خلاصه

نکروز آواسکولار چیست؟ نکروز آواسکولار یا به انگلیسی Avascular necrosis مرگ بافت استخوانی به دلیل کمبود خون است. این بیماری که استئونکروز (osteonecrosis) نیز نامیده می شود، می تواند منجر به شکستگی های کوچکی در استخوان شود و باعث فروپاشی استخوان شود. این فرآیند معمولا ماه ها تا سال ها طول می کشد.

یک استخوان شکسته یا مفصل جابجا شده می تواند جریان خون به بخشی از استخوان را متوقف کند. نکروز آواسکولار  همچنین با استفاده طولانی مدت از داروهای استروئیدی با دوز بالا و الکل زیاد همراه است.

هر کسی می تواند تحت تاثیر قرار بگیرد. اما این بیماری در افراد بین ۳۰ تا ۵۰ سال شایع تر است.

علائم نکروز آواسکولار

برخی افراد هیچ علامتی در مراحل اولیه نکروز آواسکولار ندارند. با بدتر شدن شرایط، مفاصل آسیب دیده ممکن است تنها هنگام قرار دادن وزن روی آن ها آسیب ببینند. در نهایت ممکن است حتی زمانی که دراز کشیده اید، درد را احساس کنید.

درد می تواند خفیف یا شدید باشد. این بیماری معمولا به تدریج رشد می کند. درد مرتبط با نکروز آواسکولار لگن ممکن است روی کشاله ران، ران یا باسن متمرکز شود. علاوه بر ران، شانه، زانو، دست و پا نیز می توانند تحت تاثیر قرار گیرند.

برخی از افراد در هر دو طرف مانند باسن یا هر دو زانو دچار نکروز آواسکولار می شوند.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

برای درد مداوم در هر مفصلی به پزشک مراجعه کنید. برای شکستگی احتمالی استخوان یا مفصل از کار افتاده فورا به پزشک مراجعه کنید.

دلیل نکروز آواسکولار

نکروز آواسکولار زمانی رخ می دهد که جریان خون به استخوان قطع یا کاهش یابد. کاهش ذخایر خونی می تواند ناشی از موارد زیر باشد:

* ترومای مفصلی یا استخوانی. یک آسیب، مانند یک مفصل جابجا شده، ممکن است به رگ های خونی مجاور آسیب برساند. درمان های سرطان شامل پرتودرمانی نیز می توانند استخوان را ضعیف کنند و به رگ های خونی آسیب برسانند.

* رسوب چربی در رگ های خونی. چربی (لیپیدها) می تواند رگ های خونی کوچک را مسدود کند. این کار می تواند جریان خون به استخوان ها را کاهش دهد.

* بیماری های خاص. شرایط پزشکی مانند کم خونی داسی شکل و بیماری گواتر نیز می تواند جریان خون به استخوان را کاهش دهد.

* گاهی اوقات علت نکروز آواسکولار ناشی از تروما به طور کامل درک نمی شود. ژنتیک همراه با مصرف الکل، داروهای خاص و بیماری های دیگر احتمالا نقش دارند.

عوامل خطر

عوامل خطر ابتلا به نکروز آواسکولار عبارتند از:

* تروما. آسیب هایی مانند دررفتگی یا شکستگی لگن می تواند به رگ های خونی مجاور آسیب برساند و جریان خون به استخوان ها را کاهش دهد.

* استفاده از استروئید. استفاده از کورتیکواستروئیدهای با دوز بالا، مانند پردنیسون، یک علت شایع نکروز آواسکولار  است. دلیل آن مشخص نیست، اما برخی متخصصان معتقدند کورتیکواستروئیدها می توانند سطح لیپید را در خون افزایش داده و جریان خون را کاهش دهند.

* نوشیدن الکل. مصرف نوشیدنی الکلی نیز می تواند باعث تشکیل رسوبات چربی در رگ های خونی شود.

* استفاده از بیس فسفونات. استفاده طولانی مدت از داروها برای افزایش تراکم استخوان ممکن است به ایجاد استئوآنکروز فک کمک کند. این عارضه نادر در برخی از افرادی که با دوزهای بالای این داروها برای سرطان ها درمان می شوند، مانند سرطان پستان مولتیپل میلوما و متاستاتیک رخ داده است.

* درمان های خاص پزشکی. پرتودرمانی برای سرطان می تواند استخوان را ضعیف کند. پیوند اعضا، به ویژه پیوند کلیه، با نکروز آواسکولار نیز همراه است.

بیماری های مرتبط با نکروز آواسکولار  عبارتند از:

* پانکراتیت

* بیماری گوچر

Hiv * / ایدز

* لوپوس اریتماتوس سیستمیک

* کم خونی داسی شکل

* بیماری فشار خون که با نام بیماری غواصان یا خمیدگی نیز شناخته می شود

* انواع خاصی از سرطان مانند لوسمی

عوارض

عوارض نکروز آواسکولار درمان نشده بدتر می شود. در نهایت استخوان می تواند فرو بریزد. نکروز آواسکولار  همچنین باعث می شود استخوان شکل صاف خود را از دست بدهد که احتمالا منجر به آرتروز شدید می شود.

پیش گیری از نکروز آواسکولار

برای کاهش خطر نکروز آواسکولار و بهبود سلامت عمومی:

* مصرف الکل را قطع کنید. نوشیدن مشروبات الکلی یکی از عوامل خطرساز برای ابتلا به نکروز اواسکولار است.

* سطح کلسترول را پایین نگه دارید. تکه های کوچک چربی شایع ترین ماده ای هستند که مانع از رسیدن خون به استخوان ها می شوند.

* نظارت بر استفاده از استروئید. اطمینان حاصل کنید که پزشک شما در مورد استفاده گذشته یا حال شما از استروئیدهای با دوز بالا اطلاع دارد. به نظر می رسد آسیب استخوان مربوط به استروئید با دوره های مکرر استروئیدهای با دوز بالا بدتر می شود.

* سیگار نکشید. سیگار کشیدن رگ های خونی را تنگ می کند که می تواند جریان خون را کاهش دهد.

تشخیص نکروز آواسکولار

در طول یک معاینه فیزیکی، یک پزشک اطراف مفاصل شما بررسی می کند و حساسیت آنرا را بررسی می کند. آن ها همچنین ممکن است مفاصل را در موقعیت های مختلف حرکت دهند تا ببینند که آیا دامنه حرکت کاهش می یابد یا خیر.

آزمایش های تصویربرداری

بسیاری از شرایط می توانند باعث درد مفاصل شوند. آزمایش های تصویربرداری می توانند به مشخص کردن منبع درد کمک کنند. آزمایش ها ممکن است شامل موارد زیر باشند:

* اشعه ایکس. آن ها می توانند تغییرات استخوانی را نشان دهند که در مراحل بعدی نکروز آواسکولار رخ می دهد. در مراحل اولیه بیماری، اشعه ایکس معمولا هیچ مشکلی را نشان نمی دهد.

