورید عمیق (DVT). علائم و نشانههای DVT ها شامل تورم، قرمزی یا درد در پا یا بازو است.
دلایل
سندرم آنتی فسفولیپید زمانی رخ میدهد که سیستم ایمنی بهاشتباه آنتی بادیهایی تولید میکند که احتمال لخته شدن خون را بسیار بیشتر میکند. آنتیبادیها معمولاً از بدن در برابر مهاجمانی مانند ویروسها و باکتریها محافظت میکنند.
سندرم آنتی فسفولیپید میتواند ناشی از یک بیماری زمینهای مانند یک اختلال خودایمنی باشد.
عوامل خطر
سندرم آنتی فسفولیپید در زنان شایعتر از مردان است. داشتن یک بیماری خودایمنی دیگر مانند لوپوس، خطر سندرم آنتی فسفولیپید را افزایش میدهد.
داشتن آنتی بادیهای مرتبط با سندرم آنتی فسفولیپید بدون ایجاد علائم و نشانهها امکانپذیر است اما داشتن این آنتیبادیها خطر ابتلا به لخته شدن خون را افزایش میدهد، بهخصوص اگر:
* باردار شوید
* برای مدتی بی حرکت بمانید، مانند استراحت روی تخت یا نشستن در طول پرواز طولانی.
* جراحی کنید
سیگار بکشید
* برای یائسگی از داروهای ضدبارداری خوراکی یا استروژن درمانی استفادهکنید
* سطح کلسترول و تریگلیسیرید بالا داشتهباشید
عوارض
عوارض سندرم آنتی فسفولیپید میتواند شامل موارد زیر باشد:
* نارسایی کلیه. نارسایی کلیه میتواند ناشی از کاهش جریان خون به کلیهها باشد.
* سکته مغزی. افزایش جریان خون به بخشی از مغز میتواند باعث سکته مغزی شود که میتواند منجر به آسیبهای عصبی دائمی مانند فلج جزئی و از دست دادن قدرت گفتار شود.
* مشکلات قلبی – عروقی. یک لخته خون در پای شما میتواند به دریچههای رگها آسیب برساند، که خون را بهسمت قلب شما جریان میدهند. این امر میتواند منجر به تورم مزمن و تغییر رنگ در بخش تحتانی پاهای شما شود. یک عارضه احتمالی دیگر آسیب قلبی است.
* مشکلات ریه. این مشکلات میتواند شامل فشار خون بالا در ریهها و آمبولی ریوی باشد.
* عوارض بارداری. این عوارض میتواند شامل سقطجنین، مرده زایی، زایمان زودرس، رشد آهسته جنین و فشار خون بالا در دوران بارداری (پره اکلامپسی) باشد.
بهندرت، در موارد شدید، سندرم آنتی فسفولیپید میتواند منجر به آسیب چندین عضو در یک زمان کوتاه شود.
تشخیص
اگر مواردی از لخته شدن خون یا از سقطجنین داشتهاید که با بیماریهای شناخته شده توضیح داده نمیشود، پزشک شما میتواند آزمایشهای خون را برای بررسی لخته شدن خون و وجود آنتی بادیهای مرتبط با سندرم آنتی فسفولیپید برنامه ریزی کند.
برای تایید تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید، آنتیبادیها باید حداقل دو بار، در آزمایشهای انجام شده با فاصله ۱۲ هفته یا بیشتر در خون شما ظاهر شوند.
شما میتوانید آنتی بادیهای آنتی فسفولیپید داشتهباشید و هرگز علائم یا نشانهای از آنها را بروز ندهید. تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید تنها زمانی انجاممیشود که این آنتیبادیها باعث مشکلات سلامتی شوند.
درمان
اگر لخته خون دارید، درمان اولیه استاندارد شامل ترکیبی از داروهای رقیق کننده خون است. رایجترین آنها هپارین و وارفارین هستند. هپارین سریع عمل میکند و از طریق تزریق وارد بدن میشود. وارفارین بهشکل قرص مصرف شده و چند روز طول میکشد تا اثر کند. آسپیرین نیز یک رقیق کننده خون است.
