با ما همراه باشید

پزشکی

اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) یا Amyotrophic lateral sclerosis

منتشر شده

در

بررسی اجمالی

بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک چیست؟ بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک یا ALS که به انگلیسی به آن Amyotrophic lateral sclerosis می‌گویند، یک بیماری پیش‌رونده سیستم عصبی است که سلول‌های عصبی مغز و نخاع را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد و باعث از دست رفتن کنترل عضلانی می‌شود.

بیماری ALS اغلب پس از بیمار شدن لو گریک که یک بازیکن بیس بال بود به این نام هم نامیده می‌شود. پزشکان معمولاً نمی‌دانند دلیل بیماری ALS چیست. برخی موارد ارثی هستند.

بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک اغلب با لرزش و ضعف عضلانی در یک برزخ یا گفتار نامفهوم آغاز می‌شود. در نهایت بیماری ALS بر کنترل عضلات مورد نیاز برای حرکت، صحبت‌کردن، خوردن و نفس کشیدن تأثیر می‌گذارد. درمان بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک هنوز مشخص نیست و هیچ درمانی برای این بیماری کشنده وجود ندارد.

 

علائم

علائم و نشانه‌های اسکلروز جانبی آمیوتروفیک بسته به اینکه کدام نورون‌ها تحت‌تأثیر قرار می‌گیرند، از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است. به‌طور کلی این بیماری با ضعف عضلانی آغاز می‌شود که در طول زمان گسترش می‌یابد و بدتر می‌شود. علائم و نشانه‌های ALS ممکن است شامل موارد زیر باشند:

* راه رفتن یا انجام فعالیت‌های عادی روزانه به‌شکل دشوار

* سکندری خوردن و افتادن

* ضعف در پاها، پاها یا قوزک پا

* ضعف دست یا بی دقتی در به کار گیری از دست‌ها

* گفتار نامفهوم یا مشکل در بلع

* گرفتگی عضلات و جمع شدن بازوها، شانه‌ها و زبان

* گریه، خندیدن یا خمیازه کشیدن بی‌موقع

* تغییرات شناختی و رفتاری

ALS اغلب در دست‌ها، پاها یا اندام‌ها شروع می‌شود و سپس به سایر بخش‌های بدن شما گسترش می‌یابد. با پیشرفت بیماری و از بین رفتن سلول‌های عصبی، ماهیچه‌های شما ضعیف‌تر می‌شوند. این امر در نهایت بر جویدن، بلع، صحبت‌کردن و تنفس تأثیر می‌گذارد.

به‌طور کلی هیچ دردی در مراحل اولیه اسکلروز جانبی آمیوتروفیک وجود ندارد و درد در مراحل بعدی غیرمعمول است. بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک معمولاً بر کنترل مثانه یا حواس شما تأثیر نمی‌گذارد.

 

دلایل ALS

بیماری ALS بر سلول‌های عصبی که حرکات ماهیچه‌ای ارادی مانند راه رفتن و صحبت‌کردن را کنترل می‌کنند، تأثیر می‌گذارد. ALS باعث می‌شود که نورون‌های حرکتی به‌تدریج تخریب شوند و سپس از بین بروند. نورون‌های حرکتی از مغز به نخاع تا ماهیچه‌های سراسر بدن گسترش می‌یابند. هنگامی که نورون‌های حرکتی آسیب می‌بینند، ارسال پیام به ماهیچه‌ها را متوقف می‌کنند، بنابراین ماهیچه‌ها نمی‌توانند عمل کنند.

اگر سؤال شما این است که آیا اسکلروز جانبی آمیوتروفیک ارثی است، باید بگوییم که در ۵ تا ۱۰ درصد از افراد این بیماری به ارث می‌رسد. محققان به مطالعه علل احتمالی ALS ادامه می‌دهند. بیشتر نظریه‌ها بر تعامل پیچیده بین عوامل ژنتیکی و محیطی متمرکز هستند.

عوامل خطر ALS

عوامل خطر ایجاد شده برای ALS عبارتند از:

* وراثت: ۵ تا ۱۰ درصد از افراد مبتلا به ALS آن را به ارث برده‌اند (ALS خانوادگی). در بیشتر افراد مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک خانوادگی، فرزندان آنها ۵۰ تا ۵۰ درصد شانس ابتلا به این بیماری را دارند.

* سن: خطر ALS با افزایش سن افزایش می‌یابد و بین سنین ۴۰ تا ۶۰ سالگی شایع‌تر است.

* جنسیت: قبل از سن ۶۵ سالگی، مردان کمی بیشتر نسبت به زنان مبتلا به ALS می‌شوند. این تفاوت جنسی پس از سن ۷۰ سالگی از بین می‌رود.

* ژنتیک: برخی مطالعات با بررسی کل ژنوم انسان، شباهت‌های زیادی در تغییرات ژنتیکی افراد مبتلا به ALS خانوادگی و برخی افراد مبتلا به ALS غیر ارثی پیدا کردند. این تغییرات ژنتیکی ممکن است افراد را مستعد ابتلا به ALS کند.

عوامل محیطی مانند موارد زیر ممکن است ALS را تحریک کند.

* سیگار کشیدن: سیگار کشیدن تنها عامل خطر محیطی محتمل برای ALS است. به نظر می‌رسد این خطر برای زنان، به‌ویژه پس از یائسگی، بیشتر باشد.

* قرار گرفتن در معرض سموم محیطی: برخی شواهد نشان‌می‌دهد که قرار گرفتن در معرض سرب یا مواد دیگر در محل کار یا خانه ممکن است با ابتلا به ALS مرتبط باشد. مطالعات زیادی انجام شده‌است، اما هیچ عامل یا ماده شیمیایی به‌طور مداوم با ALS در ارتباط نبوده است.

* خدمات نظامی: مطالعات نشان‌می‌دهد که افرادی که در ارتش خدمت کرده‌اند در معرض خطر بالاتر اسکلروز جانبی آمیوتروفیک هستند. مشخص نیست که چه چیزی در خدمات نظامی ممکن است باعث ایجاد ALS شود. این‌کار ممکن است شامل قرار گرفتن در معرض فلزات یا مواد شیمیایی خاص، جراحت‌های آسیب‌زا، عفونت‌های ویروسی، و فشار شدید باشد.

 

عوارض

با پیشرفت بیماری، عوارض اسکلروز جانبی آمیوتروفیک خود را نشان‌می‌دهد:

مشکلات تنفسی

با گذشت زمان، ALS ماهیچه‌هایی را که برای تنفس استفاده می‌کنید فلج می‌سازد. ممکن است به دستگاهی برای کمک به تنفس در شب نیاز داشته باشید، شبیه به چیزی که فرد مبتلا به آپنه خواب ممکن است بر روی صورت خود بگذارد. به‌عنوان‌مثال، ممکن است به شما یک دستگاه فشار مثبت راه هوایی دو سطحی (BiPAP) داده شود تا به تنفس شما در شب کمک کند. این نوع دستگاه تنفسی از طریق ماسک پوشیده شده بر روی بینی، دهان یا هر دو طرف از تنفس شما پشتیبانی می‌کند.

برخی از افراد مبتلا به ALS پیشرفته تصمیم می‌گیرند که برای استفاده تمام وقت از دستگاه تنفس که ریه‌های آن‌ها را باد می‌کند، یک تراکئوستومی – یک سوراخ جراحی در جلوی گردن منتهی به لوله هوا (نای) – انجام دهند.

شایع‌ترین علت مرگ برای افراد مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک نارسایی تنفسی است. به‌طور متوسط مرگ در عرض ۳ تا ۵ سال پس از شروع علائم رخ می‌دهد. با این حال، برخی از افراد مبتلا به بیماری ALS ۱۰ سال یا بیشتر عمر می‌کنند.