MRI * و سی تی اسکن. این آزمایش ها تصاویر دقیقی تولید می کنند که می تواند تغییرات اولیه در استخوان را نشان دهد که ممکن است نشان دهنده نکروز آواسکولار  باشد.

* اسکن استخوان. مقدار کمی مواد رادیواکتیو به درون رگ تزریق می شود. این ردیاب به بخش هایی از استخوان ها که آسیب دیده یا ترمیم شده اند، سفر می کند. این تصویر به صورت نقاط روشن روی صفحه تصویربرداری نشان داده می شود.

درمان

هدف از این درمان نکروز آواسکولار جلوگیری از از دست دادن بیشتر استخوان است.

داروها

در مراحل اولیه نکروز آواسکولار، داروهای خاصی ممکن است به تسکین علائم کمک کنند:

* داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs). داروهای ضدالتهابی مانند ایبوپروفن (ادویل، موترین IB، سایر موارد) یا سدیم ناپروکسن (Aleve) ممکن است به تسکین درد مربوط به نکروز آواسکولار  کمک کنند. داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی قوی تر (NSAIDs) با نسخه در دسترس هستند.

* داروهای پوکی استخوان. این نوع داروها ممکن است پیشرفت نکروز آواسکولار  را کند کنند، اما شواهد متفاوت است.

* داروهای کاهنده کلسترول. کاهش میزان کلسترول و چربی در خون ممکن است به جلوگیری از انسداد عروق که می تواند باعث نکروز آواسکولار شود، کمک کند.

* داروهایی که رگ های خونی را باز می کنند. ایلوپروست (Ventavis) ممکن است جریان خون به استخوان مبتلا را افزایش دهد. مطالعه بیشتری در مورد این امر نیاز است.

* رقیق کننده های خون. برای اختلالات انعقادی، رقیق کننده های خون، مانند وارفارین (جنتوون)، ممکن است از لخته شدن در عروق تغذیه کننده استخوان ها جلوگیری کنند.

درمان

پزشک شما ممکن است توصیه کند:

* استراحت کنید. محدود کردن فعالیت بدنی یا استفاده از عصا برای چندین ماه برای دور نگه داشتن وزن از مفصل ممکن است به کاهش آسیب استخوان کمک کند.

* تمرین کنید. یک فیزیوتراپیست می تواند تمریناتی را برای کمک به حفظ یا بهبود دامنه حرکتی در مفصل آموزش دهد.

* تحریک الکتریکی. جریان های الکتریکی ممکن است بدن را به رشد استخوان جدید برای جایگزینی استخوان آسیب دیده تشویق کند. تحریک الکتریکی می تواند در طول جراحی استفاده شود و مستقیما به ناحیه آسیب دیده اعمال شود. یا می توان آن را از طریق الکترودهای متصل به پوست تجویز کرد.

جراحی و سایر روش ها

از آنجا که اغلب افراد تا زمانی که نکروز آواسکولار پیشرفته نشود، علائم را بروز نمی دهند، پزشک شما ممکن است جراحی را توصیه کند. این گزینه ها عبارتند از:

* روش Core decompression. جراح بخشی از لایه داخلی استخوان را برمی دارد. علاوه بر کاهش درد، فضای اضافی داخل استخوان باعث تولید بافت استخوانی سالم و رگ های خونی جدید می شود.

* پیوند استخوان (پیوند). این روش می تواند به تقویت ناحیه استخوان تحت تاثیر نکروز آواسکولار  کمک کند. پیوند بخشی از استخوان سالم است که از بخش دیگری از بدن گرفته می شود.

* تغییر شکل استخوان (استئوتومی). یک گوه استخوان در بالا یا پایین یک مفصل تحمل کننده وزن برداشته می شود تا به تغییر وزن استخوان آسیب دیده کمک کند. تغییر شکل استخوان ممکن است به تعویق انداختن تعویض مفصل کمک کند.

* جایگزینی مفصل. اگر استخوان آسیب دیده از بین رفته باشد یا درمان های دیگر کمکی به آن نکنند، جراحی می تواند بخش های آسیب دیده مفصل را با بخش های پلاستیکی یا فلزی جایگزین کند.

* درمان دارویی ترمیمی. آسپیراسیون و غلظت مغز استخوان روش جدیدتری است که ممکن است به نکروز آواسکولار  لگن در مراحل اولیه کمک کند. در طول جراحی، جراح نمونه ای از استخوان ران مرده را برمی دارد و سلول های بنیادی گرفته شده از مغز استخوان را به جای آن قرار می دهد. این ممکن است به استخوان جدید اجازه رشد دهد. مطالعه بیشتری در این مورد نیاز است.

آماده شدن برای قرار ملاقات

پزشک شما ممکن است شما را به یک پزشک متخصص در اختلالات مفاصل (روماتولوژیست) یا به یک جراح ارتوپدی ارجاع دهد.

کاری که می توانید انجام دهید

فهرستی از موارد زیر را تهیه کنید:

* علائم شما، از جمله علائمی که به نظر می رسد ربطی به دلیل برنامه ریزی شما و زمان شروع آن ها ندارد.

* اطلاعات کلیدی پزشکی، از جمله سایر شرایط شما و سابقه آسیب به مفصل دردناک

* تمام داروها، ویتامین ها یا سایر مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوز مصرفی

* سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید

از یکی از اقوام یا دوستان خود بخواهید در صورت امکان شما را همراهی کند تا به شما در به خاطر سپردن اطلاعات دریافتی کمک کند.

برخی از سوالاتی که باید در مورد نکروز آواسکولار از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

* محتمل ترین علت علائم من چیست؟

* به چه آزمایش هایی نیاز دارم؟

* چه درمان هایی در دسترس هستند؟

* من بیماری دیگری دارم. چطور می توانم آن ها را با هم به بهترین نحو مدیریت کنم؟

در پرسیدن سوال های دیگر تردید نکنید.

از دکترتان چه انتظاری داشته باشید؟

پزشک شما احتمالا سوالاتی از شما می پرسد، از جمله:

* درد شما در کجای بدن شما قرار دارد؟

* آیا یک موقعیت مفصلی خاص درد را بهتر می کند یا بدتر؟

* آیا تا به حال استروئیدهایی مانند پردنیزون مصرف کرده اید؟

* چقدر الکل مصرف می کنید؟

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

خلاصه

نوروپاتی اتونوم چیست؟ نوروپاتی اتونوم یا نوروپاتی اتونومیک و یا Autonomic neuropathy زمانی رخ می دهد که به اعصابی که عملکردهای اتونوم بدن را کنترل می کنند، آسیب وارد شود. این بیماری می تواند بر فشار خون، کنترل دما، گوارش، عملکرد مثانه و حتی عملکرد جنسی تاثیر بگذارد.

آسیب عصبی بر پیام های ارسالی بین مغز و سایر اندام ها و نواحی سیستم عصبی اتونوم یا خودکار تاثیر می گذارد. این نواحی شامل قلب، رگ های خونی و غدد عرق هستند.

