پزشکی
بیاشتهایی عصبی یا Anorexia nervosa

خلاصه
بیاشتهایی عصبی چیست؟ بیاشتهایی عصبی یا Anorexia nervosa و یا آنورکسیا نروزا یک اختلال در خوردن است که با وزن بهطور غیر عادی بسیار پایین، ترس شدید از افزایش وزن و درک نادرست از وزن مشخص میشود. افراد مبتلا به بیاشتهایی، ارزش بالایی برای کنترل وزن و لاغری خود قائل هستند و از تلاشهای افراطی استفاده میکنند که بهطور قابل توجهی در زندگی آنها اختلال ایجاد میکند.
برای جلوگیری از افزایش وزن یا ادامه کاهش وزن، افراد مبتلا به بیاشتهایی عصبی معمولاً مقدار غذایی که میخورند را بهشدت محدود میکنند. آنها ممکن است با استفراغ پس از خوردن یا با استفاده نادرست از داروهای مسکن، کمک کنندههای غذایی، دیورتیک ها یا آنتیبیوتیکها کالری دریافتی را کنترل کنند. آنها همچنین ممکن است سعی کنند با ورزش بیش از حد وزن خود را کاهش دهند.
بیاشتهایی عصبی در واقع مربوط به غذا نیست. این یک روش بسیار ناسالم و گاهی تهدیدکننده زندگی برای کنار آمدن با مشکلات عاطفی است. هنگامی که دچار بیاشتهایی عصبی هستید، اغلب لاغری را با بها دادن به خود برابر میدانید.
بیاشتهایی عصبی، مانند سایر اختلالات خوردن، میتواند زندگی شما را تحتتأثیر قرار دهد و غلبه بر آن بسیار دشوار است. اما با درمان، میتوانید درک بهتری از اینکه چه کسی هستید، بهدست آورید، به عادات غذایی سالمتر بازگردید و برخی از عوارض جدی بیاشتهایی را معکوس کنید.
فهرست محتوا
علائم
علائم و نشانههای فیزیکی بیاشتهایی عصبی با گرسنگی مرتبط است. بیاشتهایی همچنین شامل مسائل عاطفی و رفتاری از قبیل درک غیر واقعی از وزن بدن و ترس بسیار قوی از افزایش وزن یا چاق شدن است.
ممکن است تشخیص علائم و نشانهها دشوار باشد زیرا آنچه که وزن کم بدن در نظر گرفتهمیشود برای هر فرد متفاوت است و برخی از افراد ممکن است خیلی لاغر به نظر نرسند. همچنین افراد مبتلا به بیاشتهایی اغلب لاغری، عادات غذایی یا مشکلات جسمی خود را پنهان میکنند.
نشانههای جسمی
نشانهها و علائم جسمی بیاشتهایی عصبی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
* کاهش وزن شدید یا عدم افزایش وزن رشدی مورد انتظار
* ظاهر لاغر
* تعداد سلولهای خونی غیرطبیعی
* خستگی
* بیخوابی
* گیجی یا غش کردن
* مایل به آبی رنگ شدن انگشتان
* مو نازک میشود، میشکند یا میافتد
* موهای نرم و کم پشت که بدن را میپوشانند
* یبوست و درد شکمی
* پوست خشک یا زرد
* عدم تحمل سرما
* ریتمهای نامنظم قلب
* فشار خون پایین
* کمآبی
* تورم دستها یا پاها
* دندانهای فرسایش یافته و پینههایی روی انگشتان بهدلیل انجام استفراغ عمدی
برخی از افرادی که دچار بیاشتهایی و پرخوری هستند، مشابه افرادی هستند که دچار بولیوی هستند. اما افراد مبتلا به بیاشتهایی عصبی عموماً با وزن بدن که بهطور غیرطبیعی پایین است دست و پنجه نرم میکنند، در حالی که افراد مبتلا به بولیوی معمولاً دارای وزن طبیعی تا بالاتر از وزن طبیعی هستند.
علائم عاطفی و رفتاری
علائم رفتاری بیاشتهایی عصبی ممکن است شامل تلاش برای کاهش وزن با موارد زیر باشد:
* محدود کردن شدید دریافت غذا از طریق رژیم غذایی یا روزهداری
* ورزش کردن بیش از حد
* تهوع و استفراغ ارادی و عمدی برای خلاص شدن از شر مواد غذایی که ممکن است شامل استفاده از داروهای ملین، تنقیهها، داروهای رژیمی یا محصولات گیاهی باشد.
علائم و نشانههای عاطفی و رفتاری ممکن است شامل موارد زیر باشد:
* دغدغه فکری با غذاها، که گاهی شامل پختن غذاهای مفصل برای دیگران اما نخوردن آنها میشود
* حذف مکرر وعدههای غذایی یا امتناع از خوردن
* انکار گرسنگی یا بهانه آوردن برای نخوردن
* خوردن تنها چند ماده غذایی خاص، معمولاً آنهایی که چربی و کالری کمی دارند
* اتخاذ وعدههای غذایی سختگیرانه و یا آداب خاص خوردن مانند تف کردن غذا پس از جویدن
* عدم تمایل برای غذا خوردن در در ملاء عام
* دروغ گفتن در مورد اینکه چه مقدار غذا خورده شدهاست
* ترس از افزایش وزن که ممکن است شامل وزن گیری مکرر یا اندازه گیری بدن باشد
* بررسی مکرر در آینه برای نقصهای مشاهدهشده
* شکایت از چاق بودن یا داشتن بخشهایی از بدن که چاق هستند
* پوشیدن چندین لایه لباس
* حال و هوای آرام (کمبود احساس)
* انزوای اجتماعی
* کجخلقی
* بیخوابی
* کاهش علاقه به رابطه جنسی
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم
متأسفانه، بسیاری از افراد مبتلا به بیاشتهایی عصبی، حداقل در ابتدا، درمان نمیخواهند. تمایل آنها برای لاغر ماندن، نگرانیهایی را در مورد سلامتی آنها ایجاد میکند. اگر شما عزیزانی دارید که نگران آنها هستید، از او بخواهید که با پزشک صحبت کند.
اگر هر یک از مشکلات ذکر شده در بالا را تجربه میکنید، یا اگر فکر میکنید که ممکن است دچار اختلال در خوردن شده باشید، حتماً کمک بگیرید. اگر بیاشتهایی عصبی خود را از عزیزانتان پنهان میکنید، سعی کنید فردی را پیدا نمایید که به او اعتماد دارید تا در مورد آنچه اتفاق میافتد با او صحبت کنید.
دلایل
علت دقیق بیاشتهایی عصبی ناشناختهاست. مانند بسیاری از بیماریها، احتمالاً ترکیبی از عوامل بیولوژیکی، روانی و محیطی در آن دخیل است.
* بیولوژیکی. اگرچه هنوز مشخص نیست که چه ژنهایی در آن دخیل هستند، اما ممکن است تغییرات ژنتیکی وجود داشتهباشد که برخی از افراد را در معرض خطر بیشتر ابتلا به بیاشتهایی عصبی قرار میدهد. برخی از افراد ممکن است تمایل ژنتیکی به کمالگرایی، حساسیت و پشتکار داشتهباشند – تمام صفات مرتبط با بیاشتهایی.
* روانی. برخی از افراد مبتلا به بیاشتهایی عصبی ممکن است ویژگیهای شخصیتی وسواس گونهای داشتهباشند که پایبندی به رژیمهای سخت را آسانتر میکند و با وجود گرسنه بودن از خوردن غذا صرفنظر میکنند. این افراد ممکن است انگیزه شدیدی برای کمالگرایی داشتهباشند، که باعث میشود فکر کنند هرگز بهاندازه کافی لاغر نمیشوند. و ممکن است سطح بالایی از اضطراب داشتهباشند و برای کاهش آن به خوردن محدود کننده روی آورند.
* محیطی. فرهنگ مدرن غربی بر لاغری تأکید دارد. موفقیت و ارزش اغلب با معیار لاغر بودن برابر است. فشار همسالان ممکن است به تمایل به لاغر شدن بهویژه در میان دختران جوان دامن بزند.
عوامل خطر
بیاشتهایی عصبی در دختران و زنان شایعتر است. با این حال، پسران و مردان نیز بهطور فزایندهای دچار اختلالات خوردن شدهاند که احتمالاً با افزایش فشارهای اجتماعی مرتبط است.