هنگامی که شما با مصرف داروها خون را رقیق میکنید، باید بدانید که خطر خونریزی افزایش مییابد. پزشک شما دوز خون شما را با آزمایش خون تحت نظر میگیرد تا مطمئن شود که خون شما بهاندازه کافی قادر به لخته شدن است تا خونریزی اتفاق افتاده در یک برش یا خونریزی زیر پوستی در محل یک کبودی را متوقف کند.
شواهدی وجود دارد که نشانمیدهد داروهای دیگر نیز ممکن است در درمان سندرم آنتی فسفولیپید مفید باشند. این داروها شامل هیدروکسی کلروکین (Plaquenil)، ریتوکسیماب (ریتوکسان) و استاتینها هستند. البته مطالعه بیشتری در این زمینه لازم است.
درمان در دوران بارداری
در صورت ابتلا به سندرم آنتی فسفولیپید بهویژه با درمان میتوان بارداری موفقی داشت. درمان معمولاً شامل هپارین یا هپارین بههمراه آسپرین است. وارفارین به زنان باردار داده نمیشود زیرا میتواند روی جنین تأثیر بگذارد.
سبک زندگی و درمانهای خانگی
بسته به برنامه درمانی شما برای سندرم آنتی فسفولیپید، گامهای دیگری نیز وجود دارد که میتوانید برای محافظت از سلامت خود بردارید. اگر داروهای ضد انعقاد خون مصرف میکنید، مراقبت بیشتری برای جلوگیری از آسیب دیدن خود و جلوگیری از خونریزی انجام دهید.
* از ورزشهای تماسی یا سایر فعالیتهایی که میتوانند باعث کبودی یا آسیب شوند یا باعث افتادن شما شوند، اجتناب کنید.
* از مسواک نرم و نخهای دندان دارای موم استفادهکنید.
* بهجای تیغ اصلاح، از ماشین ریش تراش استفادهکنید.
* هنگام استفاده از چاقو، قیچی و دیگر ابزارهای تیز دقت بیشتری به خرج دهید.
* زنان باید از استفاده از استروژن درمانی برای پیشگیری از بارداری یا یائسگی خودداری کنند.
مکملهای غذایی و رژیمغذایی
غذاها و داروهای خاص ممکن است بر میزان عملکرد رقیق کننده خون شما تأثیر بگذارند. از پزشک خود در این باره راهنمایی بخواهید:
* انتخابهای رژیمغذایی ایمن. ویتامین K میتواند اثر وارفارین را کاهش دهد. ممکن است لازم باشد از خوردن مقادیر زیادی از غذاهای حاوی ویتامین K مانند آووکادو، کلم بروکلی، کلم بروکسل، کلم برگ، سبزیهای برگی و لوبیا چشم بلبلی اجتناب کنید. الکل میتواند اثر ضدالتهابی وارفارین را افزایش دهد. اگر از مشروبات الکلی استفاده میکنید بهطور جدی باید مصرف آنها را کنار بگذارید.
* داروهای ایمن و مکملهای غذایی. برخی از داروها، ویتامینها و محصولات گیاهی میتوانند بهطور خطرناکی با وارفارین اثر متقابل داشتهباشند که شامل برخی از تسکین دهندههای درد، داروهای سرماخوردگی، درمانهای معده یا مولتیویتامینها و همچنین سیر، ژنکو و چای سبز است.
آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک
در اغلب موارد، عوارض سندرم آنتی فسفولیپید – مانند DVT، سکته مغزی یا سقطجنین – شما را وادار به مراجعه به پزشک میکند. بسته به عوارض شما، احتمالاً به متخصص بیماریهای عروقی، زنان و زایمان یا هماتولوژی مراجعه خواهید کرد.
این اطلاعات به شما کمک میکند برای قرار ملاقات آماده شوید.