 

مشکلات در صحبتکردن

بیشتر افراد مبتلا به ALS در صحبت‌کردن دچار مشکل می‌شوند. این مشکل معمولاً به‌صورت گاه و بیگاه شروع شده اما در ادامه شدیدتر می‌شود. صحبت‌کردن در نهایت برای دیگران دشوار می‌شود و افراد مبتلا به ALS اغلب برای برقراری ارتباط به فناوری‌های ارتباطی دیگر متکی هستند.

 

مشکلات در خوردن

افراد مبتلا به بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک می‌توانند دچار سوء تغذیه و کم آبی ناشی از آسیب به ماهیچه‌هایی شوند که بلع را کنترل می‌کنند. آن‌ها همچنین در معرض خطر بیشتری برای وارد کردن غذا، مایعات یا بزاق به ریه‌ها هستند که می‌تواند باعث ذات‌الریه شود. یک لوله تغذیه می‌تواند این خطرات را کاهش دهد و از رفع کم آبی و تغذیه مناسب در آن‌ها اطمینان حاصل کند.

 

زوال عقل

برخی از افراد مبتلا به ALS با حافظه و تصمیم گیری مشکل دارند و در نهایت برخی از آنها به‌نوعی از زوال عقل به نام زوال عقل پیشانی گیجگاهی مبتلا می‌شوند.

 

تشخیص

تشخیص اسکلروز جانبی آمیوتروفیک در همان مراحل ابتدایی دشوار است زیرا می‌تواند علائم آن همانند سایر بیماری‌های عصبی باشد.

* الکترومیوگرافی (EMG): پزشک شما یک الکترود سوزنی را از طریق پوست شما به ماهیچه‌های مختلف وارد می‌کند. این آزمایش فعالیت الکتریکی ماهیچه‌های شما را در هنگام انقباض و در هنگام استراحت ارزیابی می‌کند.

ناهنجاری‌های موجود در ماهیچه‌های که در EMG دیده‌می‌شود می‌تواند به پزشکان در تشخیص یا رد بیماری ALS کمک کند.

* مطالعه هدایت عصبی: این مطالعه توانایی اعصاب شما در ارسال‌ایمپالس‌ها یا تکانه‌ها به ماهیچه‌های مناطق مختلف بدن را اندازه گیری می‌کند. این آزمایش می‌تواند تعیین کند که آیا شما آسیب عصبی دارید یا بیماری‌های خاص ماهیچه‌ای یا عصبی.

* MRI: با استفاده از امواج رادیویی و یک میدان مغناطیسی قدرتمند، MRI تصاویر دقیقی از مغز و نخاع شما تولید می‌کند. MRI می‌تواند تومورهای نخاعی، بیرون زدگی دیسک‌ها در گردن یا دیگر بیماری‌هایی که ممکن است باعث بروز علائم شما شوند را نشان دهد.

* آزمایش خون و ادرار: تجزیه و تحلیل نمونه‌های خون و ادرار در آزمایشگاه ممکن است به پزشک شما کمک کند تا سایر علل احتمالی علائم و نشانه‌های شما را از بین ببرد.

* بزل مایع مغزی نخاعی (سوراخ کمری): این‌کار شامل برداشتن نمونه‌ای از مایع نخاعی شما برای آزمایش آزمایشگاهی با استفاده از سوزن کوچکی است که بین دو مهره در قسمت تحتانی کمر قرار می‌گیرد.

* بیوپسی عضلانی: اگر پزشک شما معتقد باشد که ممکن است به‌جای اسکلروز جانبی آمیوتروفیک دچار یک بیماری عضلانی باشید، ممکن است تحت بیوپسی عضلانی قرار بگیرید. در حالی که تحت بیهوشی موضعی هستید، بخش کوچکی از ماهیچه شما برداشته می‌شود و برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه فرستاده می‌شود.

 

درمان

انواع درمان اسکلروز جانبی آمیوتروفیک نمی‌توانند آسیب اسکلروز جانبی آمیوتروفیک را معکوس کنند، اما می‌توانند پیشرفت علائم را کند سازند، از عوارض جلوگیری نمایند، و زندگی شما را راحت‌تر و مستقل‌تر کنند.

شما ممکن است به یک تیم یکپارچه از پزشکان آموزش دیده در بسیاری از زمینه‌ها و سایر متخصصان پزشکی برای ارائه مراقبت‌های خود نیاز داشته باشید. این‌کار ممکن است بقای شما را طولانی کند و کیفیت زندگی شما را بهبود بخشد.

تیم پزشکی شما به شما کمک می‌کند تا درمان‌های مناسب را برای خود انتخاب کنید. شما حق انتخاب یا رد هر یک از درمان‌های پیشنهادی را دارید.

داروها

سازمان غذا و داروی آمریکا سه دارو را برای درمان ALS تایید کرده‌است:

* Riluzole (Rilutek, Exservan, Tiglutik kit): این دارو می‌تواند امید به زندگی را ۳ تا ۶ ماه افزایش دهد. این دارو می‌تواند عوارض جانبی مانند سرگیجه، بیماری‌های گوارشی و تغییرات عملکرد کبد را ایجاد کند. پزشک شما در حین مصرف دارو بر شمارش سلول‌های خون و عملکرد کبد شما نظارت خواهد کرد.

* Edaravone (Radicava): این دارو که از طریق ورید در بازو یا به‌صورت خوراکی به‌عنوان یک قرص تجویز می‌شود، می‌تواند افول در عملکرد روزانه را کاهش دهد. تأثیر آن بر روی طول عمر هنوز مشخص نیست. عوارض جانبی آن می‌تواند شامل کوفتگی، سردرد و تنگی نفس باشد. این دارو روزانه به‌مدت دو هفته در ماه تجویز می‌شود.

* سدیم فنیل بوتیرات و تائوروسودیول (Relyvrio): این دارو که اخیراً توسط FDA تایید شده‌است، می‌تواند سرعت زوال در افراد مبتلا به ALS را کاهش دهد. به‌طور خاص، ممکن است به افراد در انجام کارهای روزانه کمک کند. همچنین ممکن است به افراد مبتلا به ALS کمک کند که عمر طولانی تری داشته باشند، اما به مطالعات بیشتری نیاز است. عوارض جانبی بالقوه این دارو شامل اسهال، درد شکم، تهوع و عفونت تنفسی است. افراد مبتلا به اختلالاتی که بر گردش اسید صفراوی تأثیر می‌گذارند، ممکن است اسهال را تجربه کنند که با مصرف این دارو بدتر می‌شود.

پزشک شما همچنین ممکن است داروهایی را برای تسکین علائم دیگر تجویز کند، از جمله برای:

* گرفتگی عضلات و اسپاسم

* یبوست

* خستگی

* بزاق و خلط بیش از حد

* درد

* افسردگی

* مشکلات خواب

* فوران های کنترل نشده خنده یا گریه

 

روش‌های درمانی

در نهایت با ضعیف شدن عضلات، تنفس شما با دشواری بیشتری همراه خواهد بود. پزشکان ممکن است تنفس شما را به‌طور منظم مورد آزمایش قرار دهند و دستگاه‌هایی برای کمک به تنفس در شب در اختیار شما قرار دهند.

شما می‌توانید تهویه مکانیکی را برای کمک به تنفس انتخاب کنید. پزشکان یک لوله را در یک سوراخ ایجاد شده توسط جراحی در جلوی گردن شما قرار می‌دهند که به لوله هوایی شما وارد می‌شود (تراکئوستومی) که در نتیجه به دستگاه تنفس متصل می‌گردد.

* فیزیوتراپی. یک فیزیوتراپیست می‌تواند به رفع نیازهای مربوط به درد، راه رفتن، تحرک، مهار کردن و تجهیزاتی که به شما کمک می‌کنند مستقل بمانید را برطرف کند. تمرین ورزش‌های کم تحرک می‌تواند به حفظ تناسب اندام قلبی – عروقی، قدرت عضلانی و دامنه حرکتی شما تا حد ممکن کمک کند.