دیابت شایع ترین علت نوروپاتی اتونوم است. همچنین می تواند ناشی از سایر شرایط سلامتی، عفونت های ویروسی یا باکتریایی یا برخی داروها باشد. علائم و درمان براساس اینکه کدام اعصاب آسیب می بینند، متفاوت است.

علائم نوروپاتی اتونوم

علائم و نشانه های نوروپاتی اتونوم به این بستگی دارد که کدام اعصاب آسیب می بینند. آن ها ممکن است شامل موارد زیر باشند:

* خستگی و غش هنگام ایستادن، ناشی از افت ناگهانی فشار خون است.

* مشکلات ادراری مانند مشکل در شروع ادرار کردن، از دست دادن کنترل مثانه، مشکل در تشخیص مثانه کامل و ناتوانی در خالی کردن کامل مثانه. عدم توانایی تخلیه کامل مثانه می تواند منجر به عفونت های دستگاه ادراری شود.

* مشکلات جنسی، از جمله مشکلات دستیابی یا حفظ نعوظ (اختلال نعوظ) یا مشکلات انزالی. در زنان، مشکلات شامل خشکی واژینال، میل جنسی پایین و دشواری در رسیدن به ارگاسم است.

* مشکل در هضم غذا، مانند احساس سیری پس از چند لقمه غذا، از دست دادن اشتها، اسهال، یبوست، نفخ شکم، تهوع، استفراغ، مشکل در بلع و سوزش سر دل. همه این مشکلات به دلیل تغییرات در عملکرد گوارشی است.

* ناتوانی در تشخیص قند خون پایین (هیپوگلیسمی)، زیرا سیگنال های هشدار دهنده، مانند لرزش، وجود ندارند.

* مشکلات عرق کردن، مانند عرق کردن زیاد یا خیلی کم. این مشکلات بر توانایی تنظیم دمای بدن تاثیر می گذارند.

* عکس العمل ضعیف مردمک چشم، تنظیم نور به تاریکی و دید خوب هنگام رانندگی در شب را دشوار می کند.

* عدم تحمل به ورزش، که ممکن است در صورتی رخ دهد که ضربان قلب شما به جای تنظیم با سطح فعالیت شما یکسان باقی بماند.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

اگر هر یک از علائم و نشانه های نوروپاتی اتونوم را دارید، فورا به پزشک مراجعه کنید، به خصوص اگر دیابت دارید که به طور ضعیفی کنترل می شود.

اگر به دیابت نوع ۲ مبتلا هستید، توصیه می شود که غربالگری نوروپاتی اتونومیک سالانه با تشخیص شما آغاز شود. این انجمن برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ غربالگری سالانه را توصیه می کند که پنج سال پس از تشخیص آغاز می شود.

علل نوروپاتی اتونوم

بسیاری از شرایط سلامتی می توانند باعث نوروپاتی اتونومی شوند. همچنین می تواند یک اثر جانبی درمان برای بیماری های دیگر مانند سرطان باشد. برخی از علل شایع نوروپاتی اتونومی عبارتند از:

۹ دیابت، به خصوص هنگامی که کنترل ضعیفی دارد، شایع ترین علت نوروپاتی اتونومی است. دیابت می تواند به تدریج باعث آسیب عصبی در سراسر بدن شود.

* تجمع نامنظم پروتئین در اندام ها (آمیلوئیدوز) که بر اندام ها و سیستم عصبی تاثیر می گذارد.

* بیماری های خودایمنی که در آن سیستم ایمنی شما به بخش هایی از بدن از جمله اعصاب شما حمله می کند و به آن ها آسیب می رساند. مثال ها شامل سندرم شوگرن (Sjogren’s syndrome)، لوپوس اریتماتوس سیستمیک (systemic lupus erythematosus)، آرتریت روماتوئید (rheumatoid arthritis) و بیماری سلیاک (celiac) است. سندرم گیلن باره (Guillain-Barre) یک بیماری خودایمنی است که به سرعت اتفاق می افتد و می تواند بر اعصاب خودایمنی تاثیر بگذارد.

* نوروپاتی اتونوم همچنین ممکن است ناشی از حمله سیستم ایمنی باشد که توسط برخی سرطان ها (سندرم پارانوپلاستیک) ایجاد می شود.

* داروهای خاص، از جمله برخی از داروهای مورد استفاده در درمان سرطان (شیمی درمانی).

* برخی از ویروس ها و باکتری ها، مانند ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) و آن هایی که باعث بوتولیسم و بیماری لیم می شوند.

* برخی اختلالات ارثی نیز می توانند باعث نوروپاتی اتونومی شوند.

عوامل خطر

عواملی که ممکن است خطر نوروپاتی اتونوم را افزایش دهند عبارتند از:

*دیابت. دیابت، به خصوص هنگامی که به طور ضعیف کنترل می شود، خطر نوروپاتی اتونوم و سایر آسیب های عصبی را افزایش می دهد. اگر در کنترل قند خون خود مشکل دارید، در معرض بیش ترین خطر قرار دارید.

* بیماری های دیگر. برخی شرایط سلامتی از جمله آمیلوئیدوز، پورفیریا و کم کاری تیروئید می تواند خطر نوروپاتی اتونومی را افزایش دهد. سرطان نیز می تواند، معمولا به دلیل عوارض جانبی ناشی از درمان باشد.

پیش گیری از نوروپاتی اتونوم

بیماری های ارثی خاصی که شما را در معرض خطر ابتلا به نوروپاتی اتونومی قرار می دهند، قابل پیش گیری نیستند. اما شما می توانید با مراقبت کلی از سلامتی خود و مدیریت شرایط پزشکی، شروع یا پیشرفت علائم را کاهش دهید.

برای کنترل بیماری ها و شرایط، توصیه های مراقبین سلامت خود را در مورد زندگی سالم دنبال کنید. این توصیه ها ممکن است شامل این توصیه ها باشد:

* اگر دیابت دارید قند خون خود را کنترل کنید.

* از مصرف الکل و سیگار دوری کنید.

* اگر بیماری خودایمنی دارید درمان مناسبی دریافت کنید.

* برای پیش گیری یا کنترل فشار خون بالا اقداماتی انجام دهید.

* دستیابی و حفظ وزن سالم.

* به طور منظم ورزش کنید.

تشخیص نوروپاتی اتونوم

نوروپاتی اتونوم یکی از عوارض احتمالی برخی بیماری ها است. آزمایش هایی که شما نیاز خواهید داشت به علائم و عوامل خطر برای نوروپاتی اتونومی بستگی دارد.

وقتی عوامل خطرساز برای نوروپاتی اتونومی را می شناسید

اگر شما مبتلا به دیابت یا بیماری دیگری هستید که خطر ابتلا به نوروپاتی اتونوم را افزایش می دهد و علائم نوروپاتی را دارید، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما یک معاینه فیزیکی انجام خواهد داد و در مورد علائم شما سوال خواهد کرد.