بیاشتهایی عصبی همچنین در میان نوجوانان شایعتر است. افراد در هر سنی میتوانند به این اختلال تغذیهای مبتلا شوند، اگرچه در افراد بالای ۴۰ سال نادر است. نوجوانان ممکن است بهدلیل تمام تغییراتی که بدنشان در طول دوران بلوغ تجربه میکند، بیشتر در معرض خطر باشند. همچنین ممکن است با افزایش فشار همسالان مواجه شوند و نسبت به انتقاد یا حتی اظهار نظرهای غیررسمی در مورد وزن یا شکل بدن حساستر باشند.
عوامل خاصی خطر بیاشتهایی عصبی را افزایش میدهند، از جمله:
* ژنتیک: تغییرات در ژنهای خاص ممکن است افراد خاصی را در معرض خطر بیشتر بیاشتهایی عصبی قرار دهد. کسانی که دارای بستگان درجه یک – والدین، خواهر یا برادر یا فرزند – هستند که این اختلال را داشتند، با خطر بسیار بالاتری برای درگیر شدن با بیاشتهایی عصبی روبهرو هستند.
* رژیم غذایی و گرسنگی. گرسنگی یک عامل خطر برای ایجاد یک اختلال در خوردن است. شواهد قوی وجود دارد که بسیاری از علائم بیاشتهایی عصبی در واقع علائم گرسنگی هستند. گرسنگی بر مغز تأثیر میگذارد و بر تغییرات خلق و خو، سختی در تفکر، اضطراب و کاهش اشتها تأثیر میگذارد. گرسنگی و کاهش وزن ممکن است شیوه کار مغز را در افراد آسیبپذیر تغییر دهد، که ممکن است رفتارهای محدود کننده برای خوردن را تداوم بخشیده و بازگشت عادت غذایی طبیعی را دشوار کند.
* جابجایی. خواه انتقال به مدرسه جدید باشد، و خواه به خانه یا شغل جدید، چه قطع رابطه، چه مرگ یا بیمار شدن یک فرد مورد علاقه، در هر صورت تغییر میتواند استرس عاطفی بههمراه داشتهباشد و خطر بیاشتهایی عصبی را افزایش دهد.
عوارض
مشخص است که بیاشتهایی عصبی میتواند عوارض متعددی داشتهباشد. در شدیدترین حالت ممکن است کشنده باشد. مرگ ممکن است بهطور ناگهانی رخ دهد، حتی زمانی که فرد بهشدت لاغر نیست. این اتفاق ممکن است ناشی از ریتمهای غیرطبیعی قلب (آریتمیها) یا عدم تعادل الکترولیتها – مواد معدنی مانند سدیم، پتاسیم و کلسیم که تعادل مایعات را در بدن شما حفظ میکنند – رخ دهد.
سایر عوارض بیاشتهایی عصبی عبارتند از:
* کمخونی
* مشکلات قلبی مانند افتادگی دریچه میترال (Mitral Valve prolapse یا بهاختصار MVP)، ریتمهای غیرطبیعی قلب یا نارسایی قلبی
* کاهش میزان استخوان (پوکیاستخوان)، افزایش خطر شکستگی
* از دست دادن ماهیچه
* در خانمها، عدم ظهور یک پریود
* در مردان، کاهش تستوسترون
* مشکلات گوارشی مانند یبوست، نفخ یا تهوع
* ناهنجاریهای الکترولیتی مانند پتاسیم خون پایین، سدیم و کلرید
* مشکلات کلیوی
اگر یک فرد مبتلا به بیاشتهایی عصبی شدید شود، تمام اندامهای بدن از جمله مغز، قلب و کلیهها آسیب میبینند. این آسیب ممکن است کاملاً برگشتپذیر نباشد، حتی زمانی که این بیاشتهایی تحت کنترل در میآید.
افراد مبتلا به بیاشتهایی عصبی علاوه بر عوارض جسمی، معمولاً اختلالات سلامت روانی دیگری نیز دارند که ممکن است شامل موارد زیر باشند:
* افسردگی، اضطراب و سایر اختلالات خلقی
* اختلالات شخصیتی
* اختلالات وسواسی
* مصرف الکل و سوء مصرف مواد
* خودآزاری، افکار خودکشی یا تلاش برای خودکشی
پیشگیری
هیچ راه تضمین شدهای برای جلوگیری از بیاشتهایی عصبی وجود ندارد. پزشکان (اطفال، پزشکان خانواده و کارورزان) ممکن است در موقعیت خوبی برای شناسایی شاخصهای اولیه بیاشتهایی و جلوگیری از توسعه بیماری پر اشتها باشند. بهعنوانمثال، آنها میتوانند سؤالاتی در مورد عادات غذایی و رضایت از ظاهر در طول ملاقاتهای پزشکی معمول بپرسند.
اگر متوجه شدید که یکی از اعضای خانواده یا یکی از دوستانتان عادتهای غذایی سختگیرانه ای دارد و از ظاهر خود ناراضی است، با او در مورد این مسائل صحبت کنید. اگرچه ممکن است نتوانید از بروز اختلال در غذا خوردن او جلوگیری کنید، اما میتوانید در مورد رفتار سالمتر یا گزینههای درمانی صحبت کنید.
تشخیص
اگر پزشک شما مشکوک است که شما دچار بیاشتهایی عصبی هستید، او معمولاً چندین آزمایش و معاینه انجام میدهد تا به تشخیص او کمک کند، سایر بیماریها برای کاهش وزن را رد کند، و هر گونه عارضه مرتبط را بررسی نماید.
این آزمایشها و آزمونها بهطور کلی عبارتند از:
* معاینه جسمی: اینکار ممکن است شامل اندازه گیری قد و وزن شما، بررسی علائم حیاتی شما مانند ضربان قلب، فشار خون و دما، بررسی پوست و ناخنها برای مشکلات، گوش دادن به صدای قلب و ریهها و بررسی شکم شما باشد.
* آزمایشهای آزمایشگاهی. این آزمایشها ممکن است شامل شمارش کامل سلولهای خون (CBC) و آزمایشهای خون تخصصیتر برای بررسی الکترولیتها و پروتئین و همچنین عملکرد کبد، کلیه و تیروئید شما باشد.
* ارزیابی روانی. یک پزشک یا متخصص سلامت روانی احتمالاً در مورد افکار، احساسات و عادات غذایی شما سؤال خواهد کرد. همچنین ممکن است از شما خواسته شود پرسشنامههای ارزیابی روانی خود را تکمیل کنید.
* مطالعات دیگر. تصویربرداری X-ray ممکن است برای بررسی تراکم یا چگالی استخوان، بررسی شکستگیهای استرسی یا مو برداشتن و شکستگی استخوانها، یا بررسی ذات الریه یا مشکلات قلبی انجام شود. الکتروکاردیوگرام ممکن است برای بررسی بی نظمیهای قلبی انجام شود.
متخصص بهداشت روانی شما همچنین ممکن است از معیارهای تشخیصی بیاشتهایی در کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) که توسط انجمن روان پزشکی آمریکا منتشر شدهاست، استفاده کند.
درمان
درمان بیاشتهایی عصبی بهطور کلی با استفاده از یک رویکرد تیمی انجاممیشود که شامل پزشکان، متخصصان سلامت روانی و متخصصان تغذیه است که همگی در زمینه اختلالات خوردن تجربه دارند. درمان مداوم و آموزش تغذیه برای ادامه بهبود بسیار مهم است. صحبت از درمان قطعی بی اشتهایی عصبی در ابتدا کمی مشکل است، زیرا گاهی برای درمان بی اشتهایی عصبی شاید لازم باشد یک مسیر طولانی و زمانبر طی شود.
در اینجا نگاهی داریم به آنچه که معمولاً در درمان افراد مبتلا به بیاشتهایی عصبی نقش دارند.
بستری شدن و سایر برنامهها
اگر زندگی شما در معرض یک خطر فوری قرار دارد، ممکن است برای مواردی از قبیل اختلال در ریتم قلب، کمآبی، عدم تعادل الکترولیت یا اضطراری روانپزشکی، در اورژانس بیمارستان به درمان نیاز داشتهباشید. بستری شدن ممکن است برای عوارض پزشکی، مشکلات شدید روانپزشکی، سوء تغذیه شدید یا امتناع از خوردن غذا لازم باشد.