ورزش منظم همچنین می‌تواند به بهبود حس سلامتی شما کمک کند. کشش مناسب می‌تواند به پیش گیری از درد و به عملکرد بهتر عضلات شما کمک نماید.

یک فیزیوتراپیست همچنین می‌تواند به شما کمک کند تا خود را با یک بریس، واکر یا ویلچر تطبیق دهید و ممکن است وسایلی مانند رمپ ها را پیشنهاد دهد که دور زدن را برای شما آسان‌تر می‌کند.

* کار درمانی: یک کاردرمانگر می‌تواند به شما کمک کند تا راه‌هایی برای مستقل ماندن علی رغم ضعف دست و بازو پیدا کنید. تجهیزات انطباقی می‌توانند به شما در انجام فعالیت‌هایی مانند پانسمان، نظافت، غذا خوردن و حمام کردن کمک کنند.

یک کاردرمانگر همچنین می‌تواند به شما کمک کند که خانه خود را به‌نوعی اصلاح کنید تا در صورت مشکل در راه رفتن ایمن، امکان دسترسی به وسایل آن را داشته باشید.

* گفتار درمانی: یک گفتار درمانگر می‌تواند تکنیک‌های تطبیقی را به شما آموزش دهد تا گفتار شما را قابل درک تر کند. گفتار درمانگران همچنین می‌توانند به شما در کشف روش‌های ارتباطی دیگر مانند صفحه الفبا یا قلم و کاغذ کمک کنند.

از درمانگر خود در مورد امکان استفاده از وسایلی مانند تبلت‌ها با برنامه‌های متنی-تصویری یا تجهیزات مبتنی بر کامپیوتر با گفتار ترکیبی که می‌تواند به شما در برقراری ارتباط کمک کند، سؤال بپرسید.

* حمایت تغذیهای: پزشک و کادر درمان شما با شما و اعضای خانواده تان کار خواهد کرد تا اطمینان حاصل کند که شما غذاهایی می‌خورید که بلعیدن آنها آسان‌تر است و نیازهای تغذیه‌ای شما را برآورده می‌کند. ممکن است در نهایت به یک لوله تغذیه نیاز داشته باشید.

* حمایت روانی و اجتماعی: تیم شما ممکن است شامل یک مددکار اجتماعی برای کمک به مسائل مالی، بیمه، و تهیه تجهیزات و پرداخت هزینه دستگاه‌های مورد نیاز شما باشد. روانشناسان، مددکاران اجتماعی و دیگران ممکن است حمایت عاطفی برای شما و خانواده تان فراهم کنند.

 

مقابله و پشتیبانی

اطلاع از اینکه شما مبتلا به بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک هستید می‌تواند مخرب باشد. نکات زیر ممکن است به شما و خانواده تان در کنار آمدن با آن کمک کند:

* برای غم و اندوه خود وقت بگذارید. این خبر که شما بیماری کشنده‌ای دارید که تحرک و استقلال شما را کاهش می‌دهد، دشوار است. شما و خانواده تان احتمالاً پس از تشخیص اسکلروز جانبی آمیوتروفیک، یک دوره غم و اندوه را پشت‌سر خواهید گذاشت.

* امیدوار باشید. پزشک و تیم درمانی به شما کمک خواهد کرد تا بر توانایی‌ها و زندگی سالم خود تمرکز کنید. برخی از افراد مبتلا به ALS بسیار بیشتر از ۳ تا ۵ سال زندگی می‌کنند. برخی هم ۱۰ سال یا بیشتر عمر می‌کنند. حفظ یک چشم‌انداز خوش‌بینانه می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به ALS کمک کند.

* به فراتر از تغییرات فیزیکی فکر کنید. بسیاری از افراد مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک با وجود محدودیت‌های فیزیکی زندگی لذت بخشی دارند. سعی کنید بیماری ALS را تنها به‌عنوان بخشی از زندگی خود در نظر بگیرید، نه کل هویت خود.

* به یک گروه حمایتی بپیوندید. ممکن است در یک گروه حمایتی با دیگرانی که مبتلا به ALS هستند احساس راحتی کنید. عزیزانی که به مراقبت شما کمک می‌کنند نیز ممکن است از یک گروه حمایتی از دیگر مراقبان ALS بهره مند شوند. با صحبت با پزشکتان یا با تماس با انجمن ALS گروه‌های حمایتی را در منطقه خود پیدا کنید.

* اکنون در مورد مراقبتهای پزشکی آینده خود تصمیم گیری کنید. برنامه ریزی برای آینده به شما اجازه می‌دهد تا کنترل تصمیم گیری در مورد زندگی و مراقبت‌های خود را در دست داشته باشید. با کمک پزشک، پرستار بیمارستان یا مددکار اجتماعی خود می‌توانید تصمیم بگیرید که آیا روش‌های درمانی خاصی می‌خواهید یا خیر.

همچنین می‌توانید تصمیم بگیرید که روزهای آخر زندگی را کجا می‌خواهید بگذرانید. ممکن است گزینه‌هایی برای رفتن به مکان‌های مذهبی و زیارتی یا انجام کارهای خیر و پسندیده مانند مراقبت از سالمندان را در نظر بگیرید. برنامه ریزی برای آینده می‌تواند به شما و عزیزانتان کمک کند تا اضطراب‌ها را در خود آرام کنید.

 

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

شما ممکن است ابتدا با پزشک خانواده خود در مورد علائم و نشانه‌های ALS مشورت کنید. سپس پزشک شما احتمالاً شما را برای ارزیابی بیشتر به یک پزشک آموزش دیده در حوزه بیماری‌های سیستم عصبی (نورولوژیست) ارجاع خواهد داد.

 

کاری که شما می‌توانید انجام دهید

ممکن است برای تشخیص بیماری خود به آزمایش‌های زیادی نیاز داشته باشید که می‌تواند استرس‌زا و ناامید کننده باشد. این استراتژی‌ها ممکن است به شما حس کنترل بیشتری بدهد.

* علائم را یادداشت کنید. قبل از اینکه متخصص مغز و اعصاب را ببینید، شروع به استفاده از تقویم یا دفترچه یادداشت کنید تا ببینید چه موقع و چگونه متوجه مشکلاتی در راه رفتن، عدم هماهنگی در دست‌ها، تکلم، بلع یا حرکات غیرارادی عضلات می‌شوید. یادداشت‌های شما ممکن است الگویی را نشان دهند که برای تشخیص شما مفید است.

* یک تیم مراقبتی و عصب شناس پیدا کنید. یک تیم مراقبتی یکپارچه به رهبری عصب شناس شما معمولاً برای مراقبت‌های اسکلروز جانبی آمیوتروفیک شما مناسب‌تر است. تیم شما باید با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و با نیازهای شما آشنا باشند.

 

از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید؟

پزشک خانواده شما سابقه پزشکی و علائم و نشانه‌های شما را بررسی می‌کند. عصب شناس شما و پزشک خانواده تان ممکن است معاینه جسمی و عصبی انجام دهند که ممکن است شامل آزمایش‌های زیر باشد:

 

* رفلکس ها

* قدرت ماهیچه

* کشش پذیری ماهیچه‌ای

* حس لامسه و بینایی

* هماهنگی عضلانی و حرکتی

* تعادل

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

ادامه مطلب
تبلیغات
برای افزودن دیدگاه کلیک کنید

یک پاسخ بگذارید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

پزشکی

شپش بدن (Body lice)

منتشر شده

در

توسط

خلاصه

شپش بدن چیست؟ شپش بدن (Body lice) یک حشره کوچک به اندازه یک دانه کنجد است. شپش‌های بدن در لباس‌ها و ملافه‌های شما زندگی می‌کنند و چندین بار در روز برای تغذیه از خون به پوست شما می‌روند. شایع‌ترین محل‌های گزش در اطراف گردن، شانه‌ها، زیر بغل، کمر و کشاله ران است – مکان‌هایی که درزهای لباس بیشتر با پوست تماس می‌گیرد.