اگر تحت درمان سرطان با دارویی هستید که باعث آسیب عصبی می شود، پزشک شما علائم نوروپاتی را بررسی خواهد کرد.

وقتی عوامل خطرساز برای نوروپاتی اتونومی ندارید

اگر علائم نوروپاتی اتونومی دارید اما هیچ عامل خطری ندارد، تشخیص می تواند بیشتر دخیل باشد. پزشک شما احتمالا تاریخچه پزشکی شما را بررسی می کند، در مورد علائم شما بحث می کند و یک معاینه فیزیکی انجام می دهد.

پزشک شما ممکن است آزمایش هایی را برای ارزیابی عملکردهای خودکار توصیه کند، از جمله:

* تست های عملکرد خودکار. این تست ها نحوه واکنش ضربان قلب و فشار خون شما را در طول تمریناتی مانند تنفس عمیق و تنفس با قدرت اندازه گیری می کنند (مانور والسالوا).

* تست تست تخت شیب (Tilt-table test). این تست واکنش فشار خون و ضربان قلب به تغییرات در وضعیت و وضعیت بدن را پایش می کند. این کار شبیه سازی می کند که وقتی بعد از دراز کشیدن از جای خود بلند می شوید چه اتفاقی می افتد. شما روی یک میز دراز می کشید، که سپس کج می شود تا بخش بالایی بدن شما را بالا ببرد. به طور معمول، رگ های خونی باریک می شوند و ضربان قلب برای جبران افت فشار خون افزایش می یابد. اگر نوروپاتی اتونوم داشته باشید، این پاسخ ممکن است کند شود.

یک آزمایش ساده تر برای این پاسخ شامل بررسی فشار خون شما در هنگام دراز کشیدن، نشستن و ایستادن پس از سه دقیقه است. آزمایش دیگر شامل ایستادن به مدت یک دقیقه، سپس چمباتمه زدن به مدت یک دقیقه و سپس ایستادن دوباره در حالی که فشار خون و ضربان قلب پایش می شود.

* آزمایش های گوارشی. آزمایش های تخلیه معده شایع ترین آزمایش ها برای بررسی مشکلات گوارشی مانند هضم آهسته و تخلیه با تاخیر معده (گاستروپارزیس) هستند. این آزمایش ها معمولا توسط پزشکی که در اختلالات گوارشی تخصص دارد (متخصص گوارش) انجام می شود.

* تست رفلکس آکسون سوئدوتور کمی (Quantitative sudomotor axon reflex test). این آزمایش بررسی می کند که چگونه اعصابی که غدد عرق شما را مدیریت می کنند، به تحریک پاسخ می دهند. جریان الکتریکی کوچکی از کپسول های قرار گرفته روی ساعد، بالا و پایین پا و پا عبور می کند. یک کامپیوتر واکنش اعصاب و غدد عرق شما را تحلیل می کند. ممکن است در طول آزمایش احساس گرما یا سوزش کنید.

* تست عرق گرمایشی. شما با پودری پوشیده می شوید که وقتی عرق می کنید رنگ آن تغییر می کند. هنگامی که در محفظه ای با دمای کم قرار دارید، عکس های دیجیتال نتایج را در حالی که شروع به عرق کردن می کنید، ثبت می کنند. الگوی عرق شما ممکن است به تایید تشخیص نوروپاتی اتونومی کمک کند یا دلایل دیگری برای کاهش یا افزایش تعریق پیشنهاد دهد.

* آزمایش های ادراری و عملکرد مثانه (urodynamic یا اورودینامیک). اگر علائم و نشانه های مثانه یا ادراری دارید، یک سری آزمایش ادرار و مثانه می تواند عملکرد مثانه را ارزیابی کند.

* سونوگرافی. اگر علائم و نشانه های مثانه دارید، پزشکتان ممکن است سونوگرافی از دستگاه ادراری شما را توصیه کند. در این آزمایش، امواج صوتی با فرکانس بالا تصویری از مثانه و دیگر بخش های دستگاه ادراری ایجاد می کنند.

درمان نوروپاتی اتونوم

درمان نوروپاتی اتونومیک شامل موارد زیر است:

* درمان بیماری زمینه ای. اولین هدف درمان نوروپاتی اتونوم، مدیریت بیماری یا شرایطی است که به اعصاب شما آسیب می رساند. اگر دیابت باعث آسیب عصبی شما می شود، باید قند خون را به شدت کنترل کنید تا از پیشرفت آسیب جلوگیری شود. در حدود نیمی از مواقع، هیچ علت زمینه ای برای نوروپاتی اتونوم یافت نمی شود.

* مدیریت علائم خاص. برخی از درمان ها می توانند علائم نوروپاتی اتونوم را تسکین دهند. درمان براساس این است که چه بخشی از بدن شما بیشتر تحت تاثیر آسیب عصبی قرار می گیرد.

علائم گوارشی (gastrointestinal)

پزشک شما ممکن است توصیه کند:

* رژیم غذایی تغییر کند. ممکن است به فیبر غذایی و مایعات بیشتری نیاز داشته باشید. مکمل های فیبر مانند متاموکیل یا سیتروکیل نیز ممکن است کمک کنند. به آرامی مقدار فیبر دریافتی خود را افزایش دهید تا از گاز و نفخ جلوگیری کنید.

* مصرف داروهایی که به خالی شدن معده شما کمک می کنند. یک داروی تجویزی به نام متوکلوپرامید (Reglan) با افزایش انقباضات دستگاه گوارش به تخلیه سریع تر معده شما کمک می کند. این دارو می تواند باعث خواب آلودگی شود و نباید بیش از ۱۲ هفته استفاده شود.

* داروهایی برای رفع یبوست. داروهایی که می توانید بدون نسخه خریداری کنید می توانند به رفع یبوست کمک کنند. از پزشک خود بپرسید که چند بار باید از یک داروی مسکن استفاده کنید.

* داروهایی برای تسکین اسهال. آنتی بیوتیک ها می توانند با جلوگیری از رشد بیش از حد باکتری در روده ها به درمان اسهال کمک کنند. داروهای ضد اسهال موجود بدون نسخه ممکن است مفید باشند.

علائم ادراری

پزشک شما ممکن است پیشنهاد کند:

* کنترل مثانه. پیروی از برنامه زمانی نوشیدن مایعات و زمان ادرار کردن می تواند به افزایش ظرفیت مثانه شما کمک کند و مثانه شما را در زمان های مناسب به طور کامل خالی کند.

* داروهایی برای مدیریت علائم مثانه. پزشک شما ممکن است داروهایی را تجویز کند که مثانه بیش فعال را کاهش می دهد. داروهای دیگر ممکن است به خالی شدن مثانه شما کمک کنند.

* کمک ادراری (کاتتریزاسیون). یک لوله از طریق مجرای ادراری شما هدایت می شود تا مثانه شما را خالی کند.