برخی از کلینیکها در درمان افراد مبتلا به اختلالات خوردن تخصص دارند. آنها ممکن است برنامههای روزانه یا برنامههای اقامتی را بهجای بستری شدن کامل ارائه دهند. برنامههای تخصصی اختلال خوردن ممکن است درمانهای متمرکزتری را در دورههای طولانیتر ارائه دهند.
مراقبتهای پزشکی
در موارد شدید، افراد مبتلا به بیاشتهایی ممکن است در ابتدا نیاز به تغذیه از طریق لولهای داشتهباشند که در بینی آنها قرار گرفته و به معده میرود.
مراقبت معمولاً توسط یک پزشک مراقبت اولیه یا یک متخصص سامت روانی با دیگر متخصصان مربوطه هماهنگ میشود.
حفظ وزن سالم
اولین هدف درمان بازگشت به وزن سالم است. شما نمیتوانید بدون بازگشت به وزن سالم و یادگیری تغذیه مناسب از بیاشتهایی رهایی یابید. افراد درگیر در این فرآیند ممکن است شامل موارد زیر باشند:
* پزشک مراقبتهای اولیه شما، که میتواند مراقبتهای پزشکی ارائه دهد و بر نیازهای کالری و افزایش وزن شما نظارت کند.
* یک روانشناس یا دیگر متخصصان سلامت روان که میتوانند با شما برای توسعه استراتژیهای رفتاری برای کمک به بازگشت به وزن سالم همکاری کنند.
* یک متخصص تغذیه که میتواند راهنماییهایی برای بازگشت به الگوهای منظم غذا خوردن ارائه دهد، از جمله ارائه برنامههای غذایی خاص و نیازهای کالری که به شما در رسیدن به اهداف وزنی تان کمک میکند.
* خانواده شما که احتمالاً در کمک به شما در حفظ عادات غذایی طبیعی مشارکت خواهند داشت.
رواندرمانی
این نوع درمان ممکن است برای بیاشتهایی عصبی مفید باشد:
* درمان مبتنی بر خانواده. این تنها درمان مبتنی بر شواهد برای نوجوانان مبتلا به بیاشتهایی عصبی است. از آنجا که نوجوان مبتلا به بیاشتهایی عصبی نمیتواند انتخابهای خوبی در مورد غذا خوردن و سلامت داشتهباشد در حالی که در گیر و دار این وضعیت وخیم است، این درمان والدین را بسیج میکند تا به فرزند خود در مورد تغذیه مجدد و احیای وزن کمک کنند تا کودک بتواند انتخابهای خوبی در مورد سلامت داشتهباشد.
* درمان فردی. نشان داده شدهاست که برای بزرگسالان، درمان شناختی رفتاری – بهطور خاص درمان شناختی رفتاریِ ارتقا یافته – کمک کننده است. هدف اصلی طبیعی سازی الگوها و رفتارهای غذایی برای حمایت از افزایش وزن است. هدف دوم کمک به تغییر باورها و افکار تحریف شدهای است که تغذیه محدود کننده را حفظ میکنند.
داروها
هیچ دارویی برای درمان بیاشتهایی عصبی تایید نشده است زیرا هیچ دارویی بهخوبی کار نمیکند. با این حال، داروهای ضد افسردگی یا سایر داروهای روان پزشکی میتوانند به درمان سایر اختلالات سلامت روانی که ممکن است وجود داشتهباشند، مانند افسردگی یا اضطراب کمک کنند.
چالشهای درمانی در بیاشتهایی عصبی
یکی از بزرگترین چالشها در درمان بیاشتهایی عصبی این است که افراد ممکن است درمان نخواهند. موانع درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:
* فکر میکنند نیازی به درمان ندارند
* ترس از افزایش وزن دارند
* بیاشتهایی را یک بیماری نمیدانند بلکه یک انتخاب سبک زندگی تلقی میکنند
افراد مبتلا به بیاشتهایی میتوانند بهبود یابند. با این حال، آنها در معرض خطر عود مجدد در طول دورههای استرس بالا یا در طول شرایط تحریک کننده هستند. درمان مداوم یا ملاقاتهای دورهای در طول زمان استرس ممکن است به شما کمک کند که سالم بمانید.
سبک زندگی و درمانهای خانگی
هنگامی که دچار بیاشتهایی عصبی میشوید، مراقبت درست از خود میتواند دشوار باشد. علاوه بر درمان حرفهای، این مراحل را دنبال کنید:
* به برنامه درمانی خود پایبند باشید. از جلسات درمانی صرفنظر نکنید و سعی کنید از برنامههای غذایی غافل نشوید، حتی اگر شما را ناراحت کنند.
* در مورد مکملهای ویتامینی و معدنی مناسب با پزشک خود صحبت کنید. اگر خوب غذا نمیخورید، احتمال دارد که بدن شما تمام مواد مغذی مورد نیاز خود مانند ویتامین D یا آهن را دریافت نکند. با این حال، دریافت بیشتر ویتامینها و مواد معدنی از غذا معمولاً توصیه میشود.
* خودتان را از مراقبت از اعضای خانواده و دوستانی که میخواهند شما را سالم ببینند، جدا نکنید. بدانید که آنها بهترین افرادی هستند شما در کنار خود دارید.
* از اصرار به وزن کردن خود یا بررسی کردن مکرر خود در آینه خودداری کنید. این کارها ممکن است کاری جز تقویت انگیزه شما برای حفظ عادات ناسالم انجام ندهند.
درمان جایگزین
مکملهای رژیمی و محصولات گیاهی که برای سرکوب اشتها یا کمک به کاهش وزن طراحی شدهاند ممکن است توسط افراد مبتلا به بیاشتهایی عصبی مورد سوء استفاده قرار گیرند. مکملها یا گیاهان دارویی میتوانند عوارض جانبی جدی داشتهباشند و بهطور خطرناکی با سایر داروها تداخل داشتهباشند. این محصولات یک فرآیند بررسی دقیق را طی نمیکنند و ممکن است موادی داشتهباشند که روی بطری آنها نوشته نشده باشد.
در نظر داشتهباشید که طبیعی بودن همیشه بهمعنای بیخطر بودن نیست. اگر از مکملهای غذایی یا گیاهان دارویی استفاده میکنید، در مورد خطرات احتمالی با پزشک خود صحبت کنید.
روشهای پیشگیری از اضطراب که مکمل درمان بیاشتهایی عصبی هستند، ممکن است حس سلامتی را افزایش داده و آرامش را در شما ارتقا دهند. نمونههایی از این روشها شامل شرکت در جلسات مذهبی و نیایش، ماساژ، یوگا و مدیتیشن است.
مقابله و پشتیبانی
ممکن است زمانی که با پیامهای مختلفی از سوی رسانهها، فرهنگها و شاید خانواده یا دوستان خود مواجه میشوید، کنار آمدن با بیاشتهایی عصبی دشوار باشد. حتی ممکن است شنیده باشید که مردم به شوخی میگویند کاش میتوانستند برای مدتی دچار بیاشتهایی شوند تا بتوانند وزن خود را کاهش دهند.
چه بیاشتهایی عصبی داشتهباشید و چه فرد مورد علاقه شما درگیر این اختلال باشد، از پزشک یا متخصص سلامت روانی خود بخواهید در مورد استراتژیهای مقابلهای و حمایت عاطفی مشاوره دهد. یادگیری استراتژیهای مؤثر مقابله و جلب حمایت خانواده و دوستان برای درمان موفق بسیار مهم است.
آماده شدن برای قرار ملاقات
این اطلاعات به شما کمک میکند برای قرار ملاقات آماده شوید و بدانید چه انتظاری از پزشک یا متخصص سلامت روان خود داشتهباشید.
ممکن است بخواهید از یکی از اعضای خانواده یا دوستتان بخواهید که با شما همراه شود. کسی که شما را همراهی میکند ممکن است چیزی را به یاد بیاورد که از دست دادهاید یا فراموش کردهاید. یک عضو خانواده نیز ممکن است بتواند تصویر کامل تری از زندگی خانوادگی تان به پزشک بدهد.