شپش های بدن بیشتر در شرایط زندگی شلوغ و غیربهداشتی مانند کمپ های پناهندگان و پناهگاه های افراد بی خانمان دیده می شود. آنها همچنین می توانند از تماس با لباس های فرد آلوده سرایت کنند. نیش شپش بدن می تواند انواع خاصی از بیماری ها را گسترش دهد و حتی می تواند باعث اپیدمی شود.

لباس‌ها و ملافه‌هایی که آلوده به شپش‌های بدن هستند باید در آب داغ و صابون شسته شوند و با هوای گرم با ماشین خشک شوند.

 

علائم شپش بدن

گزش شپش بدن می تواند باعث خارش شدید شود و ممکن است در محل آثار گزش، متوجه مناطق کوچکی از خون و پوسته پوست خود شوید.

اگر رعایت بهداشت آلودگی را از بین نمی برد یا اگر دچار عفونت پوستی در اثر خاراندن محل گزش شدید، به پزشک خود مراجعه کنید.

 

دلایل بروز شپش بدن

شپش بدن شبیه شپش سر است اما عادات متفاوتی دارد. در حالی که شپش سر در موهای شما زندگی می کند و از پوست سر شما تغذیه می کند، شپش بدن معمولا در لباس ها و ملافه های شما زندگی می کند. آنها چندین بار در روز به پوست شما سفر می کنند تا از خون تغذیه کنند.

درزهای لباس شما رایج ترین مکان برای تخم گذاری شپش های بدن است. در صورت تماس نزدیک با فردی که دارای شپش بدن یا با لباس یا ملافه آلوده به شپش بدن است، می توانید به شپش بدن مبتلا شوید.

 

عوامل خطر

افرادی که در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به شپش هستند، معمولاً در شرایط شلوغ و ناپاک زندگی می کنند. آنها عبارتند از:

*     پناهندگان جنگی

*     مردم بی خانمان

*     مردمی که در اثر بلایای طبیعی آواره شده اند

سگ ها، گربه ها و سایر حیوانات خانگی شپش بدن را پخش نمی کنند.

عوارض شپش بدن

آلودگی به شپش های بدن معمولاً حداقل مشکلاتی را ایجاد می کند. با این حال، آلودگی به شپش بدن گاهی منجر به عوارضی مانند:

*     عفونت های ثانویه. هنگامی که شپش بدن برای تغذیه از خون شما خراشیده و حفاری می کند، ممکن است پوست شما را تحریک کند. اگر برای تسکین خارش خراش دهید، این نیز می تواند پوست شما را تحریک کند. اگر پوست شما به دلیل این تحریکات خام شود، ممکن است عفونت های دیگری ایجاد شود.

*     تغییرات پوستی. اگر برای مدت طولانی با شپش بدن آلوده شده اید، ممکن است تغییرات پوستی مانند ضخیم شدن و تغییر رنگ – به ویژه در اطراف کمر، کشاله ران یا بالای ران خود را تجربه کنید.

*     گسترش بیماری. شپش های بدن می توانند ناقل برخی از بیماری های باکتریایی مانند تیفوس، تب عود کننده یا تب سنگر باشند.

 

پیشگیری از شپش بدن

برای جلوگیری از هجوم شپش بدن، از تماس فیزیکی نزدیک یا به اشتراک گذاشتن رختخواب یا لباس با هرکسی که آلوده شده است خودداری کنید. حمام کردن منظم و تعویض لباس تمیز حداقل یک بار در هفته نیز ممکن است به جلوگیری و کنترل گسترش شپش بدن کمک کند.

 

تشخیص شپش بدن

شما یا پزشکتان معمولاً می‌توانید از طریق معاینه بصری بدن و لباس‌هایتان، آلودگی به شپش بدن را تأیید کنید. وجود تخم و شپش متحرک آلودگی را تایید می کند.

 

درمان شپش

شپش بدن در درجه اول با شستن کامل خود و هرگونه اقلام آلوده با آب گرم و صابون و خشک کردن لباس و ملافه در خشک کن ماشینی با استفاده از چرخه گرم درمان می شود. خشکشویی و اتو کردن لباس هایی که قابل شستشو نیستند نیز موثر است.

اگر این اقدامات جواب نداد، می توانید از لوسیون یا شامپوی بدون نسخه استفاده کنید که دارای ۱٪ پرمترین (Nix) یا پیرترین است. اگر باز هم جواب نداد، پزشک می‌تواند لوسیون نسخه‌ای تهیه کند. محصولات شپش کش می توانند برای انسان سمی باشند، بنابراین دستورالعمل ها را به دقت دنبال کنید.

 

خودمراقبتی

معمولاً می‌توانید با تمیز کردن خود و هر وسیله شخصی که ممکن است آلوده باشد، از شر شپش خلاص شوید. ملافه‌ها، لباس‌ها و حوله‌های آلوده را با آب گرم و صابون – حداقل ۵۴ درجه سانتیگراد- بشویید و حداقل ۲۰ دقیقه روی حرارت بالا خشک کنید.

لباس هایی که شسته نمی شوند می توانند خشک شوند و اتو شوند.

اقلامی که قابل شستشو یا خشک کردن نیستند باید در یک کیسه پلاستیکی بسته شوند و به مدت دو هفته در یک منطقه گرم نگهداری شوند. تشک ها، کاناپه ها و سایر وسایل روکش شده باید به صورت گرم اتو شوند یا با محصولات شپش کش اسپری شوند تا تخم ها از درزها پاک شوند. از قرار گرفتن در معرض اقلام آلوده باید به مدت دو هفته اجتناب شود.

 

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

اگر نمی توانید به تنهایی از شر شپش های بدن خلاص شوید، ممکن است لازم باشد با پزشک خانواده خود صحبت کنید.

 

آنچه شما می توانید انجام دهید

قبل از قرار ملاقات، ممکن است بخواهید پاسخ سوالات زیر را بنویسید:

*     فکر می کنید چند وقت است که شپش بدن دارید؟

*     علائم شما چیست؟

*     چگونه به شپش بدن آلوده شدید؟

*     آیا از زمانی که متوجه شپش بدن شده اید با دیگران در تماس بوده اید؟ چه درمان هایی را امتحان کرده اید؟

*     آیا بیماری های مزمنی دارید؟

*     چه داروها و مکمل هایی مصرف می کنید؟

 

از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید

در طول معاینه جسمی، پزشک پوست شما و درزهای لباس شما را معاینه می کند.

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

 

ادامه مطلب

پزشکی

ادرار خونی یا هماچوری؛ از تشخیص تا درمان

منتشر شده

در

توسط

خلاصه

ادرار خونی یا هماچوری چیست؟ دیدن ادرار خونی (blood in urine) می‌تواند ترسناک باشد که هماچوری (hematuria) نیز نامیده می‌شود. در بسیاری از موارد، علت بی ضرر است. اما وجود خون در ادرار نیز می‌تواند نشانه یک بیماری جدی باشد.

اگر بتوانید خون را ببینید، هماچوری ناخالص (هماچوری گروس) نامیده می‌شود. خونی که با چشم غیر مسلح دیده نمی‌شود، هماچوری میکروسکوپی نامیده می‌شود. این مقدار آنقدر ناچیز است که وقتی آزمایشگاه ادرار را آزمایش می‌کند فقط زیر میکروسکوپ قابل مشاهده است. در هر صورت، مهم است که دلیل خونریزی را کشف کنید.

درمان بستگی به علت دارد.

 

علائم ادرار خونی

خون در ادرار ممکن است صورتی، قرمز یا کولا به نظر برسد. گلبول‌های قرمز باعث تغییر رنگ ادرار می‌شوند. فقط مقدار کمی خون لازم است تا ادرار قرمز شود.

خونریزی اغلب دردناک نیست. اما اگر لخته‌های خون از طریق ادرار دفع شوند، ممکن است آسیب برسانند.