اختلال در عملکرد جنسی

برای مردانی که اختلال نعوظ دارند، پزشک ممکن است توصیه کند:

* داروهایی که نعوظ را امکان پذیر می کنند. داروهایی مانند سیلدنافیل (ویاگرا)، وردنافیل، تادالافیل (cialis) و آوانافیل (استندرا) می توانند به شما در دستیابی و حفظ نعوظ کمک کنند. عوارض جانبی احتمالی شامل فشار خون پایین، سردرد خفیف، گرگرفتگی، معده ناراحت و تغییر در دید رنگ است.

اگر سابقه بیماری قلبی، آریتمی، سکته مغزی یا فشار خون بالا دارید، با احتیاط از این داروها استفاده کنید. همچنین اگر هر نوع نیترات آلی مصرف می کنید از مصرف این داروها خودداری کنید. در صورتی که نعوظی داشته باشید که بیش از چهار ساعت طول بکشد، به دنبال کمک های پزشکی فوری باشید.

* پمپ خلا خارجی. این دستگاه به کشیدن خون به داخل آلت با استفاده از پمپ دستی کمک می کند. یک حلقه کششی کمک می کند تا خون در جای خود باقی بماند و نعوظ را تا ۳۰ دقیقه حفظ کند.

برای زنان مبتلا به علائم جنسی، پزشکان ممکن است موارد زیر را توصیه کنند:

* روان کننده های واژینال برای کاهش خشکی و راحت تر و لذت بخش تر کردن آمیزش جنسی.

* یکی از چند دارویی که برای زنان یائسه با میل جنسی پایین تایید شده است.

علائم ریتم قلب و فشار خون

نوروپاتی اتونومیک می تواند باعث مشکلات ضربان قلب و فشار خون شود. پزشک شما ممکن است موارد زیر را تجویز کند:

* رژیم غذایی پر نمک و پر مایعات. اگر فشار خون شما هنگام برخاستن کاهش می یابد، رژیم غذایی که سرشار از نمک و مایعات است می تواند به حفظ فشار خون شما کمک کند. این درمان می تواند باعث فشار خون بالا یا تورم پاها، مچ پا یا پاها شود. بنابراین به طور کلی تنها برای موارد شدید مشکلات فشار خون توصیه می شود و این درمان نباید در افراد مبتلا به نارسایی قلبی استفاده شود.

* لباس های فشرده سازی. کمربندی که دور کمر را به خوب گرفته یا جوراب های فشاری که ران را می پوشانند ممکن است به بهبود جریان خون کمک کنند.

* داروهایی برای افزایش فشار خون. اگر هنگام برخاستن احساس ضعف یا سرگیجه می کنید، پزشک ممکن است داروهایی را پیشنهاد کند. فلودروکورتیزون به بدن شما کمک می کند تا نمک را حفظ کند که به تنظیم فشار خون شما کمک می کند.

*میدودرین (Orvaten) و دراکسیدوپا (Northera) می توانند به افزایش فشار خون کمک کنند. اما این داروها هنگام دراز کشیدن می توانند باعث فشار خون بالا شوند. اکتروتید (ساندوستاتین) می تواند به افزایش فشار خون در افراد مبتلا به دیابت که بعد از خوردن غذا فشار خون کم دارند ، کمک کند ، اما می تواند برخی از عوارض جانبی را ایجاد کند. پیریدوستیگمین (Mestinon) ممکن است در هنگام ایستادن فشار خون را به ثمر برساند.

* داروهایی برای تنظیم ضربان قلب. اگر در طول فعالیت بدنی بیش از حد بالا برود، گروهی از داروها به نام بتا بلاکرها به تنظیم ضربان قلب شما کمک می کنند.

عرق کردن

اگر شما بیش از حد عرق می کنید، پزشک شما ممکن است دارویی را تجویز کند که تعریق را کاهش می دهد. گلیکوپیرولات ( Cuvposa , Robinul و سایر موارد) می تواند تعریق را کاهش دهد. عوارض جانبی می تواند شامل اسهال، خشکی دهان، احتباس ادرار، تاری دید، تغییر در ضربان قلب، سردرد، از دست دادن چشایی و خواب آلودگی باشد. گلیکوپیرولات همچنین می تواند خطر بیماری های مرتبط با گرما مانند گرمازدگی را از کاهش توانایی عرق کردن افزایش دهد.

خودمراقبتی

* تغییر وضعیت وضعیت. به آرامی و در چند مرحله بلند شوید تا سرگیجه کاهش یابد. قبل از بلند شدن چند دقیقه با پاهای آویزان کنار تخت بنشینید. پاهای خود را خم کنید و قبل از ایستادن چند ثانیه با دستان خود به پاها مشت بزنید تا جریان خون افزایش یابد.

* هنگامی که ایستاده اید، سعی کنید عضلات پای خود را کشش دهید در حالی که یک پا را چند بار روی پای دیگر بگذارید تا فشار خون افزایش یابد.

* تخت را بلند کنید. اگر فشار خون پایینی دارید، ممکن است به بالا بردن سر تخت خوابتان تا حدود ۱۰ سانتی متر کمک کند. شما می توانید این کار را با قرار دادن بلوک ها یا بالابرها در زیر پایه‌های در بالای تخت انجام دهید.

* سوهاضمه. وعده های غذایی کوچک و مکرر بخورید تا با مشکلات گوارشی مقابله کنید. مصرف مایعات را افزایش دهید و غذاهای کم چرب و پرفیبر را انتخاب کنید که می توانند هضم را بهبود بخشند.

* مدیریت دیابت. کنترل شدید قند خون می تواند به کاهش علائم کمک کند و به پیش گیری یا به تاخیر انداختن شروع مشکلات جدید کمک کند.

پزشکی جایگزین

چندین درمان دارویی جایگزین ممکن است به افراد مبتلا به نوروپاتی اتونوم کمک کند. با پزشک خود در مورد هر درمانی که می خواهید امتحان کنید صحبت کنید. این کار می تواند به شما کمک کند تا مطمئن شوید که آن ها در درمان های پزشکی شما اختلال ایجاد نمی کنند یا مضر هستند.

آلفا-لیپوئیک اسید

تحقیقات نشان می دهد که این آنتی اکسیدان ممکن است میزان عملکرد عصب اتونومی را بهبود بخشد. مطالعه بیشتری مورد نیاز است.

طب سوزنی

این روش درمانی شامل قرار دادن سوزن های نازک در نقاط خاصی از بدن است. ممکن است به درمان تخلیه آهسته معده و اختلال نعوظ کمک کند. مطالعات بیشتری مورد نیاز است.

تحریک عصب الکتریکی انتقالی

این روش درمانی امواج الکتریکی کم انرژی را از طریق الکترودهای قرار گرفته روی پوست ارسال می کند. برخی مطالعات نشان داده اند که ممکن است به کاهش درد مرتبط با نوروپاتی دیابتی کمک کند.