کاری که میتوانید انجام دهید
قبل از قرار ملاقات، فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:
* هر علامتی که تجربه میکنید، از جمله هر علامتی که ممکن است بهدلیل قرار ملاقات بی ارتباط به نظر برسد را یادداشت کنید. سعی کنید زمانی که علائم شما شروع شد را به یاد بیاورید.
* اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هر گونه استرس عمده یا تغییرات اخیر در زندگی.
* تمام داروها، ویتامینها، محصولات گیاهی، داروهای بدون نسخه و سایر مکملهایی که مصرف میکنید و دوز آنها.
* سؤالاتی که باید از پزشک خود بپرسید تا به یاد داشتهباشید که هر چیزی که میخواهید را پوشش دهید.
برخی از سؤالاتی که ممکن است بخواهید از پزشک یا متخصص سلامت روان خود بپرسید عبارتند از:
* من به چه نوع آزمایشهایی نیاز دارم؟ آیا این آزمایشها به آمادگی خاصی نیاز دارند؟
* آیا این شرایط موقتی است یا طولانی مدت؟
* چه درمانهایی در دسترس است و کدام را توصیه میکنید؟
* آیا یک جایگزین عمومی برای دارویی که تجویز میکنید وجود دارد؟
* آیا بروشور یا مطالب چاپی دیگری هست که من بتوانم با خود داشته باشم؟ شما چه وب سایتهایی را توصیه میکنید؟
در زمان ملاقات از پرسیدن سؤالهای دیگری که به ذهن شما میرسد اما در فهرست سؤالات بالا وجود ندارد دریغ نکنید.
از دکتر خود چه انتظاری داشتهباشید
پزشک یا متخصص سلامت روان شما احتمالاً چند سؤال از شما میپرسد، از جمله:
* چه مدت است که نگران وزن خود هستید؟
* آیا ورزش میکنید؟
* از چه راههایی برای کاهش وزن استفاده کردهاید؟
* آیا علائم جسمی دارید؟
* آیا تا به حال بهطور عمدی بعد از اینکه زیاد غذا خوردید استفراغ کردهاید؟
* آیا دیگران از لاغری شما ابراز نگرانی میکنند؟
* آیا اغلب به غذا فکر میکنید؟
* آیا هرگز در خفا غذا میخورید؟
* آیا هیچیک از اعضای خانواده شما تا به حال علائمی از اختلال خوردن داشتهاند یا به اختلال خوردن مبتلا شدهاند؟
برای پاسخ به این سؤالات آماده باشید تا برای مرور هر نکتهای که میخواهید روی آن تمرکز کنید، وقت بیشتری بگذارید.
پزشکی
دایسکشن آئورت یا Aortic dissection

خلاصه
دایسکشن آئورت چیست؟ دایسکشن آئورت یا Aortic dissection یک بیماری جدی است که در آن یک پارگی در لایه داخلی شریان اصلی بدن (آئورت) رخ می دهد. خون به درون پارگی می رود و باعث می شود لایه های داخلی و میانی آئورت از هم جدا شوند. اگر خون از دیواره آئورت خارجی عبور کند، دایسکشن آئورت اغلب مرگبار است.
عارضهی دایسکشن آئورت نسبتا غیرمعمول است. معمولا در مردان در دهه های ۶۰ و ۷۰ زندگی آنها رخ می دهد. علائم دایسکشن آئورت ممکن است شبیه به بیماری های دیگر باشد و اغلب منجر به تاخیر در تشخیص شود. با این حال، هنگامی که یک دایسکشن آئورت زود تشخیص داده می شود و به سرعت درمان می شود، شانس زنده ماندن تا حد زیادی افزایش می یابد.
فهرست محتوا
علائم
علائم دایسکشن آئورت ممکن است مشابه علائم سایر عارضههای قلبی مانند حمله قلبی باشد. علائم و نشانه های معمول عبارتند از:
* درد شدید ناگهانی قفسه سینه یا کمر، که اغلب به عنوان یک احساس از هم گسستگی یا پاره شدن توصیف می شود، که تا گردن یا پایین کمر گسترش می یابد.
* درد شدید ناگهانی معده
* از دست دادن هوشیاری
* تنگی نفس
* علائمی شبیه به سکته مغزی، از جمله مشکلات ناگهانی بینایی، مشکل در صحبت کردن، و ضعف یا از دست دادن حرکت (فلج) در یک طرف بدن
* نبض ضعیف در یک دست یا ران در مقایسه با دست دیگر
* درد پا
* مشکل در راه رفتن
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم
اگر درد قفسه سینه شدید، غش کردن، تنگی نفس ناگهانی یا علائم سکته مغزی دارید، با ۱۱۵ یا اورژانس تماس بگیرید. این علائم و نشانه ها همیشه به خاطر یک بیماری جدی نیستند، اما بهتر است به سرعت توسط پزشک مورد معاینه قرار بگیرید. تشخیص و درمان زودهنگام ممکن است به نجات جان شما کمک کند.
دلایل
دایسکشن آئورت از ناحیه ضعیف شدهی دیواره آئورت ناشی می شود.
بسته به اینکه کدام قسمت آئورت تحت تاثیر قرار می گیرد، دایسکشن آئورت به دو گروه تقسیم می شود:
* نوع A. این نوع شایع ترین و خطرناک ترین پارگی در قسمتی از آئورت است که از قلب خارج می شود. پارگی ممکن است در آئورت فوقانی (آئورت صعودی یا آئورت بالارو) نیز رخ دهد که ممکن است به ناحیه شکم گسترش یابد.
* نوع B. این نوع شامل یک پارگی در آئورت تحتانی است (آئورت نزولی یا آئورت پایین رو) که ممکن است تا شکم نیز گسترش یابد.
عوامل خطر
برخی از مواردی که ممکن است خطر دایسکشن آئورت را افزایش دهند عبارتند از:
* فشار خون بالا کنترل نشده (فشار خون بالا)
* سخت شدن سرخرگ ها (آترواسکلروز)
* شریان ضعیف و برآمده (آنوریسم آئورت)
* نقص دریچه آئورت (دریچهی آئورت دوطرفه (bicuspid aortic valve))
* تنگ شدن آئورت در هنگام تولد (تنگی آئورت)
بیماری های ژنتیکی خاص خطر ابتلا به تشریح آئورت را افزایش می دهند، از جمله:
* سندرم ترنر. فشار خون بالا، مشکلات قلبی و سایر بیماری ها ممکن است ناشی از این اختلال باشند.
* سندرم مارفان. این وضعیتی است که در آن بافت همبند که ساختارهای مختلفی را در بدن پشتیبانی می کند، ضعیف است. افراد مبتلا به این اختلال اغلب سابقه خانوادگی آنوریسم آئورت و سایر رگ های خونی یا سابقه خانوادگی دایسکشن آئورت را دارند.
* سایر اختلالات بافت همبند. این شامل سندرم نشانگان اهلرز-دنلوس یا Ehlers-Danlos، گروهی از اختلالات بافت همبند است که شامل مفاصل شل و رگ های خونی شکننده و نیز سندرم لوئیس-دیترز یا Loeys-Dietz است که باعث شریان های پیچ خورده، به خصوص در گردن می شود.
التهاب سرخرگ ها (آرتریت شریان تمپورال یا Giant Cell Arteritis) نیز ممکن است خطر دایسکشن آئورت را افزایش دهد.
سایر عوامل خطر بالقوه برای دایسکشن آئورت عبارتند از:
* جنسیت. مردان با احتمال بیشتری نسبت به زنان دچار دایسکشن آئورت می شوند.
* سن. احتمال دایسکشن آئورت در افراد ۶۰ سال به بالا بیشتر است.
* مصرف کوکائین. این ماده مخدر به طور موقت فشار خون را افزایش می دهد.
* بارداری. به ندرت، دایسکشن آئورت در زنان سالم در طول بارداری رخ می دهد.
* وزنه برداری با شدت بالا. این نوع از تمرین و سایر تمرینات مقاومتی شدید ممکن است با افزایش فشار خون در طول فعالیت، خطر دایسکشن آئورت را افزایش دهد.