کاری که میتوانید انجام دهید
از هر گونه محدودیت از پیش تعیین شده آگاه باشید. هنگامی که یک قرار ملاقات را میگذارید، از خود بپرسید آیا کاری هست که باید از قبل انجام دهید یا خیر. فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:
* علائم و نشانههای شما و زمان شروع آنها
* اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله رویدادهای مهم اخیر یا تغییرات بزرگ در زندگی شما
* اطلاعات کلیدی پزشکی، از جمله سایر شرایط یا عفونتهایی که دارید و سابقه پزشکی خانوادگی، بهویژه بستگان نزدیک که سندرم آنتی فسفولیپید داشتهاند
* تمام داروها، ویتامینها و سایر مکملهایی که مصرف میکنید، از جمله دوز مصرفی
سؤالاتی که باید از پزشک بپرسید
در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را همراه داشتهباشید تا به شما در بهخاطر سپردن اطلاعاتی که بهدست میآورید کمک کند.
برای سندرم آنتی فسفولیپید، برخی سؤالاتی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:
* مهمترین علت علائم من چیست؟
* من به چه آزمایشهایی نیاز دارم؟
* شما چه درمانی را توصیه میکنید؟
* از کجا بفهمیم که آیا درمان مو مؤثر است یا خیر؟
* آیا این وضعیت خطر ابتلا به سایر بیماریها را افزایش میدهد؟
* آیا این وضعیت خطر مشکلات سلامتی در دوران بارداری را افزایش میدهد؟ آیا درمانهایی برای کاهش این خطر وجود دارد؟
* آیا بروشور یا سایر مطالب چاپی وجود دارد؟ شما چه وب سایتهایی را توصیه میکنید؟
همچنین در پرسیدن سؤالهای دیگری که به ذهن شما میرسد اما در فهرست بالا وجود ندارد تردید نکنید.
از پزشک خود چه انتظاری داشتهباشید
پزشک شما احتمالاً چند سؤال از شما میپرسد، از جمله:
* آیا سابقه سکته مغزی یا لخته شدن خون دارید؟
* آیا سابقه عوارض بارداری مانند فشار خون بالا، سقطجنین یا مرده زایی دارید؟
* آیا لوپوس یا یک اختلال خودایمنی دیگر دارید؟
* آیا تا به حال برای عفونتهای مقاربتی یا بیماریهای ویروسی مزمن مانند هپاتیت مورد آزمایش قرار گرفتهاید؟
* آیا سردردهای مکرر دارید؟
* آیا متوجه بثورات قرمز رنگ روی مچ یا زانوهای خود شدهاید؟
* دخانیات مصرف میکنید؟
پزشکی
اسهال ناشی از آنتیبیوتیک؛ Antibiotic-associated diarrhea

خلاصه
اسهال ناشی از آنتیبیوتیک چیست؟ اسهال ناشی از آنتیبیوتیک یا اسهال آنتی بیوتیکی و یا به انگلیسی Antibiotic-associated diarrhea به این معنی است که سه بار یا بیشتر در روز پس از مصرف داروهایی که برای درمان عفونتهای باکتریایی استفاده میشود، مدفوع آبکی و شل شود.
حدود ۱ نفر از هر ۵ نفری که آنتیبیوتیک مصرف میکنند دچار اسهال ناشی از آنتیبیوتیک میشوند. اغلب اسهال ناشی از آنتیبیوتیک خفیف است و نیازی به درمان ندارد. اسهال معمولاً ظرف چند روز پس از قطع مصرف آنتیبیوتیک برطرف میشود. اسهال ناشی از آنتیبیوتیک نیازمند توقف یا گاهی تغییر آنتیبیوتیک است.
فهرست محتوا
علائم
برای بیشتر افراد، اسهال ناشی از آنتیبیوتیک باعث علائم و نشانههای خفیفی میشود، مانند:
* مدفوع شل
* تکرر مدفوع کردن
اسهال ناشی از آنتیبیوتیک احتمالاً حدود یک هفته پس از شروع مصرف آنتیبیوتیک آغاز میشود. با این حال، گاهیاوقات، اسهال و سایر علائم تا روزها یا حتی هفتهها پس از اتمام درمان آنتیبیوتیک ظاهر نمیشوند.