 

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

هر زمان که ادرار به نظر می‌رسد ممکن است خون در آن وجود داشته باشد، به یک پزشک مراجعه کنید.

ادرار قرمز همیشه توسط گلبول‌های قرمز ایجاد نمی‌شود. برخی از داروها می‌توانند باعث قرمز شدن ادرار شوند، مانند دارویی به نام فنازوپیریدین که علائم مجاری ادراری را کاهش می‌دهد. برخی غذاها نیز می‌توانند ادرار را قرمز کنند، از جمله چغندر و ریواس.

تشخیص اینکه آیا تغییر رنگ ادرار ناشی از خون است یا خیر می‌تواند سخت باشد. به همین دلیل است که همیشه بهتر است معاینه شوید.

 

دلایل ادرار خونی

بیماری ادرار خونی یا هماچوری زمانی اتفاق می‌افتد که کلیه‌ها یا سایر قسمت‌های دستگاه ادراری اجازه می‌دهند سلول‌های خونی به داخل ادرار نشت کنند. مشکلات مختلف می‌تواند باعث این نشت شود، از جمله:

* عفونت‌های دستگاه ادراری (UTIs). اینها زمانی اتفاق می‌افتند که باکتری وارد لوله‌ای می‌شود که از طریق آن ادرار از بدن خارج می‌شود که مجرای ادرار نام دارد. سپس باکتری‌ها در مثانه تکثیر می‌شوند. UTI می‌تواند باعث خونریزی شود که ادرار را قرمز، صورتی یا قهوه ای می‌کند. با عفونت ادراری، ممکن است میل شدیدی برای ادرار کردن داشته باشید که برای مدت طولانی ادامه دارد. ممکن است هنگام ادرار کردن دچار درد و سوزش شوید. ممکن است ادرار شما نیز بوی بسیار قوی داشته باشد.

* عفونت کلیه. این نوع عفونت ادراری نیز پیلونفریت نامیده می‌شود. زمانی که باکتری‌ها از جریان خون وارد کلیه‌ها می‌شوند، عفونت‌های کلیه ممکن است اتفاق بیفتد. عفونت‌ها همچنین می‌توانند زمانی اتفاق بیفتند که باکتری‌ها از یک جفت لوله که کلیه‌ها را به مثانه متصل می‌کنند، به نام حالب، به کلیه‌ها منتقل می‌شوند. عفونت‌های کلیه می‌توانند همان علائم مرتبط با ادرار را ایجاد کنند که سایر عفونت‌های ادراری می‌توانند ایجاد کنند. اما احتمال ایجاد تب و درد در ناحیه پشت، پهلو یا کشاله ران بیشتر است.

* سنگ مثانه یا کلیه. مواد معدنی موجود در ادرار می‌توانند کریستال‌هایی را روی دیواره کلیه‌ها یا مثانه تشکیل دهند. با گذشت زمان، کریستال‌ها می‌توانند به سنگ‌های کوچک و سخت تبدیل شوند.

سنگ‌ها اغلب بدون درد هستند. اما اگر باعث انسداد شوند یا از طریق ادرار از بدن خارج شوند، می‌توانند صدمات زیادی داشته باشند. سنگ مثانه یا کلیه می‌تواند باعث خون در ادرار شود که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده است و همچنین خونریزی که فقط در آزمایشگاه قابل مشاهده است.

* پروستات بزرگ‌شده. غده پروستات درست زیر مثانه است و قسمت بالایی مجرای ادرار را احاطه کرده است. اغلب در سنین میانسالی بزرگ‌تر می‌شود. سپس به مجرای ادرار فشار وارد می‌کند و تا حدی جریان ادرار را مسدود می‌کند. با بزرگ شدن پروستات، ممکن است در ادرار کردن، نیاز فوری یا دائمی به ادرار کردن، یا وجود خون در ادرار مشکل داشته باشید. عفونت پروستات که پروستاتیت نامیده می‌شود، می‌تواند علائم مشابهی ایجاد کند.

* بیماری کلیوی. وجود خون در ادرار که فقط در آزمایشگاه قابل مشاهده است، یکی از علائم شایع بیماری کلیوی به نام گلومرولونفریت است. با این بیماری، فیلترهای ریز در کلیه‌ها که مواد زائد را از خون خارج می‌کنند، ملتهب می‌شوند.

* گلومرولونفریت. این وضعیت ممکن است بخشی از یک بیماری باشد که کل بدن را تحت تاثیر قرار می‌دهد، مانند دیابت. یا ممکن است به خودی خود اتفاق بیفتد.

* سرطان. وجود خون در ادرار که با چشم غیر مسلح قابل مشاهده است ممکن است نشانه سرطان پیشرفته کلیه، مثانه یا پروستات باشد. این سرطان‌ها ممکن است زودتر علائمی را ایجاد نکنند، زمانی که درمان‌ها می‌توانند بهتر عمل کنند.

*     بیماری‌های ارثی. یک بیماری ژنتیکی که بر گلبول‌های قرمز اثر می‌گذارد، به نام کم خونی داسی شکل، می‌تواند باعث ایجاد ادرار خونی شود. سلول‌های خونی می‌توانند قابل مشاهده یا بسیار کوچک باشند. وضعیتی که به رگ‌های خونی ریز در کلیه‌ها آسیب می‌زند، به نام سندرم آلپورت، همچنین می‌تواند باعث ادرار خونی شود.

*     آسیب کلیه. ضربه یا آسیب‌های دیگر به کلیه‌ها در اثر تصادف یا ورزش‌های تماسی می‌تواند باعث ظاهر شدن ادرار خونی شود.

*     داروها. داروی ضد سرطان سیکلوفسفامید (سیتوکسان) و آنتی بیوتیک پنی سیلین با خون در ادرار مرتبط هستند. داروهایی که از لخته شدن خون جلوگیری می‌کنند نیز به خون در ادرار متصل می‌شوند. این داروها شامل داروهایی است که از چسبیدن سلول‌های خونی به نام پلاکت‌ها جلوگیری می‌کند، مانند مسکن آسپرین. داروهایی که خون را رقیق می‌کنند، مانند هپارین، نیز ممکن است علت باشد.

*     ورزش سخت. ادرار خونی ممکن است پس از انجام ورزش‌های تماسی مانند فوتبال ایجاد شود. ممکن است با آسیب مثانه ناشی از ضربه خوردن مرتبط باشد. خون در ادرار همچنین می‌تواند در ورزش‌های طولانی مدت مانند دوی ماراتن اتفاق بیفتد، اما دلیل آن کمتر مشخص است. ممکن است با آسیب مثانه یا دلایل دیگری که آسیبی به همراه ندارد مرتبط باشد. وقتی ورزش سخت باعث خون در ادرار می‌شود، ممکن است در عرض یک هفته خود به خود از بین برود.

اگر بعد از ورزش خون در ادرار خود مشاهده کردید، تصور نکنید که از ورزش است. به پزشک مراجعه کنید.

اغلب علت هماچوری ناشناخته است.

عوامل خطر

تقریباً هر کسی می‌تواند گلبول‌های قرمز در ادرار داشته باشد. این شامل کودکان و نوجوانان می‌شود. برخی از مواردی که می‌تواند خطر ادرار خونی را افزایش دهد عبارتند از:

*     سن. مردان میانسال و مسن ممکن است به دلیل بزرگ شدن غده پروستات به هماچوری مبتلا شوند. خطر برخی از سرطان‌ها که می‌توانند باعث خون در ادرار شوند نیز ممکن است پس از ۵۰ سالگی افزایش یابد.

*     عفونت مجاری ادراری. این یکی از مهم‌ترین علل خونی است که در ادرار کودکان دیده می‌شود.

*     سابقه خانوادگی. اگر یک یا چند نفر از اعضای خانواده بیماری کلیوی داشته باشند، احتمال وجود خون در ادرار ممکن است افزایش یابد.