عوارض
عوارض دایسکشن آئورت می تواند عبارتند از موارد زیر باشد:
* مرگ به دلیل خونریزی شدید داخلی
* آسیب در اندام های داخلی بدن مانند نارسایی کلیه یا آسیب های روده ای تهدید کننده حیات
* سکته مغزی
* آسیب دریچه آئورت (نارسایی دریچه آئورت) یا پارگی در پوشش اطراف قلب (تامپوناد قلبی)
پیش گیری
شما می توانید با جلوگیری از آسیب دیدگی قفسه سینه و برداشتن گام هایی برای سالم نگه داشتن قلب، خطر دایسکشن آئورت را کاهش دهید.
* فشار خون را کنترل کنید. اگر فشار خون بالا دارید، یک دستگاه اندازه گیری فشار خون خانگی تهیه کنید تا به شما کمک کند فشار خون خود را کنترل کنید.
* سیگار نکشید. اگر سیگار یا دخانیات مصرف می کنید، قدم هایی برای ترک آنها بردارید.
* وزن ایده آل خود را حفظ کنید. از رژیم غذایی کم نمک با میوه ها، سبزیجات و غلات کامل فراوان پیروی کنید و به طور منظم ورزش کنید.
* کمربند ایمنی ببندید. این کار خطر آسیب به قفسه سینه در طول یک تصادف رانندگی را کاهش می دهد.
با پزشک خود همکاری کنید. اگر سابقه خانوادگی دایسکشن آئورت، اختلال بافت همبند یا دریچهی آئورت دوطرفه دارید، به دکتر بگویید. اگر آنوریسم آئورت دارید، ببینید هر چند وقت یکبار نیاز به نظارت دارید و آیا جراحی برای ترمیم آنوریسم شما ضروری است یا خیر.
اگر شما یک بیماری ژنتیکی دارید که خطر دایسکشن آئورت را افزایش می دهد، پزشک شما ممکن است داروهایی را تجویز کند، حتی اگر فشار خون شما طبیعی باشد.
تشخیص
تشخیص یک دایسکشن آئورت می تواند یک چالش باشد زیرا علائم آن مشابه بسیاری از بیماری های دیگر است. پزشک شما ممکن است فکر کند که شما یک دایسکشن آئورت دارید اگر:
* درد ناگهانی قفسه سینه مانند تیر کشیدن
* تفاوت فشار خون بین دست راست و چپ
* گسترده شدن آئورت روی قفسه سینه
آزمایش های تشخیص دایسکشن آئورت شامل موارد زیر است:
اکوکاردیوگرام اکو کاردیوگرافی از راه مری (TEE). این آزمایش از امواج صوتی برای ایجاد تصاویری از قلب در حال فعالیت استفاده می کند. یک TEE نوع خاصی از اکوکاردیوگرام است که در آن یک پروب اولتراسوند یا یک پروب سونوگرافی (مبدل) از طریق مری شما هدایت می شود و در نزدیکی قلب شما قرار می گیرد. این تست تصویر واضح تری از قلب و آئورت شما نسبت به یک اکوکاردیوگرام معمولی به پزشک شما می دهد.
* اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) قفسه سینه. اشعه ایکس برای تولید تصاویر مقطعی از بدن استفاده می شود. یک سی تی اسکن قفسه سینه می تواند تشخیص دایسکشن آئورت را تایید کند.
* آنژیوگرافی رزونانس مغناطیسی (MRA). یک MRA از یک میدان مغناطیسی و انرژی موج رادیویی برای ایجاد تصاویری از رگ های خونی شما استفاده می کند.
درمان
دایسکشن آئورت یک وضعیت اورژانسی پزشکی است که نیاز به درمان فوری دارد. درمان ممکن است شامل جراحی یا دارو، بسته به ناحیهای که آئورت درگیر شده باشد.
دایسکشن آئورت نوع A
درمان برای دایسکشن آئورت نوع A ممکن است شامل موارد زیر باشد:
* جراحی. جراحان تا حد امکان آئورت دچار دایسکشن شده را خارج می کنند و مانع از نشت خون به دیواره آئورت می شوند. یک لوله مصنوعی برای بازسازی آئورت استفاده می شود. اگر دریچه آئورت در نتیجه آئورت آسیب دیده نشت کند، ممکن است همزمان تعویض شود. دریچه جدید در داخل پیوند قرار می گیرد.
* داروها. داروهایی برای کاهش ضربان قلب و کاهش فشار خون تجویز می شوند که می توانند از بدتر شدن دایسکشن آئورت جلوگیری کنند. این داروها ممکن است به افراد مبتلا به دایسکشن آئورت نوع A داده شوند تا فشار خون را قبل از جراحی کنترل کنند.
دایسکشن آئورت نوع B
درمان دایسکشن آئورت نوع B ممکن است شامل موارد زیر باشد:
* داروها. همان داروهایی که برای درمان دایسکشن آئورت نوع A استفاده می شوند ممکن است بدون جراحی برای درمان دایسکشن آئورت نوع B استفاده شوند.
* جراحی. این روش مشابه روش مورد استفاده برای اصلاح یک دایسکشن آئورت نوع A است. گاهی اوقات استنت ها – لوله های توری سیمی کوچک که به عنوان نوعی داربست عمل می کنند – ممکن است در آئورت قرار داده شوند تا دایسکشن آئورت نوع B پیچیده را ترمیم کنند.
پس از درمان، ممکن است نیاز به مصرف دارو برای کنترل فشار خون خود تا آخر عمر داشته باشید. ممکن است نیاز به سی تی اسکن منظم یا اسکن MRI برای نظارت بر وضعیت خود داشته باشید.
پزشکی
سندرم آنتی فسفولیپید یا Antiphospholipid syndrome

خلاصه
سندرم آنتی فسفولیپید چیست؟ سندرم آنتی فسفولیپید یا Antiphospholipid syndrome (APS) وضعیتی است که در آن سیستم ایمنی بهاشتباه آنتی بادیهایی ایجاد میکند که به بافتهای بدن حمله میکنند. این آنتیبادیها میتوانند باعث تشکیل لخته خون در شریانها و وریدها شوند.
لختههای خون میتوانند در پاها، ریهها و سایر اندامها مانند کلیهها و طحال تشکیل شوند. لختهها میتوانند منجر به حمله قلبی، سکته مغزی و سایر بیماریها شوند. در طول بارداری، سندرم آنتی فسفولیپید همچنین میتواند منجر به سقطجنین و مرده زایی شود. برخی از افرادی که این سندرم را دارند هیچ علامت یا نشانهای ندارند.
هیچ درمانی برای این بیماری غیرمعمول وجود ندارد، اما داروها میتوانند خطر لخته شدن خون و سقطجنین را کاهش دهند.
فهرست محتوا
علائم
علائم سندرم آنتی فسفولیپید و نشانههای سندرم آنتی فسفولیپید میتواند شامل موارد زیر باشد:
* لختههای خون در پاها (DVT). علائم یک DVT شامل درد، تورم و قرمزی است. این لختهها میتوانند به ریهها (آمبولی ریوی) بروند.
* سقطجنین یا مرده زایی مکرر. از دیگر عوارض بارداری شامل فشار خون بالا (پره اکلامپسی) و زایمان زودرس است.
* سکته مغزی. میتواند در فرد جوانی که سندرم آنتی فسفولیپید دارد رخ دهد اما هیچ عامل خطرساز شناخته شدهای برای بیماریهای قلبی عروقی وجود ندارد.
* حمله ایسکمیک گذرا (TIA). مشابه سکته مغزی، TIA معمولاً تنها چند دقیقه طول میکشد و هیچ آسیب دائمی ایجاد نمیکند.
* کهیر. در برخی از افراد کهیر قرمز با الگوی توری مانند ایجاد میشود.
علائم و نشانههای کمتر شایع عبارتند از:
* علائم عصبی. سردردهای مزمن از جمله میگرن؛ زوال عقل و تشنج زمانی ممکن است که یک لخته خون جریان خون به بخشهایی از مغز را مسدود کند.
* بیماری قلبی عروقی. سندرم آنتی فسفولیپید میتواند به دریچههای قلب آسیب برساند.
* تعداد پلاکت خون پایین (ترومبوسیتوپنی). این کاهش در سلولهای خونی مورد نیاز برای لخته شدن میتواند باعث بروز خونریزی بهویژه از بینی و لثه شود. خونریزی به پوست در صورت لکههای کوچک قرمز ظاهر خواهد شد.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
اگر خونریزی توضیح داده نشدهای در بینی یا لثه؛ دوره قاعدگی بسیار سنگین؛ استفراغ بهرنگ قرمز روشن یا شبیه به قهوه؛ مدفوع تیره، مدفوع تیره یا مدفوع قرمز روشن؛ یا درد توضیح داده نشده شکمی دارید، باید سریع به پزشک مراجعه کنید.