مقابله و پشتیبانی

زندگی با یک بیماری مزمن چالش های روزانه‌ای را به همراه دارد. در اینجا چند پیشنهاد برای کمک به شما در کنار آمدن با این مشکل ارائه شده است:

* اولویت‌ها را مشخص کنید. مهم ترین کارها مانند پرداخت قبوض یا خرید مواد غذایی را زمانی انجام دهید که بیش ترین انرژی را دارید. کارهای کم اهمیت تر را از اولویت انجام خارج کنید. فعال بمانید، اما زیاده روی نکنید.

* از دوستان و خانواده کمک بگیرید و آنها را بپذیرید. داشتن یک سیستم پشتیبانی و نگرش مثبت می تواند به شما کمک کند تا با چالش های خود کنار بیایید. از او بپرسید به چه چیزی نیاز دارید. خودتان را از عزیزانتان جدا نکنید.

* با مشاور یا درمانگر صحبت کنید. افسردگی یکی از عوارض احتمالی نوروپاتی اتونوم است. برای بحث در مورد درمان های احتمالی از مشاور یا درمانگر کمک بگیرید.

* پیوستن به یک گروه پشتیبانی را در نظر بگیرید. از پزشک خود در مورد گروه های پشتیبانی منطقه خود سوال کنید. اگر یک گروه محلی برای افراد مبتلا به نوروپاتی وجود نداشته باشد، ممکن است یک گروه حمایتی برای بیماری زمینه ای خود مانند دیابت یا یک گروه حمایتی آنلاین پیدا کنید.

آماده شدن برای قرار ملاقات

اول، شما احتمالا با پزشک خود ملاقات خواهید کرد. اگر دیابت دارید، ممکن است به پزشک دیابت خود (متخصص غدد) مراجعه کنید. با این حال ممکن است به پزشک متخصص اختلالات عصبی (نورولوژیست) مراجعه کنید.

ممکن است بسته به بخشی از بدن که تحت تاثیر نوروپاتی است، متخصصان دیگری را ببینید، مانند متخصص قلب برای فشار خون یا مشکلات ضربان قلب یا متخصص گوارش برای مشکلات گوارشی.

اینها نکاتی هستند که به شما کمک می کنند برای قرار ملاقات آماده شوید.

کاری که می توانید انجام دهید

از خود بپرسید آیا باید قبل از قرار ملاقات کاری انجام دهید یا خیر، مانند ناشتا بودن قبل از انجام آزمایش های خاص. فهرستی از موارد زیر را تهیه کنید:

* علائم شما، و زمانی که شروع شد،

* تمام داروها، ویتامین ها یا سایر مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوز مصرفی

* سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید

* یک دوست یا یکی از اعضای خانواده را باخود ببرید تا به شما کمک کند اطلاعاتی که دریافت می کنید را به یاد بیاورید و یاد بگیرید چگونه از شما حمایت کنند. به عنوان مثال، اگر با فشار خون پایین مواجه شوید، افراد اطراف شما باید بدانند چه کاری باید انجام دهند.

سوالاتی که باید از پزشک خود در مورد نوروپاتی اتونوم بپرسید عبارتند از:

* علت نوروپاتی اتونوم در من چیست؟

* آیا چیز دیگری می تواند باعث علائم من شود؟

* به چه آزمایش هایی نیاز دارم؟

* چه درمان هایی در دسترس هستند؟

* آیا جایگزین هایی برای درمانی که پیشنهاد می کنید وجود دارد؟

* آیا کاری هست که بتوانم برای کمک به مدیریت نوروپاتی اتونوم انجام دهم؟

* من بیماری دیگری هم دارم. چگونه می توانم آنها را همراه با نوروپاتی اتونوم به بهترین شکل مدیریت کنم؟

* آیا باید رژیم غذایی خاصی را دنبال کنم؟

* آیا فعالیت هایی وجود دارد که باید آن ها را محدود کنم؟

* آیا مطالب چاپی دارید که من بتوانم با خود به همراه داشته باشم؟ شما مطالعه چه وب سایت هایی را توصیه می کنید؟

در پرسیدن سوال های دیگری که در لیست بالا قرار ندارند تردید نکنید.

از دکترتان چه انتظاری داشته باشید؟

پزشک شما احتمالا سوالاتی از شما می پرسد، مانند:

* آیا علائم شما مداوم بوده یا گاهی اوقات؟

* علائم شما چقدر شدید است؟

* آیا چیزی علائم شما را بهبود می بخشد؟

* چه چیزی علائم شما را بدتر می کند؟

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

خلاصه

پانکراتیت خودایمن یا به انگلیسی Autoimmune pancreatitis (AIP) یک التهاب مزمن است که تصور می شود ناشی از حمله سیستم ایمنی بدن به پانکراس است و به درمان استروئید پاسخ می دهد. در حال حاضر دو زیرگروه AIP شناخته می شوند، نوع ۱ و نوع ۲.

نوع ۱ AIP از بروز پانکراتیک یک بیماری به نام بیماری مرتبط با IgG4 (IGG4-RD) است. این بیماری اغلب اندام های متعددی از جمله لوزالمعده، مجاری صفراوی در کبد، غدد بزاقی، کلیه ها و غدد لنفاوی را تحت تاثیر قرار می دهد.

به نظر می رسد AIP نوع ۲ تنها پانکراس را تحت تاثیر قرار می دهد، اگرچه حدود یک سوم افراد مبتلا به AIP نوع ۲ دارای بیماری التهابی روده هستند.

AIP نوع ۱می تواند به اشتباه به عنوان سرطان لوزالمعده تشخیص داده شود. این دو حالت علائم و نشانه های همپوشانی دارند، اما درمان های بسیار متفاوتی دارند، بنابراین تشخیص یکی از آن ها از دیگری بسیار مهم است.

علائم پانکراتیت خود ایمن

تشخیص پانکراتیت خودایمنی (AIP) دشوار است. اغلب، هیچ علامتی ایجاد نمی کند. علائم و نشانه های AIP نوع ۱مشابه علائم سرطان لوزالمعده است.

علائم و نشانه های سرطان پانکراس یا سرطان لوزالمعده می تواند شامل موارد زیر باشد:

* ادرار تیره

* مدفوع کم رنگ یا مدفوعی که در توالت شناور می شود

* پوست و چشم زرد (زردی)

* درد در قسمت فوقانی شکم یا قسمت میانی پشت

* تهوع و استفراغ

* ضعف یا خستگی مفرط

* از دست دادن اشتها یا احساس پری

* کاهش وزن بدون دلیل مشخص

شایع ترین علامت AIP نوع ۱ که در حدود ۸۰ درصد افراد وجود دارد، یرقان بدون درد است که توسط مجاری صفراوی مسدود شده ایجاد می شود. AIP نوع ۲ می تواند با عود های مکرر پانکراتیت حاد مشخص شود. درد در ناحیه فوقانی شکم که یکی از علائم شایع سرطان لوزالمعده است، اغلب در پانکراتیت خودایمنی وجود ندارد.