عفونت کلستریدیوم دیفیسیل (Clostridium difficile یا C. difficile, C. diff و CDF/cdf)
کلستریدیوم دیفیسیل یک باکتری تولید کننده سم است که میتواند باعث اسهال ناشی از آنتیبیوتیک شدید شود. علاوه بر ایجاد مدفوع شل و تکرار در مدفوع کردن، عفونت کلستریدیوم دیفیسیل میتواند باعث موارد زیر شود:
* اسهال شدید و کمآبی
* درد شکمی و گرفتگی عضلات
* تب پایین درجه
* تهوع
* از دست دادن اشتها
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
اگر علائم و نشانههای جدی اسهال مرتبط با آنتیبیوتیک دارید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. باید بدانید که این علائم و نشانهها برای تعدادی از بیماری متداول است، بنابراین پزشک شما ممکن است آزمایشات – مانند آزمایش مدفوع یا خون – را برای تعیین علت تجویز کند.
دلایل
اینکه چرا اسهال ناشی از آنتیبیوتیک رخ میدهد هنوز بهطور کامل درک نشده است. معمولاً تصور میشود زمانی که داروهای ضد باکتری (آنتیبیوتیک) تعادل باکتریهای خوب و بد دستگاه گوارش شما را بههم میزنند، اسهال ایجاد میشود.
آنتی بیوتیکها بهاحتمالزیاد باعث اسهال میشوند
تقریباً همه آنتی بیوتیکها میتوانند باعث اسهال ناشی از آنتیبیوتیک شوند. آنتی بیوتیکهایی که بیش از همه شامل موارد زیر میشوند:
* ماکرولیدها، مانند کلاریترومایسین
* سفالوسپورین ها مانند سفدینیر و سفپودوکسیم
* فلوروکینولون ها مانند سیپروفلوکساسین و لووفلوکساسین
* پنی سیلین ها مانند آموکسیسیلین و آمپیسیلین
عفونت کلستریدیوم دیفیسیل
هنگامی که آنتی بیوتیکها تعادل باکتریها را در سیستم گوارشی شما بر هم میزنند، باکتری کلستریدیوم دیفیسیل میتواند بهسرعت از کنترل خارج شود. باکتریهای کلستریدیوم دیفیسیل سموم را ایجاد میکنند که به پوشش روده حمله میکنند. آنتی بیوتیکهایی که بیشتر با عفونت کلستریدیوم دیفیسیل ارتباط دارند شامل کلیندامایسین، فلوروکینولون ها، سفالوسپورین ها و پنی سیلین ها هستند – هرچند که تقریباً مصرف هرگونه آنتیبیوتیک میتواند شما را در معرض خطر قرار دهد.
عوامل خطر
اسهال ناشی از آنتیبیوتیک میتواند در هر کسی که آنتیبیوتیک مصرف میکند رخ دهد. اما اگر موارد زیر در شما وجود دارد، بهاحتمال بیشتری دچار اسهال آنتیبیوتیک میشوید:
* در گذشته اسهال ناشی از آنتیبیوتیک داشتهباشید
* مصرف داروهای آنتیبیوتیک برای مدت طولانی
* مصرف بیش از یک داروی آنتیبیوتیک
عوارض
یکی از شایعترین عوارض هر نوع اسهال از دست دادن شدید مایعات و الکترولیتها (دهیدراسیون یا کمآبی) است. دهیدراسیون شدید میتواند کشنده باشد. علائم و نشانهها شامل خشکی دهان، تشنگی شدید، ادرار کم یا عدم ادرار، سرگیجه و ضعف است.
پیشگیری
برای کمک به پیشگیری از اسهال ناشی از آنتیبیوتیک، سعی کنید:
* آنتی بیوتیکها را فقط در مواقع ضروری مصرف کنید. از آنتی بیوتیکها استفاده نکنید مگر اینکه پزشک شما احساس کند که برای شما ضروری هستند. آنتی بیوتیکها میتوانند عفونتهای باکتریایی را درمان کنند، اما به عفونتهای ویروسی مانند سرماخوردگی و آنفلوآنزا کمک نخواهند کرد.