در صورت داشتن علائم و نشانههای زیر به اورژانس مراجعه کنید:
* سکته مغزی. یک لخته در مغز میتواند باعث بی حسی ناگهانی، ضعف یا فلج صورت، بازو یا پا شود. ممکن است در صحبت کردن یا درک گفتار، اختلالات بینایی و سردرد شدید دچار مشکل شوید.
* آمبولی ریوی. اگر یک لخته در ریه شما ایجاد شود، ممکن است تنگی نفس ناگهانی، درد قفسه سینه و سرفه کردن با مخاط خونآلود را تجربه کنید.
* ترومبوز ورید عمیق (DVT). علائم و نشانههای DVT ها شامل تورم، قرمزی یا درد در پا یا بازو است.
دلایل
سندرم آنتی فسفولیپید زمانی رخ میدهد که سیستم ایمنی بهاشتباه آنتی بادیهایی تولید میکند که احتمال لخته شدن خون را بسیار بیشتر میکند. آنتیبادیها معمولاً از بدن در برابر مهاجمانی مانند ویروسها و باکتریها محافظت میکنند.
سندرم آنتی فسفولیپید میتواند ناشی از یک بیماری زمینهای مانند یک اختلال خودایمنی باشد.
عوامل خطر
سندرم آنتی فسفولیپید در زنان شایعتر از مردان است. داشتن یک بیماری خودایمنی دیگر مانند لوپوس، خطر سندرم آنتی فسفولیپید را افزایش میدهد.
داشتن آنتی بادیهای مرتبط با سندرم آنتی فسفولیپید بدون ایجاد علائم و نشانهها امکانپذیر است اما داشتن این آنتیبادیها خطر ابتلا به لخته شدن خون را افزایش میدهد، بهخصوص اگر:
* باردار شوید
* برای مدتی بی حرکت بمانید، مانند استراحت روی تخت یا نشستن در طول پرواز طولانی.
* جراحی کنید
سیگار بکشید
* برای یائسگی از داروهای ضدبارداری خوراکی یا استروژن درمانی استفادهکنید
* سطح کلسترول و تریگلیسیرید بالا داشتهباشید
عوارض
عوارض سندرم آنتی فسفولیپید میتواند شامل موارد زیر باشد:
* نارسایی کلیه. نارسایی کلیه میتواند ناشی از کاهش جریان خون به کلیهها باشد.
* سکته مغزی. افزایش جریان خون به بخشی از مغز میتواند باعث سکته مغزی شود که میتواند منجر به آسیبهای عصبی دائمی مانند فلج جزئی و از دست دادن قدرت گفتار شود.
* مشکلات قلبی – عروقی. یک لخته خون در پای شما میتواند به دریچههای رگها آسیب برساند، که خون را بهسمت قلب شما جریان میدهند. این امر میتواند منجر به تورم مزمن و تغییر رنگ در بخش تحتانی پاهای شما شود. یک عارضه احتمالی دیگر آسیب قلبی است.
* مشکلات ریه. این مشکلات میتواند شامل فشار خون بالا در ریهها و آمبولی ریوی باشد.
* عوارض بارداری. این عوارض میتواند شامل سقطجنین، مرده زایی، زایمان زودرس، رشد آهسته جنین و فشار خون بالا در دوران بارداری (پره اکلامپسی) باشد.
بهندرت، در موارد شدید، سندرم آنتی فسفولیپید میتواند منجر به آسیب چندین عضو در یک زمان کوتاه شود.
تشخیص
اگر مواردی از لخته شدن خون یا از سقطجنین داشتهاید که با بیماریهای شناخته شده توضیح داده نمیشود، پزشک شما میتواند آزمایشهای خون را برای بررسی لخته شدن خون و وجود آنتی بادیهای مرتبط با سندرم آنتی فسفولیپید برنامه ریزی کند.
برای تایید تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید، آنتیبادیها باید حداقل دو بار، در آزمایشهای انجام شده با فاصله ۱۲ هفته یا بیشتر در خون شما ظاهر شوند.
شما میتوانید آنتی بادیهای آنتی فسفولیپید داشتهباشید و هرگز علائم یا نشانهای از آنها را بروز ندهید. تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید تنها زمانی انجاممیشود که این آنتیبادیها باعث مشکلات سلامتی شوند.
درمان
اگر لخته خون دارید، درمان اولیه استاندارد شامل ترکیبی از داروهای رقیق کننده خون است. رایجترین آنها هپارین و وارفارین هستند. هپارین سریع عمل میکند و از طریق تزریق وارد بدن میشود. وارفارین بهشکل قرص مصرف شده و چند روز طول میکشد تا اثر کند. آسپیرین نیز یک رقیق کننده خون است.
هنگامی که شما با مصرف داروها خون را رقیق میکنید، باید بدانید که خطر خونریزی افزایش مییابد. پزشک شما دوز خون شما را با آزمایش خون تحت نظر میگیرد تا مطمئن شود که خون شما بهاندازه کافی قادر به لخته شدن است تا خونریزی اتفاق افتاده در یک برش یا خونریزی زیر پوستی در محل یک کبودی را متوقف کند.
شواهدی وجود دارد که نشانمیدهد داروهای دیگر نیز ممکن است در درمان سندرم آنتی فسفولیپید مفید باشند. این داروها شامل هیدروکسی کلروکین (Plaquenil)، ریتوکسیماب (ریتوکسان) و استاتینها هستند. البته مطالعه بیشتری در این زمینه لازم است.
درمان در دوران بارداری
در صورت ابتلا به سندرم آنتی فسفولیپید بهویژه با درمان میتوان بارداری موفقی داشت. درمان معمولاً شامل هپارین یا هپارین بههمراه آسپرین است. وارفارین به زنان باردار داده نمیشود زیرا میتواند روی جنین تأثیر بگذارد.
سبک زندگی و درمانهای خانگی
بسته به برنامه درمانی شما برای سندرم آنتی فسفولیپید، گامهای دیگری نیز وجود دارد که میتوانید برای محافظت از سلامت خود بردارید. اگر داروهای ضد انعقاد خون مصرف میکنید، مراقبت بیشتری برای جلوگیری از آسیب دیدن خود و جلوگیری از خونریزی انجام دهید.
* از ورزشهای تماسی یا سایر فعالیتهایی که میتوانند باعث کبودی یا آسیب شوند یا باعث افتادن شما شوند، اجتناب کنید.
* از مسواک نرم و نخهای دندان دارای موم استفادهکنید.
* بهجای تیغ اصلاح، از ماشین ریش تراش استفادهکنید.
* هنگام استفاده از چاقو، قیچی و دیگر ابزارهای تیز دقت بیشتری به خرج دهید.
* زنان باید از استفاده از استروژن درمانی برای پیشگیری از بارداری یا یائسگی خودداری کنند.
مکملهای غذایی و رژیمغذایی
غذاها و داروهای خاص ممکن است بر میزان عملکرد رقیق کننده خون شما تأثیر بگذارند. از پزشک خود در این باره راهنمایی بخواهید:
* انتخابهای رژیمغذایی ایمن. ویتامین K میتواند اثر وارفارین را کاهش دهد. ممکن است لازم باشد از خوردن مقادیر زیادی از غذاهای حاوی ویتامین K مانند آووکادو، کلم بروکلی، کلم بروکسل، کلم برگ، سبزیهای برگی و لوبیا چشم بلبلی اجتناب کنید. الکل میتواند اثر ضدالتهابی وارفارین را افزایش دهد. اگر از مشروبات الکلی استفاده میکنید بهطور جدی باید مصرف آنها را کنار بگذارید.
* داروهای ایمن و مکملهای غذایی. برخی از داروها، ویتامینها و محصولات گیاهی میتوانند بهطور خطرناکی با وارفارین اثر متقابل داشتهباشند که شامل برخی از تسکین دهندههای درد، داروهای سرماخوردگی، درمانهای معده یا مولتیویتامینها و همچنین سیر، ژنکو و چای سبز است.
آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک
در اغلب موارد، عوارض سندرم آنتی فسفولیپید – مانند DVT، سکته مغزی یا سقطجنین – شما را وادار به مراجعه به پزشک میکند. بسته به عوارض شما، احتمالاً به متخصص بیماریهای عروقی، زنان و زایمان یا هماتولوژی مراجعه خواهید کرد.
این اطلاعات به شما کمک میکند برای قرار ملاقات آماده شوید.
کاری که میتوانید انجام دهید
از هر گونه محدودیت از پیش تعیین شده آگاه باشید. هنگامی که یک قرار ملاقات را میگذارید، از خود بپرسید آیا کاری هست که باید از قبل انجام دهید یا خیر. فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:
* علائم و نشانههای شما و زمان شروع آنها
* اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله رویدادهای مهم اخیر یا تغییرات بزرگ در زندگی شما
* اطلاعات کلیدی پزشکی، از جمله سایر شرایط یا عفونتهایی که دارید و سابقه پزشکی خانوادگی، بهویژه بستگان نزدیک که سندرم آنتی فسفولیپید داشتهاند
* تمام داروها، ویتامینها و سایر مکملهایی که مصرف میکنید، از جمله دوز مصرفی
سؤالاتی که باید از پزشک بپرسید
در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را همراه داشتهباشید تا به شما در بهخاطر سپردن اطلاعاتی که بهدست میآورید کمک کند.
برای سندرم آنتی فسفولیپید، برخی سؤالاتی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:
* مهمترین علت علائم من چیست؟
* من به چه آزمایشهایی نیاز دارم؟
* شما چه درمانی را توصیه میکنید؟
* از کجا بفهمیم که آیا درمان مو مؤثر است یا خیر؟
* آیا این وضعیت خطر ابتلا به سایر بیماریها را افزایش میدهد؟
* آیا این وضعیت خطر مشکلات سلامتی در دوران بارداری را افزایش میدهد؟ آیا درمانهایی برای کاهش این خطر وجود دارد؟
* آیا بروشور یا سایر مطالب چاپی وجود دارد؟ شما چه وب سایتهایی را توصیه میکنید؟
همچنین در پرسیدن سؤالهای دیگری که به ذهن شما میرسد اما در فهرست بالا وجود ندارد تردید نکنید.
از پزشک خود چه انتظاری داشتهباشید
پزشک شما احتمالاً چند سؤال از شما میپرسد، از جمله:
* آیا سابقه سکته مغزی یا لخته شدن خون دارید؟
* آیا سابقه عوارض بارداری مانند فشار خون بالا، سقطجنین یا مرده زایی دارید؟
* آیا لوپوس یا یک اختلال خودایمنی دیگر دارید؟
* آیا تا به حال برای عفونتهای مقاربتی یا بیماریهای ویروسی مزمن مانند هپاتیت مورد آزمایش قرار گرفتهاید؟
* آیا سردردهای مکرر دارید؟
* آیا متوجه بثورات قرمز رنگ روی مچ یا زانوهای خود شدهاید؟
* دخانیات مصرف میکنید؟
پزشکی
اسهال ناشی از آنتیبیوتیک؛ Antibiotic-associated diarrhea

خلاصه
اسهال ناشی از آنتیبیوتیک چیست؟ اسهال ناشی از آنتیبیوتیک یا اسهال آنتی بیوتیکی و یا به انگلیسی Antibiotic-associated diarrhea به این معنی است که سه بار یا بیشتر در روز پس از مصرف داروهایی که برای درمان عفونتهای باکتریایی استفاده میشود، مدفوع آبکی و شل شود.
حدود ۱ نفر از هر ۵ نفری که آنتیبیوتیک مصرف میکنند دچار اسهال ناشی از آنتیبیوتیک میشوند. اغلب اسهال ناشی از آنتیبیوتیک خفیف است و نیازی به درمان ندارد. اسهال معمولاً ظرف چند روز پس از قطع مصرف آنتیبیوتیک برطرف میشود. اسهال ناشی از آنتیبیوتیک نیازمند توقف یا گاهی تغییر آنتیبیوتیک است.
فهرست محتوا
علائم
برای بیشتر افراد، اسهال ناشی از آنتیبیوتیک باعث علائم و نشانههای خفیفی میشود، مانند:
* مدفوع شل
* تکرر مدفوع کردن
اسهال ناشی از آنتیبیوتیک احتمالاً حدود یک هفته پس از شروع مصرف آنتیبیوتیک آغاز میشود. با این حال، گاهیاوقات، اسهال و سایر علائم تا روزها یا حتی هفتهها پس از اتمام درمان آنتیبیوتیک ظاهر نمیشوند.
عفونت کلستریدیوم دیفیسیل (Clostridium difficile یا C. difficile, C. diff و CDF/cdf)
کلستریدیوم دیفیسیل یک باکتری تولید کننده سم است که میتواند باعث اسهال ناشی از آنتیبیوتیک شدید شود. علاوه بر ایجاد مدفوع شل و تکرار در مدفوع کردن، عفونت کلستریدیوم دیفیسیل میتواند باعث موارد زیر شود:
* اسهال شدید و کمآبی
* درد شکمی و گرفتگی عضلات
* تب پایین درجه
* تهوع
* از دست دادن اشتها
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
اگر علائم و نشانههای جدی اسهال مرتبط با آنتیبیوتیک دارید، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید. باید بدانید که این علائم و نشانهها برای تعدادی از بیماری متداول است، بنابراین پزشک شما ممکن است آزمایشات – مانند آزمایش مدفوع یا خون – را برای تعیین علت تجویز کند.
دلایل
اینکه چرا اسهال ناشی از آنتیبیوتیک رخ میدهد هنوز بهطور کامل درک نشده است. معمولاً تصور میشود زمانی که داروهای ضد باکتری (آنتیبیوتیک) تعادل باکتریهای خوب و بد دستگاه گوارش شما را بههم میزنند، اسهال ایجاد میشود.
آنتی بیوتیکها بهاحتمالزیاد باعث اسهال میشوند
تقریباً همه آنتی بیوتیکها میتوانند باعث اسهال ناشی از آنتیبیوتیک شوند. آنتی بیوتیکهایی که بیش از همه شامل موارد زیر میشوند:
* ماکرولیدها، مانند کلاریترومایسین
* سفالوسپورین ها مانند سفدینیر و سفپودوکسیم
* فلوروکینولون ها مانند سیپروفلوکساسین و لووفلوکساسین
* پنی سیلین ها مانند آموکسیسیلین و آمپیسیلین
عفونت کلستریدیوم دیفیسیل
هنگامی که آنتی بیوتیکها تعادل باکتریها را در سیستم گوارشی شما بر هم میزنند، باکتری کلستریدیوم دیفیسیل میتواند بهسرعت از کنترل خارج شود. باکتریهای کلستریدیوم دیفیسیل سموم را ایجاد میکنند که به پوشش روده حمله میکنند. آنتی بیوتیکهایی که بیشتر با عفونت کلستریدیوم دیفیسیل ارتباط دارند شامل کلیندامایسین، فلوروکینولون ها، سفالوسپورین ها و پنی سیلین ها هستند – هرچند که تقریباً مصرف هرگونه آنتیبیوتیک میتواند شما را در معرض خطر قرار دهد.
عوامل خطر
اسهال ناشی از آنتیبیوتیک میتواند در هر کسی که آنتیبیوتیک مصرف میکند رخ دهد. اما اگر موارد زیر در شما وجود دارد، بهاحتمال بیشتری دچار اسهال آنتیبیوتیک میشوید:
* در گذشته اسهال ناشی از آنتیبیوتیک داشتهباشید
* مصرف داروهای آنتیبیوتیک برای مدت طولانی
* مصرف بیش از یک داروی آنتیبیوتیک
عوارض
یکی از شایعترین عوارض هر نوع اسهال از دست دادن شدید مایعات و الکترولیتها (دهیدراسیون یا کمآبی) است. دهیدراسیون شدید میتواند کشنده باشد. علائم و نشانهها شامل خشکی دهان، تشنگی شدید، ادرار کم یا عدم ادرار، سرگیجه و ضعف است.