تفاوت های بین AIP نوع ۱ و AIP نوع ۲ عبارتند از:

* در AIP نوع ۱، این بیماری ممکن است علاوه بر پانکراس، اندام های دیگر را نیز تحت تاثیر قرار دهد. AIP نوع ۲ تنها بر لوزالمعده تاثیر می گذارد، اگرچه این بیماری با یک بیماری خودایمنی دیگر به نام بیماری التهابی روده مرتبط است.

* نوع ۱ AIP عمدتا مردان را در دهه ششم تا هفتم زندگی تحت تاثیر قرار می دهد.

* AIP نوع ۲ هم مردان و هم زنان را به طور مساوی تحت تاثیر قرار می دهد و در مقایسه با AIP نوع ۱ از سن شروع کمتری دارد.

* احتمال عود نوع ۱ AIP پس از قطع درمان بیشتر است.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

بیماری پانکراتیت خودایمن اغلب هیچ علامتی ایجاد نمی کند. با این حال، اگر کاهش وزن بی دلیل، درد شکمی، زردی یا سایر علائم و نشانه هایی را تجربه می کنید که شما را آزار می دهند، به پزشک خود مراجعه کنید.

دلیل پانکراتیت خودایمن

پزشکان نمی دانند چه چیزی باعث پانکراتیت خودایمن می شود، اما مانند سایر بیماری های خودایمنی، تصور می شود که این بیماری ناشی از حمله سیستم ایمنی بدن به بافت سالم بدن باشد.

عوامل خطر

دو نوع AIP با فراوانی های متفاوت در نقاط مختلف جهان رخ می دهند. در ایالات متحده، حدود ۸۰ درصد افراد مبتلا به پانکراتیت خودایمن دارای نوع ۱ هستند.

افراد مبتلا به پانکراتیت خودایمن نوع ۱ اغلب:

* بالای ۶۰ سال سن دارند

* مرد هستند

افراد مبتلا به پانکراتیت خودایمن نوع ۲:

* اغلب بالای ۴۰ سال سن دارند (یک یا دو دهه جوان تر از افراد نوع ۱)

* به همان اندازه که مرد هستند، زن هم هستند

* احتمال ابتلا به بیماری التهابی روده مانند کولیت اولسراتیو بیشتر است

عوارض پانکراتیت خود ایمن

* پانکراتیت خودایمن می تواند عوارض مختلفی ایجاد کند.

* نارسایی غدد فوق کلیوی. بیماری AIP ممکن است بر توانایی لوزالمعده شما در ساخت آنزیم های کافی تاثیر بگذارد. علائم و نشانه ها ممکن است شامل اسهال، کاهش وزن، بیماری متابولیک استخوان و کمبود ویتامین یا مواد معدنی باشد.

* دیابت. از آنجا که پانکراس اندامی است که انسولین تولید می کند، آسیب به آن ممکن است باعث دیابت شود و ممکن است نیاز به درمان با داروهای خوراکی یا انسولین داشته باشید.

* مجرای پانکراس و صفراوی سفت می شود.

* کلسیفیکاسیون یا سنگ های پانکراسی.

درمان پانکراتیت خودایمنی، مانند استفاده طولانی مدت از استروئید، همچنین می تواند باعث عوارض شود. با این حال، حتی با وجود این عوارض، افرادی که برای پانکراتیت خودایمن تحت درمان قرار می گیرند، امید به زندگی طبیعی دارند.

هیچ ارتباط مشخصی بین AIP و سرطان لوزالمعده وجود ندارد.

تشخیص

تشخیص پانکراتیت خودایمن دشوار است، زیرا علائم و نشانه های آن بسیار شبیه به سرطان لوزالمعده است. با این حال، تشخیص دقیق بسیار مهم است. سرطان تشخیص داده نشده ممکن است منجر به تاخیر یا عدم دریافت درمان لازم شود.

افراد مبتلا به AIP معمولا بزرگ شدن کلی لوزالمعده را دارند، اما ممکن است در لوزالمعده نیز توده داشته باشند. برای مشخص کردن تشخیص و تعیین اینکه چه نوع AIP دارید، آزمایش خون و تصویربرداری ضروری است.

آزمایش ها

هیچ آزمایش یا ویژگی خاصی پانکراتیت خودایمن را شناسایی نمی کند. دستورالعمل های اجماعی برای تشخیص از ترکیبی از تصویربرداری، آزمایش خون و نتایج بیوپسی استفاده می کنند.

آزمایش های خاص ممکن است شامل موارد زیر باشند:

* تست های تصویربرداری. آزمایش های پانکراس و سایر اندام های شما ممکن است شامل سی تی اسکن، MRI، سونوگرافی آندوسکوپی (EUS) و کلانژیوپانکراتوگرافی رتروگراد آندوسکوپی( ERCP) باشد.

* آزمایش خون. شما برای سطوح بالای ایمونوگلوبولین به نام IgG4 که توسط سیستم ایمنی شما تولید می شود، مورد آزمایش قرار خواهید گرفت. افراد مبتلا به AIP نوع ۱، اما معمولا نه با AIP نوع ۲، سطح بسیار بالایی از IgG4 در خون خود خواهند داشت.

با این حال نتیجه تست مثبت لزوما به معنای ابتلا به این بیماری نیست. تعداد کمی از افرادی که پانکراتیت خودایمنی ندارند، از جمله برخی از افراد مبتلا به سرطان لوزالمعده، همچنین سطح بالایی از IgG4 در خون خود دارند.

* بیوپسی هسته آندوسکوپی. در این آزمایش، پاتولوژیست ها نمونه ای از بافت لوزالمعده را در آزمایشگاه تجزیه و تحلیل می کنند. AIP ظاهر متمایزی دارد که به راحتی می توان آن را زیر میکروسکوپ توسط یک آسیب شناس خبره تشخیص داد. پزشکان یک لوله کوچک (آندوسکوپ) را از طریق دهان وارد معده می کنند و با هدایت سونوگرافی، برخی بافت ها را با استفاده از سوزن مخصوص از پانکراس خارج می کنند.

چالش به دست آوردن نمونه ای از بافت به اندازه کافی بزرگ برای تجزیه و تحلیل، به جای تنها چند سلول است. این روش به طور گسترده در دسترس نیست و نتایج ممکن است قطعی نباشند.

* آزمایش استروئید. پانکراتیت خودایمن عموما به استروئیدها پاسخ می دهد؛ پزشکان گاهی اوقات از یک دوره آزمایشی این دارو برای تایید تشخیص استفاده می کنند. با این حال، این استراتژی باید به طور ایده آل تحت هدایت متخصص باشد، به طور پراکنده استفاده شود و تنها زمانی انجام شود که شواهد قوی برای حمایت از تشخیص پانکراتیت خودایمنی وجود داشته باشد. پاسخ به کورتیکواستروئیدها با سی تی اسکن و بهبود در سطح سرم IgG4 اندازه گیری می شود.