* از مراقبین خود بخواهید که دستهای خود را بشویند. اگر در خانه یا بیمارستان تحت مراقبت هستید، از همه بخواهید که دستهای خود را بشویند یا قبل از دست زدن به شما از یک ضد عفونی کننده دست الکلی استفادهکنند.
* به پزشک خود بگویید که آیا قبلاً اسهال ناشی از آنتیبیوتیک یا اسهال ناشی از کلستریدیوم دیفیسیلد داشتهاید یا خیر. داشتن اسهال ناشی از آنتیبیوتیک یا کلستریدیوم دیفیسیل در گذشته این احتمال را افزایش میدهد که آنتی بیوتیکها دوباره همان واکنش را در بدن شما ایجاد کنند. پزشک شما ممکن است بتواند یک آنتیبیوتیک متفاوت برای شما انتخاب کند.
تشخیص
برای تشخیص اسهال ناشی از آنتیبیوتیک، پزشک شما احتمالاً شما را در مورد سابقه سلامتی تان، از جمله اینکه آیا درمانهای آنتی بیوتیکی اخیر را داشتهاید یا خیر، مورد سؤال قرار میدهد. اگر پزشک مشکوک به عفونت کلستریدیوم دیفیسیلد باشد، نمونهای از مدفوع شما برای باکتری مورد آزمایش قرار میگیرد.
درمان
درمان اسهال ناشی از آنتیبیوتیک بهشدت علائم و نشانههای آن بستگی دارد.
درمانهایی برای مقابله با اسهال خفیف با آنتیبیوتیک
اگر اسهال خفیف دارید، علائم شما احتمالاً تا چند روز پس از پایان درمان با آنتیبیوتیک برطرف خواهد شد. در برخی موارد، پزشک شما ممکن است به شما توصیه کند که درمان با آنتیبیوتیک خود را تا زمان فروکش کردن اسهال متوقف کنید.
درمان برای مبارزه با باکتریهای مضر ایجاد کننده عفونت کلستریدیوم دیفیسیلد
اگر شما به عفونت کلستریدیوم دیفیسیلد مبتلا شده باشید، پزشک شما احتمالاً هر آنتی بیوتیکی که در حال حاضر مصرف میکنید را متوقف خواهد کرد، و ممکن است آنتی بیوتیکهایی را بهطور خاص برای کشتن باکتریهای کلستریدیوم دیفیسیلد که باعث اسهال شما میشوند، تجویز کند. همچنین ممکن است از شما خواسته شود مصرف داروهای سرکوب کننده اسید معده را متوقف کنید. برای افراد مبتلا به این نوع عفونت، علائم اسهال ممکن است بازگردد و نیاز به درمان مکرر داشتهباشد.
سبک زندگی و درمانهای خانگی
برای مقابله با اسهال:
* بهاندازه کافی مایعات بنوشید. برای مقابله با از دست دادن خفیف مایعات ناشی از اسهال، آب بیشتر یا نوشیدنیهایی که حاوی الکترولیت هستند، بنوشید. برای یک کاهش شدیدتر، مایعات بنوشید که حاوی آب، شکر و نمک هستند؛ مانند محلول او آر اس (Oral Rehydration Solution (ORS)). سوپهای آبکی یا آب میوههایی را مصرف کنید که قند بالایی ندارند. از نوشیدنیهایی که قند بالایی دارند یا حاوی الکل یا کافئین هستند، مانند قهوه، چای و نوشابه که میتوانند علائم شما را بدتر کنند، اجتناب کنید.
* برای نوزادان و کودکان مبتلا به اسهال، از پزشک خود در مورد استفاده از محلولهای سرم خوراکی پدیالیت، برای پر کردن مجدد مایعات و الکترولیتها سؤال کنید.
* از مصرف برخی مواد غذایی اجتناب کنید. بهتر است از مصرف لبنیات و همچنین غذاهای چرب و تند در هنگام ابتلا به اسهال خودداری کنید. معمولاً میتوانید بلافاصله پس از رفع علائم به رژیم غذایی طبیعی بازگردید.
* در مورد داروهای ضد اسهال سؤال کنید. در برخی از موارد اسهال ناشی از آنتیبیوتیک خفیف، پزشک شما ممکن است داروهای ضد اسهال مانند لوپرامید (Imdium A-D) را توصیه کند. اما قبل از مصرف داروهای ضد اسهال با پزشک خود مشورت کنید زیرا این داروها میتوانند در توانایی بدن شما برای از بین بردن سموم اختلال ایجاد کنند و منجر به عوارض جدی شوند. اگر شما دچار عفونت کلستریدیوم دیفیسیلد هستید، نباید آنها را مصرف کنید.
افراد ممکن است به پروبیوتیکهایی روی آورند که در غذاهایی مانند ماست یافت میشوند با این امید که بتوانند باکتریهای سالم در دستگاه گوارش خود را دوباره متعادل کنند. با این حال، هیچ توافقی در مورد اینکه آیا پروبیوتیکهای بیش از حد میتوانند به کاهش علائم اسهال ناشی از آنتیبیوتیک کمک کنند، وجود ندارد. با این حال، مصرف پروبیوتیکها مضر به نظر نمیرسد، مگر اینکه سیستم ایمنی ضعیفی داشتهباشید.
آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک
با پزشکی که آنتیبیوتیک تجویز کرده است قرار ملاقات بگذارید. این اطلاعات به شما کمک میکند تا برای قرار ملاقات آماده شوید.
کاری که میتوانید انجام دهید
فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:
* علائم شما، از جمله علائمی که ممکن است به دلیلی که قرار ملاقات را برنامه ریزی کردهاید، بی ارتباط به نظر برسند.
* اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هر گونه استرس عمده یا تغییرات اخیر در زندگی، برای مثال، اگر بهتازگی در بیمارستان یا یک خانه سالمندان اقامت کردهاید.
* داروها، ویتامینها یا مکملهایی که مصرف میکنید، از جمله دوزها. اگر بهتازگی آنتیبیوتیک مصرف کردهاید، این لیست باید شامل نام، دوز و زمانی که مصرف آن را متوقف کردید، باشد.
سؤالاتی که باید از پزشک خود بپرسید
برای اسهال ناشی از آنتیبیوتیک، برخی سؤالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:
* من به چه آزمایشهایی نیاز دارم؟
* آیا بیماری من موقتی است یا مزمن؟
* بهترین روش درمان چیست؟
* جایگزینهای رویکرد اصلی درمانی که شما پیشنهاد میکنید چیست؟
* آیا محدودیتهایی وجود دارد که باید رعایت کنم؟
* آیا باید از خوردنیها و نوشیدنیها پرهیز کرد؟
در پرسیدن سؤالهای دیگر تردید نکنید.
از دکتر خود چه انتظاری داشتهباشید
پزشک شما احتمالاً تعدادی سؤال از شما میپرسد. آماده بودن برای پاسخ دادن به آنها ممکن است زمان بیشتری را برای پوشش دادن نکات دیگری که میخواهید به آنها رسیدگی کنید، فراهم کند. پزشک شما ممکن است بپرسد:
* علائم شما از چه زمانی شروع شد؟
* آیا میتوانید نحوه مدفوع کردن خود را توصیف کنید؟
* آیا سابقه مشکلات رودهای مانند کولیتیت اولسراتیو، بیماری کرون یا سایر بیماریهای التهابی روده را داشتید؟
* آیا تاکنون با کسانی که دچار اسهال شدهاند، همراه بودهاید؟
در این میان چه کاری میتوانید انجام دهید
مصرف آنتی بیوتیکها را طبق دستور پزشک خود ادامه دهید.
برای مقابله با اسهال تا زمان قرار ملاقات میتوانید:
* آب و مایعات بیشتری بنوشید تا جایگزین مایعات از دست رفته بهدلیل اسهال شوید
* غذاهای ملایم بخورید و از غذاهای تند یا چرب که میتوانند اسهال را تشدید کنند، پرهیز کنید.