پیشگیری
برای کمک به پیشگیری از اسهال ناشی از آنتیبیوتیک، سعی کنید:
* آنتی بیوتیکها را فقط در مواقع ضروری مصرف کنید. از آنتی بیوتیکها استفاده نکنید مگر اینکه پزشک شما احساس کند که برای شما ضروری هستند. آنتی بیوتیکها میتوانند عفونتهای باکتریایی را درمان کنند، اما به عفونتهای ویروسی مانند سرماخوردگی و آنفلوآنزا کمک نخواهند کرد.
* از مراقبین خود بخواهید که دستهای خود را بشویند. اگر در خانه یا بیمارستان تحت مراقبت هستید، از همه بخواهید که دستهای خود را بشویند یا قبل از دست زدن به شما از یک ضد عفونی کننده دست الکلی استفادهکنند.
* به پزشک خود بگویید که آیا قبلاً اسهال ناشی از آنتیبیوتیک یا اسهال ناشی از کلستریدیوم دیفیسیلد داشتهاید یا خیر. داشتن اسهال ناشی از آنتیبیوتیک یا کلستریدیوم دیفیسیل در گذشته این احتمال را افزایش میدهد که آنتی بیوتیکها دوباره همان واکنش را در بدن شما ایجاد کنند. پزشک شما ممکن است بتواند یک آنتیبیوتیک متفاوت برای شما انتخاب کند.
تشخیص
برای تشخیص اسهال ناشی از آنتیبیوتیک، پزشک شما احتمالاً شما را در مورد سابقه سلامتی تان، از جمله اینکه آیا درمانهای آنتی بیوتیکی اخیر را داشتهاید یا خیر، مورد سؤال قرار میدهد. اگر پزشک مشکوک به عفونت کلستریدیوم دیفیسیلد باشد، نمونهای از مدفوع شما برای باکتری مورد آزمایش قرار میگیرد.
درمان
درمان اسهال ناشی از آنتیبیوتیک بهشدت علائم و نشانههای آن بستگی دارد.
درمانهایی برای مقابله با اسهال خفیف با آنتیبیوتیک
اگر اسهال خفیف دارید، علائم شما احتمالاً تا چند روز پس از پایان درمان با آنتیبیوتیک برطرف خواهد شد. در برخی موارد، پزشک شما ممکن است به شما توصیه کند که درمان با آنتیبیوتیک خود را تا زمان فروکش کردن اسهال متوقف کنید.
درمان برای مبارزه با باکتریهای مضر ایجاد کننده عفونت کلستریدیوم دیفیسیلد
اگر شما به عفونت کلستریدیوم دیفیسیلد مبتلا شده باشید، پزشک شما احتمالاً هر آنتی بیوتیکی که در حال حاضر مصرف میکنید را متوقف خواهد کرد، و ممکن است آنتی بیوتیکهایی را بهطور خاص برای کشتن باکتریهای کلستریدیوم دیفیسیلد که باعث اسهال شما میشوند، تجویز کند. همچنین ممکن است از شما خواسته شود مصرف داروهای سرکوب کننده اسید معده را متوقف کنید. برای افراد مبتلا به این نوع عفونت، علائم اسهال ممکن است بازگردد و نیاز به درمان مکرر داشتهباشد.
سبک زندگی و درمانهای خانگی
برای مقابله با اسهال:
* بهاندازه کافی مایعات بنوشید. برای مقابله با از دست دادن خفیف مایعات ناشی از اسهال، آب بیشتر یا نوشیدنیهایی که حاوی الکترولیت هستند، بنوشید. برای یک کاهش شدیدتر، مایعات بنوشید که حاوی آب، شکر و نمک هستند؛ مانند محلول او آر اس (Oral Rehydration Solution (ORS)). سوپهای آبکی یا آب میوههایی را مصرف کنید که قند بالایی ندارند. از نوشیدنیهایی که قند بالایی دارند یا حاوی الکل یا کافئین هستند، مانند قهوه، چای و نوشابه که میتوانند علائم شما را بدتر کنند، اجتناب کنید.
* برای نوزادان و کودکان مبتلا به اسهال، از پزشک خود در مورد استفاده از محلولهای سرم خوراکی پدیالیت، برای پر کردن مجدد مایعات و الکترولیتها سؤال کنید.
* از مصرف برخی مواد غذایی اجتناب کنید. بهتر است از مصرف لبنیات و همچنین غذاهای چرب و تند در هنگام ابتلا به اسهال خودداری کنید. معمولاً میتوانید بلافاصله پس از رفع علائم به رژیم غذایی طبیعی بازگردید.
* در مورد داروهای ضد اسهال سؤال کنید. در برخی از موارد اسهال ناشی از آنتیبیوتیک خفیف، پزشک شما ممکن است داروهای ضد اسهال مانند لوپرامید (Imdium A-D) را توصیه کند. اما قبل از مصرف داروهای ضد اسهال با پزشک خود مشورت کنید زیرا این داروها میتوانند در توانایی بدن شما برای از بین بردن سموم اختلال ایجاد کنند و منجر به عوارض جدی شوند. اگر شما دچار عفونت کلستریدیوم دیفیسیلد هستید، نباید آنها را مصرف کنید.
افراد ممکن است به پروبیوتیکهایی روی آورند که در غذاهایی مانند ماست یافت میشوند با این امید که بتوانند باکتریهای سالم در دستگاه گوارش خود را دوباره متعادل کنند. با این حال، هیچ توافقی در مورد اینکه آیا پروبیوتیکهای بیش از حد میتوانند به کاهش علائم اسهال ناشی از آنتیبیوتیک کمک کنند، وجود ندارد. با این حال، مصرف پروبیوتیکها مضر به نظر نمیرسد، مگر اینکه سیستم ایمنی ضعیفی داشتهباشید.
آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک
با پزشکی که آنتیبیوتیک تجویز کرده است قرار ملاقات بگذارید. این اطلاعات به شما کمک میکند تا برای قرار ملاقات آماده شوید.
کاری که میتوانید انجام دهید
فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:
* علائم شما، از جمله علائمی که ممکن است به دلیلی که قرار ملاقات را برنامه ریزی کردهاید، بی ارتباط به نظر برسند.
* اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هر گونه استرس عمده یا تغییرات اخیر در زندگی، برای مثال، اگر بهتازگی در بیمارستان یا یک خانه سالمندان اقامت کردهاید.
* داروها، ویتامینها یا مکملهایی که مصرف میکنید، از جمله دوزها. اگر بهتازگی آنتیبیوتیک مصرف کردهاید، این لیست باید شامل نام، دوز و زمانی که مصرف آن را متوقف کردید، باشد.
سؤالاتی که باید از پزشک خود بپرسید
برای اسهال ناشی از آنتیبیوتیک، برخی سؤالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:
* من به چه آزمایشهایی نیاز دارم؟
* آیا بیماری من موقتی است یا مزمن؟
* بهترین روش درمان چیست؟
* جایگزینهای رویکرد اصلی درمانی که شما پیشنهاد میکنید چیست؟
* آیا محدودیتهایی وجود دارد که باید رعایت کنم؟
* آیا باید از خوردنیها و نوشیدنیها پرهیز کرد؟
در پرسیدن سؤالهای دیگر تردید نکنید.
از دکتر خود چه انتظاری داشتهباشید
پزشک شما احتمالاً تعدادی سؤال از شما میپرسد. آماده بودن برای پاسخ دادن به آنها ممکن است زمان بیشتری را برای پوشش دادن نکات دیگری که میخواهید به آنها رسیدگی کنید، فراهم کند. پزشک شما ممکن است بپرسد:
* علائم شما از چه زمانی شروع شد؟
* آیا میتوانید نحوه مدفوع کردن خود را توصیف کنید؟
* آیا سابقه مشکلات رودهای مانند کولیتیت اولسراتیو، بیماری کرون یا سایر بیماریهای التهابی روده را داشتید؟
* آیا تاکنون با کسانی که دچار اسهال شدهاند، همراه بودهاید؟
در این میان چه کاری میتوانید انجام دهید
مصرف آنتی بیوتیکها را طبق دستور پزشک خود ادامه دهید.
برای مقابله با اسهال تا زمان قرار ملاقات میتوانید:
* آب و مایعات بیشتری بنوشید تا جایگزین مایعات از دست رفته بهدلیل اسهال شوید
* غذاهای ملایم بخورید و از غذاهای تند یا چرب که میتوانند اسهال را تشدید کنند، پرهیز کنید.