*     داروهای خاص. برخی از مسکن‌ها، رقیق کننده‌های خون و آنتی بیوتیک ها می‌توانند خطر خون در ادرار را افزایش دهند.

*     ورزش سخت. “هماچوری دونده ماراتن” یکی از نام مستعار هماچوری است. ورزش‌های تماسی نیز می‌تواند خطر را افزایش دهد.

 

تشخیص ادرار خونی

این آزمایشات و معاینات نقش کلیدی در یافتن علت وجود خون در ادرار دارند:

*     معاینه بدنی. این معتیه شامل صحبت با یک پزشک در مورد سابقه سلامتی شما می‌شود.

*     آزمایشات ادرار. از اینها می‌توان برای تشخیص وجود خون در ادرار استفاده کرد. آنها همچنین می‌توانند هفته‌ها یا ماه‌ها بعد استفاده شوند تا ببینند آیا ادرار هنوز خون دارد یا خیر. آزمایش ادرار همچنین می‌تواند عفونت دستگاه ادراری یا مواد معدنی که باعث سنگ کلیه می‌شوند را بررسی کند.

*     تست‌های تصویربرداری. برای یافتن علت ادرار خونی اغلب به آزمایش تصویربرداری نیاز است. ممکن است به سی تی اسکن یا ام آر آی یا معاینه اولتراسوند نیاز داشته باشید.

*     سیستوسکوپی. یک پزشک یک لوله باریک مجهز به یک دوربین کوچک را به مثان

ه شما می‌زند تا علائم بیماری را بررسی کند.

گاهی اوقات علت ادرار خونی را نمی‌توان یافت. در این صورت، ممکن است به آزمایش‌های پیگیری منظم نیاز داشته باشید، عمدتاً اگر عوامل خطر سرطان مثانه را داشته باشید. این عوامل خطر شامل سیگار کشیدن، پرتودرمانی لگن یا قرار گرفتن در معرض برخی مواد شیمیایی است.

 

درمان ادرار خونی

درمان هماچوری به یافتن علت آن بستگی دارد. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

*     مصرف داروهای آنتی بیوتیک برای از بین بردن عفونت ادراری.

*     آزمایش یک داروی تجویزی برای کوچک کردن بزرگی پروستات.

*     داشتن درمانی که از امواج صوتی برای شکستن سنگ‌های مثانه یا کلیه استفاده می‌کند.

در برخی موارد، نیازی به درمان نیست.

اگر تحت درمان قرار گرفتید، پس از آن به پزشک خود مراجعه کنید تا مطمئن شوید که خون بیشتری در ادرار شما وجود ندارد.

 

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

می‌توانید با ویزیت توسط یک پزشک عمومی درمان خود شروع کنید. یا ممکن است به یک دکتر متخصص در اختلالات دستگاه ادراری ارجاع داده شوید که متخصص اورولوژیست نامیده می‌شود.

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک می‌کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.

 

آنچه شما می‌توانید انجام دهید

فهرستی از موارد زیر تهیه کنید

*     علائم شما هر گونه علائمی را درج کنید، حتی علائمی که به نظر می‌رسد به دلیل معاینه شما مرتبط نباشد. توجه داشته باشید که چه زمانی علائم شما شروع شد.

*     اطلاعات کلیدی پزشکی این شامل سایر شرایطی است که شما تحت درمان هستید. توجه داشته باشید که آیا بیماری‌های مثانه یا کلیه در خانواده شما نیز وجود دارد یا خیر.

*     تمام داروها، ویتامین‌ها یا سایر مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید. دوزهای هر کدام را در نظر بگیرید.

*     سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید.

 

برخی از سوالاتی که باید در مورد خون در ادرار پرسید عبارتند از:

*     چه چیزی ممکن است باعث علائم من شود؟

*     به چه آزمایشاتی نیاز دارم؟

*     این وضعیت چقدر ممکن است ادامه یابد؟

*     گزینه‌های درمانی من چیست؟

*     من بیماری‌های دیگری هم دارم. چگونه می‌توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟

*     آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ مطالعه چه وب سایت‌هایی را پیشنهاد می‌کنید؟

هر سوال دیگری هم که به ذهن شما می‌رسد اما در فهرست بالا قرار ندارد را از دکتر بپرسید.

 

از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید

پزشک شما احتمالاً از شما سؤالاتی می‌پرسد، مانند:

*     آیا هنگام ادرار کردن درد دارید؟

*     آیا فقط گاهی یا همیشه خون در ادرار خود می‌بینید؟

*     چه زمانی در ادرار خود خون می‌بینید – وقتی شروع به ادرار می‌کنید، در انتهای جریان ادرار یا در تمام مدت ادرار کردن؟

*     آیا هنگام ادرار کردن، لخته‌های خون نیز دفع می‌شود؟ چه اندازه و چه شکلی هستند؟

*     آیا سیگار می‌کشید؟

*     آیا در حین کار در معرض مواد شیمیایی هستید؟ چه نوع‌هایی؟

*     آیا پرتودرمانی داشته اید؟

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

 

 

ادامه مطلب

پزشکی

مجرای اشک مسدود شده؛ از تشخیص تا درمان

منتشر شده

در

توسط

خلاصه

مجرای اشک مسدود شده چیست؟ هنگامی که شما دچار مجرای اشک مسدود شده (blocked tear duct) هستید، اشک شما نمی‌تواند به طور طبیعی تخلیه شود و باعث می‌شود که چشمی پر آب و سوزش داشته باشید. این وضعیت به دلیل انسداد جزئی یا کامل در سیستم تخلیه اشک ایجاد می‌شود.

 

غدد اشک آور و مجاری اشک

غدد اشکی که در بالای هر کره چشم قرار دارند، به نام غدد اشکی، به طور مداوم مایع اشکی را تامین می‌کنند که هر بار که پلک‌های خود را پلک می‌زنید، از سطح چشم پاک می‌شود. مایع اضافی از طریق مجاری اشکی به داخل بینی تخلیه می‌شود.

مسدود شدن مجرای اشک در نوزادان شایع است. این وضعیت معمولاً بدون هیچ درمانی در سال اول زندگی بهبود می‌یابد. در بزرگسالان مسدود شدن مجرای اشک ممکن است به دلیل آسیب، عفونت یا به ندرت تومور باشد.

مسدود شدن مجرای اشک تقریباً همیشه قابل اصلاح است. درمان بستگی به علت انسداد و سن فرد مبتلا دارد.

 

علائم مجرای اشک مسدود شده

علائم مجرای اشک مسدود شده عبارتند از:

*     پارگی بیش از حد

*     قرمزی قسمت سفید چشم

*     عفونت یا التهاب مکرر چشم، معروف به چشم صورتی

*     تورم دردناک در نزدیکی گوشه داخلی چشم

*     پوسته شدن پلک‌ها

*     ترشحات مخاطی یا چرک از پلک‌ها و سطح چشم

*     تاری دید

 

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر به مدت چند روز به طور مداوم اشک می‌ریزید یا اگر چشم شما مکرراً یا به طور مداوم عفونت می‌کند، به پزشک خود مراجعه کنید. مسدود شدن مجرای اشک ممکن است در اثر فشار تومور بر روی سیستم تخلیه اشک ایجاد شود. شناسایی زودهنگام تومور می‌تواند گزینه‌های درمانی بیشتری به شما بدهد.

دلایل مجرای اشک مسدود شده

انسداد مجاری اشکی ممکن است در هر سنی از تولد تا بزرگسالی اتفاق بیفتد. علل عبارتند از:

*     انسداد مادرزادی. بسیاری از نوزادان با مجرای اشک بسته به دنیا می‌آیند. سیستم تخلیه اشک ممکن است به طور کامل توسعه نیافته یا ممکن است یک ناهنجاری مجرای وجود داشته باشد. اغلب یک غشای بافت نازک روی دهانه ای باقی می‌ماند که به داخل بینی تخلیه می‌شود که به آن مجرای اشکی بینی می‌گویند.

*     تغییرات مرتبط با سن. با افزایش سن، منافذ کوچکی که اشک‌ها را تخلیه می‌کنند، به نام پونکتا، باریک‌تر می‌شوند و باعث انسداد می‌شوند.

*     عفونت یا التهاب. عفونت یا التهاب طولانی مدت چشم‌ها، سیستم تخلیه اشک یا بینی می‌تواند باعث مسدود شدن مجاری اشک شود.

*     جراحت یا تروما. آسیب به صورت شما می‌تواند باعث آسیب استخوان یا زخم در نزدیکی سیستم زهکشی شود و بر جریان معمولی اشک از طریق مجاری تأثیر بگذارد. حتی ذرات کوچک کثیفی یا سلول‌های شل پوستی که در مجرای مجرای آن قرار گرفته‌اند می‌توانند باعث انسداد شوند.

*     تومور. تومور در بینی یا هر جایی در امتداد سیستم تخلیه اشک می‌تواند باعث انسداد شود.

قطره چشم به ندرت، استفاده طولانی مدت از برخی داروها، مانند قطره‌های چشمی که برای درمان گلوکوم استفاده می‌شود، می‌تواند باعث مسدود شدن مجرای اشک شود.

*     درمان‌های مربوط به سرطان. مسدود شدن مجرای اشکی یکی از عوارض جانبی احتمالی داروهای شیمی درمانی و پرتودرمانی برای سرطان است.

 

نحوه عملکرد سیستم تخلیه اشک

غدد اشکی بیشتر اشک شما را تولید می‌کنند. این غدد در داخل پلک‌های فوقانی بالای هر چشم قرار دارند. به طور معمول، اشک از غدد اشکی روی سطح چشم شما جاری می‌شود. اشک‌ها در گوشه‌های داخلی پلک‌های بالا و پایین به منافذی به نام پونکتا تخلیه می‌شوند.

پونکتاها به کانال‌های کوچکی به نام کانالیکولی منتهی می‌شوند. Canaliculi اشک را به یک کیسه به مخزنی در کنار بینی به نام کیسه اشکی منتقل می‌کند. از آنجا اشک از مجرای نازکریمال عبور می‌کند و به داخل بینی شما تخلیه می‌شود. پس از ورود به بینی، اشک دوباره جذب می‌شود.

انسداد می‌تواند در هر نقطه ای از سیستم تخلیه اشک، از نقطه نقطه تا بینی شما رخ دهد. هنگامی که این اتفاق می‌افتد، اشک‌های شما به درستی تخلیه نمی‌شوند و باعث آبریزش چشم می‌شوند و خطر عفونت و التهاب چشم را افزایش می‌دهند.

 

عوامل خطر

برخی عوامل خطر ابتلا مجرای اشک مسدود شده را افزایش می‌دهند:

*     سن. افراد مسن به دلیل تغییرات مرتبط با افزایش سن در معرض افزایش خطر ابتلا به انسداد مجاری اشکی هستند.

*     التهاب مزمن چشم. اگر چشمان شما به طور مداوم تحریک، قرمز و ملتهب است، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مجرای اشک مسدود شده هستید.

*     جراحی قبلی. جراحی قبلی چشم، پلک، بینی یا سینوس ممکن است باعث ایجاد مقداری اسکار در سیستم مجرای شود که احتمالاً بعداً منجر به مسدود شدن مجرای اشک می‌شود.

*     گلوکوم. داروهای ضد گلوکوم اغلب به صورت موضعی روی چشم استفاده می‌شود. اگر از این یا سایر داروهای موضعی چشم استفاده کرده اید، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مجرای اشک انسداد هستید.

*     درمان سرطان قبلی. اگر برای درمان سرطان پرتودرمانی یا شیمی درمانی انجام داده اید، به خصوص اگر پرتوها روی صورت یا سر شما متمرکز شده باشد، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مجرای اشکی مسدود شده هستید.

 

عوارض مجرای اشک مسدود شده

از آنجایی که اشک‌های شما آنطور که باید تخلیه نمی‌شوند، اشک‌هایی که در سیستم زهکشی باقی می‌مانند راکد می‌شوند. این باعث رشد باکتری‌ها، ویروس‌ها و قارچ‌ها می‌شود که می‌تواند منجر به عفونت و التهاب مکرر چشم شود.

هر بخشی از سیستم تخلیه اشک، از جمله غشای شفاف روی سطح چشم شما به نام ملتحمه، ممکن است به دلیل مسدود شدن مجرای اشک عفونی یا ملتهب شود.

 

پیشگیری از مجرای اشک مسدود شده

برای کاهش خطر ابتلا به انسداد مجرای اشکی در سنین بالاتر، درمان فوری التهاب یا عفونت چشم را دریافت کنید. برای جلوگیری از عفونت چشم در وهله اول این نکات را دنبال کنید:

*     دست‌های خود را به طور کامل و مرتب بشویید.

*     سعی کنید چشم‌های خود را مالش ندهید.

*     مدام خط چشم و ریمل خود را تعویض کنید. هرگز این لوازم آرایش را با دیگران به اشتراک نگذارید.

*     اگر از لنزهای تماسی استفاده می‌کنید، آنها را طبق توصیه‌های ارائه شده توسط سازنده و متخصص مراقبت از چشم خود تمیز نگه دارید.

 

تشخیص

برای تشخیص مجرای اشک مسدود شده در شما، پزشک با شما در مورد علائم شما صحبت می‌کند، چشمان شما را معاینه می‌کند و چند آزمایش انجام می‌دهد. پزشک شما همچنین داخل بینی شما را بررسی می‌کند تا مشخص کند که آیا اختلالات ساختاری مجاری بینی شما باعث انسداد شده است یا خیر. اگر ارائه دهنده شما مشکوک به مسدود شدن مجرای اشک باشد، ممکن است آزمایش‌های دیگری را برای یافتن محل انسداد انجام دهید.

آزمایش‌هایی که برای تشخیص انسداد مجرای اشکی استفاده می‌شوند عبارتند از:

 

*     تست تخلیه اشک. این آزمایش سرعت تخلیه اشک‌های شما را اندازه گیری می‌کند. یک قطره از رنگ مخصوص روی سطح هر چشم قرار می‌گیرد. اگر بعد از پنج دقیقه بیشتر رنگ هنوز روی سطح چشم شما باشد، ممکن است مجرای اشک مسدود شده داشته باشید.

*     شستشو و کاوشگری. پزشک شما ممکن است یک محلول نمکی را از طریق سیستم تخلیه اشک شما بشویید تا میزان تخلیه آن را بررسی کند. یا ممکن است یک ابزار باریک از طریق سوراخ‌های زهکشی کوچک گوشه درب به نام پونکتا وارد شود تا انسداد را بررسی کند. در برخی موارد این کاوش ممکن است حتی مشکل را برطرف کند.

*     آزمایش‌های تصویربرداری چشم. برای این روش‌ها، یک رنگ کنتراست از سوراخ گوشه پلک شما از طریق سیستم تخلیه اشک شما عبور داده می‌شود. سپس از اشعه ایکس، توموگرافی کامپیوتری (CT) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) برای یافتن محل و علت انسداد استفاده می‌شود.

 

درمان مجرای اشک مسدود شده

درمان شما بستگی به این دارد که چه چیزی باعث مسدود شدن مجرای اشکی شده است. ممکن است برای اصلاح مشکل به بیش از یک روش نیاز داشته باشید. اگر تومور باعث مسدود شدن مجرای اشکی شما شده باشد، درمان بر روی علت تومور متمرکز خواهد شد. ممکن است جراحی برای برداشتن تومور انجام شود، یا پزشک شما ممکن است استفاده از درمان‌های دیگر را برای کوچک کردن آن توصیه کند.

*     داروها. برای مبارزه با عفونت اگر پزشک شما مشکوک به وجود عفونت باشد، ممکن است قطره یا قرص‌های آنتی بیوتیکی برای چشم تجویز شود.

*     مراقب باشید و صبر کنید یا ماساژ دهید. نوزادانی که با مجرای اشکی مسدود شده متولد می‌شوند، اغلب بدون هیچ درمانی بهتر می‌شوند. این می‌تواند با بلوغ سیستم زهکشی در چند ماه اول زندگی اتفاق بیفتد. اغلب یک غشای بافت نازک روی دهانه ای باقی می‌ماند که به داخل بینی تخلیه می‌شود که به آن مجرای اشکی بینی می‌گویند. اگر مجرای اشک مسدود شده کودک شما بهبود نیابد، پزشک ممکن است یک تکنیک ماساژ ویژه را برای کمک به باز کردن غشاء به شما آموزش دهد.

*     اگر آسیبی به صورت شما وارد شده است که باعث انسداد مجاری اشکی شده است، ممکن است ارائه دهنده شما به شما پیشنهاد دهد که چند ماه منتظر بمانید تا ببیند آیا با بهبودی آسیب، وضعیت بهبود می‌یابد یا خیر. با کاهش تورم، مجاری اشک شما ممکن است خود به خود باز شوند.

*     اتساع، پروب و گرگرفتگی. برای نوزادان، این روش تحت بیهوشی عمومی انجام می‌شود. پزشک دهانه‌های پونکتال را با ابزار اتساع ویژه بزرگ می‌کند. سپس یک کاوشگر نازک از طریق سوراخ و به سیستم تخلیه اشک وارد می‌شود.

*     برای بزرگسالانی که سوراخ‌های تا حدی باریک شده‌اند، ممکن است پزشک با یک پروب کوچک، آن را گشاد کرده و سپس مجرای اشکی را شستشو دهد. به این می‌گویند آبیاری. آبیاری یک روش سرپایی ساده است که اغلب حداقل تسکین موقتی را فراهم می‌کند.

*     استنت گذاری یا لوله گذاری این روش معمولاً با استفاده از بیهوشی عمومی انجام می‌شود. یک لوله نازک، ساخته شده از سیلیکون یا پلی اورتان، از طریق یک یا هر دو نقطه در گوشه پلک شما رد می‌شود. سپس این لوله‌ها از طریق سیستم تخلیه اشک به بینی شما می‌گذرد. یک حلقه کوچک از لوله در گوشه چشم شما قابل مشاهده خواهد بود، و لوله‌ها معمولاً برای حدود سه ماه قبل از برداشتن باقی می‌مانند. عوارض احتمالی شامل التهاب ناشی از وجود لوله است.

*     اتساع کاتتر بالونی. اگر درمان‌های دیگر مؤثر نبوده یا انسداد عود کرده است، ممکن است از این روش استفاده شود. این معمولاً برای نوزادان و کودکان نوپا موثر است و همچنین ممکن است در بزرگسالان با انسداد نسبی استفاده شود. ابتدا یک بیهوشی عمومی تحویل داده می‌شود. سپس ارائه دهنده لوله ای به نام کاتتر را از طریق انسداد مجرای اشکی در بینی می‌گذراند. این لوله یک بالون تخلیه شده را روی نوک نگه می‌دارد. سپس بالون چند بار باد و تخلیه می‌شود تا انسداد باز شود.

 

عمل جراحی

جراحی که معمولاً برای درمان مجاری اشکی مسدود شده استفاده می‌شود داکریوسیستورینوستومی (dacryocystorhinostomy) نامیده می‌شود. این روش مسیری را باز می‌کند تا اشک دوباره از بینی شما خارج شود. به شما یک بیهوشی عمومی یا یک بی حسی موضعی در صورتی که به صورت سرپایی انجام شود، داده می‌شود.

مراحل این روش بسته به محل دقیق و میزان انسداد شما و همچنین تجربه و ترجیحات جراح شما متفاوت است.

*     خارجی. با داکریوسیستورینوستومی خارجی، جراح شما برشی را در کناره بینی، نزدیک کیسه اشکی ایجاد می‌کند. پس از اتصال کیسه اشکی به حفره بینی و قرار دادن استنت در مجرای جدید، جراح برش پوست را با چند بخیه می‌بندد.

*     آندوسکوپی یا اندونازال. با این روش، جراح شما از یک دوربین میکروسکوپی و سایر ابزارهای ریز استفاده می‌کند که از طریق دهانه بینی به سیستم مجرای شما وارد می‌شود. این روش نیازی به برش ندارد بنابراین هیچ جای زخمی باقی نمی‌گذارد. اما میزان موفقیت به اندازه روش خارجی بالا نیست.

پس از جراحی، از اسپری ضد احتقان بینی و قطره‌های چشمی برای جلوگیری از عفونت و کاهش التهاب استفاده خواهید کرد. پس از ۶ تا ۱۲ هفته، برای برداشتن هر گونه استنتی که برای باز نگه داشتن کانال جدید در طول فرآیند بهبودی استفاده می‌شود، به مطب ارائه دهنده خود باز خواهید گشت.

 

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

می‌توانید با مراجعه به ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی اولیه خود شروع کنید. پس از آن ممکن است به پزشک متخصص در درمان اختلالات چشمی به نام چشم پزشک ارجاع داده شوید. در برخی موارد، چشم پزشک ممکن است شما را به فردی ارجاع دهد که در جراحی پلاستیک چشم تخصص دارد.

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که به شما کمک می‌کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.

 

آنچه شما می‌توانید انجام دهید

قبل از قرار ملاقات خود فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

*     علائمی که داشته اید، از جمله علائمی که ممکن است به دلیل تعیین وقت ملاقات نامرتبط به نظر برسد.

*     تمام داروها، ویتامین‌ها و مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید، از جمله دوزهای مصرفی.

*     هر قطره چشمی که مصرف کرده اید.

*     سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید.

 

برای یک مجرای اشکی مسدود شده، برخی از سوالات اساسی که باید بپرسید عبارتند از:

*     محتمل‌ترین علت علائم من چیست؟

*     آیا دلایل احتمالی دیگری وجود دارد؟

*     آیا به هیچ آزمایشی نیاز دارم؟

*     وضعیت من چقدر طول خواهد کشید؟

*     چه درمان‌هایی در دسترس است و کدام را توصیه می‌کنید؟

*     چه عوارض جانبی می‌توانم از درمان انتظار داشته باشم؟

*     آیا این وضعیت به اختلال پزشکی دیگری مرتبط است؟

*     اگر کاری برای اصلاح این مشکل انجام ندهم، چه خطراتی برای بینایی من دارد؟

*     آیا بروشور یا مطالب چاپی دیگری دارید که بتوانم با خودم ببرم؟ مطالعه چه وب سایت‌هایی را پیشنهاد می‌کنید؟

 

از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید

پزشک شما احتمالاً تعدادی سؤال از شما می‌پرسد، مانند:

*     علائم شما از چه زمانی شروع شد؟

*     آیا علائم خود را همیشه تجربه می‌کنید یا می‌آیند و می‌روند؟

*     آیا چیزی علائم شما را تسکین می‌دهد؟

*     آیا برای این مشکل از قطره چشمی استفاده کرده اید؟

*     آیا قبلاً چشم یا پلک خود را جراحی کرده اید؟

*     آیا ضربه به صورت، جراحات، پرتودرمانی یا جراحی داشته اید؟

*     آیا تا به حال به بیماری‌های عصبی صورت مانند فلج بل مبتلا شده اید؟

*     آیا مشکلات پزشکی مانند دیابت یا اختلالات پوستی طولانی مدت مانند درماتیت آتوپیک دارید؟

*     آیا تا به حال به اختلال تیروئید مبتلا شده اید؟

*     آیا از لنزهای تماسی استفاده می‌کنید؟ آیا در گذشته از آنها استفاده کرده اید؟

لایف یار (Lifeyar)، یار زندگی شما

ادامه مطلب

برترین ها