درمان پانکراتیت خودایمن

* استنتینگ صفراوی. قبل از شروع دارو،  گاهی پزشکان لوله ای را برای تخلیه مجاری صفراوی (استنت گذاری صفراوی) در افراد با علائم زردی انسدادی قرار می دهند. با این حال اغلب زردی تنها با استروئید درمانی بهبود می یابد. گاهی اوقات اگر تشخیص قطعی نباشد، تنجتم عمل تخلیه توصیه می شود. نمونه ها و سلول های بافت از مجرای صفراوی ممکن است در زمان قرار دادن استنت به دست آیند.

* استروئیدها. علائم پانکراتیت خودایمن اغلب پس از یک دوره کوتاه استفاده از داروی پردنیزولون یا پردنیزوون بهبود می یابد. بسیاری از افراد به سرعت و حتی به طور چشمگیری واکنش نشان می دهند. گاهی اوقات افراد بدون هیچ درمانی بهتر می شوند.

* داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی و ایمونو مدولاتورها. حدود ۳۰ ٪ تا ۵۰ ٪ از زمان در نوع ۱ AIP و کمتر از ۱۰ ٪ از زمان در نوع ۲ AIP ، این بیماری عود می کند و نیاز به درمان اضافی ، گاهی طولانی مدت دارد.

پزشکان برای کمک به کاهش عوارض جانبی جدی مرتبط با استفاده گسترده از استروئید، اغلب داروهایی را اضافه می کنند که سیستم ایمنی را سرکوب یا اصلاح می کنند، که گاهی اوقات داروهای استروئید دار نامیده می شوند. شما ممکن است بتوانید مصرف استروئیدها را به طور کلی بسته به پاسخ خود به داروهای حاوی استروئید متوقف کنید.

داروهای سرکوب کننده و ایمونو مدولاتورها عبارتند از: مایکوفنولات (Cellcept) ، mercaptopurine (purinethol ، purixan) ، آزاتیوپرین (Imuran ، Azasan) و Rituximab (Rituxan) است. به طور کلی ، آنها در گروه های نمونه کوچک مورد استفاده قرار گرفته اند و مزایای بلند مدت آنها هنوز مورد تحت بررسی قرار دارد.

* نظارت بر مشارکت سایر اندام ها. AIP نوع ۱ اغلب با درگیری اندام های دیگر از جمله غدد لنفاوی بزرگ شده و غدد بزاقی، زخم مجاری صفراوی، التهاب کبد و بیماری کلیوی همراه است. اگرچه این علائم ممکن است با استروئید درمانی به طور کامل کاهش یافته یا ناپدید شوند، اما پزشک شما همچنان شما را تحت نظر خواهد داشت.

آماده شدن برای قرار ملاقات

اگر علائم یا نشانه هایی دارید که شما را نگران می کند با مراجعه به پزشک مراقبت های اولیه خود شروع کنید. اگر پزشک شما مشکوک شود که ممکن است پانکراتیت خودایمنی داشته باشید، ممکن است به متخصص گوارش یا لوزالمعده ارجاع داده شوید.

کاری که می توانید انجام دهید

* از هرگونه محدودیت پیش از قرار ملاقات آگاه باشید. زمانی که قرار ملاقات می گذارید، حتما بپرسید که آیا کاری لازم است از قبل انجام دهید، مانند محدود کردن رژیم غذایی.

* هر نشانه ای را که تجربه می کنید، از جمله هر نشانه ای که ممکن است به دلیلی که قرار ملاقات را برنامه ریزی کرده اید، بی ارتباط به نظر برسد، یادداشت کنید.

* اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هر گونه استرس بزرگ یا تغییرات زندگی اخیر را یادداشت کنید.

* لیستی از تمام داروها و هر ویتامین یا مکملی که مصرف می کنید تهیه کنید.

* همراه داشتن یکی از اعضای خانواده یا دوست را در نظر بگیرید. گاهی اوقات به خاطر سپردن تمام اطلاعات ارائه شده در طول یک قرار ملاقات دشوار است. کسی که شما را همراهی می کند ممکن است چیزی را به یاد بیاورد که از دست داده یا فراموش کرده اید.

* سوالات خود را بنویسید تا از دکترتان بپرسید.

زمان شما با پزشک محدود است. اگر لیستی از سوالاتی که می خواهید در قرار ملاقات بپرسید تهیه کنید، ممکن است کم تر احساس عجله کنید. در اینجا چند سوال احتمالی در مورد پانکراتیت خودایمن مطرح می شود:

* می توانید نتایج آزمایشم را برای من توضیح دهید؟

* چطور می توانید مطمئن باشید که من سرطان لوزالمعده ندارم؟

* آیا به آزمایش های بیشتری نیاز خواهم داشت؟

* بیماری من تا چه حد پیشرفت کرده است؟

* آیا پس از درمان اولیه باز خواهد گشت؟

* آیا برای جلوگیری از عود به درمان مادام العمر نیاز دارم؟

* چگونه باید درمان را ادامه دهم تا بیماری عود نکند؟

* آسیب به لوزالمعده چقدر شدید است؟

* چه درمان هایی می توانند علائم و نشانه های من را تسکین دهند؟

* عوارض جانبی بالقوه هر درمان چیست؟

* چه علائم و نشانه هایی نشان می دهد که وضعیت من در حال بدتر شدن است و باید قرار ملاقات دیگری بگذارم؟

* به دنبال چه علائم و نشانه هایی از عوارض هستم؟

* من شرایط سلامتی دیگری دارم. چطور می توانم آن ها را با هم به بهترین نحو مدیریت کنم؟

* آیا محدودیتی وجود دارد که من باید آن را رعایت کنم؟

* آیا بروشور یا مطالب چاپی دیگری هست که بتوانم باخود همراه داشته باشم؟ شما مطالعه چه وب سایت هایی را توصیه می کنید؟

* علاوه بر سوالاتی که برای پرسیدن از دکترتان آماده کرده اید، در پرسیدن سوالاتی که در طول قرار ملاقات مطرح می شوند، تردید نکنید.

* از دکترتان چه انتظاری داشته باشید؟

پزشک شما احتمالا تعدادی سوال از شما می پرسد. آماده بودن برای پاسخ دادن به آن ها ممکن است زمان بیشتری را برای پوشش دادن نکاتی که می خواهید به آن ها رسیدگی کنید، فراهم کند. پزشک شما ممکن است بپرسد:

* از چه زمانی شروع به تجربه علائم کردید؟

* آیا درد شکمی، ادرار تیره، مدفوع کم رنگ، خارش یا کاهش وزن دارید؟

* آیا علائم شما مداوم بوده یا گاهی اوقات؟

* علائم شما چقدر شدید است؟

* به نظر می رسد چه چیزی علائم شما را بهبود می بخشد؟

* چه چیزی علائم شما را بدتر می کند؟

* آیا قبلا این علائم را داشته اید؟

* آیا تا به حال به پانکراتیت مبتلا شده اید؟

* آیا قبل از شروع علائم، داروهای جدیدی مصرف کرده اید؟

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما